Het ene moment was ik nog gezwind aan het Zumbaën en langs de Ieperse vaart aan het lopen, het andere moment smeekte ik de dokter om me nog een vierde dosis morfine in te spuiten omdat de drie vorige OBVIOUSLY GEEN ZAK UITHAALDEN. :aah:

Ik zal hier ooit wel eens verkondigd hebben dat een niersteentje het pijnlijkste ooit is, maar god liet me zondagmorgen op accute wijze weten dat ik het bij het foute eind had: een obstructie van de dunne darm, van het type waarbij alles compleet in elkaar gedraaid is, dat is nu eens echt het allerpijnlijkste, pijngewijs.

Zo pijnlijk, dat de dokter mij – toen ik al vier uur lag dood te gaan- hoop gaf met de boodschap: “Maar allez, met zoveel morfine kun je iedereen platleggen, en jij voelt niet eens een verschil”. Geweldig geestige momenten gepasseerd op de dienst spoedgevallen, ik.

Toen ik van onder de scanner vandaan kwam en het duidelijk was wat mijn helse pijn aan het veroorzaken was kwam het verlossende woord: operatie. Direct.

Ik hoorde alleen maar “VERDOVING!!! VERDOVING!!!!”, als gezongen door een inderhaast opgetrommeld engelenkoor, geflankeerd door bambi’s. Ksweertu hastn, als iemand me daar had voorgesteld om keihard op mijn hoofd te slaan met een gietijzeren wok, zodat ik de pijn niet meer zou voelen, ik had “Goed idee! Doen!” geschreeuwd.

Vijf dagen later ben ik al veel minder enthousiast over het hele ziekenhuisgebeuren, wegens drie dagen niks mogen eten, en daarna alleen maar gele puddinkjes. Wegens dat mijn enige verzetje hier Masterchef is, en ik dus wel heel mijn bed onderkwijl van de honger en de goesting. Wegens de ultieme saaiheid van een ziekenhuiskamer, ook al heb ik veel bezoek en telefoontjes en bloemen en tekeningen gekregen, waarvoor dank. En wegens dat Youri het niet kan laten om mij te doen lachen als we samen naar de Tour de France kijken, wat geweldig veel pijn doet als je het gevoel hebt overreden te zijn door een bulldozer.

Maar ik mag dus straks naar huis.
Mijn leven van Zumba en langs de vaart lopen lijkt ineens weer extreem ver van me verwijderd, met doorgesneden buikspieren en alles, maar ik kom er wel weer. Eerst weer leren om de trap op te gaan.

* dat het niet gaat om de omstandigheden, maar om hoe je met die omstandigheden omgaat
* dat je echt nooit weet wat er uit de lucht komt vallen
* dat de manier waarop je naar beneden gaat even belangrijk is als de manier waarop je de top bereikt
* dat je voor je eigen geluk moet zorgen
* dat ervaring dat is wat je krijgt als je niet krijgt wat je wil
* dat negatieve gedachten nooit zin hebben. Letterlijk nooit

(geïnspireerd door het fantastische thingsihavelearnedinmylife.com)

En u? Wat heeft u in dit leven al geleerd?

Ik denk dat ik al twee keer naar het graf van mijn moeder ben geweest. De eerste keer op de dag van haar begrafenis, omdat dat nu eenmaal zo hoort. En de tweede keer op de eerste Allerheiligen na haar dood, omdat ik het gevoel had dat heel wat mensen het zo hallucinant vonden dat ik nooit meer naar het graf van mijn moeder was geweest na haar begrafenis, dat ik er echt niet onderuit kon. Omdat ik bang was dat ik mijn oma er nog meer pijn mee deed dan ze al had, ook.

Ik praat nooit tegen foto’s van mijn moeder, want ik praat ook niet tegen foto’s van let’s say bromfietsen. Ik praat ook nooit tegen mijn moeder in de hemel, want mijn moeder is dood. Ze hoort me niet.
“Hoe kun jij nu niet geloven dat je je moeder ooit weer terug zult zien?” vroeg iemand me onlangs eens, toen ik dat zei. “Als ik zo zou denken, dan werd ik gewoon gek.”
Gevolgd door: “Ik weet zeker dat je moeder je nu kan zien, en heel trots op je is.”
Ik zweeg, en deed iets spastisch met mijn linkerooglid.

Ik heb alle energie die ik moedergewijs had gestoken in de laatste maanden van haar leven, toen heel veel mensen dachten dat het wel weer goed kwam. En er nog tijd genoeg zou zijn om iets met hun energie te doen. Ik wist maar al te goed dat het niet zo was.

En dus ben ik er klaar mee. En ga ik nooit naar de steen, waarop haar naam zo definitief staat, met een onsubtiele 1959-2007 op. Niemand zou me straffen met de boodschap dat ik er van mijn leven niet meer naartoe mag. Integendeel. Ik heb nul komma nul aan de bezoekjes aan de steen. Mijn moeder ook niet. Ze leeft namelijk niet meer.

Soms merk ik dat mensen mij een beetje vreemd bekijken.
Kijk, daar heb je die vreemde vrouw weer, die nooit naar het graf van haar bloedeigen mama gaat.
En dan wijzen ze.
Waarop ik doe alsof ik het niet hoor, en spastisch met mijn ooglid knipper.
Wel tien keer na elkaar.