Monthly Archives: maart 2011

The list of awesome

Awesome[1].jpgWegens dat all the hip kids are doing it: mijn list of awesome.

1. paaseitjes met witte vulling
2. streepjestruien
3. Anthropologie
4. guacamole
5. Youri die niet kan stoppen met lachen. Waardoor ik ook niet
6. Oprah Magazine, en Red en Cook Vegetarian! <3 7. Flipboard voor iPad
8. Facebook. Even after all these years
9. de lenterolletjes uit het eerste kookboek van Lien Willaert
10. alles dat gemaakt is door Apple. #fanboy
11. roze champagne
12. genoeg verdienen om in de Delhaize niet per definitie het goedkoopste te moeten nemen, met een job die ik over het algemeen nog graag doe ook
13. mensen uit het middelbaar die je aanspreken met namen die niemand nog tegen je zegt
14. mijn Kindle en het feit dat ik nog nooit zoveel gelezen heb als nu
15. het gevoel hebben dat ik beter word in wat ik doe
16. versgeknipt kapperhaar
17. de uitvinding van cola light
18. mijn vent en mijn familie en de andere mensen die ik graag zie.
19. om de zoveel weken professioneel opgemaakt worden en het gevoel hebben dat je een wandelende berg photoshopacties bent
20. fijne reacties op dingen die ik geschreven heb
21. hoe het huis ruikt als de poetsvrouw geweest is
22. in de keuken komen en ontdekken dat je vent hem helemaal heeft opgeruimd (l)
23. vrijdagavond
24. Desperate Housewives
25. het gevoel in mijn hoofd na drie glazen witte wijn
26. enthousiaste zielen
27. Evernote
28. mijn kast vol kookboeken
29. een mansmens in huis hebben die goed voor mij zorgt
30. wakker worden en denken dat het maandag is, terwijl het eigenlijk zondag is. lol!
31. nerd t-shirts
32. iets afvinken op mijn to do-lijst
33. drie uur in de wellness, mét ontbijt :aah:
34. de GPS in mijn iPhone, die me al duizend keer heeft gered
35. iemand een woord uit vroeger tijden horen gebruiken, zoals mutn of piewie of ‘de negenhonderd’
36. iets gezonds en vegetarisch klaarmaken en mijn leaf horen zeggen dat hij het heel lekker vindt
37. kleren kunnen kopen in GEWONE WINKELS :aah:
38. roadtrips met de hubby
39. burgemeester zijn van het station van Kortrijk op Foursquare
40. terug zijn van te gaan lopen
41. notitieboekjes
42. date nights
43. aperitiefhapjes
44. oude afleveringen van Dawson’s Creek
45. doodmoe in een bed met versgewassen lakens kruipen
46. Youtubevideo’s met katten
47. supermarkten in het buitenland
48. rauwe tonijn
49. Goodreads.com
50. terrasjes tot na middernacht. En rap!

Next time: mijn list of crap, compleet met mensen die ‘de kids’ zeggen enalles.

lilith en de algehele malaise

rijbewijsmalaise“Neen”, snikte ik, “Ik stop ermee. Het is gedaan. En boehoehoew. En ik wil hier weg en rap.” Youri keek geschrokken naar mijn gezicht dat steeds meer rode en zwarte vlekken begon te vertonen door een combinatie van bittere tranen en mascara. Het scheelde bijzonder weinig of ik liet mijn hoofd op het stuur vallen, voelde ik aan mijn hartslag en algehele staat van in een hoekje willen kruipen en er nooit meer uit komen.

“Als je zegt dat ik naar rechts moet, en je zegt dat te laat, dan sla ik tilt en toeteren ze naar mij”, snikte ik, als was ik een kleuter die net een standje had gekregen van de juffrouw, in plaats van een venijnige claxon van een achter mij rijdende snelheidsduivel/lomperik. “En ik wil niet dat ze toeteren naar mij.”

Met mijn pruillip bijna op mijn knieën voelde ik een nieuwe lading waterlanders komen. “Ik heb het gevoel dat ik al tien jaar rijles volg”, snikte ik, met bijzonder veel gevoel voor drama. Wat waar is, als je er eens over nadenkt, want ik doe op mijn negenentwintigste dezelfde dingen als op mijn achttiende. Alleen is het op heel veel vlakken niet helemaal gegaan zoals het moest, waardoor ik me jaren niks van dat rijbewijs heb aangetrokken en nu een paar maanden voor mijn dertigste zat te snikken in een hippe nieuwe bolide waarvan ik nooit had durven dromen dat ik erin zou mogen leren rijden.

“Je hebt al in zes auto’s leren rijden, en dat is goed, maar je moet gewoon elke keer weer wennen. En je doet het echt heel goed”, zei de man van mijn leven. “Je mag gewoon niet opgeven.”
“Het is gedaan”, zei ik beslist. “Ik doe het niet meer. Ik koop wel een brommer. Rij jij maar naar huis.” Maar het pakte niet. Ik maakte een mental note om, als ik ooit hertrouw, uit te kijken naar een minder strenge man.

In de tussentijd parkeerde ik een half uur later roodgevlekt mijn bolide achteruit, zonder brokken te maken, en moet ik dit weekend weer het verkeer in om daarna zo snel mogelijk dat examen te gaan doen en ervan af te zijn, van de algehele deprimerende malaise die ‘het halen van mijn rijbewijs’ heet.

Willen jullie de komende weken niet meer claxoneren als jullie een blauwe Mini Countryman zien met een rosse chauffeuse?

Ik ben daar blijkbaar nogal extreem en belachelijk overgevoelig voor, en ik koop nooit waterproof mascara omdat ik denk dat dat alleen maar voor in het zwembad is. Daarmee.

lilith leert naaien

naaien.jpgDaar zit je dan, in de eerste naailes voor dummies, met grote ogen naar de lerares/couturière te staren die al na twee minuten met termen goochelt waar je totaal geen weg mee kunt. En bij elke vraag naar verduidelijking met een monkellachje duidelijk maakt dat dat “voor dummies”-gedeelte maar om te lachen was hoor hastn. O ja, en het beleg moest daar, en de schuine stofrichting was zodanig, waardoor de naadtoeslag natuurlijk zoveel was, en terwijl biebie nog geen idee had hoe ze de machine moest aanleggen was er al sprake van een lichte vorm van angstzweet. Lees: serieuze paniek en een vluchtreflex om u tegen te zeggen. Dit kwam niet goed.

In situaties waarin het niet goed komt stop ik gewoon met luisteren. Echt ver heeft het me nog niet gebracht in mijn leven, dat is waar, maar ik ben immens bang voor kortsluitingen in mijn hoofd, en nadat de couturière voor de derde keer het woord zelfkant had gebruikt alsof de hele wereld weet wat het betekent moest ik me beroepen op een zekere vorm van zelfbescherming. Ik keek naar de andere meisjes in de zaal, en naar hun machines. Het hielp niet.

Bij hen zag ik halve computers en led-dingen en zotte programma’s, bij mij zag ik de naaimachine die al jaren in het kamertje van mijn dode mama staat, en waarvan gisteren plots bleek dat de naalden bot waren en het lichtje kapot. Dat komt ervan, van je machine, als je al bijna vier jaar gestorven bent aan kanker en geen dochter hebt die er iets mee doet. “Zo’n machine heb ik nog nooit gezien”, sprak de couturière nadat mijn draad voor de zevenendertigste keer was losgesprongen en er een dringende interventie nodig was. “Het is een Toyota”, zei ik.

En plots, in een flits, zag ik haar weer zitten, mijn mama, achter haar Toyota. En bedacht ik me hoe hilarisch ze dat vond, dat haar naaimachine een Toyota was. Ook zij was geen bijzonder grote naaister, maar ze was wel geweldig goed in alle kleren van haar dikke dochter herstellen, nadat haar broeken kapot waren van het tegen elkaar wrijven van te dikke bovenbenen, en er niks over te zeggen, omdat ze wist dat de dikke dochter zich dood schaamde, zelfs tegenover haar moeder. Zeker tegenover haar moeder. Mensen durven wel eens denken dat iemand met zo’n dikke dochter wel een slechte moeder moet zijn die haar kind niet in de hand heeft. Bedacht ik me ineens. En dat dat keihard niet waar was.

“Het is wel een hele stugge machine”, zei de couturière.
“Het is die van mijn moeder”, zei ik.

En ik vroeg me af of je aan iemands naaimachinehulpeloosheid kon zien dat die er al jaren niet meer was.

De kuif die ik wou.

kuifje.jpgNeen, beste lezers, jullie hebben gelijk. Ik moet niet zo hooghartig doen over pubermeisjes die hun ziel zouden verkopen om op Donald Trump te lijken, want ik was er zelf zo eentje. Andere tijden, andere goestjes, evenwel, en dat resulteerde erin dat ik op het einde van mijn lagere schoolcarrière heel wat uren doorbracht in de badkamer met een grote pot gel en de moed der wanhoop. Want ik, ik moest en zou een kuif.

Nog liefst van al de kuif der kuiven, de haarboog die alle andere haarbogen op de speelplaats zou doen verbleken. Alleen, zo wist mijn mama me te melden: ik was er niet voor in de wieg gelegd. Ik had heel veel haar, en ook nog eens heel zwaar haar, en hoe meer gel ik erin smeerde, hoe meer mijn kuif ging hangen. Toch bleef ik overtuigd van het waanidee dat mijn leven stukken beter zou zijn als ik erin slaagde om haargewijs alle wetten van de zwaartekracht te tarten. Uren en uren heb ik vanalles geprobeerd, van zeep tot wax tot lak waar “superstrong” opstond, maar nooit ben ik erin geslaagd om mijn droomkapsel op mijn hoofd te krijgen.

Tot een kwartier geleden. Ik trok nietsvermoedend een speldje uit mijn haar, en unk! Daar was hij! De kuif die ik wou!

kuif2.jpg

Zonder gel of lak of niks! :aah:

Ik stel voor dat Gella gedwee haar handdoek in mijn ring gooit terwijl ik verder geniet van deze werkelijk fantastische, fantastische dag.