Het is niet omdat ik al heel lang geen vragen meer heb beantwoord uit mijn [Ask Me Anything] dat ik ze vergeten ben. Toevallig kreeg ik de afgelopen dagen enkele mails in mijn inbox over mijn werk als freelance journalist. Over hoe je zoiets kan worden, waar je daarvoor moet zijn en of ik tips had voor mensen die zich aan een dergelijk avontuur willen wagen. Het ideale moment om eens wat vragen te beantwoorden die jullie een tijd geleden voor mij hadden over datzelfde thema.

Wanneer heb je besloten dat je journalist wilde worden? En hoe kijk je intussen terug op je carrière tot nu toe? Wat zijn je ambities of toekomstplannen?

Er een concreet moment opplakken is moeilijk, het lijkt alsof ik altijd heb geweten dat ik wilde schrijven. Ik wist evenwel niet of je er echt je job van kon maken, maar koos toch maar voor Communicatiebeheer optie Pers en Voorlichting, op mijn achttiende. Het begin van mijn so called carrière was heel hobbelig, ik vond geen werk en kwam op helpdesks en callcenters terecht die me weinig meer opleverden dan een burnout. Gelukkig was er deze blog, en de vele positieve reacties op mijn tekstjes, waardoor ik toch begon te geloven dat ik iets in me had waar ik misschien iets mee kon. Als ik nu terugkijk op het parcours dat ik heb afgelegd dan ben ik boven alles erg trots. Mijn mama was schoonmaakster en mijn papa militair, mijn wieg kon niet verder van de mediawereld staan dan hij stond, ik begon helemaal op nul en ben toch verder geraakt dan ik destijds ooit had durven dromen. Vorig jaar werd ik geïnterviewd door een oud-leraar uit mijn opleiding voor een filmpje over mensen die ergens waren geraakt in de mediawereld na hun studies aan mijn hogeschool, en toen overviel het besef me: ze gaan dit tonen aan de jonge mensen die er net als ik toen van dromen om nu te doen wat ik doe. Dat was een serieus momentje. Ik ben heel blij met mijn job zoals hij nu is, en mijn grootste plannen zijn beter worden in wat ik doe en nog meer stukken maken waar ik trots op ben. Onderweg zoveel mogelijk fijne ervaringen opdoen.

Wat als je vlotte pen ooit opgedroogd geraakt? heb je een plan B?

Ik ben banger voor het scenario waarin ik nooit voldoende tijd ga hebben om alles te schrijven dat ik wil schrijven dan het tegenovergestelde. Inspiratie is bij mij nooit een enorm probleem geweest. Waar ik me wel soms vragen over stel is de manier waarop de wereld waarin ik werk aan het veranderen is. Mensen zijn het gewend om teksten gratis te krijgen op het internet, en ik merk dat de druk op de magazines en kranten daardoor steeds groter wordt. Ik ben ervan overtuigd dat er altijd geschreven zal moeten worden, ik hoop alleen dat mensen nog zullen willen betalen voor mijn werk. Dat zou fijn zijn, want anders moet ik er iets op vinden. Dat lukt me vast wel, maar op dit moment heb ik geen plan B.

Wat wil je worden als je groot bent?

Goede vraag! Soms droom ik van weer een paar jaar gaan studeren, als ik eerlijk ben. Er zijn zoveel dingen die me interesseren, en een carrièreswitch lijkt me wel wat, soms. Sinds ik in therapie ben gegaan boeit psychologie me behoorlijk, en soms wou ik dat ik literatuurstudies kon doen, naast wat ik nu doe. Ik wil ook graag schrijver worden, van echte boeken, na het Blogboek is dat gevoel toch in mijn achterhoofd blijven hangen. Tegelijk vind ik oprecht dat ik de leukste job van de wereld heb, dus het is niet echt dringend, maar mijn opties openhouden blijft fijn.

Hoe reageer jij onder druk? Ben je eerder een stresskieken of toch redelijk zen? En wat doe je precies als je deadlines zich lijken op te hopen?

Ik ben een stresskieken dat dat gegeven draaglijk probeert te houden door haar leven in lijstjes te gieten. Dat heb ik geleerd van David Allen. Ik ga altijd op zoek naar de volgende acties, als ik de pedalen dreig kwijt te raken omdat ik met een paar projecten door elkaar moet bezig zijn dan zet ik me een half uur voor mijn notitieblok tot ik alles uit mijn hoofd heb gekregen en kan beginnen puzzelen met planningen en to do items. Wat niet wegneemt dat ik erg moeilijk om kan met dingen waarover ik geen controle heb. Fotografen die niet opdagen. Interviewees die plots toch niet meer geïnterviewd willen worden. Locaties die dubbel geboekt zijn. Dan kan ik echt wel tenonder gaan aan stress. Het voordeel daarvan is dat ik dan erg snel in probleemoplosmodus ga: even janken en dan mijn telefoon grijpen en lang genoeg rondbellen om dingen op te lossen is dan mijn beproefde tactiek.

Ik wil eigenlijk nog wel een boek uitbrengen. Had jij die “droom” ook en heeft het het gewenste gevoel/resultaat gegeven? Of zie je het groter?

Nog groter? Ik vond het eigenlijk al zot indrukwekkend toen ik mijn eigen echte boek voor de eerste keer in mijn handen kreeg. Het zal als kind dat zot was van boeken wel regelmatig door mijn hoofd gegaan zijn, dat een echte schrijver worden toch wel onwaarschijnlijk cool zou zijn. Ik wist ook dat het iets was dat ik me op mijn sterfbed zou beklagen als ik het niet had gedaan, en dat was ook een drijfveer. Ik was best tevreden met het resultaat en nog meer met de fijne reacties, en als het proces van geld verdienen met een boek wat vlotter liep dan het in de realiteit doet dan had ik er vast al drie extra geschreven. Ik sluit niet uit dat ik het nog eens doe, maar op dit moment zijn er geen concrete plannen. Al zitten er wel wat ideeën in mijn hoofd voor ooit, als mijn huis is afbetaald of ik plots een vat vol vrije tijd op mijn stoep vind.

Na het beantwoorden van deze vragen overviel het besef me dat ik hier nog maar bitter weinig over mijn werk heb geschreven (wel over de tools die ik ervoor gebruik). Misschien hebben jullie wel nog meer vragen. Hou jullie zeker niet in, mocht er interesse zijn pik ik ze een van de volgende weken wel nog eens op in een nieuwe post.

De vorige AMA’s staan hier, hier en hier.