Ik herinner me geen magisch moment.
Het was niet dat ik van de ene dag op de andere dacht dat ik gearriveerd was. Er waren heel veel dagen. Goede en minder goede. Verdeeld over de afgelopen vijf jaar.
Er waren de dagen waarop ik “Shrill: Notes from a loud woman” las (lees het, lees het, lees het!), en daarna zo goed als alles van Lindy West, en haar wilde high fiven bij elke heerlijke selfie die ze postte op Instagram. Er waren de dagen waarop ik ineens ging zwemmen in zee zonder dat ik verdronk van schaamte over mijn cellulitis. Nadat ik jaren alleen nog maar had gedroomd van zwemmen, omdat de gedachte aan mezelf op de wereld loslaten in badpak me tot complete wanhoop dreef. Er waren de momenten waarop ik op een feestje was en dacht: “Mo, ik voel me niet beschaamd om hoe ik eruit zie. En ik heb niet eens gedronken.”
Als ik nadenk over hoe ik me vele jaren heb gevoeld over mezelf, dan kan ik wel janken. Het ergste was niet dat er kerels waren die het altijd wel oké vonden om met mij te konkelfoezen, zo lang hun vrienden het maar niet wisten want hoe beschamend zou dat niet zijn, gespot worden met een dikke vrouw als ik? Het ergste was dat ik hen snapte. Dat ik me schaamde omdat zij zich voor mij moesten schamen. Dan zit je ver, besef ik nu. Het was niet het ergste, dat ik op straat werd nageroepen, maar wel dat ik dat eigenlijk maar normaal vond. Ik was dan ook beschamend degoutant in omvang. Wat had ik gewild? Het ergste was dat ik veel ergere dingen over mezelf dacht dan wat naar me werd geroepen. Geloof me, dan zit je ver.
Als ik lees en zie hoeveel leuke vrouwen en mannen zichzelf dag in dag uit afmaken omdat ze niet lijken op het beeld waar ze volgens de media aan moeten voldoen, dan moet ik weinig moeite doen om te wenen. Dan denk ik aan mijn zoon en mijn dochter, en dat ik dat niet wil. Dan denk ik dat ik wil dat ze zichzelf zien zoals ik hen zie: als de fantastische mensen die ze zijn.
Thuis loop ik rond in korte broeken die tonen dat ik mijn levenslange lidkaart van team cellulitis en de chub rub club heb verdiend. Omdat het warm is, en vooral: omdat ik gestopt ben met me daarvoor te schamen. Ik loop ook zo rond, omdat ik wou dat ik in mijn eigen kindertijd meer echte lichamen had gezien van mensen die zich niet schaamden. Mijn moeder vond zichzelf openlijk te dik, ook al was ze veel slanker dan ik ooit zal zijn. Als ik daaraan terugdenk kan ik wel wenen, wetende dat ze daar heel wat kostbare jaren heeft aan gegeven voor ze zo ziek werd dat ze in sneltempo afviel en zei: “ik ben blij dat ik niet juist veel was vermagerd, of er schoot helemaal niks meer van me over”.
Ik steek mezelf niet weg omdat ik eigenlijk niet goed meer weet waarom. Mijn kinderen moeten zien dat de boekjes maar een klein stuk van de realiteit tonen. Als zij het niet tonen, dan is het maar mijn taak en die van hun opvoeders om nuance te brengen in dat verhaal. Om te tonen dat er lichamen zijn die dik zijn, en dun, en gehandicapt, en lang, kort, behaard, sterk, ziek en in een hoop kleuren. Om hen te leren dat die lichamen misschien niet zijn zoals de media het op dit moment voorschrijft, maar dat dat niet wil zeggen dat de eigenaars ervan zich moeten schamen. Dat dat niet impliceert dat zij zich kapot moeten zweten in de zomer omdat ze hun dikke armen en benen niet durven tonen. Been there, done that, bought the t-shirt met lange mouwen.
Denk er eens over na: hoe vaak zie je vetrollen en armfilets en cellulitis als je de reguliere media volgt? En dan niet in een context van: hoe krijg je dat hier zo rap mogelijk weg, want beschamend? Zelfs in 2017 is het nog steeds zo dat alles oké is, zolang het maar keihard wordt weggestopt.
Is het voor mij nu makkelijker praten, omdat ik me volgens sommigen heb geplooid naar bepaalde maatstaven door tien jaar geleden voor een maagverkleining te kiezen? Ik zie het in elk geval helemaal anders.
Ik ben mezelf niet graag gaan zien omdat ik een bepaald gewicht heb bereikt. Ik heb op dit moment een BMI van rond de 30, met wat zagen en zoeken vind je een chirurg in dit land die snapt dat je zo niet verder kunt leven en dus een maagverkleining kunt gebruiken. Ik snap dat mensen zwaar ongelukkig zouden kunnen worden als ze het lichaam hadden dat ik nu heb. Ik heb dikke billen en een dikke kont, en als ik enthousiast naar u zwaai zwaaien de kipfilets onder mijn armen enthousiast mee. Ik heb een grotere kledingmaat dan een jaar na mijn maagverkleining, toen ik bedolven werd onder de complimentjes omdat ik zo slank was geworden en ik alleen maar dacht: eindelijk ben ik goed genoeg om graag gezien te kunnen worden. Om daarna te beseffen dat ik nog exact dezelfde Kelly was die met een reden dik was geworden, en dat al die gevoelens er nog altijd zaten. Alleen werd ik vanaf die maagverkleining ziek als ik mezelf wilde troosten met eten. Het zag eruit als een overwinning, maar ik besef nu dat ik toen nog altijd niet gelukkig was. Dat dat ook niet anders kon.
Ik moest eerst crashen. En dan nog eens. Zo hard dat ik antidepressiva kreeg aangeboden, en toch eens checkte of therapie een optie kon zijn. Pas toen is alles beginnen kantelen.
Ik heb mezelf eerst graag moeten leren zien zoals ik ben, eerder vanbinnen dan vanbuiten, om blij te zijn met wie ik nu in de spiegel zie. Ik besef nu pas dat je nooit een gewicht kunt bereiken waarop je je wel gelukkig voelt als je jezelf niet graag ziet. Als je afhangt van complimenten van anderen om je goed te voelen, dan kan een negatieve opmerking er ook voor zorgen dat je met maatje 36 en al in een diepe put valt. En we zijn allemaal mensen, dus die negatieve opmerkingen zullen er ook altijd zijn. Het verschil is dat ik ze niet meer per definitie voor waarheid aanneem. Dat ik bij het dragen van een jurkje waaronder mijn imperfecte knieën zichtbaar zijn niet verschrikt rondkijk of niemand me dat gegeven naroept, om dan vol schaamte naar binnen te lopen omdat ik dacht dat ik dat aankon. No more. Echt, roep maar.
Ik zie mijn gewicht voor het eerst in jaren zonder gigantische moeite zakken, traag maar zeker, en dat is niet omdat ik een magisch dieet heb ontdekt. Dat is enkel en alleen omdat ik niet langer walg van mezelf. Omdat ik die walging niet meer moet wegeten en drinken leef ik plots gezonder dan ooit. Het lijkt de ironie van het lot, dat ik er nog nooit minder mee bezig ben geweest dan nu, en nog nooit minder moeite heb moeten doen om gezond te leven.
Ik denk dat ik voor het eerst in mijn leven niet het gevoel heb dat wat ik nu ben tijdelijk is, onderweg naar beter. Ik ben al goed. Mijn dochter vindt mijn vetrollen de max om op te liggen, en ik heb een man die mij net zo graag zag toen ik vijftig kilo meer woog. I’m good. Eindelijk.
Het hangt aan elkaar vast. Ik zorg voor mezelf omdat ik mezelf graag zie. Het is niet perfect, mijn haar is al heel lang niet meer gekleurd en ik moet al weken naar de kapper maar weet om allerhande redenen even geen moment te vinden om daar tijd voor te maken. Het grote verschil: vroeger had ik in de spiegel gekeken en de conclusie getrokken dat ik een sloor was die zichzelf niet eens deftig kon verzorgen. Dat mijn man het nog uithield met iemand als ik, ik had het niet gesnapt. Nu denk ik: die grijze haren zijn zo lelijk niet, en binnen een paar weken lukt het vast wel eens. Ik heb nu gewoon even een drukke periode. En dan? En meer heeft mijn grijzere, warrigere kapsel eigenlijk niet te vertellen over wie ik ben en waar ik voor sta. Ook als ik beslis om het niet langer te kleuren. Ook een valabele optie.
De kans is lang niet onbestaande dat er periodes in mijn leven zullen zijn waarop ik weer wat zwaarder ben. Ik ben mijn doodsangst kwijt, denk ik. Want ook dan ben ik goed genoeg.
Zeg eens dat ik dat nooit, maar dan ook nooit meer mag vergeten.
Het was een lange weg, maar ik ben hier graag.
(beluister aub deze podcast)
(hij is geweldig in so many ways, juist gelijk gij. En ik.)
Ik lees dit met een krop in de keel (en ik weeg maar 55kg)
We prenten onszelf zo vaak in dat we niet goed genoeg zijn voor de buitenwereld terwijl dat compleet onterecht is.
Bij mij kwam de kanteling gewoon met de jaren en door graag gezien te worden.
Mooi. En waar.
En ik hoop het echt, dat als je ooit tien kilo zwaarder weegt dan nu, je ook weer hier komt schrijven dat je er helemaal ok mee bent.
Oh mag ik jou nu een reeks high fives geven?! Dit is zo raak geschreven!! Ik hoop zo hard dat er meer mensen zich in je verhaal herkennen, want dat betekent dat ze op de goede weg zijn. Mijn verhaal is anders, maar ik herken veel. Eigenlijk komt het altijd neer op van jezelf te houden, he? Een cliché van heb ik jou daar en ik moest er altijd een beetje van walgen. Te voor de hand liggend. Maar toch.
💪❤️
Dat mag, van die high fives! Dankjewel. :)
zalige blogpost! ik zag geen kipfilets wi zondag bij het zwaaien :-) ik zag Coole Kelly
Haha, oef ;)
Ooh❤️ Zo tof om lezen lilith. Ik zeg t vaak tegen mezelf sinds jij dat schreef: doe uzelf ni eens dood. Dat werkt wel effectief. Je wordt milder en omdat je milder wordt kan je beter volhouden , althans zo voelt het
Hear hear, Kelly. Ik ken meisjes die veel en veeeel slanker & strakker zijn dan mij en niet in bikini/badpak naar het strand/zwemvijver durven. Ik loop daar dan naast, with all my jiggly bits. Weet ge, 85% van de mensen kan het niet schelen denk ik dan, die zien dat zelfs niet en zijn waarschijnlijk te hard bezig met hoe ze er zelf uitzien. Voor die paar mensen die dan vinden dat ik mij zo niet mag vertonen, lig ik niet wakker. Liever lig ik op mijn opblaasflamingo op het water te dobberen.
(Wat niet wil zeggen dat ik niet probeer af te vallen, maar ik ga er alleszins geen leuke dingen voor later!)
“Been there, done that, bought the t-shirt met lange mouwen.”
Geniaal.
En alweer zoveel nagels met koppen geklopt, dat ik het wil uitprinten en aan elke vrouw geven die zich onterecht onzeker voelt door haar uiterlijk.
Auw, merci. (y)
zo ongelooflijk waar, altijd lief proberen zijn voor jezelf
En nog iets wat me van het hart moet, omdat je hebt hebt over dat je vroeger graag wat meer echte lijven gezien had. Ik las gisteren in een weekendbijlage bij de krant een artikel over ‘de eerste bikini na de baby’, waarin ook iemand staat wiens blog ik heel graag lees. Ik dacht, oh tof, echte lijven, body positivity!! Maar zo goed als al die vrouwen hadden gewoon een platte buik, en waren al hun zwangerschapskilo’s kwijt. Het ging dan over toch iets bredere dijen, of dat de buikspieren nog niet weer zichtbaar waren. Pas op, superblij voor die vrouwen! En als uw lichaam verandert kan dat altijd moeilijk zijn, daar moet je geen 100 kilo voor wegen. Dus daar niet van.
Maar ik dacht toch, mannekes. Kans gemist om eens échte post-bevalling buiken te tonen. Gegarandeerd veel onlangs bevallen moeders die bleitend naar die foto’s bij dat artikel zitten kijken hebben. Of gewone vrouwen, die een dikkere buik hebben dan die knappe vrouwen in het artikel :-)
Hey Claire, ik weet over welk stuk je het hebt en had er ook wat bedenkingen bij. Ook al kende ik enkele vrouwen die meededen, en vond ik het op zich inderdaad wel mooie foto’s en boeiende interviews.
Misschien was het omdat de focus deze week in de media al lag op pas bevallen vrouwen die zich niet mochten laten gaan.
Ik had ook het gevoel dat al die vrouwen nu al veel slanker waren dan ik. En leuk voor hen, als ze dat wilden, maar inderdaad misschien wat confronterend voor heel wat anderen bij wie het allemaal niet zo vlot was gegaan. Op dat vlak kon de mix misschien beter.
Volgende keer moeten ze zich misschien focussen op vrouwen die zelfs voor hun bevalling nooit een bikini hebben durven dragen, en dat deze zomer wel gaan doen. Ik ken al minstens iemand. ;)
Doorgestuurd naar vriendinnen omdat iedereen dit moet lezen! Zalige blogpost. En club met een naam als de “chub rub club”… wie wil daar nu geen lid van zijn?
Super geschreven en zoals dikwijls inderdaad weer nagel op de kop!
@Claire: ik dacht dit weekend net hetzelfde toen ik naar de foto’s keek. Op de cover stond zowaar (in mijn ogen) een fotomodel. Als je de artikels las werd een en ander wel duidelijk maar toch, ik heb er nooit zo uitgezien voor en zeker niet na de bevalling. Het was goed bedoeld maar het schoot wat mij betreft zijn doel voorbij.
Ik ben 17 jaar geleden bevallen sindsdien heb ik heel verlegen buikspieren en zit een bikiniproof lijf er niet meer in. Het is nu zo, ik draag wel een badpak.
Wat kan je toch raak schrijven, wat zijn dat toch weer spijkers en koppen en alles er tussenin… hier bewust geen diëten, geen gedoe over guilty pleasures, maar gewoon ‘alles met mate’ (wat zeker niet altijd lukt als er snoep in de kast ligt :)) en proberen om zo gewoon en normaal mogelijk met dat lichaam om te gaan tov de kinderen (ook al ben ik jammer genoeg niet complexloos) want krijg dat kritische stemmetje in je hoofd maar eens weg als je ermee bent opgegroeid.
Wat mooi geschreven en een hart onder de riem! Ik ben al mijn hele leven op dieet en als ik foto´s van vroeger terug zie, vraag ik me vaak af waarom? Maar ik wacht ook nog steeds op die klik dat ik denk : Het is oke, je bent goed zo. Ik heb het gevoel dat ik de laatste maanden bij elke kilo ik kwijt geraak , mezelf dikker vindt worden. Ik ben het zo beu: ofwel op dieet, ofwel aan het volproppen. Maar er tussenin is niets.. Maar jouw verhaal geef me zeker de moed om eens door te zetten en te werken aan mezelf!
Wat. Een. Post.
Ik krijg er de tranen van in de ogen. Al is jouw verhaal niet het mijne, toch zijn er zoveel zaken die ik herken.
Dit zou op alle mogelijke fora gedeeld moeten worden, zodat we met z’n allen terug beseffen waar het écht om draait.
<3 <3 <3
Zalig hoor! En heel herkenbaar! Echt fijn om te lezen…
En is het ook niet omdat we ouder en veel wijzer worden. Ik vind dat levenservaring veel deugd doet. En beseffen hoe gelukkig je kan/mag zijn met 2 gezonde schatjes van kinderen?
Toppie! Dikke duim! High Five! :)
Erg raak geschreven!
Doet me ook heel hard denken aan dit, iets dat ik ooit toevallig tegenkwam:
http://meanwhilepoetry.tumblr.com/post/132738815498/tell-your-daughters-how-you-love-your-body-tell
By the way, ik vond hier ooit echt eerlijke zwangerschapsfoto’s: http://shejustglows.com/2016/05/real-picture-post-pregnancy-13-months/
(maar ik was dan wel altijd aan het grommen in mijnzelf: “jaja, jij woont waar de zon altijd schijnt, natuurlijk ben jij blij” :D )
Ik lees al vele jaren hier al jouw avonturen mee en telkens opnieuw is er die herkenning. Deze keer kon ik het niet laten om te reageren.
Thumbs up voor de eerste keer in korte broek! Want ja, ook ik zit deze dagen voor de eerste keer sinds mijn kindertijd in een korte broek zonder me elke keer opnieuw zorgen te maken over m’n cellulitis :-)
Wat mooi! Het toeval wil dat ik maandag in de Lola Liza een eeuwigheid heb staan twijfelen of ik het ging doen: een short kopen. Ik denk dat ik 18 jaar was of zo toen ik dat ik voor het laatst durfde dragen. Daarna ging ik studeren, werden te shorts te krap en heb ik ze dus nooit meer in een groter maatje aangeschaft. Enfin, nadat ik maandag eindeloos staan switchen heb tussen een kakigroen halflang model in een soepel vallend stofke en een kakigroen kort shortje dat spant rond je kont, ben ik uiteindelijk voor het laatste gegaan.
Ik ga het voorlopig wel even beperken tot huis-keuken en tuingebruik denk ik, om een beetje te wennen :-)
In elk geval: dat het misschien wel een van onze belangrijkste moederlijke taken is om onze dochters onze échte lijven moeten tonen, is zo hard de nagel op de kop. Als ik complimenten over mijn uiterlijk krijg van mijn mama, dan is dat bijna altijd als volgt: “je ziet er slank uit in dat kleedje”. Zonder het te beseffen, is dat ook de definitie die ik in doorheen de jaren aan ‘mooi’ ben gaan geven (wat mezelf betreft, want bij andere mensen vindt ik het vaak net mooi, ronde heupen en zo). Mijn dochter is intussen 7, en ik ben heel blij dat ik in grote lijnen tevreden begin te zijn met mezelf, en gewoon (weer) durf te dragen wat ik ook mooi vind bij anderen :-)
Dankjewel alweer om dat hier zo mooi te beschrijven. Ik ga er nog meer werk van maken sieh, van simpele zelfacceptatie. Voor onze dochters!
vind ik (de spellingscontrole in mijn hoofd is oververhit – blijkbaar) :-)
Zeg maar eigenlijk wou ik ook nog zeggen: proficiat en hoe zalig is dat seg !
Ik stel mezelf dikwijls de vraag wanneer stopt dat, de nood om mijn buik in te trekken, zou ik dat op mijn 80ste nog altijd doen? Hopelijk denk ik tegen dan: laten hangen die handel!
Ik hoop ZO dat dit artikel in je eindejaarslijstje verschijnt als meest gelezen post. Niet dat ik je andere posts niet even waardevol vind, maar dit is ZO nodig. ZO. Dank je <3
Mooi. Gewoonweg mooi, tekst en jijzelf! Ik probeer het ook, met vallen en opstaan. Maar kom, het lukt wel. Ongelooflijk veel bewondering voor je verhaal en open manier van communiceren.
Ik ben vooral heel blij met de comment van Claire. Echt post baby lijven zien er echt wel anders uit. Niet strak. Niet weggemoffeld in veel te spannende badpakjes. Body positivity is niet op zoek gaan naar de meest flatterende foto waarop je armen het minst mollig lijken. Het is gewoon plezier maken en iemand die daar een foto van neemt, zonder dat jij op zoek gaat naar je ‘best angle’ voor die foto. Leef en leef gezond. Ik zou liever meer ‘echte’ vrouwen zien. Eerlijk, wie boven de 30 heeft nog een size 0 en haar menstruatie? Want als u niet meer menstrueert dan hebt u vast ondergewicht. Ik kan me zo vreselijk opwinden over dit thema dat deze commentaar wel heel onsamenhangend is geworden. Goede post. Je krijgt zo veel volgers omdat je een stuk van je ziel toont. Poepsimpel. Hard werken en jezelf zijn. Heeft niets met je uiterlijk te maken,toch?
Dit he, dit heb ik dus altijd andersom gehad. Te dun zijn. Geen rokjes en jurkjes durven dragen omdat ik bang was dat ik te dunne spillebeentjes had. T-shirts haten omdat mijn armen lucifers waren. Tanktops haten omdat in het verkeerde licht je ribben in mijn decolleté kon zien. En altijd mensen die me erop moesten wijzen dat, amai, ik ECHT WEL HEEL MAGER WAS, en ik maar meer biefstuk moest eten, en me vies aankeken als ik mijn bord niet leeg kon eten op restaurant. Want anorexia, natuurlijk. Of wel alles opkrijgen, maar het dan achteraf vast wel uitkotsen.
Dus neen, zelfliefde staat niet gelijk aan een klein kledingmaatje hebben, geloof me vrij. Ik vind mezelf nog steeds te dun, maar ik weet nu dat véél mensen dergelijke opmerkingen enkel maken omdat ze zichzelf vaak te dik vinden. En dan maar denigrerend doen over dunne meisjes als ikzelf. Alsof iemand anders ongelukkig maken er automatisch voor zou zorgen dat je zelf gelukkig wordt… Wanneer is dat al ooit waar geweest?
Anyway. Blij dat je nu zelfzeker bent en het je niet meer aantrekt, jammer dat het zo lang heeft moeten duren. Mooi verhaal!
“Ik heb mezelf eerst graag moeten leren zien zoals ik ben, eerder vanbinnen dan vanbuiten, om blij te zijn met wie ik nu in de spiegel zie.” <3
Bedankt voor dit ontzettend eerlijke stuk, zo zouden we meer dingen moeten lezen!
Wat betreft het grijze haar : zo waar !!! Waarom kleuren we ons haar eigenlijk ? Ik vertik het alvast. Het is enkel chemische brol dat je in je haar smeert, en mannen mogen zo grijs zijn als ze willen, geen haan die daarnaar kraait.
Dus : leve het grijze haar, het is een teken dat we ouder mogen worden.
Amai, al de liefde voor deze post.
Ik kan hier 10000 woorden typen, maar die bovenste zin vat alles samen.
Merci!
Wauw Kelly, knap van jezelf dat je zover geraakt bent. Ik zit ondertussen volop in de menopauze en ook in deze periode blijven de kilo’s wat meer rond de heupen plakken. Dat aanvaarden is soms weer moeilijk, maar ik besef dat ik hetzelfde proces als dat van jou moet doorworstelen. Ik blijf alleszins bewegen en probeer gezond te eten, meer kan ik momenteel echt niet doen, maar is dat ‘nog meer’ dan ook nodig … ? Ik voel me momenteel goed in mijn ietwat bredere lijf, dus voor mezelf weer een stap in de goeie richting van ‘blij zijn met je lijf’, het heeft verdomme enkele gezonde kinderen gebaard, die voor eens en voor altijd de joy in ons leven hebben gebracht. Op zich al een ferme prestatie, niet?
Ik wéét dat je gelijk hebt en ik sta er helemaal achter (ook voor mezelf) tot ik opnieuw in een paskamer sta (met al die spiegels) en de tranen moet verbergen eens de spiegel antwoordt. Hier nog een flinke weg te gaan dus.
En kwaad zijn omdat ik verdrietig ben. En verdrietig zijn omdat ik kwaad ben dat ik verdrietig ben.
<3
Heel fijn om te lezen dat je je zo goed in je vel voelt!
Heel mooi dat je dit neerschrijft Kelly. Je bent een mooie vrouw, een straffe madam. Right the way you are. Zeker niet veranderen!
Ik herken mezelf in veel stukken maar dan op de tegenovergestelde manier. Ik weeg op dit moment een pak minder dan ik zou moeten wegen, na een paar zeer stressvolle maanden met darmproblemen, in combinatie met veel sporten en alles goed willen doen.
Maar ik voel me heel goed en ik trek me ook weinig aan van al het gekonkelfoes en geroddel.
Ik weet dat ik moet bijkomen, ik ben verstandig genoeg om te weten hoe of wat, en dat zal ook wel lukken.
Mensen kunnen zo hard zijn voor elkaar. Ik kan daar soms echt verdrietig van worden!
Trouwens een supermooie foto van Flo op je buik!!!
Kelly for president! :-) Zo herkenbaar. Jarenlang werd ik gepest en uitgescholden voor dikzak en al dat leuks…. ahum… en dus geloofde ik dat. En dus vond ik dat ik mezelf moest uithongeren. Wat natuurlijk ook geen oplossing was. En ik hield dat ook niet vol. Dus dan ging ik maar weer wat emo-eten. Het ergste van alles is: als ik nu foto’s van mezelf terugzie van in die periode….ik was helemaal niet dik. Ik was normaal, misschien iets molliger dan de doorsnee ‘MST-norm normale’ mens, maar ik was absoluut niet te dik. Ik ben kwaad geweest op mezelf dat ik dat allemaal zomaar geloofde, dat ik me meer dan 25 jaar ongelukkig heb gevoeld door wat een paar rotkinderen me deden geloven. Sinds vorig jaar durf ik in de zomer al eens een kleedje aandoen(met shortje onder want…chub-rub) en sinds dit jaar heb ik een short voor als ik moet gaan werken. Daar waar ik anders haast bijna flauwviel van de hitte met mijn lange baggy jeansbroek, daar heb ik nu een short aan en het kan me niet schelen dat mijn dikke witte melkflesbenen zichtbaar zijn, het is voor mij OOK warm! Ik heb nog een lange weg te gaan, want ik voel me nog niet 100% op mijn gemak in mijn kleedje of mouwloos topje en short. Maar het is al een hele vooruitgang en ik ben trots op mezelf. Mijn vriend schaamt zich ook niet voor mij en mijn dochter zegt al wel eens van: mama jij bent zo lekker knuffelzacht. Awel, daar doe ik het voor se!
Al betrap ik mezelf er wel op dat ik soms foeter tegen mijn dochter van: als je zo blijft snoepen, dan zal je net zo dik als mij worden!
Compleet fout! I know! Ik werk er aan. Ik probeer het meer op de gezondheid te richten: Als je zo blijft snoepen, dan ga je veel buikpijn krijgen, dan zal je misschien weer ziek worden vanavond(als ze pas heeft moeten overgeven) of dan gaan je tandjes pijn doen binnenkort.
Dat werkt ook als ik het zo zeg. Score! :) en een vuistje, mag dat ook?
Bedankt Kelly! Groetjes van een mede chub-rub-clubgenoot met wapperende kipfilets :)
Team grijs haar: check
Nog 1 flesje kleurmiddel in de kast maar ik heb steeds leukere dingen te doen dan dat. :) Ik ben begin 30 maar toch al serieus grijs. Ik heb me al vaak afgevraagd waarom ik het nog zou kleuren. Je hebt zo snel terug grijze uitgroei om nog maar te zwijgen van nieuwe haren die helemaal grijs zijn.
Wat de post-bevallingsbuik betreft: 3 jaar later is die hier nog steeds niet strak en plat. En daar moet ik ook nog altijd vrede mee sluiten. Dat het niet meer hetzelfde wordt, vind ik ok maar ik vind het moeilijk om een zwembandje te hebben dat maar niet wil weggaan.
Misschien moet ik er mij nu ook eindelijk maar eens overheen zetten. Mijn moeder had dat ook sinds de zwangerschap, zei ze. En het is pas weggegaan toen ze ernstig ziek werd. Dus: stoppen met foeteren op die zwemband, die hoort er nu gewoon bij en dat is ok.
Ge zijt geweldig Kelly echt RESPECT.
Dit is by far het beste wat ik dit jaar al heb gelezen en ik werk in een bib dus dat zegt veel ;)
en count me in voor de chub rub club!
@ claire. Inderdaad. Ik ga nooit een lichaam krijgen zoals de mama’s die deze week in het NieuwsbladMagazine staan. Naar eigen zeggen heeft de bloedmooie journaliste haar lichaam te danken aan een huilbaby. Dat was bij mij dus niet het geval.
@lilith Dank je wel hiervoor.
Lees je blog vandaag voor de tweede keer en ben nog steeds onder de indruk. Zo mooi opgeschreven. En je hebt bakken vol gelijk. Ik heb een paar vriendinnen waarvan ik vind dat ze dit verhaal moeten lezen, dus ga de link even met een paar mensen delen. Blij voor jou dat je zo goed in je vel zit!
Helemaal waar! Compleet pro meer variëteit aan lijven in de media. Ik merk dat je dat ook zelf deels kan bewerkstelligen door de juiste personen te volgen op Instagram, door inspirerende blogs te volgen van niet zo klassiek geschoonde vrouwen of mannen en door daar zelf ook aan mee te doen en je lijf niet te verstoppen. Zot hoe je onbewust beïnvloed wordt door om de 10 foto’s op Instagram een lekker stevig ongephotoshopt maar oh zo mooi vrouwenlijf te zien. Dat werkt begot ook in die richting! En dan wil ik er ook nog aan toevoegen: niet enkel onze dochters zijn gebaat bij een lekkere Mama die haar eventuele niet zo strakke lijf vol sporen des levens gewoon als onproblematisch en normaal etaleert, ook onze zonen! Die zouden beter ook van jongs af aan die variatie aan lichamen zien, voelen, omarmen.
Heel mooi en ik ben blij voor jou. :-)
Hier ook geen bikini, niet voor en niet na de zwangerschappen. Ik ben niet dik, verre van zelfs, de meeste mensen vinden me mager. Ik heb een BMI van 20 geloof ik. Maar dat zegt lang niet alles. Ik voel me gezond en voldoende energiek. Met kleren voel ik me ook behoorlijk zelfzeker. Maar zet me in mijn blootje en ik ga dood. Ik ben helemaal niet strak. Mensen verstaan niet dat ik geen bikini aan durf, zelfs geen badpak, dat ik liever gewoon in een rokje (ook al een overwinning!!) en een T-shirt op het strand zit. Ze dringen aan ‘want met mij kan er toch niks mis zijn’. Ik haat het.
Ik zou willen kunnen zeggen dat ik me ermee verzoend heb, maar ik denk dat dat gelogen zou zijn. Voor mij is het al een behoorlijke overwinning dat ik blote benen heb in de zomer. Dat ik me niet te pletter zweet in de ruime zomerbroeken die ik vroeger kocht. :-)
Lijven, dat is me wat. Waren we maar alleen een onzichtbaar karakter, denk ik soms. Of allemaal gelijk. Er zou wat minder energie en tijd verloren gaan, neen? We zouden ons kunnen focussen op wat interessanter is. Maar helaas, we zitten ermee. :-)
You go girl. Ik ben zelf een magere tettink die ooit niet zo slank was (5:2 FTW :)). En ben ik gelukkiger? Ja, maar dat heeft ook veel te maken met het feit dat ik een dochter heb, die ik wil behoeden voor de vloek van het geschifte zelfbeeld, waardoor ik zelf tot wijzere inzichten ben gekomen. Cellulitis blijft wel een dingetje. Maar ik besef intussen dat dit niets met gewicht te maken heeft. En dat ook pijnlijke en dure electroshocken (I kid you not) niet helpen. Je hebt het gewoon of je hebt het niet. Gelijk sproetjes zeker…
Het begint idd allemaal met jezelf graag zien.
En soms verandert je lichaam door een ingreep (bij mij de baarmoeder verwijderen) en duurt het weer even voor je je lichaam weer graag ziet. Het gevolg laat zich raden…Ook al weet ik het, de logic alleen is niet genoeg, het gevoel moet er ook zijn. En dat forceer je niet. Het is en blijft een proces met vallen en opstaan dat bij de ene al wat langer duurt dan bij de andere, denk ik.
Alleszins heel blij voor jou dat dat gevoel van jezelf graag te zien nu bij jou aanwezig is, en er hopelijk ook voor altijd blijft.
Ik lees jou zo graag zeg. Omdat het me moed geeft.
Zalig geschreven en ’t zit er ook weer boenk op: hoe doe je dat toch?
Zwaai zwaai met mijn kipfilets en fijn weekend! :)
Wat een prachtig blog.
Wat raak geschreven zeg!
LOVE, HUGS & FISTBUMPS!!!!