Een mens zou het bijna vergeten, dat er tijden geweest zijn dat zo goed als elke post op deze blog ging over diëten, al dan niet magen laten verkleinen, magen laten verkleinen en de gevolgen van magen laten verkleinen. For the record: ik heb maar één maag, maar als u hier al was in die dagen dan heeft u door het aantal posts met betrekking tot het onderwerp vast op dagelijkse basis getwijfeld of het er niet meer waren.

Soms lijkt het allemaal een geweldig ver verleden, de tijd dat ik me met de moed der wanhoop liep opensnijden en mijn maag liet vierendelen, omdat ik doodongelukkig werd van mijn gevecht met eten. Maar soms besef ik maar al te goed dat ik een gastric bypass heb gehad, destijds.

Zoals de afgelopen week, toen ik me in New York constant liep af te vragen hoe ik de week zou doorkomen zonder constant kotsmisselijk te zijn. Het antwoord bleek: niet.

In Amerika, daar hebben ze namelijk nogal veel fastfood, en mijn leaf, die is daar nogal zot van. Ik gun hem dat, een van het vet druipende hamburger op zijn tijd, en dus trappel ik achter hem aan, op zoek naar het gezondste voedsel op de fastfoodmenukaart. Doorgaans zijnde: een vettige chickenburger met een dikke lap kaas, waar ik de helft nog niet van opkrijg en achteraf zo mottig van ben dat ik me moet inhouden om niet de hele Brooklyn Bridge onder te kotsen.

Voor u met pek en veren naar mijn liefste Youri begint te gooien omdat die dikke vette egoïst me meesleurt naar fastfoodrestaurants: de arme stakker moet nog veel vaker met mij mee naar plekken waar ze alleen maar slaatjes en andere gezonde dingen verkopen, en waar hij letterlijk niks lust. Dat is pas erg.

Ik ben zo ver gekomen dat ik dankzij mijn operatie zelfs nooit meer zin heb in hamburgers, of frieten, of chicken nuggets. Ik heb er bijna een degout van gekregen. Maar hoe goed ik ook heb opgelet, toch heb ik een significant deel van de afgelopen week doorgebracht met buikpijn, en flarden mottigheid, en krampen. Geen idee wat die Amerikaanders stiekem in hun gezond uitziend voedsel draaien, maar het deed me precies geen deugd.

Ik ben twee dagen terug, en alle problemen zijn over.
Of het een beetje te doen is, zo’n maagverkleining?
Zolang ge in uw kot blijft wel, precies.

Ze hadden het me erbij verteld, ja, toen ik volop aan het overwegen was om mijn maag te laten halveren. Dat ik eerst een hoop kilo’s zou verliezen, waarop ik er na een tijdje weer een stuk of vijf, zes zou bijkomen. Kon het mij toen schelen! Ik had vijftig kilo lichaamsvet op overschot, dan komt het niet op een klein zakje patatten meer of minder, zulle. Dan wil je gewoon weer in een terrasstoeltje passen.

De maag werd gehalveerd, net als mijn lichaam.
Na het vele vermageren kwam het stabiliseren, en hell, it worked like a charm!

Bijna twee jaar bleef ik staan op mijn laagste gewicht, en dat was zo geweldig dat ik toen de batterijen van mijn weegschaal het begaven niet meer de moeite deed om nieuwe te gaan halen. Ik zou toch voor de rest van mijn leven op hetzelfde gewicht blijven staan, wahey!

Maar toen overkwam me weer hetzelfde als toen ik bijna dubbel zoveel plaats innam als nu: ik werd bang van de weegschaal. Hoe langer ik er in bogen rond liep, wetende dat mijn voedingskeuzes door de lange dagen on the road steeds meer begonnen te vervallen in “pizza, ravioli en af en toe eens een slaatje tegen de schuldgevoelens”, hoe banger ik werd.

En toen ging ik naar Dubai.
En toen liep ik een voedselvergiftiging op.
En toen deed ik een nacht lang allemaal dingen die u echt echt echt niet wilt weten.

“Hey!”, dacht ik, toen ik ’s morgens compleet uitgeput boven de wc-pot hing. “Als ik nu eens op die weegschaal daar zou gaan staan?” Magerder dan toen kon ik onmogelijk zijn, want ik had een vermoeden dat ik net de helft van de ingewanden die ik nog over had na mijn operatie de Arabische riolen in had gespoeld.

Het getal op de weegschaal maakte me compleet euforisch. Wegens serieus laag. Veel lager dan ik had gevreesd. Ik had zin om een dolle polonaise op gang te trekken door de lobby van hotel Arabian Courtyard, tot Youri me kwam melden dat ook hij opvallend veel minder woog dan thuis. En hij was niet voedselvergiftigd.

Eens thuis kwamen de traantjes: na het insteken van nieuwe batterijen gaf mijn weegschaal zes kilo meer aan dan mijn laagste gewicht. De zes kilo die me twee jaar geleden zo hard niks leken zorgden ervoor dat ik een beetje instortte, daar in mijn slaapkamer. Niet alleen dat, maar ik had ook nog eens een dik leaf. Boehoewhoew.

Anyway. Na een paar halfslachtige pogingen is het nu weer voor echt.
Vanmorgen was ik mezelf al om zeven uur aan het afbeulen langs de vaart, met Evy haar Start to Run in mijn oren. Ik heb kilo’s fruit en groenten ingeslagen. Sla op mijn handen als u mij op iets anders ziet knabbelen dan een tak selder, de komende tijd. Of het zou op twee takken selder moeten zijn. Echt hastn, ik meen het. Ik heb zelfs de mojito’s uit mijn dagplanning geschrapt.

Er zijn weinig dingen op tv waarvan ik tranen in mijn ogen krijg.
Dierenmishandeling is er één van, bij bevallingen krijg ik het ook moeilijk, en daarnet dus, toen ik op Vitaya een meisje hoorde vertellen hoe het is om heel erg dik te zijn. Punched in the face door de herkenbaarheid, zowaar. Vooral omdat ik voel dat ik het zelf allemaal razend snel aan het vergeten ben.

Het is echt waanzinnig hoe snel sommige herinneringen vervagen, zeker als het minder gelukzalige herinneringen zijn. Ik sta er echt zo goed als nooit meer bij stil, dat ik van geweldig ver kom en niet eens meer lijk op hoe ik twee jaar geleden was.

Ik word er alleen nog aan herinnerd door mensen die me al een hele tijd niet meer hebben gezien, en zich een ongeluk schrikken als ze zien wat er jaren onder dikke lagen vet zat. Ik dus.
En foto’s, die zijn nog het confronterendst van al. Vroeger al, nu zelfs nog veel meer.

Het is binnen een paar dagen twee jaar geleden dat ik het ziekenhuis in ging voor mijn operatie.
Deze foto werd twee weken daarvoor genomen.

Never forget.
En klikken voor gigantisch.

En ik mij maar afvragen waarom bekenden mij straal voorbijlopen op straat zonder enige blijk van herkenning. Ik blijf ze kick ass vinden, die voor en na’s. :) En vreemd ook, erg vreemd.

De deur van de kleine lift schoof bijna helemaal dicht toen een jong koppeltje met twee kinderen kwam aangerend. De hand van de mevrouw zorgde er last minute voor dat de deuren langzaam weer opengingen.
‘Eigenlijk mogen er maar maximum vier personen in’, wees ik naar het bordje in de toch wel erg krappe lift.
De man stak zijn hoofd in de lift, bekeek Youri en mij van boven tot onder en sprak toen de gevleugelde woorden: ‘Er zit toch geen enkele dikzak bij, dat gaat hier wel lukken.’

Ik heb de rest van de namiddag gestraald.

Zoals het er op dit moment uitziet is dit mijn laatste voor en na.
Een jaar en een maand na mijn operatie bougeert mijn weegschaal zo goed als niet meer. Niet meer naar beneden, maar veel beter nog: ook niet meer naar omhoog. Er is bijna vijftig kilo af. Ik heb een kledingmaat die je in zo goed als elke winkel terugvindt. Er is tot op heden geen enkele complicatie geweest, en volgens mijn chirurg ziet mijn toekomst er zeer gunstig uit. Toch zeker wat mijn gewicht betreft.

Ik pas in elke stoel met armleuningen.
Ik kan weer rennen zonder onmiddellijk buiten adem te zijn.
Mijn bovenbenen schuren niet meer tegen elkaar.
Ik heb geen obesitas meer.
Mijn cholesterolgehalte is voorbeeldig, aldus de dokter.
Ik ben heel vaak niet de dikste persoon in de kamer.

Het is alles geweest dat ik ervan had gehoopt, en zelfs meer en beter.
Meer valt daar volgens mij niet meer over te vertellen, en dat is een zeer goed teken.

Oke, misschien telt het niet helemaal, want ik heb zo goed als heel de nacht ziek op het toilet doorgebracht, waardoor ik nu met een pijnlijk hoofd en als een schotelvod tekstjes zit te tikken. Maar het hielp dus wel: vanmorgen dropte de weegschaal naar min 45,1 kilogram. Wat wil zeggen dat ik:

• nog tien kilogram verwijderd ben van het gewicht dat ik in het PMS had op mijn twaalfde
• een gemiddeld gewichtsverlies heb gehad van 4.09 kilogram per maand
• het laagste BMI heb sinds ik weet wat een BMI is
• bijna in een voorheen ondenkbare en compleet onbereikbare BMI-categorie zit
• volgens mijn chirurg een compleet voorbeeldig cholesterolgehalte heb
• toch zin begin te krijgen in obsessief winkelen

Mijn portemonnee dankt mijn griepgevoel dan ook van ganser harte voor de in allerijl opgetrokken blokkade.

Dingen waaraan ik nog moet wennen:
1. dat oude bekenden mij vreemd en zonder enige blijk van herkenning aankijken als ik ‘hey’ doe
2. roepende bouwvakkers
3. dat ik geen dubbele kin meer heb op foto’s

Dingen die ik maar eens moet afleren:
1. in winkels standaard naar de grootste maat grijpen
2. bang zijn dat ik niet in rieten stoelen zal passen
3. mezelf nog steeds veel omvangrijker inschatten dan ik ben

Dingen die vroeger niet leuk waren, en nu wel:
1. zwemmen
2. op de weegschaal staan
3. kledingwinkels waar ze geen grote maten verkopen

Dingen die vroeger wel leuk waren, en nu minder:
1. een uitgebreid diner, wegens al vol na het voorgerecht
2. brainless in de snoepkast vliegen, wegens ziek na twee stukjes chocolade
3. dessertbuffet (zie reden bij puntje 2)

Dingen die ik niet had verwacht:
1. dat het allemaal zo makkelijk zou lopen, zonder complicaties en met als enige wezenlijke verschil dat ik minder kan eten. Wat niet zo erg is, aangezien ik natuurlijk ook gewoon sneller genoeg heb
2. dat ik niet zo gelukkig zou zijn als verwacht op de dag dat ik mijn streefgewicht bereikte, omdat ik toen nog niet wist dat mijn mama ziek zou zijn
3. dat mijn sociaal leven helemaal niet onder mijn operatie zou lijden

Dingen die ik niet meer goed verdraag
1. grote porties
2. veel suiker
3. veel vet

Dingen die ik had verwacht, maar die niet zijn uitgekomen
1. dat ik een gigantische shopverslaving en garderobe zou overhouden aan mijn operatie
2. dat ik geen zorgen meer zou hebben
3. dat ik veel zou overgeven en vaak moe en slap zou zijn

(geïnspireerd op zezunja’s allegaartjes)

Volgens mijn chirurg zal het afvallen binnenkort stoppen. Toch lijkt het de laatste weken weer in gang te schieten na een lang plateau. Ik ben nu al tevreden, elke kilo minder is op dit moment al lang extra.
Het meest fantastische aan mijn gastric bypass is niet dat ik er nu beter of normaler uitzie dan elf maand geleden, al is dat natuurlijk wel fijn. Het belangrijkste is op dit moment dat mijn gewicht geen zorg meer is. Sterker nog: dat het iets is dat ik gewoon vergeet, in tegenstelling tot vroeger, toen het altijd een domper op vanalles en nog wat was. Of ik het zou opnieuw doen? Veel eerder, als ik had geweten dat het zo vlot zou gaan. Maar ik besef wel dat ik geluk heb gehad.

Of er ook iets negatiefs over te zeggen valt? Als het echt moet: dat ik een tekort aan vitamine B12 heb, dat om de drie maand moet bijgewerkt worden met een pijnlijk spuitje bij de huisdokter. Een prijs die ik met veel plezier betaal, dat spreekt.

In cijfers is dat min 44 kilogram, en bijna elf maand later.

Vanmorgen ben ik drie keer op mijn weegschaal gesprongen, drie keer er af, en dan nog eens erop. Ik heb met mijn ogen geknipperd en in mijn arm genepen, en toen het cijfer echt waar bleek te zijn heb ik er een erg subtiel overwinningsgebaar tegenaan gesmeten. Toegegeven: mijn gewicht was de laatste weken niet meteen mijn grootste zorg, maar het is wel stilletjes en beetje bij beetje blijven zakken. Tot op een punt waar ik vanmorgen heel erg content mee was: min 39 kilogram, en in een gewichtsklasse die ik al jaren alleen nog maar van horen zeggen kende.

Ik krijg nog regelmatig mailtjes van mensen die via Google op oude gastric bypass-postjes zijn beland, en mij vragen of ik het opnieuw zou doen. Als ik terugdenk aan de lilith die acht maanden geleden compleet wanhopig naar zichzelf lag te kijken in een ziekenhuisbed dan kan ik niet anders dan “ja” zeggen. Ook al had die lilith zich toen totaal niet kunnen voorstellen dat ze niet onverdeeld gelukkig zou zijn op het moment dat er veertig kilogram af zou zijn. Om de simpele reden dat die lilith toen niet kon inschatten dat er plots kanker zou zijn, en chemodagen en niet-chemodagen, en andere zaken die een kilo meer of minder plots erg relativeren. Maar ik weet wel dat ik zonder gastric bypass nog een extra probleem zou hebben gehad dat er nu niet is: van stress werd ik heel snel dik. En van dik werd ik ongelukkig. Waardoor er weer extra stress kwam.

Ik heb er de eerste maanden na mijn operatie van gedroomd om in een maat 38 te passen en alle winkels leeg te kopen die ik tegenkwam op mijn slanke pad. Ik hoopte op een perfect slank en vrolijk leven zonder zorgen om vet en medische onderzoeken. En botjes die rond mijn enkels pasten en broeken die te groot werden in plaats van te klein. Maar dat mijn gewicht nu, tijdens minder makkelijke momenten, geen reden tot extra paniek en wanhoop meer is, daar ben ik uiteindelijk nog het meest gelukkig om.