Ik was al even met mijn Doodgewone Dingen-rubriek in De Standaard Magazine bezig toen ik voor het eerst met een wolkenliefhebber te maken kreeg. Ik wist van het bestaan ervan, ik had dit boekje al eens vastgenomen in de boekhandel (zei me niet bijzonder veel), en had wel eens gehoord van de Cloud Appreciation Society. Daarmee leek die kous af.

Toen, een paar weken later, nog een.
Daarna nog iemand, die het daarnaast ook wreed had voor verschillende soorten regen. Slagregen. Dat het zeikt. Smuuk.
Dan weer iemand die elke dag een foto van de lucht nam, voor eigen gebruik, en daarover kon blijven vertellen.

Altijd mannen, toeval of niet.
Mannen van wie ik dat om de een of andere reden niet onmiddellijk had verwacht.

Vaak vertelden ze me dat een mooie op- of ondergang van de zon ervoor kon zorgen dat ze hun auto aan de kant gooiden om er echt tijd voor te nemen. Of hoe ze ervoor kozen om in het moment te genieten van een welgemikte lenticularis of nimbostratus. (geleerd van acteur Wim Willaert, die me het verschil tussen de twee formaties uitlegde en tussen neus en lippen zei dat de hemel een groot schilderij is dat je gratis krijgt)

De zanger van Noordkaap kon me dan weer exact vertellen welke ochtenden in welke periode de allerbeste van het jaar waren (dat had hij bestudeerd), en hoe dat te maken had met de stand van de zon en nog een en ander. Ik weet niet waarom, maar dat ontroert me steeds meer.

Misschien is het omdat ik sinds deze zomer in een huis woon met zicht op de beste wolken ooit.
En dat plots mijn grootste rijkdom blijkt te zijn.
Zelfs op een ochtend met een gemiddelde zonsopgang voelt het alsof iemand een ice bucket met hoerenchance over mijn hoofd uitkapt.

Sindsdien blijf ik veel vaker staan tijdens ochtendwandelingen.
Kijk ik langer.
Wandel ik vaker.

Denk ik: als ik daar geen tijd voor heb, dan is het teken dat ik hier minstens drie keer zo lang zou moeten blijven staan.

Gun ik mezelf tijd voor verwondering.

Geen filter, ksweertu.

Die kleuren, hoe komen ze er zelfs op?

Het is zot hoeveel moois je ziet als je bereid bent om wat langer te blijven kijken.

Alsof het een groot schilderij is dat je gratis en voor niks krijgt.
Oh wait.

Ik weet niet precies wanneer het begonnen is. Ergens in de periode dat ik volledig over mijn enthousiasme omtrent de Hallmark e-card heen was (‘maar kijk dan toch! HET BEWEEGT!!! :aah:’) en het ook een beetje had gehad met het feit dat iedereen al vindt dat hij geweldig hard zijn best heeft gedaan als hij op Facebook “HB” op iemand zijn prikbord heeft getikt. No offence. Maar ik dacht: gaat mijn kind dan nooit het genot ervaren dat ik als kind ervoer op de dag van mijn verjaardag, als de brievenbus vol postkaarten zat? En hoe triest is dat?

Dus begon ik ergens in de loop van vorig jaar mijn kleine guerrilla tegenbeweging, en ging ik op zoek naar leuke postkaarten. En echt: alleen al dat is een waar plezier. Ik heb ondertussen een doos vol, en soms kom ik een leuke winkel tegen met fantastische ontwerpen en kom ik blij als een kind weer buiten met nieuw materiaal. Ik verzamel niks meer, en ben trouwens sinds deze week weer gestopt met shoppen, maar die kaartjes vind ik wel zo super dat ik er stiekeme uitzonderingen voor maak. Zie ook het feit dat ik er zeker dertig meebracht uit Londen. Allemaal vet coole.

Ik weet niet wat het is. Ik denk de combinatie van leuk design en schoon papier en de mogelijkheid om ze aan je frigo of prikbord te hangen. Het feit dat je nog eens langer dan een halve seconde moeite doet om iemand blij te maken, want je moet een kaart uitzoeken en het adres kennen en postzegels in huis halen en het niet vergeten op de dag dat er gepost moet worden en door de regen naar de brievenbus. En toch stuur ik weer kaartjes. Het maakt me blij. Zeker als ik er mijn werk van maak, en meer schrijf dan “zeg hey gelukkige verjaardag dinge”. Al is dat ook al vet cool. Ik heb de indruk dat het andere mensen ook blij maakt. En dan heb ik het nog niet gehad over onverwachte kaartjes om silly redenen in plaats van verjaardags. Ook de max.

Mijn favorieten van het moment:

• de vreselijke schattige mooie kaarten van Darling Clementine
• de grappige retrokaarten van The Art File
• zowat alles van Hello Lucky

En die van de zaak. Die zijn ook behoorlijk super. Van het fantastische Moo-cards, waar ik al duizend jaar een fanboy van ben.

Doen jullie dat nog, een kaart versturen met de post? Hebben jullie favoriete ontwerpers, Etsywinkeltjes of andere plekken om ze in te slaan?

Als ik het te druk heb om goed te zijn, zoals tegenwoordig pijnlijk hard het geval is, dan is er eigenlijk maar één bezigheid waar ik helemaal chill en tegelijkertijd ook warm van word: koken. Het opeten is zelfs zo belangrijk niet, hoewel ik niet kan ontkennen dat het mij nogal een geweldig gevoel geeft te ontdekken dat wat ik gemaakt heb ook werkelijk te vreten is. Drukke winters vragen om weekends waarin ik kan koken. Punt.

En dus duik ik wanneer ik kan in mijn kookboekencollectie die echt beyond belachelijk groot aan het worden is en droom ik ervan om ooit fulltime huismoeder te worden met zeeën van tijd om de meest geniale gerechten op tafel te toveren tegen dat de kinders thuiskomen van school. En schorten te dragen. En weer meer dan honderd kilo te wegen van al het proeven en toch van ’t straat zijn, dus whatever eigenlijk.*sigh*

Mijn allergrootste liefde op dit moment? Mijn potten van Le Creuset.

Ooit eentje gekregen van mijn schoonmama voor mijn verjaardag, later nog een formaatje kleiner dat ze ergens voor mij op de kop had weten te tikken, en daarna geïnvesteerd in een werkelijk overdreven groot exemplaar waar je gemakkelijk met zevendertig uit kunt eten omdat er een domme man op de rommelmarkt hem liet gaan voor zeven euro. Bahaha, maat, domme domme man. En domme domme lilith, want ik heb niet eens plaats in mijn minikeuken om hem op te bergen, laat staan dat hij op mijn minifornuis past. Maar ooit! Ooit!

En sinds vandaag heb ik dus, na maanden kwijlen en sparen, ook een zelf aangeschaft exemplaar.

Pokkeduur, maar content dat ik daarvan word, dat kunnen jullie niet geloven.

Neen, maar echt, niet meer of niet minder.

Dankzij Michel heb ik vanmorgen het compleet geniale hipstamatic ontdekt, een applicatie voor de camera in je iPhone waarmee je allemaal zotte lenzen en filmrolletjes kan gebruiken zodat zelfs stomme foto’s ineens rocken.

Waarlijks, als ik gisteren al smoorverliefd was op mijn iPhone, dan is het sinds vanmorgen zo obsessief geworden dat ik in staat ben om voor elk van ons een half hartje te gaan kopen.
En aangezien ik al heel de dag niet kan stoppen met foto’s nemen, en mijn leaf er genoeg van heeft om heel de tijd op mijn schermpje naar mijn foto’s te kijken: kijkt! Beeldekes uit mijn leven! Hou van mij!

Rooibos met gebrande appel.

Administratieman to the rescue.

Het memorabiliahoekje.

Keun humpt Michel Wuyts. (hoe zoudt ge zelf zijn?)

Wat i. zegt. Veel liefde, veel onbezorgdheid. Veel uit de hand lopende avonden met mensen naar uw hart.

Dat 2010 een jaar mag zijn om in te kaderen, eentje om over naar huis te schrijven, één waar we jaren later nog altijd heel erg warm van worden. Zo’n jaar met oneindig veel barbecue’s en benevelde terrasjes, veel schone liedjes op de radio, zotte kansen en mogelijkheden en voor iedereen een gezond lichaam en een fris hoofd.

En mocht het toch anders uitdraaien, wens ik eenieder de kracht en de courage om dingen in het juiste perspectief te blijven zien, toch voort te doen en van alles het beste te maken.

Mogen jullie dagen mooi zijn, en jullie plannen groots.

Maak er iets schoons van, van 2010. Ge moest al bezig zijn!

Vijf jaar. Zo lang is het geleden dat ik op dagelijkse basis een paar zuurverdiende euro’s op de toonbank van een gazettenwinkel gooide, in ruil voor een twintigtal sigaretten.

Vijf jaar. Zo lang is het geleden dat ik nog een rookpauze nam op mijn werk, samen met andere rokers van wie ik al eens een sigaretje mocht lenen, en omgekeerd ook terug. Fantastische vriendschappen heb ik gesmeed, in rokershokjes, en geweldig veel zotte roddels gehoord, dat ook.

Het was waarlijks mijn allergrootste zorg, toen ik vijf jaar geleden besliste dat ik voor de rest van mijn leven zou stoppen met roken. Dat ik geweldig veel zou moeten afgeven. Mijn teerbeminde rookpauzes. Mijn roddelmomenten. Mijn imago. Mijn troost in bange dagen. Mijn pakje per dag. Mijn pakje dat ik zo trouw had opgerookt, twaalf jaar aan een stuk. Als ik al structuur had in mijn leven, dan was het dankzij MIJN PAKJE, GODVERDOMME!. :aah: From my cold and dying hands!

Anyway. Dat ik nooit meer “Ik ga nog eentje roken, en dan ga ik…” zou kunnen zeggen, zoals ik voor zo goed als elke activiteit deed. Dat ik mijn sigaretten zou moeten missen, voor altijd. Mijn geweldige sigaretten, en alles dat erbij hoorde. De vriendschappen. De kalmte. De rock ’n roll, begot!

Overmorgen zijn we vijf jaar verder, en ik heb letterlijk geen enkele sigaret meer aangeraakt. Cold turkey. Diegene die samen met mij is gestopt, is nog geen jaar geleden herbegonnen. Het watje. Ik heb het nog geen halve seconde overwogen. Ik ben ondertussen zelfs iemand geworden die vindt dat sigaretten stinken, en dan wil ik het nog niet hebben over de mensen die ze oproken. (of toch: *kuch* naar de vorte marulle *kuch*) Go figure.

Ik heb volgens de statistieken meer dan vijfduizend euro niet opgerookt. VIJFDUIZEND EURO. Tweehonderdduizend frank en een sjieke. Ik stel voor dat ik even doe alsof ik opnieuw de kamer binnenwandel, en dan doen jullie van spontaan applaus. Dat is nu toch wel het minste, vind ik.

Oke, kom ik!

Wij vinden dat nogal geweldig, sneeuw.

Omdat Chloë vorig jaar maar bleef vragen om nog eens naar “nonkel youli en tante kelly die dansen” te kijken, en ook omdat het dit jaar allemaal nog veel cooler is en het wel lijkt alsof Youri en ik “the routine” doen.

We bring you: Elf Yourself, the sequel!

En nog eentje voor de fans:

• ben ik om half vier uit mijn bed gerold
• schrok ik me een ongeluk toen ik zag dat er om kwart na vier al zestien man stond aan te schuiven aan de Applestore, waaronder één iemand sinds tien uur gisterenavond
• hoorde ik geruchten dat er maar vijftien per winkel waren
• verloor ik dan ook meer en meer de moed
• volharde ik in de boosheid
• ook al was ik moe en had ik krampen in mijn kuit
• moest ik lachen met de steeds langer wordende rij en de steeds kleiner wordende kansen van de late arriveerders
• deelde ik tijdens een stortbui een paraplu met Youri en drie andere nerden
• heb ik echt serieus wat afgelachen met mijn nieuwe nerdbuddies
• leek het er even zwaar op dat het niet voor vandaag zou zijn
• maar liep ik rond zeven uur toch met de veertiende en laatste iPhone 3G naar buiten
• een zeventigtal mensen achter mij vond mij plots minder tof, zag ik

En u dacht dat mijn broer een nerd was.