In plaats van poppyrestaurant.com per ongeluk poopyrestaurant.com intikken in mijn browser, en daar dan om het kwartier een hele avond lang ongelooflijk hartelijk om moeten lachen.

Tot complete madness van el boyfriend.

Hoe lang kan een lilith zonder haircut?
Lang, man!
Het is te zeggen: erg lang.
Het is zodanig lang geleden dat een professional mijn haar onder handen heeft genomen dat de hele bovenkant van mijn lokken een soort rossig zwart geworden is. Ik denk dat heel weinig mensen beseffen dat rossig zwart een echte kleur is, en dat is dan ook het enige positieve nieuws over mijn haarkleur. Dat het mensen iets bijleert over verloren gewaande deelkleuren.

Het rossig zwart komt doordat er onder het oorspronkelijke zwart een soort knalrood blond zit, dat heel graag weer de bovenhand wil krijgen, wat mijn kapsel betreft. Maar ik zeg “neen lilith, voor knalrood blond, daar ben je nu toch echt wel te oud voor geworden, kind”. Mijn oude kraker zegt dat ik moet opteren voor paarsachtig grijs, en krullen, maar hey sorry, ik ben ook niet van lotje getikt wat haardesign betreft, natuurlijk.

Maar! Er is een probleem!
Ik wil wel naar de kapper.
Maar dan moet ik ook uit de kast.
En dan moet ik zeggen:
“Hey kapper. Doe mij maar een Dorothy van Star Academy”.
En dan zegt hij: “Kijk jij naar Star Academy?!”
Dan doe ik van “What the fuck man, natuurlijk niet!”

En dan is natuurlijk meteen alle vertrouwen zoek.
En dan doe ik misschien toch die paarse krullen, uit schaamte.

(heeft iemand eventueel een foto van het punky kapsel van Dorothy? Dan stap ik gewoon binnen en doe ik “Zoals dit meisje, wie het ook moge wezen, haha!”)

Want hierover is het laatste woord zeker nog niet gezegd.

Diep in mij woont een erg oude vrouw.
Raar hoor, om dat tegen te komen.
De eerste keer dat ik het goed en wel besefte van mijn vrouw vond ik de gedachte best beangstigend. Er mogen veel dingen in mij wonen, namelijk, maar oude vrouwen, daar pas ik toch liever voor. Ik moet helemaal niet hebben van oude vrouwen. En al zeker niet diep in mijzelven. Dit negatief gevoel hangt samen met de angst dat mijn adem plots naar incontinentieluiers zou beginnen ruiken, of naar King-munten, so help me god. Maar ze woont er dus, de oude bes, en daar kun je in feite maar beter mee leren leven, voor de tijd dat het duurt, vind ik.

Enkel intimi weten het, van mijn oude madam. Ze trok bij me in in op 5 februari, en sindsdien stuurt ze mijn denken en doen volledig in de war. Nadat ik met erg veel moeite van het breien was afgekickt (o de nachten waarin ik badend van het zweet wakkerwerd, snakkend naar averechts!) rolde ik onmiddellijk in een nieuwe verslaving: cakes bakken. Ik informeerde naar lekkere recepten bij mijn collegae, pleurde kooksites tussen mijn favorieten, en ik baktigde dat het geen naam had.

Daarna kwam het knutselen en frutselen. Want dat moest van mijn madam. Nooit had ik van knutselen gehouden, en plots betrapte ik mezelf erop dat ik aan de salontafel zat, gewapend met lijm en schaar, mezelf volop de edele kunst van het ATC’en meestermakend. Bij elk kaartje voelde ik hoe mijn tanden losser kwamen te zitten en mijn haar begon te vergrijzen, net zoals in die kweenie hoe sjieke aflevering van McGyver, maar mijn madam vond het geweldig. Mijn drieÎntwintigjarige ranke lichaam vulde de dagen met oude, enigzins duffe oudemadammenhobbies in plaats van met dronken worden en hippe keten bezoeken.

Het ATC’en verdween weer even snel als het gekomen was. Want ondanks de aanwijzigingen van mijn oudje lukte het me toch niet bepaald om echt leuke dingen te maken. En dus zit ik nu, op aanraden van you know who, helemaal aan het scrapbooken. Het leuke ihis: volgens mijn moeder is scrapbooking ondertussen ook al immens hip in gehandicapteninstellingen. En mijn moeder kan het weten, want die werkt in een gehandicapteninstelling, moet je weten. Ik denk dat frutseldingen altijd eerst op oude mannen worden getest voor ze naar gehandicapten gaan, omdat fabrikanten bij oude mannen altijd kunnen zeggen dat ze gestorven zijn aan ouderdom, en niet aan wegstuiterend knutselmateriaal enzo.

Maar wat ik dus wilde vertellen. Het is ongelooflijk bevrijdend om eindelijk eens een hobby te hebben waarbij het niet gaat om hoeveel chromosomen je hebt, maar wat je ermee doet. Yeah!