Mensen zijn gemaakt van dun papier. Dat dacht ik een paar keer toen ik door de vele mooie mails en bloedeerlijke reacties ging die ik kreeg naar aanleiding van de vorige blogpost. (Het is trouwens niet alleen een mooie zin, maar ook een hele mooie cd. Maar dat is een ander verhaal)
Heel veel mensen zijn gemaakt van dun papier, we hebben allemaal dingen waar we ons om schamen of ongemakkelijk over voelen, en het kan geweldig veel deugd doen om te lezen dat het bij een ander ook niet altijd smashing gaat, zo merkte ik. Heel erg bedankt dus aan iedereen die zijn verhaal wilde delen. Voor de virtuele schouderklopjes en blikken in de ziel.
Er waren jammergenoeg ook een hoop mensen die vertelden dat ze heel graag even eerlijk zouden zijn als ik, op het werk, in hun omgeving, maar zo bang waren dat mensen hen niet meer serieus zouden nemen. Dat ze zouden denken dat ze zot waren. En ik snap dat. Ik ben trouwens ook niet zot, maar ik kan natuurlijk zeggen wat ik wil.
Ik kreeg ook veel vragen, van mensen die aan het overwegen zijn om hulp in te roepen.
Waaronder deze:
Hoe doe je dat, naar een therapeut gaan?
Ik kan alleen maar voor mezelf spreken. Ik heb een doorverwijzing gekregen van mijn huisdokter, toen bleek dat ik er zelf niet uitraakte na een paar maanden sukkelen. Op dat moment werd mij ook voorgesteld om te starten met antidepressiva, maar dat wilde ik zo lang mogelijk uitstellen. In therapie dus, om te zien of het ook kon lukken zonder medicatie.
Maar er is toch niks mis met medicatie als dat nodig is?
Helemaal niet, maar ik voelde mij niet goed bij de gedachte dat pillen dingen zouden veranderen in mijn hoofd. Ik heb er misschien te veel op gegoogeld en te veel slechte ervaringen gelezen met betrekking tot afhankelijk worden en afkicken. En het was ook niet bemoedigend om lezen dat de buschauffeur van het drama in Sierre al een hele tijd dezelfde pillen nam als ik werd voorgeschreven. Ik heb het trouwens niet helemaal zonder medicatie gedaan: in het begin, toen ik helemaal rondstuiterde van de stress, heb ik druppeltjes gekregen, en pillen, om het scherpe randje eraf te halen. Maar die heb ik zo snel mogelijk weer weggelaten, omdat ik het persoonlijk belangrijk vond om het zonder te proberen. Als dat niet was gelukt, dan zou ik voor medicatie gekozen hebben, maar alleen als het echt niet anders kon. Ik veroordeel mensen die wel antidepressiva nemen dus zeker niet, ik ben ervan overtuigd dat ze een goede extra hulp kunnen zijn in bepaalde gevallen.
Is dat niet vreselijk duur, elke week naar een therapeut?
Ik lees dat sommigen hier 45 euro per sessie betalen, maar ik ga naar een Centrum voor Geestelijke Gezondheidszorg, waar verschillende therapeuten samen zitten en na een intakegesprek werd beslist wie er in mijn geval het beste mijn begeleiding kon doen. Ik betaal 10 euro per sessie, en die duurt gemiddeld een uur.
Maar wat doet zo’n therapeut dan? Een uur luisteren en knikken?
Geen idee wat die van jullie doet, natuurlijk, maar die van mij vraagt elke week hoe het met me gaat. Waarop ik dingen op tafel gooi. Dingen waar ik mee sukkel, dingen die beter gaan, dingen die ik me afvraag, situaties waar ik het lastig mee had, evoluties of dingen die niet vooruit gaan, het kan echt vanalles zijn. En zij luistert. Ik vertel. Zij wijst me op dingen die ik zelf vaak niet zie. Patronen in mijn denken. Tegenstrijdigheden. Gunstige en minder gunstige evoluties. Zij stelt soms vragen, soms niet. Soms zit ik een uur te janken, soms zitten we een uur te lachen. Soms is het heel gezellig, soms heel zwaarmoedig. Maar ik heb er al altijd iets aan gehad.
Moet je een duidelijke diagnose hebben gekregen, zoals een depressie of een burn-out, voor je naar een psycholoog kunt gaan?
Neen. Ik ben er samen met heel wat mensen die me hebben gemaild van overtuigd dat iedereen baat kan hebben bij dergelijke hulp. Of zoals iemand het heel mooi zei: “Misschien ‘los’ je niet alles op, maar je hebt wel even een veilige plek waar je even kan loslaten. Someone in your corner, die je helpt zelf die someone in your corner te zijn.”
Meer lezen?
Ook Sabine en Nike hebben er iets over te vertellen, en vanmorgen hadden ze het er ook over in Hautekiet.