Stel: je blog komt op televisie, een medium waarop je totnogtoe niet kan doorklikken. Levert dat extra views op? En hoeveel precies?
De kans is groot dat ik het morgen kan vertellen, dus stay tuned!
Edit: de kans is bij nader inzien ook groot dat ik morgen al lang ben gevlucht naar Thailand, natuurlijk..
Stoppen met roken is leuwk! Alle vieze asbakken uitkuisen, opblinken en voorgoed opbergen in de keukenkast. Honderden zelfontvreemde aanstekers opdiepen uit jaszakken en ze allemaal samen in de ‘kaarsjes en theelichtjes’-doos gooien. Schluss damit! Je laatste pakje marlboro wegschenken aan je moeder ( oke, oke, voorlaatste pakje marlboro. Maar als ik mijn laatste pakje zomaar weggeef dan krijg ik een paniekaanval van ik zal je daar eens gaan hebben, en dat is genoeg reden om weer te herbeginnen, hoor.) Vertellen tegen mensen dat je zo maar eventjes bent gestopt. Je hoeft niet eens te zeggen waarmee, ze weten het gewoon! Ze zijn geweldig.
Maar dan breekt plots het moment aan waarbij je nog niet had stilgestaan: het moment waarop al je rookattributen zijn weggeborgen en alle lofzangen al weer zijn stilgevallen. Daar zit je dan, gestopt en wel. Rond te kijken enzo. Als een halve wiewie! Want dat is dus het idiote aan stoppen met roken. Dat je jezelf niet kunt belonen met een sigaretje voor al je inspanningen. En wat heb je er dan eigenlijk nog aan?! Niks zeg ik je, helemaal niks! En daarom wil niemand stoppen. DAT IS DE REDEN. En daar mag Volksgezondheid gerust eens iets aan doen, in plaats van geld te steken in al die campagnes om meer van jezelf te gaan houden enzo. Want hoe kan je nu van jezelf houden als je er niet eens eentje op mag roken? Dat de heren professoren daar maar eens bij stilstaan. Want belachelijk, dat is het zeker wel!
Sigaretten sinds 1/01/2005: 0 (z.goed)
Nieuwjaarsduik, Oostende
Het was de eerste morgen van het nieuwe jaar. Vredig lagen wij naast elkaar in het logeerbed dat wij voorheen zo vaak beslapen hadden. Voorheen, toen we nog niet samenwoonden en steevast aangewezen waren op de mensen die ons een tweepersoonsbed konden aanbieden voor de nacht die nog moest komen.
Ik knipperde met mijn ogen en ademde met volle teugen mijn eerste bewuste zuurstof van 2005 in. Het was pikdonker en naast mij kon ik Youri met zijn ogen horen rollen. ‘Huh?’ deed ik, onschuldig als ik ben, en ik ondersteunde mijn kreet met een verbaasde blik die volledig opging in het donker van de kamer. ‘Ik heb gisterenavond bijna niet gerookt! Toch?! Je weet het goed genoeg!’
Hij wist het goed genoeg. Want wie had er drie keer in de vrieskou moeten gaan staan op oudejaarsnacht? HÈ? HÈ? Om toch nog een beetje nicotine binnen te krijgen? Ik! Evenwel samen met hem, want hij houdt van mij en ik van hem, maar dat met zijn ogen rollen, daar mag hij toch mee stoppen als hij wil dat dat zo blijft. Ik hoeste. Maar goed… Wie doet dat niet, het jaar inhoesten? Hij hoeste niet.
‘OKEEJ OKEEJ OKEEHEEJ!’ sprak ik mezelf toe. Ik zag beelden met yours truly in de hoofdrol die met de top van een roze naaldhakschoen een pakje marlboro vertrapte. De beelden leken geweldig geÔnspireerd op die scËne uit Grease, als Olivia Newton John haar sigaret uitduwt met haar voet en met een ultracool kickje John Travolta luchtwegtrapt. Bij mijn beelden was de boodschap belangrijker dan de uitwerking, en dus deed ik geen trapje. Ik keek enkel heel serieus in de camera, en de hele Fagerstrˆm test ten spijt zei ik het gewoon. Evenwel enkel in mijn hoofd, zodat niemand me erop kon wijzen dat ik het echt gezegd had: ik stop met roken, nu!
Op weg naar huis viel ik al door de mand. Ik ben een hele slechte verzwijger, namelijk. En hij ziet zo’n dingen natuurlijk ook nooit. Dan stap ik met een getormenteerde blik vol nicotinetekort in de auto, en dan krijg ik een glimlach. Ik doorspek mijn zinnen met overduidelijke boodschappen en ik verstuur subtiele anti-kankersignalen, maar niks dringt door. En dus koos ik een goed moment om het hem gewoon te zeggen. ‘Ow ja.’ zei ik beheerst, en tegelijk overlopend van gepaste trots, terwijl we de afrit Wervik aan ons voorbij lieten gaan ‘Ik ben dus gestopt met roken, lieveling.‘
*Wordt vervolgd*
Ik wilde jullie er eerst aaaalles over vertellen. Echt alles. Alles wat ik me er nog van herinnerde en wat ik gezien had en gevoeld. Maar toen sloeg de twijfel meedogenloos toe, en werd ik geteisterd door slechts ÈÈn vraag: “hoeveel street credibility hou je nog over als je op je weblog gewag maakt van een superleuk optreden van Clouseau, zonder tongue in cheek-ondertoontje?” Hoeveel lezers haken af om hun maatschappijkritisch arendsoog in 2005 elders te gaan zoeken als je beweert dat die Wautersen, die dekselse dekselse Wautersen, dat ze er best mogen wezen? En vooral: zijn dat risico’s die je zomaar neemt, zo vlak voor je in Ter Zake voor schapstuk mag spelen, met de eeuwige roem steeds scherper in het vizier?
Ik heb er slaap voor gelaten, ik kan het jullie gerust vertellen. Maar 2005, dat wordt het jaar van de nieuwe hoop en de openheid. 2005 wordt helemaal uit de kast! ‘Youri’ zei ik, ‘Youri, Youri, Youri…’. Diep weggedoken in het gigantische sportpaleis (dat volgens de mensen op de rij achter ons zelfs nog groter was dan de Ethiashal in Hasselt!) slurpte ik van een flesje cola light ter waarde van wel honderd oude belgische franken (lest we forget), waaruit de bubbels zo goed als verdwenen waren. ‘Youri’ sprak ik terwijl Koen Wauters zijn ass shakete op een loopbrug en mij helemaal inpakte met ingestudeerde spontaniteiten, ‘Als er na dit optreden een exit-poll wordt gehouden is Koen Wauters morgen eerste minister.’ Youri knikte geamuseerd terwijl we beiden een blik wierpen op een uitzinnig 17000-koppig publiek met maar ÈÈn missie: alles doen wat Koen Wauters hen gebood.
Er werd gezongen en gedanst, er werd gezwaaid met fluorescerende blauwe lichtjes ter waarde van tien euro en half en onze kritische arendsogen begaven het: dit was gewoon heel erg leuk. Punt. En opeens maakte het niets meer uit dat we ons wekelijks hebben geÎrgerd aan het spelletje ‘Koen en Kris presenteren idool en nemen de verkeerde trap doordat ze teveel met hun wenkbrauwen bewegen’. Het was allemaal vergeven en vergeten toen de kune en de wiete een metal-versie van ‘Fiets’ neerzetten en het dak bijna van het paleis ging. Ik keek achter me en zag hoe een limburgse mevrouw samen met mij besliste dat Koen Wauters het toch geen twee keer zou moeten vragen.
Maar aangezien ik vind dat de wederopflakkering van mijn liefde voor de Koen niet het belangrijkste nieuws van de jaarwende mag zijn: ik ben gestopt met roken. Ik, lilith van talesfromthecrib, ben naast al het voorgaande ook nog eens een burgertrut geworden. Next stop: valse nagels.