We wonen nog steeds boven.

Elke avond als we moe maar voldaan van ons werk thuiskomen hangt er een met potlood geschreven briefje aan de deurpost om ons op de hoogte te houden van de evolutie van ons parket. En dat evolueert blijkbaar trager dan de parketman ons een paar maanden geleden had voorspeld.

Nu pas kan ik me helemaal voorstellen hoe die kindjes van Bloemen op zolder zich gevoeld moeten hebben, daar op hun zoldertje. Wij worden al meer dan een week wakker in onze slaapkamer, ontbijten in onze slaapkamer, komen ’s avonds thuis in onze slaapkamer alwaar we televisie kijken en uiteindelijk weer slapen, om de volgende morgen op identiek dezelfde plaats wakker te worden. Aangezien we niet in onze keuken kunnen en dus ook niet aan onze koelkast leven we van broodstokjes gedipt in smeerkaas, appels en Gouda kaas, en warme maaltijden bij mensen die ons een warm hart toedragen.

Uit de laatste berichten van parketman hebben wij begrepen dat het parket vrijdag klaar zal zijn, maar we hebben geen idee of dat wil zeggen dat we vrijdag weer normaal mogen beginnen doen of niet. Ik ben nog niet zo ver dat ik briefjes begin terug te schrijven, dus tasten we volledig in het duister in deze.

EÈn ding is zeker: als ik iets ben vergeten weg te gooien uit koelkast of keuken zal het ondertussen zo’n gigantische en schimmelachtige proporties aangenomen hebben dat het met gemak de wereld kan overnemen. Ik ken mensen die voor minder hun slaap zouden laten.

“Wat is dat?!” vroeg mijn opa verbaasd toen ik een wit blinkend vierkant uit mijn tas opdiepte. Toen ik het vierkant openplooide en een scherm en keyboard tevoorschijn toverde krabde hij even in zijn grijze haar. Wat in hemelsnaam was dat?

Ik probeerde het met zijn ogen te bekijken, en inderdaad: in het interieur van mijn grootouders leek mijn macbook wel een buitenaards object. Ik had hem meegebracht om de foto’s van ons parket te tonen, zonder er echt bij stil te staan dat dit niet meteen een alledaags gebeuren was.

Al snel stonden mijn grootouders over mijn schouders mee te kijken. Waarom stond er een appel op mijn scherm? Was dat nu eigenlijk hetzelfde als een computer? Wat deed ik met mijn vingers op dat kleine vierkantje? Ze zagen geen pijltje. Of er daar ook internet inzat. Mijn oma vertelde met gepaste trots hoe ze bij de vorige verkiezingen op zo’n ding was gaan stemmen, en hoe gemakkelijk dat was. Mijn oma, die net nog aan mijn moeder had gevraagd wat “soulmate” wilde zeggen, wist zelfs dat dit een laptop heette. Mijn opa had geen idee.

Ik toonde de foto’s van ons parket, en ze vonden het fantastisch. En toen kwam ik met mijn piËce de rÈsistance: photo booth! Hilariteit alom toen we met z’n allen op het scherm van het witte vierkant verschenen, dat kunt u zich wel voorstellen.

Toen mijn moeder naar huis vertrok vroeg mijn oma wat ze eigenlijk met haar oude computer zou doen, nu ze van plan was om binnenkort een nieuwe te kopen. En of ze die eventueel zouden mogen hebben. Voor de fun zo. Ik kan alvast niet wachten om mijn meme met een muis te zien werken.