Het was een vast stramien, elke keer als er een officiële geplogendheid op de televisie kwam. Zij zat een zetel verder haar tranen te verbijten, terwijl mijn vader en ik ons verkneukelden over het spotten van de eerste waterlander. Want dat hij kwam, daar kon je je klok op gelijk zetten. En dat hij gevolgd zou worden door een verontschuldigend gegiechel van een moeder die onder de mascaravlekken zat, daar ook.
Ze had ons na afloop van zo’n huilbui al tientallen keren uitgelegd wat het was dat haar gevoelige snaar beroerde: massa’s mensen die iets samen deden. Of het nu applaudisseren was, een volkslied zingen of juichen en joelen, mijn moeder werd helemaal week van mensen die aan hetzelfde zeel trokken. Had heel de wereld een gezamenlijke scheet gelaten, mijn moeder had haar ogen uitgehuild van ontroering. En ik moest er dan wel altijd hartelijk om lachen, toch begin ik het met de jaren te herkennen bij mezelf.
Huilde zij om alles dat met veel was en groot, dan snotter ik om kleine dingen. De blik van een gast die overduidelijk smoorverliefd is op zijn deerne. Een kindje dat een liedje zingt. Of nog erger: een nieuwjaarsbrief voorleest. Een huppelend babykonijn. Brooke en Ridge die voor de zevende keer hertrouwen. Een kus op een balkon.
Als Kate en William morgen kussen op dat balkon (KUSSEN! KUSSEN!) ga ik een beetje janken voor twee. Omdat ik haar zo geweldig graag nog eens zou uitlachen met haar uitgelopen mascarahoofd, en omdat dat toch schoon is hé man, de liefde.
En als ze niet kussen ga ik iets vettigs roepen en mijn schoen naar de tv gooien. Voor haar.
Op werk-chillvakantie, bij die mens van Ideale Maten, dan nog wel, die er een bijzonder fijn huis heeft. In de hak van de laars, compleet met prachtige uitzichten, en eeuwenoude olijfbomen, en een geweldig lekker kokende gastvrouw, en mijn vent die voor het weekend overkwam en geweldige stadjes en indrukwekkende paasprocessies. 
De crib kijkt sinds een paar maanden uit op een begrafenisonderneming. Dat intrigeert mij nogal, maar aangezien ik bijna nooit in de crib ben behalve ’s nachts en in het weekend heb ik dat gevoel nog niet volledig kunnen cultiveren. 
Al wie eens een gigantische egoboost wil krijgen moet dringend zijn maag laten verkleinen, vijf jaar wachten, en dan ja zeggen als ze je vragen om bij wijze van “na” aanwezig te zijn op een lotgenotendag voor mensen die zo’n operatie willen. Dat dacht ik, toen ik gisterennamiddag met mijn kaartje op mijn trui bijna werd overrompeld door mensen die met mij wilden komen spreken alsof hun leven ervan af hing. (Ik heb voor de zekerheid mijn schuilnaam Kelly gebruikt, trouwens)
Dit is geen kookblog, al zou ik het heel vaak wel heel graag willen. Omdat ik in een levensfase zit waarin ik koken geweldig vind, en constant experimenteer met recepten uit kookboeken en kookblogs en de tientallen kooktijdschriften die in mijn huis rondslingeren. Er was ooit een kookblog, en zij die hier al lang lezen zullen het zich vast wel herinneren, maar die is een stille dood gestorven door tijdsgebrek. Ik zou er dolgraag mee herbeginnen, maar als ik zie hoe ik dit kindeken al verwaarloos door nog veel meer tijdsgebrek dan ik toen ooit had kunnen denken vrees ik ervoor. 