Eerst en vooral: hoe de max waren jullie boterhamrecepten? Nooit heb ik nog een excuus om een saaie boterham met smeerkaas te eten, dat is duidelijk. Het kwijl liep dan ook over mijn toetsenbord toen de winnaars geloot moesten worden.

Zijn het uiteindelijk geworden: aMuse Rouge en Marjolein.

Zij winnen elk een exemplaar van Goed Eten, en mogen mij via lilith[at]fromfrats[dot]com hun adresgegevens bezorgen.

Hoera!

Als je een baby in huis hebt die het niet elke nacht bijzonder nauw neemt met slapen op de momenten dat er bij voorkeur geslapen wordt, dan zit de beste troost meestal in een bakkie. Koffie dus, en veel, omdat ik mezelf wijs maak dat mijn ogen er langer door open blijven. En als dat niet zo is, dan heb ik tenminste toch een kop koffie gehad. U leest het, de liefde is groot. Hetzelfde geldt voor de wallen.

Het is ook de mensen van Contigo niet ontgaan, dat ik het bij momenten kan gebruiken, want zij stuurden mij een cadeautje op. Een koffiebeker voor op kantoor, gepersonaliseerd en alles. De Fulton genaamd. Check it out.

(Kelly Deriemaeker is mijn artiestennaam, trouwens)

Anyway, de beker! Koffie blijft er vier uur warm in, en de beker opent en sluit met behulp van de Autoseal-technologie, die lekken moet voorkomen. Ik dacht: allemaal goed en wel, op kantoor, maar als dat allemaal zo goed sluit als ze zeggen, dan kan ik hem toch ook gewoon meenemen op de trein? Dat dacht ik, en dus deed ik de test.

Eerlijk is eerlijk: aangezien ik het risico niet wilde nemen op een sjakos vol koffie heb ik de beker wel in een ziploc zakje gestoken. WANT ZO IEMAND BEN IK GEWORDEN. Ik, die vroeger sjakossen vol geplette bananen en uitgelopen yoghurt meesleurde, ben eindelijk geleerd. Het zag er – we moeten dat durven toegeven- wel een beetje belachelijk uit.

Uiteindelijk was het volgens mij niet eens echt nodig, want er werd niet gelekt in het zakje. Volgende keer dus zonder zakje. Wat wel gebeurde was dat ik tijdens het pendelen een geweldig lekkere kop koffie kon drinken uit een echte roestvrijstalen beker, in plaats van uit een kartonnetje. Drinken doe je door op het knopje te duwen waardoor er koffie vrijkomt om te sippen, een toffere ervaring dan uit karton, vond ik persoonlijk. En het had mij bijna niks gekost, in plaats van een hoop geld bij de Panos voor een veel kleinere koffie. Deze was 360 ml, net goed voor iemand die een paar uur slaap te weinig achter de kiezen heeft.

Al bij al een zeer fijne ervaring, en volgens mij wordt dat nog fijner in putteke winter, als uw vingers er bijna afvriezen van miserie. Dan wordt de Fulton een bijzonder trouwe vriend, ik voel dat nu al.

Te koop in de A.S. Adventure en Media Markt, heb ik mij laten vertellen, en hier staat alle info: www.mycontigo.com.

Goed eten, het is iets waar ik nu veel meer mee bezig ben dan vroeger. Vroeger deed ik maar wat, en dat was er ook aan te zien. Sinds ik mijn maag heb laten verkleinen ben ik er toch een pak bewuster mee bezig. Thuis wordt nog altijd geen vlees gegeten. Noch kip, noch vis. Op een ander wel al eens, en dat is meteen ook hoe ik het met Dexter wil aanpakken. Lijkt me een faire deal.

Ik ben compleet wild van tonijn, maar ook op een ander probeer ik mijn gebruik ervan in te perken, want het gaat niet goed met de tonijn. En ik probeer zo veel mogelijk te doen met restjes, behalve ze weg te gooien.

Eén en ander is nog serieus voor verbetering vatbaar, en daarom ben ik ook zo’n fan van mensen als Dorien van Jonge Sla. Haar recepten en postjes doen mij altijd dromen van een bestaan waarin ik nog bewuster bezig ben met wat er in mijn mond gaat. Een bestaan waarin ik toastjes met bonendip binnenspeel op vrijdagavond, in plaats van een zak chips.

Maar goed, ik ben fan van Dorien, zowel van haar blog als van de stukken die ze voor De Standaard Magazine schrijft, en dus ben ik oprecht blij dat er nu ook een boek is. In de vorm van Goed Eten.

Nog beter nieuws: ik mag twee exemplaren weggeven. En aangezien Dorien ook de madam is die voor Plan B al eens een lekker receptje maakt voor op de boterham, én het vandaag de dag van het brood is, deze wedstrijdvraag: wat is uw favoriete boterhamrecept?

Antwoorden kan tot zaterdagochtend acht uur, en dan laat ik een onschuldige kinderhand twee winnaars trekken. Veel succes!

Sommige ervaringen blijven als een dun laagje op je vel liggen. Je bent het zo gewend geraakt dat je het bijna niet meer voelt, maar het is er wel altijd.

Ik zal altijd het laagje morbide obesitas rond me hebben, ook al heb ik de kilo’s die erbij horen ondertussen al een paar jaar van me afgeschud. Met kanker is het net zo. Toen ik vorige week in een stationsbuffet een dame zag met hetzelfde mutsje dat mijn moeder vaak droeg, een mutsje dat je exclusief in pruikenwinkels kunt kopen om je kale hoofd onder te verbergen. Je kale hoofd, dat een tijdje eerder door je dochter met de tondeuse is bewerkt om de laatste plukken haar weg te halen, zodat je ze niet elke ochtend confronterend hard op je hoofdkussen moet aantreffen. Ik ben in geen vijf jaar in contact geweest met morfinepleisters, chemobaxters of maskers die bepaalde lichaamsdelen tegen bestralingen moeten beschermen, maar ik voel me nog altijd een dochter van iemand met kanker.

Soms compleet zonder aanleiding. Soms als ik er een reportage over zie, er iets over lees, of dus zo’n mutsje spot. Het zou fijn zijn als het laagje een soort beschermend laagje was, maar dat is het niet. Mocht het wel zo zijn zou ik niet elke keer weer zo geraakt worden, recht in mijn hart, zomaar uit het niets.

Daarom. En omdat het keihard nodig is.

Oktober is traditioneel de maand waarin bestrijding van borstkanker in de kijker wordt gezet. De Stichting tegen Kanker koppelt daar dit jaar een online campagne aan en schakelt bloggers in om ruchtbaarheid aan hun actie te geven. Concreet roept de Stichting op om geld te doneren voor wetenschappelijk onderzoek naar borstkanker. Dit doen ze via hun site www.ikbengeraakt.be waar ze oproepen om spaarteams op te starten. Vanaf vijf euro kan er gedoneerd worden, zeer gemakkelijk en snel, allemaal online.