Neen, deze blog is niet aan het veranderen in een blog met enkel nog linkjes, ik beloof het. Alleen zit ik plots in een hele drukke periode, werkgewijs, en heb ik ook nog eens een baby en een huishouden en soms met moeite tijd om mij eventjes te zetten om een koffie te drinken. Ik moet daar nog eens over bloggen, over hoe arbeidsintensief dat eigenlijk is, zo’n baby. Als ge van plan waart om u binnenkort voort te planten, wacht dan nog efkes tot ik tijd heb om deze blogpost te schrijven. Ge gaat nogal luisteren, zulle!

Ik heb trouwens wel veel inspiratie, en plannen, en goesting. Om mijn blog eens opnieuw te behangen, ook, en het stof er wat af te blazen. Alleen: nu nog efkes genen tijd, jonk. Behalve voor linkjes!

* sinds twee dagen wil ik Jennifer Lawrence zijn. Ik wilde lang Blake Lively zijn, maar dat is dus helemaal over na dit filmpje met Jack Nicholson. En na al deze filmpjes en redenen zelfs nog veel meer. “Does a bear shit in the woods?”. Mijn god Jennifer, meer heb ik echt niet nodig om je uit te roepen tot mijn girl crush van de maand. <3 * goats yelling like humans. I die

* foto’s van piepkleine appartementjes in Hong Kong, van boven bekeken. Kijk, zo’n dingen boeien mij

* geweldig geïnspireerd door het filmpje dat Ysabel maakte van haar jongste zoon Boris. Zo’n leuk portret, ik wil dat ook ooit maken van kind 1

* dit hilarische filmpje van een meisje dat haar haar eraf fikt met een kruller. Ge zult het maar voorhebben

* de pornomep en negen andere sneue pornocliché’s

* de Stockholm collectie van Ikea. Sommige stukken kunnen mij krijgen. Andere dan weer niet

* Vinepeek. Random Vinefilmpjes van zes seconden, zoals ze as we speak gefilmd worden. Ik vind zo’n dingen de max, hastn. Dat we dat nog mogen meemaken

* en voor wie Vine nog niet helemaal vat: Photojojo heeft een hele goede guide om u er eens aan te zetten

* kweetnie hoe zotte beelden van het bouwen van de metrotunnels in New York. ZOTJES ZEG IK

* best photobomb ever

<3

Er komen elke dag dingen uit die het internet of mijn telefoon leuker maken, maar het ding is dat ik een nogal korte attention span heb, en dus vaak maar even blijf hangen bij nieuwigheden. Of het moeten hele goede nieuwigheden zijn, zoals Evernote of Instagram of Shazam ofzo, die bruikbaar blijven en zich voor eeuwig een weg banen naar mijn nerdenhart.

Awel, ik denk dus dat ik weer zo’n nieuwke heb gevonden.

Iets waarvan ik eerst dacht: “Hmm, kweetnie.” Maar na een paar dagen checken en testen en exploren durf ik het zeggen: Vine, dat wordt het, jonk.

Kijk nu, een ubercute zes seconden lange video van mijn kind in een loop. <3 (alleen is het op Vine dus nog leuker, dus klik hier, dan is er dus ook geluid)

Dat is dus het hele idee: filmpjes van zes seconden. Je kunt ze niet editen. Je kunt er geen filter op zetten. Je kunt er geen soundtrack over plakken. Het is wat het is. En net dat vind ik zo geweldig.

Omdat de beperking van het medium ervoor zorgt dat mensen er crazy creatief mee omspringen. Je hebt zes seconden. De rest van de wereld heeft ook zes seconden. Het is aan u.

Ik heb vanmorgen eens van ochtendfilmpje gedaan. Testje waar.

Instagram met bewegend beeld, jonk.
Installeer het op uw iPhone, word vriendjes met mij (ik ben daar gewoon Kelly Deriemaeker) en Jamie Oliver en Tyra Banks en andere zotte celebrities. Ik beloof het u, dat gaat nog kweetnie hoe tof worden. <3 (en ge moet niet wenen, het schijnt dat ze bezig zijn aan een versie voor Android)

Ofte de dingen die ik de afgelopen week boeiend genoeg vond op het wereldwijde web om er tegen u van te willen klappen:

* hoe al die mooie projectjes die op Pinterest staan eruit zien als je ze echt uitvoert

* You had one job. En ge hebt hem verkakt

* het verschil in sfeer tussen een nummer in high key of in low key , en hoe bizar dat is

* dikke vrouw fotografeert zichzelf en voorbijgangers die naar haar kijken. Could relate

* man voegt mensen toe op Facebook nadat hij hun profielfoto heeft nagedaan. Tihi

* 35 koppels die het wel erg moeilijk maken om in de liefde te blijven geloven. Foto 35 BLOWS MY MIND <3 * en eentje ter ere van de liefde: 29 beautiful lyrics about love

* en omdat liefde alles is, zoals deze week maar al te hard bleek: oude koppels dansen op hun openingsdans <3 * iets meer dan een week geleden ontdekte ik deze blog. Ik mailde de maker ervan dat ik na een half uur lezen compleet verbouwereerd achterbleef. Omdat het leven zo hard kan zijn, omdat ik zo ondersteboven was van hoe hij er op zijn blog toch iets mee deed dat mij raakte tot in het diepste van mijn wezen, omdat hij mij nog maar eens had doen beseffen hoe belangrijk gezondheid is. Enkele dagen later kreeg ik samen met een hoop mensen in mijn omgeving de hemel op mijn hoofd. En vind ik het nog straffer, wat Tom op zijn blog doet

*

Het overwegende gevoel, na de laatste maanden. Hard times, maar ik ga ervan uit dat ik heel veel aan het leren ben, over mezelf dan vooral. Al had het wel allemaal zo zwaar niet gehoeven, wat mij betreft

* en om met iets positiefs af te sluiten: Happier, de app, heeft volgens mij ook wel potentieel. Mooie momenten verzamelen en sharen met je vrienden. Hier een review. Gezondheid, liefde en dankbaarheid, ik geloof daar sinds afgelopen week nog harder in dan anders

Hup, hup, hup, op naar de volgende!

Soms, als mensen verkondigen dat het internet een oppervlakkige plek is, waar alles virtueel is en niet echt, dan voel ik me geroepen om het internet te verdedigen. Het klopt, het is een poel van verderf waarop haters en zure mensen zich graag laten gaan. Er huizen pedofielen, en fraudeurs uit Nigeria, en bandieten die uw rekening willen leeghalen en spammers. Geloof me vrij, ik krijg ook knopen in mijn maag van de hatelijke comments op krantensites. Maar hey mannen, het internet, dat is ook de plek waarop ik de man van mijn leven leerde kennen. Dat is de plaats waar ik heel wat andere mooie mensen tegen het lijf liep, die eerst virtueel waren, maar door allerlei omstandigheden plots ook echt. Waarlijks, sommige van de fijnste mensen die ik ken heb ik online leren kennen. Neen, dat is niet zielig neen. In uw mande, gij.

Het internet is ook de plaats waarop ik al een paar keer in mijn hart liet kijken. Een geweldig slecht idee, volgens nogal wat mensen, want dat gaat mij allemaal nog jaren achtervolgen en wat met potentiële werkgevers en moeten die echt weten van uw huilbaby en uw therapeut enal? Awel ja, ik kan alleen maar zeggen dat er al meer goede dingen zijn uitgekomen dan slechte. Er waren de mensen die mij zo veel lieve dingen mailden. De bloemen die hier werden afgeleverd in de dagen dat ik heel diep zat. De dubbele portie ongelooflijk lekkere brownies hier op de stoep, met een superlief briefje bij, van een nobele onbekende bloglezeres. En er was de mail van Ake.

De ongelooflijk lieve Ake, die me voorstelde om, als alles weer een beetje in zijn plooi was gevallen, eens langs te komen in haar fotostudio in Antwerpen. De ongelooflijk getalenteerde Ake, die toen we dat afgelopen weekend deden alles deed om ons en onze baby op ons gemak te stellen, en ervoor zorgde dat diezelfde baby zich gedurende heel de shoot ongelooflijk op zijn gemak voelde. Niks traantjes, alleen maar spelen, en rollen, en rondkijken en vrolijk zijn.

Dat Ake een ongelooflijk talent is, zowel met baby’s als met foto’s, daar had ik al een donkerbruin vermoeden van toen ik haar site bezocht. Maar dat ze erin zou slagen om foto’s te maken die mijn hart doen stoppen, omdat ze de persoonlijkheid van mijn kind zo goed weergeven, dat had ik niet verwacht.

Ake heeft ons een godsgruwelijk mooi cadeau gegeven. Waarvan hieronder maar een kleine selectie.

Ik heb het gevoel dat ik haar daar niet genoeg merci voor kan zeggen.
Dus echt: merci.
Van zo’n geweldig mooie dingen hebben die Nigeriaanse fraudeurs niet terug.

Jullie denken misschien dat ik stil zit maar ik heb een paar blogplannetjes up my sleeve. Eén ervan is de grote blogmakeover waar ik al jaren zin in zit te hebben, maar mijn IT-mannetje heeft me laten weten dat hij alsnog niet direct tijd heeft om al mijn wensen in te willigen. Een ander is het invoeren van een paar vaste rubriekjes. Linklovende lilith is daar één van, en redelijk simpel ook: leuke linkjes, mannen. Soms moet dat aglijk niet meer zijn, niewaar?

Dit vond ik de laatste dagen leutig op het internet:

* Trash. De eerste app die ontsproten is uit het hoofd van mijn Youri, en gemaakt is door het bedrijfje van diezelfde mijn Youri. Het idee is even simpel als geniaal: een app waarin je de schema’s kan ingeven om te weten wanneer je welke vuilnisbak op de stoep moet zetten. Je telefoon geeft je een waarschuwing, een schouderklopje en de mogelijkheid om je heldendaad te delen met je madam of je maten op Facebook. Het stond deze week als eens op vier in de App Store, en terecht, want het is heel leuk. Downloaden die handel!

* deze akelig mooie foto van een man die zwanen voedert in Krakow

* maanfoto’s (klikken voor groter)

* The Gourmand. Ik heb het magazine nog niet eens in het echt gezien, maar de site alleen al is kwijlen

* why camera angles are critical. Maar echt

* deze video van een bruid wiens vader pas overleden is, en haar openingsdans. Ja, het is met jezus enal, maar kijk toch maar

* 12 reasons why Sam, The Cat With Eyebrows, should be your new favorite cat

* Jamie Oliver zijn instagrams. Lekker eten, zot gezin, cool huis, boeiende reizen, zijn adorabele comments vol spelfouten, ik word er altijd blij van. Love love love Jamie

* deze fotoreeks. Ik ga hem hier niet posten, maar ik lag zo scheef met de jongen met de pamper. Ahahaha

* de nieuwe van Eels <3 * Parijs in 1914, maar dan in kleur

* deze gratis iPhone wallpapers

Mensen zijn gemaakt van dun papier. Dat dacht ik een paar keer toen ik door de vele mooie mails en bloedeerlijke reacties ging die ik kreeg naar aanleiding van de vorige blogpost. (Het is trouwens niet alleen een mooie zin, maar ook een hele mooie cd. Maar dat is een ander verhaal)

Heel veel mensen zijn gemaakt van dun papier, we hebben allemaal dingen waar we ons om schamen of ongemakkelijk over voelen, en het kan geweldig veel deugd doen om te lezen dat het bij een ander ook niet altijd smashing gaat, zo merkte ik. Heel erg bedankt dus aan iedereen die zijn verhaal wilde delen. Voor de virtuele schouderklopjes en blikken in de ziel.

Er waren jammergenoeg ook een hoop mensen die vertelden dat ze heel graag even eerlijk zouden zijn als ik, op het werk, in hun omgeving, maar zo bang waren dat mensen hen niet meer serieus zouden nemen. Dat ze zouden denken dat ze zot waren. En ik snap dat. Ik ben trouwens ook niet zot, maar ik kan natuurlijk zeggen wat ik wil.

Ik kreeg ook veel vragen, van mensen die aan het overwegen zijn om hulp in te roepen.

Waaronder deze:

Hoe doe je dat, naar een therapeut gaan?

Ik kan alleen maar voor mezelf spreken. Ik heb een doorverwijzing gekregen van mijn huisdokter, toen bleek dat ik er zelf niet uitraakte na een paar maanden sukkelen. Op dat moment werd mij ook voorgesteld om te starten met antidepressiva, maar dat wilde ik zo lang mogelijk uitstellen. In therapie dus, om te zien of het ook kon lukken zonder medicatie.

Maar er is toch niks mis met medicatie als dat nodig is?

Helemaal niet, maar ik voelde mij niet goed bij de gedachte dat pillen dingen zouden veranderen in mijn hoofd. Ik heb er misschien te veel op gegoogeld en te veel slechte ervaringen gelezen met betrekking tot afhankelijk worden en afkicken. En het was ook niet bemoedigend om lezen dat de buschauffeur van het drama in Sierre al een hele tijd dezelfde pillen nam als ik werd voorgeschreven. Ik heb het trouwens niet helemaal zonder medicatie gedaan: in het begin, toen ik helemaal rondstuiterde van de stress, heb ik druppeltjes gekregen, en pillen, om het scherpe randje eraf te halen. Maar die heb ik zo snel mogelijk weer weggelaten, omdat ik het persoonlijk belangrijk vond om het zonder te proberen. Als dat niet was gelukt, dan zou ik voor medicatie gekozen hebben, maar alleen als het echt niet anders kon. Ik veroordeel mensen die wel antidepressiva nemen dus zeker niet, ik ben ervan overtuigd dat ze een goede extra hulp kunnen zijn in bepaalde gevallen.

Is dat niet vreselijk duur, elke week naar een therapeut?

Ik lees dat sommigen hier 45 euro per sessie betalen, maar ik ga naar een Centrum voor Geestelijke Gezondheidszorg, waar verschillende therapeuten samen zitten en na een intakegesprek werd beslist wie er in mijn geval het beste mijn begeleiding kon doen. Ik betaal 10 euro per sessie, en die duurt gemiddeld een uur.

Maar wat doet zo’n therapeut dan? Een uur luisteren en knikken?

Geen idee wat die van jullie doet, natuurlijk, maar die van mij vraagt elke week hoe het met me gaat. Waarop ik dingen op tafel gooi. Dingen waar ik mee sukkel, dingen die beter gaan, dingen die ik me afvraag, situaties waar ik het lastig mee had, evoluties of dingen die niet vooruit gaan, het kan echt vanalles zijn. En zij luistert. Ik vertel. Zij wijst me op dingen die ik zelf vaak niet zie. Patronen in mijn denken. Tegenstrijdigheden. Gunstige en minder gunstige evoluties. Zij stelt soms vragen, soms niet. Soms zit ik een uur te janken, soms zitten we een uur te lachen. Soms is het heel gezellig, soms heel zwaarmoedig. Maar ik heb er al altijd iets aan gehad.

Moet je een duidelijke diagnose hebben gekregen, zoals een depressie of een burn-out, voor je naar een psycholoog kunt gaan?

Neen. Ik ben er samen met heel wat mensen die me hebben gemaild van overtuigd dat iedereen baat kan hebben bij dergelijke hulp. Of zoals iemand het heel mooi zei: “Misschien ‘los’ je niet alles op, maar je hebt wel even een veilige plek waar je even kan loslaten. Someone in your corner, die je helpt zelf die someone in your corner te zijn.”

Meer lezen?

Ook Sabine en Nike hebben er iets over te vertellen, en vanmorgen hadden ze het er ook over in Hautekiet.