Monthly Archives: november 2006

zaterdag vs zondag

ontbijt.jpgEen paar jaar terug was de zondag één van mijn minst favoriete dagen van de week. En dat vooral omdat het de dag voor maandag was, en ik hem meestal maar half beleefde omdat ik maar rond de middag met een hardnekkig katergevoel uit bed rolde. Zondag, dat was een mottige dag, in tegenstelling tot het fantastische van een zaterdag. Zaterdag had het veelbelovende van het begin van het weekend, én de winkels waren open. Zaterdag was de beste dag ooit.

Maar dat was vroeger.

Tegenwoordig is zaterdag een dag waarop zo van hot naar her wordt gevlogen dat het niet eens meer veelbelovend aanvoelt, laat staan als weekend. Zaterdag is de dag waarin alles moet worden geduwd dat tijdens de week niet kon wegens tijdsgebrek, wat wil zeggen dat ik op zaterdag meer onderweg ben dan iets anders. Zaterdag is de dag van het ellenlange to do-lijstje.

Als je weet dat zondag dan weer de dag is van ontbijt met versgebakken pistoleetjes en onder een dekentje voor de haard zitten met een warmwaterkruik en een boek bij de hand dan begin ik toch serieus te twijfelen. Volgens mij is zondag alleen maar mottig tot je de vijfentwintig gepasseerd bent.

dit is geen na-foto

Ik had het beloofd, en aangezien het vanmorgen niet regende heb ik mijzelf laten vastleggen op de gevoelige plaat. Ondanks een slechte haardag, geen goesting om schoenen aan te doen en het feit dat de voor tijdens verbouwingen is genomen en ik daarom vol stof hang, allemaal voor jullie, beste lezers.

voorenna_500_kl.jpg

Volgens mijn chirurg zijn mijn verwachtingen te groot, maar ik ben vastberaden: ik wil nog eens vijfentwintig kilo afvallen, desnoods op eigen kracht en met bloed, zweet en tranen. Geloof me vrij: ik ben al zeer content met het behaalde resultaat (min 29 kilo sinds mijn hoogste gewicht), maar nu ik dichter bij andere mogelijkheden kom (lees: mezelf te pletter kopen aan kledij die past (l) )heb ik geen zin om het al op te geven. De chirurg voorspelt dan weer dat ik nog een kilo of tien, maximum vijftien zal afvallen, maar als dat niet het geval is (and I quote) mag ik hem ook niet dooddoen.

Dat zullen we dan wel zien, zeg ik.

de broek van wendy

windie.jpgHet zal mijn credibility in the hood wel niet bepaald opkrikken, maar het valt ook niet meer te ontkennen: ik ben een die-hard fan van “Wie wordt de man van Wendy”, het programma waarin Wendy Van Wanten op zoek gaat naar een potentiële bedpartner. Ik mag dan wel grote ogen getrokken hebben toen ik het “concept” voor de eerste keer hoorde, het levert wel bijzonder entertainende televisie op. Zo entertainend dat ik met trots kan vertellen dat ik nog geen enkele aflevering van Wendy’s zoektocht heb gemist.

In den beginne keken we omdat mannen die duidelijk hun penis niet in bedwang kunnen houden terwijl een camera alles vastlegt voor het nageslacht nu eenmaal ons idee is van een fijn avondje voor de buis. Vijftigjarige maagden die met geile blikken in de struiken duiken op zoek naar bloemetjes om hun cadeautje voor Wendy mee te versieren, veertigers die het hart van Wendy wilden veroveren door te beginnen bleiten omdat “ze ook een hondjen adn gelijk prutsken, en het is overleden, Wendy, en ge kunt daar toch zo aan geëcht zijn”, en haar daarom verrasten met een oerlelijke koffiekop met een nog lelijkere malthezer op. Wendy bleef bij elk cadeautje en slijmerig complimentje dat alleen bedoeld was om haar zo snel mogelijk te mogen bepotelen haar galante en aimabele zelf, wat door de wanhopige meute dan weer werd begrepen als “keure hebben”.

Drie “raadgevers” (Wendy’s homoseksuele vriend die dringend zijn kapper een proces moet aan doen, haar oudere vriendin die denigrerende opmerkingen maakt als de mannen de wc niet proper hebben gehouden en haar oudste zoon aka hij die het ook geen twee keer zou moeten vragen, ware ik niet verzeild in een mooie en fijne relatie met mijn lief) nomineren elke week drie manspersonen, en Wendy stuurt er eentje naar huis. Wat volgt zijn donderslagen bij heldere hemel en mannen die elkaar knuffelen en besnotteren en lieve briefjes achterlaten op elkaars kussens om hen te bedanken voor de “levenslange vriendschap”. Aaah.

Maar ik ben er zot van! Nu blijkt dat mijn favoriet van in het begin (Patrick aka hij die verbazingwekkend goed op prins Laurent lijkt) bij de laatste drie is, maar waarschijnlijk toch geen keure zal hebben, supporter ik voor Franske. Franske mag van mij in Wendy haar broek geraken, en iedereen mag het weten! Yeah!

secret santa

secretsanta.jpgIk geef zeer graag cadeautjes en ik was in de lagere school helemaal weg van de kerstboompluk (zeker die keer dat ik van Macha Dombrecht een zak spekken kreeg van wel 50 frank!), dus toen ze op het Nederlands scrapbookforum waarvan ik lid ben een Secret Santa organiseerden schreef ik me direct in.

En nu is het dus officieel gestart: deze namiddag kreeg ik de naam en het adres van een ander lid, en die mag ik nu platbombarderen met goodies. In ruil krijg ik van iemand anders cadeautjes terug.

Er zijn een paar regeltjes:

* iedereen geeft voor minstens 15 euro ongeopend scrapbookmateriaal
* iedereen voegt een zelfgemaakt cadeautje toe
* wie wil mag allerhande dingen toevoegen en zo genereus zijn als hij zelf wil. Chocolaatjes, snoepjes, het mag dus allemaal.
* het cadeautje moet zo mooi mogelijk versierd worden zodat de ontvanger gek wordt van nieuwsgierigheid

We moeten onze pakjes ten laatste op 1 december opsturen, en dan moet iedereen wachten tot 25 december (!) om het te openen. Volgens Youri lukt dat me nooit, en hij zou wel eens gelijk kunnen hebben, maar ik kan goed faken. Anywayz: dan hebben we vijf dagen om te raden wie onze Secret Santa was, en daarna mag iedereen het verklappen.

Ik zie zo’n dingen altijd veel te zwaar zitten.
Waarom is er eigenlijk nooit eens kerstboompluk in de blogosfeer, hastn?
‘Tis immers the season to be jolly.
Wollen kousen kopen voor Michel Vuylsteke en al, neen?