Monthly Archives: februari 2020

Lilith laat Londen binnen

Geschreven op | personal, trips

Ik heb talent voor bewonderen. Kan in de auto overvallen worden omdat ik Brihang hoor zingen dat ik het los moet laten.

Je denkt dat je die boodschap ondertussen kent uit Frozen, en dan is daar Brihang. En moet je je inhouden om niet uit te stappen en tegen random voorbijgangers te zagen dat ze nu echt eens moeten luisteren hoe geweldig dat nummer is. Hoe geweldig dat hele album is, en Brihang erbij. Hoe geweldig Brihang eigenlijk ook is als artiestennaam. Allez jong, Brihang.

In een stad gaan de sluizen der bewondering pas echt open. Misschien eerder ontroering. Ik weet niet wat er exact plaatsgrijpt aan fysieke processen, maar als ik alleen ben in een omgeving met veel impulsen, en ik heb ook nog eens tijd, dan lijkt het alsof ik mijn zintuigen op beast modus kan zetten. Ontroering aan de lopende meter. Als dat knopje aanligt, dan kijk ik als de Terminator naar dingen. Met een schermpje dat menselijkheid detecteert, in plaats van gevaar.

Het stomste komt eerst binnen. Een garçon die me vertelt over zijn opa die “grand” zei als iets lukte, terwijl hij me helpt om mijn breakfast tea te strainen omdat ik dat stoemelings vergeten was en nu opgescheept zit met breakfast tea, de brokjes edition. Na zijn actie met breakfast tea zonder brokjes en een tafel vol breakfast tea. We lachen om zijn “only 20 percent failure“. Ik lach omdat ik hem in een doosje zou willen meenemen op de Eurostar.

Een farsi omelette en bun maska als ontbijt bij Dishoom en er amper overheen raken hoe machtig lekker alles is. Het nog niet hebben over de chai die ze komen bijvullen uit een kan en die bij elke slok in mijn mond lijkt te ontploffen van smaak. De lekkerste toast ooit in mijn leven gegeten, geroosterd boven de kolen of zo smaakt het en alleen mezelf om mijn complete verbazing over een stuk toast mee te delen.

Bijna moeten wenen van hartzeer om de vele daklozen die moeten overleven bij snijdende wind, en me amper kunnen inbeelden hoe een dag er voor hen moet uitzien. Toch proberen en er niet goed van zijn. Bijna moeten wenen omdat niemand opkijkt van zijn smartphone en alles nochtans echt daar niet aan het gebeuren is, de laatste keer dat ik keek.

“If you wish for more, you need only ask” op een menukaart. Tussen contrasten geslingerd worden alsof het niet is. De rokende dame naast het bordje “no smoking in this area“. “Laugh if win, don’t cry if loose” opschrijven in mijn bullet journal met nieuwe stiftjes uit Selfridges die verdacht blij maken. Nadenken over waarom dat eigenlijk is en waarom ik dat opschrijf. In stilte popelen om het gezichtje van mijn Flokie te zien bij het ontwaren van het hysterische unicorn-badpak dat in mijn handtas zit. Flokie die om de twee seconden mijn vriend niet meer wil zijn, maar niet kon stoppen met zoentjes te geven aan de telefoon waarop ze met mij aan het FaceTimen was.

Er wordt wel eens gezegd dat alleen reizen minder aangenaam zou zijn omdat je niet kunt delen wat je beleeft. Maar bij mij lijkt het omgekeerde waar: het is net het alleen zijn dat mij laat voelen en stilstaan. Dat mijn talent voor bewondering en ontroering nog harder aanwakkert dan anders. Dat ervoor zorgt dat ik kwetsbaar en open als Bart De Pauw in Buiten De Zone door de stad stap (kijk daar, een dood vogeltje!), en dingen zie die me meestal ontgaan. Mijn hart sprongen voel maken om een billboard met steengoede copywriting, een gebouw dat ik totaal niet had zien komen bij het inslaan van een straat, een manier van dingen aanpakken die me doet vertragen en terugkeren en fronsen en overwegen.

Vroeger had ik een beperkende gedachte dat ik dan vast te veel zou nadenken over alles als ik een paar dagen alleen was met mezelf, maar dat is niet zo. Ik blijk aangenaam gezelschap. Ik bekijk. Denk na. Ontdek. Neem op. Hou geen rekening met een ander. Geniet. Laat het los.

“Tlig voor je neus en het blinkt in het licht
Tstaat er al lang ma je ziedet nie meer
Ma ajet zoe wegpakken, zieje pas wa voor een prachtig ding dat het is”.

(Benieuwd wie ik zo nog allemaal bewonder? Luister dan zeker naar de laatste podcast van Werk & Leven over mijn persoonlijke helden.)

5 beelden, 5 dingen

Geschreven op | lijstjes |

1. De dekselse griep heeft ondertussen de helft van ons gezin liggen gehad. De helft met een v op de geboorteakte. Eerst was Flo een koortsig hoopje miserie voor een dag of vier, net op het moment dat Youri en ik vertrekkensklaar stonden voor een zeldzaam weekendje zonder kinders. Kak. Gelukkig was daar een fantastische schoonfamilie die erop stond om Flo op te vangen op de dag dat ze niet naar school kon. Wijle dus weg. Met wat lood in de schoenen bij de moederfiguur, maar machtig deugd van gehad, zoals altijd. Leve af en toe eens een weekendje alleen wij, al was het omdat we dan gesprekken kunnen voeren van langer dan 17 seconden zonder dat iemand “mamaaaaa!” of “papaaaa!” roept.

2. Ik heb er hier nog niet zoveel over verteld, maar ik zou er graag wat meer over delen. Over de weg die we aan het afleggen zijn en willen afleggen met Werk en Leven. Sinds eind vorige jaar de Vennootschap Werk & Leven, zelfs. #cuetheconfetti

Anouck en ik halen zoveel voldoening uit dingen maken voor onze Werk & Leven-gemeenschap en de successen die de mensen halen die onze cursus “Baas over eigen Tijd” volgden, dat het heel tof en logisch is om daarop verder te gaan.

Dat vereist leren en doen en zoeken en dingen proberen. Hulp inschakelen ook, zodat de projecten die in ons hoofd zitten realiteit worden. Op dit moment zijn we volle bak bezig met het uitbouwen van een team, en hebben we enkele fantastische madammen gevonden die er samen met ons gaan invliegen om van seizoen 4 van de podcast iets geweldigs te maken.

Ik ben blij dat ik het kan doen met Anouck – met wie ik ondertussen zwaar op een bleiten in de auto-basis werk. Ik bleit zelden in mensen hun auto’s, en zij ook niet, dus dat we dat bij elkaar wel tijdig durven en kunnen doen is een zeer goed teken.

Het wordt nog leuker, want sinds vorige week zijn er nog wat extra plannen waarover ik jullie hier snel meer wil vertellen. Wie geabonneerd is op onze wekelijkse nieuwsbrief kreeg vorige vrijdag al een tipje van de sluier.

3. Kapitein Winokio heeft een app, en toen ik dat las was ik zo blij, want Flo en ik waren vorig jaar naar een optreden geweest, en dat was een groot succes. Alleen hebben wij geen cd-speler meer (zie verder in deze post over minimaliseren), en waren er ook geen plannen om er nog een te kopen. Dus kon ik niet luisteren naar een geweldige repertoire van de kapitein. Toen was daar plots de app. Ik geloof dat ik iets van 59 euro betaalde om dertien maanden lang elke dag te kunnen luisteren. Zevenhonderd nummers, maat. Soms heb ik het gevoel dat we dat ook daadwerkelijk doen, elke dag luisteren. Als je een app grijs zou kunnen draaien, dan hebben wij dat ondertussen gedaan.

Het is jammer dat mensen betalen voor iets op internet zo raar blijven vinden. Er staat zoveel kwaliteit op internet tegenwoordig, in de vorm van dingen die je kan lezen, beluisteren, bekijken of leren, en die zijn hun geld zo waard. Take my money, kapitein, zeg ik dan (en ge moet weten dat ik in spaarstand sta op YNAB, omdat ik een paar heavy spaardoelen heb voor 2020). Toen de app wat stokte bleek de kapitein ook nog een paar geweldig klantvriendelijke matrozen te hebben die ter hulp schoten. Leve de kapitein! #nospon #justfan

4. Volgende week is het al mijn laatste kookles “Italië op je bord” in de avondschool. Die heeft mijn kookgoesting weer zwaar aangewakkerd. In mijn lijst van 20 voor 2020 stond dat ik dit jaar 40 nieuwe recepten wilde uitproberen. Week 7 van het jaar is halverwege, en ik heb al 14 nieuwe dingen geprobeerd. Dat komt dus wel goed. Dankzij een heerlijk boek met slowcookerrecepten uit de bib heb ik mijn crock-pot weer van onder het stof gehaald, en daar wil ik alleen maar op doorgaan, want hoe vreselijk handig is zo’n dingen eigenlijk? Ik wil het volledig doorgronden, want de porties zijn voldoende groot om doorheen de week minder te moeten koken, en alles is altijd zo lekker terwijl je er amper naar moet omkijken. Al die wins. <3

5. Dat is dus een toestel dat ik niet plan weg te doen, maar wie naar de vorige aflevering van de podcast heeft geluisterd, die “Minimalisme en de magie van minder” heette, weet dat ik afgelopen maand nog eens mee heb gedaan aan de Minsgame. Hoe zalig blijft dat, je leven wat ontlasten van dingen die je toch niet meer nodig hebt? Zeker eens luisteren naar episode 29, als minimalisme je iets zegt, en deelnemen aan onze declutter challenge, die je onderaan de show notes vindt.

lilith kookt met de kinders: chocomousse uit het Ketnet Kookboek

Geschreven op | recept |

Er was behoorlijk wat vraag naar het recept voor chocomousse uit het Ketnet Kookboek, en aangezien ik dankzij mijn collega Evelien nu eindelijk weet dat ik geen misdaden pleeg door al eens een recept te delen op mijn blog: gijlie vraagt, ik draai. (ik heb wel geen foto van het afgewerkte product, maar het zag er wreed hard uit als chocomousse, om een idee te hebben)

Chocomousse:

Nodig:
– 300 gram zwarte chocolade
– 500 ml room
– 5 eieren
– 150 gram suiker
– 80 gram water
– 200 gram witte chocolade voor versiering

Zo maak je het:
Smelt de chocolade ‘au bain-marie’. Klop in een mengkom de room ongeveer zo stijf als yoghurt, zet even in de koelkast. Scheid de eieren. Zorg ervoor dat er geen eigeel bij het eiwit komt. Klop de eiwitten op in een goed ontvette kom. Als het een beetje schuimig is opgeklopt voeg je de suiker toe terwijl de klopper blijft draaien.

Klop de dooiers los met het water. Voeg in één keer de iets afgekoelde chocolade toe aan de dooiers. Voeg de room toe. Spatel het eiwit door dit mengsel. Schil met een dunschiller schilfers van de witte chocolade.

Vul de kommetjes met de chocomousse en werk af met witte chocoladeschilfers.