Wat leest mijn lodderig oog in mijn minst favoriete krant van het land? Zeuvenenzeuventig procent van de Nederlanders ziet een fusie met Vlaanderen wel zitten. Dat komt eigenlijk best goed uit, want ikzelf zie zo’n fusie persoonlijk ook best zitten.

Ik denk autodropjes en salmiakkogels in elke Kruidvat-vestiging! Een HEMA op elke hoek van elke straat, naast de Albert Heijn. Een nationale voetbalploeg waarvoor je je niet hoeft te schamen. Een geweldige stijging van het aantal Centerparcsen in ons land! Mogen meedoen met Koninginnedag, en eindelijk een eigen kleur hebben om onnozel in te doen. Minder verzendingskosten moeten betalen voor mijn scrapbookbestellingen wegens binnenlandse zending. Een coole prinses in plaats van een seutige. Meer medailles op de Olympische Spelen! Alle Nederlandse zenders op onze tv!

Voor alles helemaal wordt afgehandeld heb ik echter wel nog enkele kleine verzoekjes, beste Noorderburen.
Jullie toiletten waarin alles eerst blijft liggen tot je doorspoelt mogen jullie houden, net als dat hele zootje schlagerzangers dat we af en toe tijdens het zappen zien langskomen. Jullie ondermaatse versie van Man Bijt Hond wordt onmiddellijk overal vervangen door de geweldige versie van ons. Wij blijven de frietjes bakken, en jullie stoppen onmiddellijk met ze patat te noemen. En die kroketjes uit de muur hoeven ook niet meteen.

Voor de rest: bring it on.

Je moet 26 geworden zijn om dit mee te maken. Toen ik vanavond- helemaal onschuldig en veronderstellend dat ik al mijn cadeautjes vanmorgen vroeg al had gekregen- de deur van mijn living openduwde stond er een grote doos op tafel. Een zeer zware grote doos, bleek snel. En toen ik het papier afscheurde alsof mijn leven ervan afhing zag ik even later den dezen op mijn tafel staan:

Nog in geen honderdduizend jaar had ik verwacht een ijsblauwe Kitchenaid Artisan Mixer in mijn huishouden te zien opduiken. En nu staat er werkelijk één.

Mijn lief is zot, zeg ik.
Maar wel fantastisch.

Met dank aan mijn geweldige schoonouders voor de sponsoring.
Ik zal jullie zo rijkelijk belonen met cake en taart dat indigesties jullie deel zullen zijn. :)

Gelukkige verjaardag, Biebie!

Youri

Jaha, het is weer zo ver.

Vanavond is het weer zo’n avond waarop ik met een rolwagentje achter mijn gat langs eindeloze rijen boeken wandel, veel te veel boeken in dat wagentje probeer te duwen tot de wieltjes het bijna begeven, om dan een traditionele schouderverrekking over te houden aan het tripje van de kassa naar de auto. Vanavond is de avond van de gele zakjes, de kleine prijzen en het scrapbookmateriaal aan een tiende van de normale prijs.

Vanavond is het Boekenfestijn in de Expo van Kortrijk. Grote kans dat u mij vindt tussen de reis- en kookboeken. Wie kan raden hoeveel euroots Youri en ik samen zullen uitgeven vanavond (of wie er het dichtste bij zit) wint een tales from the crib-goodiebag. Die ik nog moet samenstellen. Maar het wordt leuk!

(en daarnaast heb ik ook nog het tuinhekje geschilderd. Alsof ik iemand ben die diamantjes in mijn tanden zou laten steken, trouwens. :/)

De Youtube awards zijn uitgereikt, en hoewel ik de meeste filmpjes die in de prijzen zijn gevallen al had gezien was er eentje bij

1. waarvan dat niet het geval was
2. waarmee het zeer fijn de dag beginnen was
3. waardoor ik zo’n warm en fuzzy gevoel kreeg op allerhande vreemde plaatsen dat ik het wel moet delen

God knows dat ik gewoon een hippy in disguise ben.
Maar toch, hastn, maar toch.

Als je een boek op twee avonden uitleest, dan is het of een heel goed boek, of een heel dun boek. En dat viel mee: 317 pagina’s, om precies te zijn. Van het moment dat de postbode het hier op de mat gooide (ik moest het bij bol.com bestellen omdat ik het in BelgiÎ nergens meer kon vinden, schande!) werd ik compleet meegesleurd in het verhaal van Stijn en Carmen, een hip koppel dertigers dat af te rekenen krijgt met terminale borstkanker. Dat de schrijver zelf zijn vrouw op 36-jarige leeftijd moest afgeven aan kanker maakt het allemaal nog iets heftiger, maar nooit laat hij zich verleiden tot makkelijk sentiment of klefheid.

Integendeel: Kluun mag dan wel de kritiek hebben gekregen dat “Komt een vrouw bij de dokter” geen hoogstaande literatuur is, ik vond zijn schrijfstijl en rauwe aanpak een absolute verademing. Het zorgde ervoor dat ik het boek maar niet weg kon leggen, en als ik het had weggelegd kon ik met moeite wachten om het weer op te pakken. Zelden zo snel een paar personages gaan appreciÎren als die in dit boek, ook. Want ook al gaat Stijn keihard vreemd achter de rug van een vrouw die ligt weg te kankeren, toch kun je hem geen absolute klootzak vinden. En ondanks alles is het meer een overwinning van de liefde dan van kanker, ook al gaat ze op het einde keihard dood.

Op de achterflap noemt ene Linda (waarvan ik vermoed dat het Linda De Mol is) het “het mooiste boek ooit geschreven over een vrouw die sterft”. Ik heb geen idee of dat waar is, ik lees de laatste jaren echt te weinig om zo’n uitspraken te doen, maar ik weet dat ik nog maar zelden heb gehuild om een boek. Ik weet zelfs niet of ik het ooit echt heb gedaan voor ik dit boek las. Misschien wel vaak geslikt, maar echt janken? Ik denk het niet.

Toen ik gisterenavond de laatste bladzijde om had geslagen had ik mijn huilschade van jaren ruimschoots ingehaald. Dit weekend gaat het boek naar mijn moeder voor een verplichte leessessie, en daarna zal ik het nog wel een paar keer aanraden.

Lezen dus: Komt een vrouw bij de dokter van Kluun.

En kom hier dan even vertellen wat je ervan vond.

“We hebben een twee. Wat doen we daar mee? Maken we daar twintig van?”
“Jaja Walter, twintig!”
“En willen we nog een dobbelsteen?”
“Jaja, jaja. Laat maar komen Grietje!”
WOOHEI!
“Een vijf! Het is een vijf!”
“Ik ga stoppen Walter.”

Waarmee ik wil zeggen, lilith wordt vandaag vijfentwintig en dat mag de wereld geweten hebben.

Gelukkige verjaardag, Biebie!

Youri

Update: heel erg bedankt voor alle wensen en kaartjes, mijn picturemate, de scrapbookpakketten, het scrapbookboek, de opbergdingetjes voor in mijn scrapbookkamer en de knalroze bubblegum-bureaustoel, ook al voor in de scrapbookkamer. Jullie zijn te goed. :)

Ik was er vanmorgen speciaal een beetje vroeger voor opgestaan, dus toen de bel effectief rinkelde en de postbode mij een doos met mijn naam op in de pollekes drukte kon mijn geluk eventjes niet op. Ik ben gek op post en nog gekker op dozen, en sinds ik op maandelijkse basis een pizzadoos vol met het laatste nieuwe scrapbookmateriaal krijg toegestuurd uit Nederland begin ik al te kwijlen als de bel gaat.

Niets fijner dan een doos met flashy prullen ontvangen op een maandagmorgen, al komen dozen van amazon en tshirthell toch ook in de buurt van de fijnheid, moet ik toegeven. Als het maar uit een ander land komt, eigenlijk.

Deze maand is de doos gevuld met kleurrijk papier, letters in allerlei motieven en bloemetjes en brads en ribbons, en ik was nog maar net aan het nadenken geslagen over wat voor leuks ik er allemaal mee zou maken toen de bel nogmaals ging. Ik trok een wenkbrauw op en vroeg me af wie dat kon zijn op dat vroege uur, maar ik kon geen enkel ander antwoord bedenken dan “de postbode die iets vergeten is”. Of erger nog: “de postbode die de pizzadoos terugeist omdat hij bevel heeft gekregen van de overheid”. En ik was er juist al zo aan gehecht.

Ik deed de deur opnieuw open en stond oog in oog met een grote kartonnen doos, met daarachter een klein mannetje. “Alstublieft!”, zei het mannetje, waarop hij de grote doos in mijn handen duwde en vertrok. Dit moest een vergissing zijn, want ik had helemaal niets besteld. En toch stond mijn naam op de doos, samen met een sticker van Douwe Egberts, of all things. Ik snapte er helemaal niks van, en sleurde de doos richting slaapkamer alwaar ik Youri (die ik er niet toe kan brengen om vroeger op te staan voor het in ontvangst nemen van mijn pizzadoos…) deel wilde laten uitmaken van the out of the box-experience.

Ik scheurde en trok, en toen ik de doos uiteindelijk opende zag ik dit:

Er zat een briefje bij:

Beste mevrouw lilith van talesfromthecrib,

PROFICIAT! U bent ÈÈn van de winnaars van de Flair-wedstrijd op internet. Zoals beloofd ontvangt u hierbij een sensationeel Douwe Egberts Senseo koffiepakket:
1 Philips Senseo-koffiezetapparaat
4 pakjes overheerlijke Senseo-koffie
4 exclusieve Senseo-kopjes

Ik neem eigenlijk zo goed als nooit deel aan internetwedstrijden, maar een paar weken geleden kwam ik een pagina tegen waarop alle Belgische internetwedstrijden vermeld stonden, en dan heb ik blijkbaar meegespeeld voor een Senseo, begod. En wij waren de laatste mensen van het land die nog geen Senseo hadden, omdat ik nu eenmaal geen koffie drink. Youri is nochtans compleet verslaafd aan de Senseo op zijn werk, dus alleen maar blije gezichten hier vanmorgen.

Het is al de tweede keer dat ik iets win met Flair, en dus heb ik blijkbaar een pretty goed idee wat de schiftingsvraag betreft. (hoeveel mensen zullen deelnemen aan deze wedstrijd?) Ik heb zo een donkerbruin vermoeden dat ik mezelf de komende maanden steenrijk zal wedstrijden, tot de kansspelencomissie mij in het snotje krijgt en alles in beslag komt nemen. Maar tegen dan zit ik natuurlijk al lang in het buitenland.

Ik begin het heel erg te hebben voor straattheater.

Het is een genre waar ik vroeger in een zo wijd mogelijke boog omheen liep, bang dat iemand me uit het publiek zou halen om enkele imaginaire tanden te trekken met een buitenproportionele tang of achter me aan te zitten met een injectiespuit gevuld met water. Ik heb straattheater jarenlang geassocieerd met clowns, en als ik ÈÈn ding haat dan zijn het wel clowns. En al helemaal als ze een beetje irritant met een waterspuit achter je aan komen lopen. Dan is het haat tot de tweede. Sinds Ieper elk jaar een straattheaterfestival heeft ben ik het allemaal eens van iets dichterbij en met iets minder vooroordelen gaan bekijken, en wat ik al vermoedde werd gisteren op het Straattheaterfestival van Lauwe nog maar eens bevestigd: straattheater kan pretty fantastisch zijn.

In de centrumstraat van Lauwe was het al leukigheid dat de klok sloeg. In een oude woonwagen kon je je toekomst laten voorspellen door een echte waarzegster, een eind verder stond je plots oog in oog met de vreemde wezens van Hybride Verte en rond het ijskraam van de geflipte Ijsco Ali was er dikke ambiance. Het massaal toegestroomde publiek viel van de ene verwondering in de andere: standbeelden die tot leven komen als je een cent in hun potje gooit, een levensechte giraffe die met haar kindje boven de hoofden van het publiek uitsteekt, twee gekke mannen met een beeldscherm als hoofd, het waren maar enkele van de acts die helemaal tot hun recht kwamen op een warme zomeravond als die van gisteren. Youri en ik vielen als een blok voor de act van “Kartje Kilo”, als ik me niet vergis zowaar een Iepers gezelschap. Verkleed als bodyguards escorteerden zij doodgewone stervelingen uit het publiek als waren het echte celebrities, en ze deden dat op zo’n overtuigende wijze dat het geniaal was. Een simpel idee, maar zeer goed uitgevoerd, zo zien wij ze graag.

En niet alleen de acts zijn leuk: overal enkel lachende mensen, verwonderde kinder-en volwassengezichten en grote ogen. Ik word helemaal blij van straattheater. En even voor de duidelijkheid voor zij die net als ikzelf moeilijk te overtuigen zijn: ik heb van heel de avond geen enkele clown gezien, en dat koester ik. Check het out!