Conan O’ Brien verwoordde het gisteren schoon op zijn Twitterpagina, vond ik: “It’s the last weekend of summer, unless you live in LA, where it’s the 198,789,960 weekend of summer. Chew on that, Halifax, Nova Scotia.” En toch: toen we gisteren opstonden en het de eerste uren maar overtrokken bleef vreesde ik even geen zon meer te zien. En dat net op de dag dat we richting Venice Beach trokken, alwaar het net als in de rest van Amerika Labour Day was, en dus verlof.

Maar wij waren vroeg, wegens aanhoudende jetlag, en dus dachten wij: laat ons eens zot doen. Zot, als in ontbijten met omelet met tomaat en frieten (Youri) en breakfast burrito (ik).

De duizenden joggers die gedurende dit ontbijt van de goden aan ons tafeltje voorbij trokken deden mijn gedachten soms wegdrijven naar de tijden waarin ik zelf nog liep in plaats van burrito’s met ei, refried beans en salsa in mijn mond te duwen in alle vroegte, maar dat duurde nooit lang. Het was veel te lekker om me te laten afleiden door een hoop sportievelingen in spandex.

Om toch een paar calorieën te lijf te gaan namen we het wijze besluit om van Venice Beach naar de pier van Santa Monica te wandelen.

Ook daar: wolken, en geen zon, al wist de eeuwige optimist in Youri mij na het nemen van dit plaatje te melden dat er opklaringen op komst zijn. Hij zou direct zijn eigen standje met “Psychic readings” kunnen beginnen op Venice Beach, hij.

Aan de overkant van de Santa Monica Pier ligt een shopping center, met daarachter een geweldig fijne winkelstraat, en zodus moest biebie erheen. Biebie being me, bollie is diegene die dan altijd achter biebie aan moet lopen. Voor de duidelijkheid.

Oe, zijn dat nog meer wienkels?!

Het lange tjolen werd beloond met een etentje bij een Italiaan in Santa Monica, waar mijn glas witte wijn meer bleek te kosten dan Youri zijn pizza. Elf dollar, meerbepaald. :unk:

Toen we in de namiddag terug keerden naar de Santa Monica Pier bleek dat we precies echt niet de enigen waren die op Labour Day op het idee waren gekomen om naar het strand te gaan.

Aumagad, Baywatch!

Ondertussen was het dertig graden geworden, en zonnig, en de trip terug van Santa Monica naar Venice Beach was dan ook te dolletjes.

En best van al: toen we thuis kwamen bleek de jaccuzi van Mario eindelijk een deftige temperatuur bereikt te hebben, wat het feit dat we vandaag weer geen redelijk bekende celebrity gespot hebben een beetje minder erg maakte. Straks zien we al zeker Jay Leno, daar trek ik me aan op. En aan het feit dat Los Angeles ook op dag drie serieus zwaar bleef rocken.

Youri en ik hebben het in de loop der jaren een beetje afgeleerd om te veel af te gaan op andere mensen als het op reisplanning aankomt. Voornamelijk omdat al meermaals is gebleken dat we zaken die ons compleet worden afgeraden wegens pokkesaai ongelooflijk cool vinden, en dingen waar we per sé vier dagen moeten blijven overnachten na drie uur al hebben gezien.

Dus toen onze reisplanning voor deze trip in de plooi begon te vallen en iedereen begon te roepen dat we niet goed in ons hoofd waren om een week in Los Angeles te blijven -wat een overroepen kutstad waar niets te beleven valt, we moesten naar de natuur! DE NATUUR!!- toen hebben we dat een beetje naast ons neergelegd. Want Youri en ik, wij hadden toen al een donkerbruin vermoeden dat wij het wel zouden hebben voor de kutstad that is LA. En boy, na amper twee dagen is het duidelijk dat we best niet te veel aan onze intuïtie twijfelen. LA volledig FTW!

Dag 2 begon met vroeg opstaan door jetlag, en waar anders kun je je vroege uurtjes beter gaan spenderen dan op een kerkhof met de geweldige naam “Hollywood forever”?

Ik zou het alvast niet weten, en al helemaal niet als blijkt dat Hollywood forever een kerkhof is met palmbomen, golfkarretjes en de gewoonte om zotte ballons aan iemand’s graf te gaan hangen als het zijn of haar verjaardag is geweest.

Van het kerkhof trokken we naar The Melrose Trading Post, een zondagse rommelmarkt op de parking van een highschool, en al van seconde één de coolste rommelmarkt die ik ooit heb gezien.

Wegens zoveel dingen die ik wilde kopen dat ik makkelijk een container had kunnen vullen. Ineens wilde ik mijn keuken uitrusten met dertig retro pyrexschalen, vintage cowboybotten beginnen dragen, een kast vullen met Amerikaans retrospeelgoed en investeren in een salon uit de jaren zeventig dat eerder in een huis in Los Angeles had gestaan. Maar aangezien we maar één zak extra bagage mogen meenemen werd het dit:

Notarislampje meets Tiffany meets übercute vlinder meets feit dat we het gekocht hebben op een rommelmarkt in L.A. en dat tot in den treure kunnen en zullen herhalen tegen elke sterveling die in de buurt van ons huis komt. FOR CUTE, maat.

Youri maakt zich nu ook onsterfelijk belachelijk op de Hollywood Walk of Fame. :/

En dan! Hup, de toeristenbus op, naar Beverly Hills, en de huizen van de sterren.

Manneke manneke, onderweg erheen vlogen de celebrity hotspots ons al om de oren, en dat is niet meer gestopt. The Viper Room, man! En de Hollywood High School, waar hele stukken van Grease zijn gefilmd! En Chateau Marmont, waar Lindsay Lohan zich hele dagen scheef drinkt met Leonardo Di Caprio. De winkel waar Britney Spears haar roze wig kocht! :aah: En zevenhonderddertig restaurants van like, IEDEREEN. En toen moest de echte tour nog beginnen. Met huizen van Katie Holmes en Tom Cruise, en de Beckhams, en Angelinajolieendeolsentwinsenfranksinatraenmanmanmaniedereen!

Alsook het huis van de Osbournes, waar Christina Aguilera tegenwoordig woont.

En de poort waar Michael Jackson vorig jaar meer dood dan levend uit werd gereden in een ambulance. *sigh* Ik heb een paar keer gehoopt dat ik een echte levende celebrity zag joggen of langsrijden, maar het bleken allemaal maar bijzonder teleurstellende gewone stervelingen te zijn. Ik geef echter de moed nog lang niet op, want het zit hier vol, en ik moet er één spotten, al is het het laatste dat ik doe. Rodeo Drive lijkt me precies nog een optie.

Veur de rest: veel sushi gegeten, veel ‘mo gauw zeg’ gezegd, keer naar de Hills gereden en dit plaatje gesnapt.

Ow ja, en ook ontdekt dat anal retentive Mario zijn jacuzzi in den hof zevendertig uur nodig heeft om warm te worden. Kan iemand even verifiëren of dat nu eigenlijk wel nog normaal is, zeg?

Nog werkelijk heel heel even, en we steken de grote plas over, richting Amerika. Alles is zo ongeveer wel in een planning gegoten nu, maar stel nu dat jullie nog een compleet geweldige tip hebben, involving supertoffe restaurantjes in Los Angeles, hotspots in San Francisco of andere dingen in de buurt van de Grand Canyon, Vegas, Bryce, Zion, Death Valley of nog ergens anders, het is het moment!

Tips om een veel te lange vlucht door te komen mogen ook. Op dit moment zal ik het doen met Rumo, de laatste zeven afleveringen van Desperate Housewives seizoen 3, en het eerste seizoen van The Wire. En veel gezaag tegen Youri of het nog ver is, en dat ik niet kan slapen op een vliegtuig en dat het toch allemaal wel ver is.

Als alles goed gaat zit ik tijdens het typen van de volgende blogpost in het tacky decor van een vakantiehuis in Beverly Hills! :aah:

Peach Pit, here we come en al.

Ik weet niet hoe het met u gesteld is, maar in al mijn jaren hotelervaring is het me nooit of te nimmer overkomen dat er post voor me was op het moment dat ik incheckte. Tot nu. Samen met mijn kaartje voor de kamer kreeg ik bij aankomst een joekel van een envelop, met mijn naam op. Wat het eenderetespannend maakte, want plots voelde ik me in Mission Impossible.

Hoe impossible die mission was hadden wij toen nog niet door, wij dachten alleen maar: waheyfietskaartjes! En: waheykaartjesvoorhetopenbaarvervoer! En: dingenomopbotentemogen! Gratis! En fietskaartjes!

Volgens het bijgevoegde briefje waren er ook fietsen voor ons gereserveerd, waarmee we konden rijden tot overal we wilden. Aangezien ik niet zo’n fietser ben (lees: 3 km per vouwfiets is nog net haalbaar) duwde ik de gedachte aan fietsen nog een beetje weg. Lees: riep ik naar Youri dat we toch echt eerst naar de stad moesten om proviand.

Ow, en had Nederland niet net gevoetbald, trouwens?

Dit soort winkeltjes? Om de vijf meter. Nederlanders met shirtjes van Robben en Sneijder? Om de drie. En wij daartussen, met onze witte bol met kaas voor onderweg, helemaal uit de Albert Heijn. Heb ik al eens gezegd dat ik zwaar fan ben van de Albert Heijn? Oke, nu dan. Ik ben ook bijzonder zwaar fan van Amerikaanse boekhandels, zoals deze:

Dan trekt een mens even vlug de stad in voor wat drank en boterhammen, dan komt een mens terug op de hotelkamer met maar liefst zeven (zeuven!) boeken. Fail. Zes van mij trouwens, één van Youri. Arme, arme Youri.

En toen gingen we toch maar fietsen halen, vlakbij ons hotel, knal aan Amsterdam Centraal. En pas op, ik heb niks tegen centrale stations, alleen word ik er onnozel van dat ik er altijd vier dagen door rondloop met dit niet eens goede nummer van Guus Meeuwis, man. Kutzooi.

Alsof ik nog niet genoeg Guus Meeuwis had gehoord in de auto onderweg, wegens Hup Holland Hup, eigenlijk.

Anyway: fietsen huren, en dan de veerpont over, op naar Zaandam! Want daar was een festival, met zingende mensen op boten! En volgens het boekje in de envelop was dat een half uurtje fietsen. Haha, hadden we gedacht, zekers!

Youri en ik, wij dachten namelijk dat wij het fietsknooppuntennetwerk te snel af zouden zijn door de bordjes naar Zaanstad te volgen. Niet eens Zaandam. Wat dachten wij eigenlijk? En dus fietsten we en fietsten we, langs bijzonder gemoedelijke kroegen.

Jaja, wij kwamen er wel! Dachten we dus.

* wordt vervolgd, want veel foto’s en lange posts zijn zo 2007.

Ik weet niet of u er al eens op heeft gelet, maar deze blog is nogal reclamevrij. Dat heeft te maken met het feit dat ik al jaren systematisch neen zeg tegen de voorstellen om hier bannertjes te plaatsen tegen betaling. Ten eerste ben ik bang dat het mijn blog lelijk zal maken, en ten tweede ben ik bang dat ik op een bepaald moment telefoon ga krijgen van één of andere belangrijke CEO omdat ik al vier dagen niet heb geblogd. “EN OF IK WEL BESEF WAT DAT HEM KOST?!!!”. En dat ik er zo wel persoonlijk voor verantwoordelijk ben dat hij Roger van het magazijn zal moeten ontslaan hé juffrouwtje. Die mens heeft vier bloedjes van kinderen. En al. En dus verdien ik helemaal niks aan deze neringdoenerij.

Heel soms, als ik nieuwe schoenen wil kopen en besef dat ik dat beter niet zou doen denk ik: “Hell, als ik nu eens elke maand een vast bedrag gestort kreeg om een beetje te bloggen. Een vast bedrag om helemaal aan schoenen uit te geven, man. Hoe fantastisch zou het niet zijn?!”. Maar dan bedenk ik me dat geld niet het enige is in het leven, o neen. Dat het gaat om liefde en waardering en niet om de harde dukaten die mij zomaar in de schoot zouden gegooid worden voor wat geblog van mijn kant.

Om al deze bond zonder naamtalk wat te compenseren spring ik dan ook gaarne op een aanbieding in natura, op zijn tijd. Een tripje naar Amsterdam, bijvoorbeeld, mij aangeboden door Holland.com in ruil voor een verslag. Reisjes, daarmee mogen ze mij namelijk elke dag om de oren gooien.

En dus trokken mijn teerbeminde en ik afgelopen weekend richting Hup Holland Hup, de dag na de overwinning tegen Brazilië. Voor mij was het de tweede keer, als je een schoolreis op mijn veertiende waar ik letterlijk niks meer van weet meetelt, en van Youri ook zoiets, met evenveel herinneringen.

Aangezien er nu vast minder wiet mee zou gemoeid zijn hoopten we op beterschap.

* Wordt vervolgd, compleet met vertellingen over arrogante chinezen, een ontluikende liefde voor fietsknooppunten en een shitload aan mannen zo wit als vanille-ijsjes.

Ik zit even met de man die ik vandaag exact zeven jaar geleden tegen het lijf liep in Nederland, voor een short break. Ik liep hem niet tegen het lijf in Nederland, maar in Brussel-Zuid, voor de duidelijkheid. Mocht de eerste zin op dat vlak onduidelijk geweest zijn, dan heb ik uw hoofd nu waarschijnlijk doen ontploffen, want Brussel-Zuid heeft hier in principe compleet niks mee te maken. STOPT NU TOCH KEER OVER BRUSSEL-ZUID ZEG HAST. Man toch.

Hemmingway, dat dat zevenjarig jubileum en de short break samenvallen is erg toevallig. Zodanig toevallig dat ik het maar vanmorgen heb ontdekt. Maar toch, schoon is het zeker.

Het regent en waait hier belachelijk hard, en het is ook nog eens koud, maar er is wel een hotel met een gigantisch groot bad. En het allerallerzachtste bed van heel de wereld. Er zijn lekkere restaurantjes, zoals hopelijk datgene waar wij voor vanavond gereserveerd hebben, er is een DVD-speler met een projector en er zijn heul veul boeken en DVD’s en er is witte wijn. En geweldig weinig activiteiten, voor de rest. Dat was helemaal zo gepland, en het was ook helemaal even heel hard nodig.

Dat alles, én bij de Albert Heijn op twee meter van ons hotel-met-gigantisch-groot-bad verkopen ze KAUWGOMBALLENTHEE. I kid you not. Ik, lilith van talesfromthecrib.be, ben in het bezit van kauwgomballenthee.

Zeven jaar getrouwd zijn, dat is volgens Google of een wollen, of een nikkelen, of een koperen of een bronzen jubileum. Ik stel voor dat elkaar zeven jaar kennen vanaf heden een kauwgomballen hoogdag is. Tot in het einde der tijden, amen.

was niet minder dan vet cool.

En jullie hadden nog een filmtje van ons tegoed. Dat ik bijna niet zelf kan bekijken uit pure goesting om terug te gaan. En omdat mijn haar bij momenten echt wel redelijk slecht ligt.

New York 2010 from kelly deriemaeker on Vimeo.

(jullie willen trouwens niet weten wat voor een gesukkel het tegenwoordig is om een liedje dat IK ZELF GEKOCHT HEB via een filmpje op Youtube te zetten. Dat mag namelijk niet meer, en dat zeggen ze nadat je een uur hebt zitten wachten tot het online staat. En dan zet je het uit armoe op Vimeo, en dan moet je weer meer dan een uur wachten tot het te bekijken is. Serieus, dat hele wereldwijdeweb is toch ook niet meer wat het geweest is, zulle. Nooit zoveel miserie gehad met mIRC of ICQ, in elk geval. :aah: Jullie wisten dat lilith niet mijn echte naam is, right? :/)

Er was de man in de metro, die iets uit wilde leggen aan een hispanic mevrouwtje, en ineens een balpen in de hand kreeg geduwd door een andere reiziger. Zodat hij het woord dat zij niet begreep kon opschrijven. Er waren de verschillende lieve menschen die “Would you like me to take a picture of you guys?” riepen toen wij nog maar aanstalten maakten om onze kodak boven te halen.

Er was de man die in de buurt van The Metropolitan Museum paraplu’s stond te verkopen in de gietende regen, en toch even van zijn plek wegliep omdat hij zag dat we aan het sukkelen waren met onze kaart. We kochten geen paraplu, want we hadden kappen, maar toch vroeg hij spontaan of we de Met zochten. En dat we drie blocks rechtdoor moesten, en dan drie naar links.

Er waren alle mensen die ons oprecht geïnteresseerd vroegen waar we vandaan kwamen, en sommigen zelfs of we uit het Dutch of French deel kwamen. De keren dat iemand met een vettig New Yorks accent “Well, bonjour” zei. En dan was er nog de dreadlockneger die een sjieke zakenman extra uitleg gaf over de vertraging van onze trein. Zomaar, omdat het kon.

Ligt het aan mij, of heeft u dat ook, dat u het gevoel heeft af te stammen van een nogal bang, bekrompen en negatief ingesteld volkje, telkens u in een ander deel van de wereld bent? Al was het maar omdat ik van alle bovenstaande dingen schrik, terwijl het fantastisch zou zijn als het de normaalste zaak van de wereld was. Zoals hier, doorgaans.

New York, dat is een stad van uitersten, en op dit moment dan vooral qua weer. Kwamen we op zaterdag aan in een zonovergoten stad die “LENTEUH!!!!” schreeuwde, dan werden we gisteren wakker in een koude stad die tegen de vroege namiddag even doorweekt was als wijzelf.

Gelukkig hadden we net een tripje naar the Metropolitan Museum gepland, en dat is zo groot dat je er drie maanden in kan rondlopen zonder een druppel regen te zien. Zeer indrukwekkend ook, vonden wij beiden.

Ik word nog steeds op een betrekkelijk normaal New Yorks uur wakker, en heb dus de nacht niet aan mijn kant om te bloggen. U zult het dus moeten doen met foto’s, en een lijstje met een paar geweldige dingen die ik hier al heb gekocht.

* liters Vitamin Water. Ondertussen ook al hier en daar te koop in België, maar toch nog lekkerder als je het drinkt op Fifth Avenue, vind ik. Youri vindt van ook.

* Twizzlers, een familypack.

* kleers! Van een echt zot geweldige jas in de solden bij Anthropologie, tot een cardigan met kersen op en een appelblauwzeegroen kleedseken in Century 21.

* blueberry frozen yoghurt in Bloomingdale’s. De hemel op een lepel. (l)

* een geweldig cool knalroze hoesje voor mijn iPhone in de Apple Store

* en veul veul meer. *zucht*

Ook cool:

Streetfood in de zon.

Onion goggles. (l)

Dwerggroei @ the Met.

En kilo’s gedroogde kiwi’s. Wat een stad.