Dat komt vast wel goed, alleen zitten we hier in New York met twee kleine probleemtjes: één, onze Amerikaanse stekker marcheert niet op de stekker van de laptop die we bij hebben, waardoor wij hier zeer binnenkort zonder stroom gaan vallen. Straks dus eens naar de Apple Store.

Twee, ik was blijkbaar zo versleten na een betrekkelijk zot werkweekje dat ik zowaar mijn jetlag heb overgeslagen en dus een belangrijk deel van mijn bloguren heb gemist.

Ik vind vast wel nog efkes om wat foto’s te posten, maar tot dan:

Ik heb het gedaan! Een beetje bang, maar mét hoop voor de toekomst. Neen serieus, het was inderdaad cool. En niet eens zo beangstigend als ik had gedacht, ook niet. En aja, mijn haar is rost. :/

“Hey Youri, Youri, Youri”, zei ik enkele weken geleden, zwaar overenthousiast in de richting van mijn partner porrend.
“Volgens tripadvisor.com is het allercoolste dat je in Berlijn kunt doen iets met Segways.”
“Really now, mijn kleine donderwolk?” sprak Youri, opkijkend van zijn Financieel Economische Tijd.
“Uhuh”, sprak ik terug, en ik hoorde mezelf een zin uitspreken waar ik achteraf nog minstens zeventien slapeloze nachten door heb gehad. “Moet ik daar anders eens voor reserveren, anders azo?”.

Zo snel gaat dat. Het kwaad was geschied.
En zo zat ik me al op het vliegtuig naar das Deutsche Reich voor te stellen wat er allemaal kon misgaan op een Segway die door het moordende verkeer van een ongelooflijk drukke hoofdstad van een land rijdt, met mijzelf er vanboven op. Ik had immers nog nooit van mijn leven een Segway bestegen, en blijf altijd ver uit de buurt van fietsen, bromfietsen en andere vervoersmiddelen die mij regelrecht de dood in kunnen jagen omdat ik ze nu eenmaal moet besturen. Doe mij maar de voetjes.

Op dinsdagmorgen, toen ik al tien keer badend in het zweet was wakker geworden en Youri had vastgeklampt met de boodschap dat ik toch echt niet meer wilde gaan Segwayen was het zover. Ik moest Segwayen. Recht door Berlijn. Met een mallotige helm op mijn hoofd.

“Je lichaam is het niet gewoon om op een Segway te staan”, sprak captain obvious en eveneens tourguide Walid. Ik slikte. Als een doorsnee lichaam al genoeg moeilijkheden zou hebben om het te vermelden in je verwelkomingsspeech, wat zou het dan zijn met dat wiebelige scharminkel van yours truly?

Geloof me, ik heb mezelf al in meer dan voldoende situaties teruggevonden waarin heel de groep iets zonder problemen kan uitvoeren (aan een touw omhoog klimmen, over een beek fierljeppen, de horlepiep dansen met mijn nonkel René,…) terwijl ik er alleen in slaag om blozend naar de grond te kijken en net niet in beschaamde tranen uit te barsten. Omdat mijn lichaam het niet kan. OMDAT IK DE TEAM SPIRIT HEB VERMOORD!!!8! *snuit neus in eigen mouw*

Maar you know what, beste bloglezertjes?
Na een minuut of vijf doodsangsten uitstaan en afgaan op het oefenterrein bleek dat er diep in mijn binnenste een Segwaywonder verscholen zat, al zeker jaren aan een stuk! En eens dat wonder was losgelaten sjeesde ik zo zelfverzekerd en voorzien van hier en daar eentje met effect langs de laatste overblijvende brokken Berlijnse Muur dat mijn partner me achteraf een beetje berispend moest toespreken. Dat ik soms toch wel heel dicht langs paaltjes en toevallige voorbijgangers was gesjeesd. Maar volgens mij was Youri gewoon geweldig jaloers op hoe benauwelijk smooth mijn moves waren.

In elk geval: als u ooit naar Berlijn denkt te gaan, kruip eens op zo’n Segway.

Het is mijn geweldige dankuweltip voor al jullie geweldige tips die we devoot hebben gebruikt. En doe mijn hartelijke complimenten aan Walid. (l) Als hij geen homoseksuele death metalgitarist was geweest, ik had hem binnen gedaan uit dankbaarheid voor mijn Segwayavontuur. Wirklich.

Long time no hear, blogwereld.

De situatie ter hoogte van mijn abdomen is na een kleine terugval aan het verbeteren. Het moet gezegd. Als in: ik kan al te voet naar de bakker, én ik heb al een keer zelf eten gemaakt! I know!

Nu alleen nog van mijn gewoonte afraken om rond te lopen als de hunchback van de Notredame, en ik kan weer richting buitenwereld zonder nagewezen te worden.

Waarvoor ik eigenlijk bel. Binnen enkele weken staat er een citytripje naar Berlijn in onze agenda. Geen idee of ik erin zal slagen om langer dan tien minuten door de stad te tjolen zonder te beginnen zagen tegen mijn liefste dat ik zo moehoehoe ben, maar gaan gaan we!

Mocht u er ooit geweest zijn, en u heeft tips, dan hoor ik die geweldig graag in de comments.
Mocht u weten hoe lang je na een operatie moet wachten om weer te beginnen lopen langs vaarten, dan ook.

Het is een beetje een traditie aan het worden, dus ook bij Dubai: een filmpje!

Het doet nu al weer pijn om te zien hoe warm het daar was, wat moet dat dan voor gulder niet zijn zeg? :(

Lieve tripvrienden,

New York is zo fantastisch en zo veel dat de tijd mij al twee dagen volledig ontbreekt om deftig te tripreporten. Er is nochtans zoveel te vertellen, geloof mij vrij.

Maar het is al laat, en morgen is het al onze laatste dag. Heb ik al gezegd dat ik nog niet naar huis wil? Ik wil echt helemaal nog niet naar huis. :(

Stel dat er vijftig uren in een dag zaten, dan had ik over deze dingen van de laatste twee dagen gerust een apart postje kunnen schrijven:

• onze trip naar Coney Island, waar den dezen eens een optrekoefeningetje ging doen op het strand en keihard met haar hoofd tegen de optrekbaar knalde. En geen mens die het gezien heeft. Geen idee of dat positief of negatief is.
• alle dingen die we hier al hebben gekocht, gaande van roze deurhangers in de vorm van een aapje tot een appelblauwzeegroene pepermolen
• de Nederlandse snackbar waar je poffertjes en kroket kon eten, en waar er borden stonden met “danku very much!”
• dat er ineens nog veel meer sirenes weerklonken dan anders. Dat dat bleek te liggen aan het feit dat er een vliegtuig in de Hudson lag, vlakbij ons hotel. Dat het geweldig raar was om een uur later op de metro tussen allemaal New Yorkers te zitten die het over niks anders hadden. Midden in het nieuws zitten, noemen ze dat.
• Strand Bookstore. Aka de grootste en coolste boekenwinkel die wij al ooit hebben gezien. Achttien mijl boeken, naar het schijnt. De aanblik ervan deed Youri uitbarsten in een “Ik durf wedden dat ze hier zelfs het quizboek van Ben Crabbé verkopen”

Er staan weer een paar foto’s op Flickr.

Dag vier alweder, en die begon zoals elke dag met een wandeling naar de Pax, een ontbijt/saladbar vlak bij ons hotel. U weet het of u weet het niet, maar ik heb mijn goddelijke lichaam te danken aan een maagverkleining die ervoor zorgt dat ik niet goed tegen suiker en vet kan. Zijn dat wel niet net de ingrediënten waarmee New Yorkers geweldig graag hun dag beginnen, zekers?

Tussen alle muffins met druipend spek en maple syrup pancakes door voer ik al enkele dagen een queeste naar iets dat ervoor zorgt dat ik mijn dag niet mottig als een aap moet beginnen. De chocolate croissant van dag 1 was het alvast niet, de cream cheese bagel ook niet helemaal, maar gisteren ontdekte ik dus de hemel op gastric bypass-aarde:

Dames en heren, I present you: the toasted bagel with butter. Vanaf nu kan ik me geen betere manier meer inbeelden om mijn dag te beginnen. Weet iemand waar ik in de buurt van Ieper lekkere bagels kan krijgen? Ik wil er het risico dat ze het uitspreken als boagels graag bijnemen.

Na ons ontbijt trokken we metrogewijs naar Ground Zero. Meer dan een gigantische bouwput is dat tegenwoordig niet, maar ik was toch nogal onder de indruk, eigenlijk. Als in “Allez Youri, datdatierwas.”

Om mijn emoties weg te winkelen sleurde ik Youri mee naar Century 21, volgens heel wat reisgidsen het bestbewaarde geheim van New York. Toen ik de gigantische department store binnenging heb ik even overwogen om te vluchten dat ik geen land meer zag. De ene verdieping na de andere, vol compleet onoverzichtelijk volgestouwde rekken met vanalles en nog wat. Ik was bijna weer vertrokken, tot ik doorkreeg dat je, als je een beetje moeite deed, echt wel compleet zotte dingen kon kopen voor geen geld. Kleedjes van dolce en gabbana die oorspronkelijk 1700 dollar hadden gekost, voor 90 dollar, of azo.

Ik ben uiteindelijk met vijf geweldige kleedjes naar buiten gelopen, waaronder één fancy avondkleed waarvan ik geen idee heb wanneer ik het ooit ga aandoen. Maar hey, 18 euro, hastn. Achttien euro.

Daarna hopakee via Wall Street naar Battery Park, van waaruit je het vrijheidsbeeld kan zien liggen. Van ver ja, want ik word eigenlijk niet bijster warm of koud van Lady Liberty, dus moest dat niet meer zijn.

Dan was het alweer tijd voor een andere dagelijkse gewoonte: mijn poging tot gezonde voeding in een lokale deli. Deli’s zijn winkels waar je naast vers fruit ook je plastieken bakje kan vullen met noedels, groenten, rijst, en nog vanalles lekkers voor weinig geld. Ze zien er meestal een beetje onglamoureus uit, maar ik vind het een fijne gewoonte. En terwijl ik een kilo fruit binnenspeel eet Youri zijn dagelijkse stukje New York cheesecake. Het leven kan toch schoon zijn.

Kijkt, het is lilith, aan de Brooklyn Bridge!

Terug el metro op, richting ons hotel, met een kleine tussenstop aan Dylan’s Candy Bar. Ja, dat hoort u bijzonder goed. Ondergetekende voelde zich er als een kindjen in een spekkenwinkel, dat kan ik wel verklappen.

De snoepjes in de trap? ECHT!

Only de lekkerste cupcake die ik al ooit naar binnen heb gewerkt. Het was mijn misselijkheid achteraf meer dan waard.

’s Avonds heb ik nog eens in al mijn aankopen door de hotelkamer gedefileerd voor mijn levenspartner. Echt iemand, nodig mij uit voor een galabal of azo. Zodat ik heel de avond kan gibbegabberen dat het ticket twee keer zoveel heeft gekost als mijn glitterjurk. Bahaha.

Het probleem met jetlags is dat ze overgaan, en aangezien ik mijn tripreports altijd schrijf op de onmenselijke uren waarop ik wakker ben en de rest van de wereld slaapt, wordt dat moeilijk.

Ik ben vanmorgen op een normaal uur wakker geworden, en heb dus door mijn tripreporttijd geslapen. Het gebeurt de beste trippers, naar men zegt.

Maar er staan wel een paar foto’s van gisteren op Flickr.

Van China Town. En Empire State Building. En het Museum of Modern Art. En schielijk overleden brandweerhelden.

Straks naar Ground Zero en Brooklyn en al. Yeah.

Jetlag is een vuil vuil beest, dat ervoor zorgde dat ik me om drie uur des nachts klaarwakker lag af te vragen waar al die met sirenes uitgeruste voertuigen toch constant naartoe rijden, hier in New York. Zouden het gewone hartaanvallen zijn, of bloederige moorden in het milieu, of toch gewoon iemand die een onzachte landing heeft gemaakt nadat hij tijdens een nachtelijk toiletbezoek een trap heeft gemist? Om vijf uur zevenendertig wist ik het nog steeds niet, en ben ik maar opgestaan.

Net als in de rest van de wereld was het gisteren zondag, maar gene paniek lilith, de winkels zijn hier ook op zondag keihard open. Op onze weg naar Central Park legden Youri en ik dan ook ons obligatoire bezoek af aan de Apple Store, die zo helemaal onder dat glazen dink zit. Ik kocht een geweldig cool hoesje voor mijn iPhone, Youri een koptelefoon die alle achtergrondgeluid wegfiltert, en dat klinkt niet spectaculair, maar ik kan u verzekeren: het is het echt wel. Als je het test op een New Yorkse hotelkamer met veel achtergrondlawijt is het zelfs pretty amazing, Mike! (op onderstaande foto was het trouwens bijna zo koud als in Gent Sint-Pieters)

En dan, met de benenwagen door Central Park in de sneeuw. Als ik tegen Youri zeg “Spring!”, dan zegt die lieverd gewoon “Hoe hoog?”. Het is een kenmerk van onze relatie dat ik bijzonder hoog in mijn vaandel draag.

Alle goede voornemens nog aan toe, er werd wat afgejogd in Central Park op zondagmorgen! Sommige masochistisch ingestelde New Yorkers deden het zelfs in korte broek.

Even later beet er plots een dinosaurus in Youri zijn hoofd! :aah:
Gelukkig waren we maar in het American Museum of Natural History. OEF!

Ik heb dit nog gedaan.

En dan, hup hup, over naar Times Square voor een rondje bedenkelijk kijken, springen en dat dinosaurusding doen dat ik ondertussen betrekkelijk goed onder de knie begin te krijgen. (zie ook dit).

Er was trouwens gewoonweg een reuzenrad in de speelgoedwinkel. IN! De madness, zeg.

Van speelgoedwinkels gesproken: we hebben ook nog eens een tussenstop gemaakt in FAO Schwarz, de speelgoedwinkel waar Suri Cruise haar speelgoed koopt, met de piano van in Big.

Na een geweldig fijne dag vol tjoling keerden Youri en ik mankend en tevreden terug. Maar no biggie, gelijk ze hier zo koddig zeggen, straks gaan we er al weer geweldig hard tegenaan.

Ik kan, neen ik màg, mijn tripreport niet beginnen zonder enkele oprechte woorden van dank te uiten aan Mr. E, de dikwijls baardige maar o zo fantastische frontzanger van Eels. Het zou mooi geweest zijn als ik nu had kunnen uitpakken met het feit dat hij naast mij zat op het vliegtuig naar New York, maar neen beste vrienden, ik moest het met Youri doen. En met “Things the grandchildren should know” van Mr. E, dus. Mijn acht uur en half zijn gevlogen. En dan moet u weten dat er twee huilende baby’s en een hysterisch gillende moeder op ons vliegtuig zaten. Ik zeg: één van de allerbeste boeken die ik de laatste jaren heb gelezen. Kopen, die handel.

Iets na de middag kwamen mijn geliefde en ik aan in The Big Apple, en warm was het niet. Gelukkig waren we een paar uur eerder ongeveer zeven keer doodgevroren in het station van Gent Sint-Pieters, al wachtende op de trein naar de luchthaven. Mijn hersenen zaten zo ver in het bevriezingsproces dat ik het gevoel had nog een halve graad celcius verwijderd te zijn van klinisch dood. Echt, na Gent Sint-Pieters om zes uur ’s morgen kunnen wij alles aan.

Ook een zotte trip naar het hotel in een taxibusje vol opgewonden Amerikaanders die zich gezamenlijk afvroegen of het in Belgium dan echt bijna nooit dag wordt.

De view vanuit ons hotel, trouwens:

We zitten op het tiende verdiep, en ge moogt gerust zijn dat ik al gecheckt heb hoe ik in godsnaam uit het inferno zal geraken als het geheel één van de volgende nachten opfikt. We zitten safe.

Daarna was het tijd voor een verkenning van de buurt, inclusief een rondje “mohowzeg youri, kiekteki noa die gebouwn! Zo oohe!”. Vlamertienge represent. En al die taxi’s, die altijd toeteren! Man toch! En we blijken nog vlak aan fifth avenue te zitten ook.

Fifth avenue, alwaar er winkels zijn waar ik zo dolletjes van word dat psychiaters er vast wel het één en ander over te vertellen zouden hebben. Aumagad, is dat een winkel met kweetnie hoeveel verschillende soorten popcorn in vet coole ijzeren potten??!!! EN ZIJN DAT GIGANTISCHE PLASTIEKEN POP CORNS, DAAR AAN DIE KOORDEN??? :aah:

Letterlijk alles komt ons hier trouwens veel te bekend voor van op den televies.

Ik kende de site al lang, maar ik kan u vertellen dat ik smoorverliefd geworden ben op Anthropologie. Als in “de liefde van mijn leven”-verliefd. Hier zijn miljard winkels, dus dat wil wat zeggen. Collega en naamgenoot Kelly was een paar weken geleden in New York, en toen ze me vertelde dat ze een compleet servies mee had gebracht uit deze winkel heb ik er toch een beetje het mijne van gedacht. Nu niet meer. Ik overweeg zwaar om porseleinen potten, stenen vogelhuisjes en deurklinken mee te smokkelen naar huis.

En letters. En nog vanalles.

En toen begon het hier ineens out of the blue te sneeuwen. En lag er op een uur tijd een fantastisch mooi sneeuwtapijt, waardoor den dezen bijna op haar smoelwerk ging aan de schaatspiste op Rockefeller plaza.

Oehoew, bewegend beeld en al:

The Weather Channel kondigt arctic temperatures aan die ze hier maar zelden hebben meegemaakt voor de komende dagen, en nog meer sneeuw. Wij zeggen: bring it on, baby, we survived Gent Sint-Pieters en al!

“Youri!”, zeg ik dan.
“Besef jij wel dat het nog maar twee keer slapen is, en dat we dan naar NewYorkThebigappleNYC gaan???!!!”

En neen, moeten wij dan toegeven aan onszelf, wij beseffen dat precies nog niet zo goed.

En dus proberen we ons hoofd erop voor te bereiden door te kijken welk weer het zal zijn (dikke vlokken sneeuw, zaterdag), wat we allemaal niet mogen vergeten (geld! Veel geld! En adressen van winkels!) en hoe we alle dingen die we willen zien in zes dagen kunnen proppen.

Op mijn lijstje “niet vergeten!!!” staat naast “mijn goed humeur!” ook mijn laptop, trouwens. Dat wil zeggen dat die niet klaarligt in de crib om gestolen te worden door bloglezers met minder goede bedoelingen (*kijkt streng maar rechtvaardig*), maar ook dat ik hier wel eens van tripreport zal komen doen.

Dat er hier nog eens iets gebeurt en al.