– een stuk pizza op de hoek van de straat
– een pizza margherita op een terrasje bij de Rialtobrug
– spaghetti al pomodoro langs het water in Murano
– ravioli met tomatenroomsaus langs de andere kant van de Rialtobrug
Je kan alleszins niet zeggen dat ik de plaatselijke keuken niet probeer.
En nu richting Canal Grande voor mijn dagelijkse stuk pizza!
Eerst en vooral: excuseer voor het late uur waarop we komen bloggen, het nieuws dat webloggen sinds deze week in de zo vroeg mogelijke morgen moet gebeuren had Venetïe nog niet bereikt. Het is dan ook een eiland.
Laat ik maar meteen beginnen met een paar dingetjes duidelijk te stellen:
* Oke, ik was een ietsiepietsie niet zo op mijn gemak op de luchthaven. Niet omdat ik nog nooit had gevlogen, maar wel omdat ik (net zoals de rest van de wereld) liever veilig op de grond sta dan ergens waar je van hoog kunt vallen. Ik ben niet bang, ik ben een beetje gespannen, that’s all…
* Bij aankomst vertelde de piloot ons dat het twintig graden was. Het is minstens dertig!
* Niks, maar dan ook niks, kan the view beschrijven die je krijgt als je vanaf het vasteland de lagune invaart en voor de eerste keer VenetiÎ uit het glinsterende water ziet rijzen. En de stad blijft elke dag even indrukwekkend. Het jammere is dat het niet te omschrijven valt, en net dat probeer ik nu te doen. Wachten op de foto’s, en dan nog…
* Mijn rood begint te veranderen in bruin, en dan heb ik het niet over mijn haar.
* Een heel gelukkige nationale feestdag, waarde landgenoten :)
* Een welgemeende merci aan de mensen die al op TFTC hebben gepast, een sorry aan hulla voor het storen, en veel succes aan al de rest.
* Tot vrijdag!
Ze zullen hem niet te… Sorry, verkeerde plaat. Oh dierbaar België, oh heilig land der vaderen! Het is woensdagochtend 10 voor vijf en slapen zit er helaas nog niet meteen in. Mijn lijf is de voorbije uren gestoomd geweest in de Concertzaal van de Vooruit. 2 Many DJ’s. Nogal een contrast met een in wit pak gehulde Eddy Wally op het Sint-Baafsplein. Dochter Marina mocht er de spits afbijten. Note to self: waar blijven de reruns van de Wally’s? Ik wijk af. Vijf uur ondertussen. Het schrijven gaat wat traag des ochtends, maar de plicht roept. Moeder hullabaloo moet straks naar de luchthaven gebracht worden. Ik duik erna zes uur in bed en tegen dan zal het wel middag zijn, u hoort me dan terug. Tot straks :)
Ik dacht even dat er iets scheelde aan mijn computer, maar het is zowaar een krekel die mij komt verblijden met zijn.. krekeldinge.
Met deze positieve boodschap wil ik iedereen een goeienacht alsook een geweldig zonnige vrije dag wensen & don’t let the bed bugs bite, zou ik zo zeggen.
Hullabaloo, teek it aweej! *tikt af*
Toen mijn hond zich vorige week in mijn schoot kwam nestelen, dacht ik een vlieg te zien lopen over zijn vacht. Uit gewoonte ging ik alvast mijn prÈparÈdoos halen, ving ik het insect in kwestie en zette ik het zachtjes buiten op het plankier.
Toen mijn hond mij eergisteren kwam knuffelen, meende ik verscheidene diertjes over zijn pels te zien lopen. Ik blies ze weg en speelde ongestoord verder met de hond in de tuin. Tot die beestjes in sneltempo een coup d’Ètat op mijn arm pleegden.
Ever since mijn arm ooit eens zwart zag van kippenluizen, toen ik hun eitjes kwam halen, heb ik het niet zo begrepen op kleine beestjes. Het begrip ‘kleine beestjes’ valt breed te interpreteren; van die kleine rode spinnetjes (God weet wat ze zijn) tot mieren tot kippenluizen. Alles wat welig tiert en liefst in groepen van minstens 30 over je arm loopt eigenlijk.
Voor wie het nog niet doorheeft, mijn hond heeft vlooien. En mijn kat ook. En ik heb de valkparkiet nog niet eens durven checken.
Vlooien die leven in mijn gras, wachtend op een achteloos slachtoffer dat een wandelinkje onderneemt in de tuin om de fantastische natuur te bewonderen en dan, katsjaaa.
Voor je’t weet, zit je uren te waken met een vergrootglas over je tapis-plein met de stofzuiger in de aanslag, reagerend op de minste beweging en lees je internetpagina’s waarin staat dat vlooien voor lintwormen kunnen zorgen en waarin staat dat je ’s nachts de uitwerpselen van de huisstofmijt inademt.
Was ik maar analfabete.
Toen ik gisteren trachtte de slaap te vatten, werd ik rudely awakened door het eindtunetje van de Canvascrack met Herman Van Molle. Ik vroeg me af of televisietunetjes zo mogelijk nog mÈÈr gedateerd konden zijn? En is er in hemelsnaam een ander woord voor ’tunetje’ zodat ik het geen 24 keer in een alinea moet gebruiken?
Nadat ik mijn eigen vragen beantwoordde, met ‘Dat kan gewoonweg niet!’ en ‘Jammer genoeg niet, nee..’, werd mijn aandacht opeens getrokken door een stem die heel intrigerend de volgende woorden uitsprak:
‘Waarom ëkliktí het tussen bepaalde mensen, hoe komen eerste indrukken tot stand, hoe zie je het verschil tussen een echte en een valse lach, hoe komt het dat mensen zo goed kunnen liegen en bedriegen, en wat hebben onze hersenen daarmee te maken?”
Ikzelf ben altijd al vrij geÔnteresseerd geweest in mensen en hun interactie met anderen.
Waarom wou ik vandaag bijvoorbeeld die jongen op de fiets met zijn Kipling boekentas een doef op zijn muile geven als hij nog 1 keer zou omkijken? Die jongen kon heel arme ouders hebben waardoor hij genoodzaakt was om met een rugzak rond te lopen die bijna even gedateerd was als de reeds vermeldde eindtune, en omwille van een neveneffect van zijn chemotherapie, gedoemd zijn met een tic die zijn lichaam beveelt om om de 5 seconden om te kijken.. wie weet?
Maar waarom voel ik me meer op mijn gemak bij jongens? Waarom heeft mijn moeder liever niet dat ik aan mijn beste vrienden en lief toevallig vertel hoeveel er op onze bankrekening staat? Waarom vinden sommige mensen mijn grapjes niet amusant en waarom kan ik dan op mijn beurt helemaal niet lachen met mopjes die wel rechtstreeks uit den Druivelaer lijken te komen?
De antwoorden op al uw dubieuze vragen: vanavond op Canvas de BBC reeks “The Human Mind”, deel 3. Om 22.30u.
Dubieuze vraag van de dag: ‘Waarom wist ik niets van de voorgaande 2 andere delen?’
Het is 5 uur. ’s Ochtends. En ik ben wakker. Voor de tweede dag op rij.
Al bij al lijkt me dit wel een slechte combinatie, niewaar? :)
Wijze tip van de dag:
Laat je GSM je niet wakkermaken. Een hartstilstand nabij zijn, is not the way to start your day.
Er is trouwens iets heel onaangenaam aan opstaan terwijl het nog donker is; je weet dat iedereen nog ligt te slapen, ofwel wakker is en zich omdraait wetende dat hij of zij nog minstens 2 uur in dat warme nest voor zich heeft.
Laat het duidelijk wezen: ik haat jullie allemaal.
En ik haat plastic trays op de lopende band leggen.
En het taalprobleem tussen mij en mijn Turkse collega Esmi.
Maar ze kan wel heel vriendelijk lachen. De ganse dag. Terwijl Ìk wakker ben vanaf 5 uur. ’s Ochtends.
Om het met de woorden te zeggen van een verdoken homo en een kartonnen gezicht met blond haar:
‘Goeiemorgen morgen, y’all!’
Ziezo. De trossen zijn los. De teerling is geworpen. De kop is eraf. Dan zou ik nu graag het stokje doorgeven aan de Gastblogger van Morgen. Dames en heren: de Enige Echte Ishku!
(Wie niet genoeg van mij kan krijgen, kan natuurlijk altijd terecht op mijn eigen weblog, blauwoog.com. Het was mij een waar genoegen! Tot ziens!)
Katten zijn eigenlijk helemaal niet leuk. Ik vraag me wel eens af waarom ik er twee heb.
Katten haren je hele huis onder. Ze haren op de stoelen, op de bank en op het dekbed. Ze haren zelfs op zichzelf, wat bij het wassen op zich nog geen problemen geeft, maar wat enige tijd later resulteert in prachtige haarballen. Die dan weer op je net gedweilde vloer terecht kunnen komen.
Katten mauwen je de oren van je kop. Zodra je thuiskomt zetten meneer en mevrouw Kat het op een gillen, omdat ze vinden dat ze eten moeten. En niet over een uurtje, niet over een kwartier of vijf minuten. Neehee. Direct graag, en vlug een beetje. Als ze de buit dan binnen hebben doen ze geen enkele moeite om enige dankbaarheid te tonen. In plaats daarvan gaan ze lekker buiten spelen en doen ze alsof je niet bestaat. Dat houden ze dan soms vol tot aan de volgende maaltijd, wanneer het hele circus weer opnieuw begint.
Katten hebben ook een bijzonder talent voor in de weg lopen. Ik weet niet of ooit een verband is aangetoond tussen huiselijke ongevallen en het hebben van een kat, maar het zou me niets verbazen als dat verband bestaat. Ook al is je huis nog zo groot, de helft van de tijd loopt je kat precies voor jouw voeten. En dan maar beledigd zijn over je afwezigheid als je in het ziekenhuis ligt.
Maar toch. EÈn blik van die twee harige monsters van me is genoeg om ze alles te vergeven. En wie de Gelaarsde Kat in Shrek2 heeft gezien, begrijpt wat ik bedoel. Lief!
Hoofdschuddend klikte ik eergisteren ik de televisie uit. Ullrich en Basso bakken er niets van, in de Tour (om van dat stelletje loosers van een Mayo, Zulbeldia, Hamilton en Heras nog maar te zwijgen). Of in elk geval te weinig om het meneer Armstrong zÛ lastig te maken dat in Parijs eindelijk eens een ander op het hoogste treetje mag staan. De Tour is er de afgelopen vijf jaar niet opwindender op geworden.
Het is saai als je van tevoren al weet wie er wint. In de Tour is dat elke keer weer die eeuwige Texaan. Elke keer hoopt iedereen dat het eindelijk eens Armstrong is die valt, op achterstand wordt gereden of moet lossen in de bergen. Maar niks hoor. Het zijn altijd de anderen. Alsof er een engeltje meerijdt op Armstrong zijn stuur.
In mijn vriendenkring gaan weer voorzichtig stemmen op om volgend jaar de Tour weer te bezoeken, bij voorkeur op Alpe díHuez. Maar ik weet niet of ik daar nog wel zin in heb. Misschien ga ik liever ergens kijken waar het nog spannend is.
Tennis bijvoorbeeld. Noem mij maar eens ÈÈn tennisser die zes jaar achtereen Wimbledon heeft gewonnen. Of een EK voetbal, waar je je geld net zo goed kunt zetten op een favoriet land als Frankrijk als op een complete outsider als Griekenland. En won in 1992 Denemarken het EK niet, terwijl dat land alleen maar mocht meedoen omdat de Joegoslaven het te druk hadden met oorlog voeren?
Er zijn zat evenementen te noemen die duizendmaal spannender zijn dan de Tour. De Ronde der Rondes wordt in saaiheid eigenlijk alleen maar overtroffen door de Formule 1. Daar hoef je ook niet naar te kijken, want ëSchumií wint toch altijd. Bovendien is er geen touw aan het wedstrijdverloop vast te knopen.
Toch weet ik nu al dat ik volgend jaar gewoon weer voor de bijl ga. Ook dan zal ik gewoon weer meedoen aan minstens twee wielrenpoules, ook dan zal ik zo veel mogelijk van de Tour op tv willen zien. Vooral de bergritten. Want de Tour, dat blijft iets magisch. Zelfs als je bij voorbaat al weet dat Armstrong wint.
En misschien komt het dit jaar vÛÛr Parijs toch allemaal goed, qua spanning, als Armstrong een dezer dagen uit de Tour wordt gezet vanwege dopingÖ