Een paar weken geleden zat ik ergens een boekje te lezen. Ik heb geen idee waar ik dat boekje las en naar aanleiding waarvan, maar ik herinner me wel nog dat het een nederlands boekje was. In het boekje las ik de intro op een interview met Kurt Rogiers. U weet wel, Kurt Rogiers, die dankzij een rol in ‘Costa’ ook een beetje bekend is geworden bij onze noorderburen. “Hij is de meest sexy acteur van Vlaanderen”, las ik. Zwart op wit. Ik keek verdwaasd naar de zin en besloot dat ik geen interview wilde lezen dat neergepend was door iemand die Kurt Rogiers sexy vond. En ik bladerde verder in het boekje. En las waarschijnlijk iets over Dinand van Kane. (die ook allesbehalve sexy is)
Ik was het interview uit het nederlands boekje al lang weer vergeten toen ik daarnet een reportage zag over dezelfde Kurt Rogiers. Kurt Rogiers, die het gezicht is van een nieuwe onderbroekenreclame. “Kurt Rogiers is sexy” zei een mevrouw die blijkbaar belangrijke beslissingen mag nemen bij de onderbroekengigant. Ik keek op van mijn kookpannen. Kurt Rogiers? Sexy? Wie heeft deze onzin de wereld ingestuurd? Kurt Rogiers is allesbehalve sexy. Beter nog: Kurt Rogiers laat mij en mijn soms opspelende hormonen ijskoud.
Ik dacht terug aan het interview. Iets in mij verzet zich hevig tegen het feit dat onze nederlandse vrienden denken dat Kurt Rogiers het beste is dat we can do hier in Vlaanderen. Dat wij belgen nog houden van permanenten en zonnebankbruin en dergelijke. Wij hebben veel sexiÎr, toch?
Ik zou het wel weten als ik belangrijke beslissingen mocht nemen bij een onderbroekengigant.
En u?
Heeft u soms vieze fantasietjes over Kurt Rogiers?
Haha, huizenjagen, dat is me toch wel wat!
Maar nu we de hoerenchance hebben gehad om twee huizen te bezoeken in twee dagen weet ik het zeker: huizenjagen is eigenlijk helemaal niks voor mij.
Gisterenmorgen, elf uur, een betaalbaar huis in het centrum van de stad:
We worden binnengelaten door een dikke man met een rood hoofd, die ons met een kort ‘vlieg er maar in!’ duidelijk maakt dat we van hem niet erg veel uitleg moeten verwachten. Dat is goed, want ik hou niet erg van uitleg. Ik wil gewoon kijken. Maar een korte verklaring aangaande de uitermate vreemde woonkamer waarin we ons bleken te bevinden zou toch niet misplaatst geweest zijn.
Van boven tot onder was alles in hout. De muren, de vloer, het plafond, de glazen, alles! (allez, behalve de glazen dan. Maar uweetwel.) Zoveel hout had ik in mijn leven nog niet gezien. En in het hout zaten zitbanken verwerkt, die deden denken aan kerkstoelen. Ik staarde naar alle hoeken van de woonkamer, en ik besefte dat er meer hout was dan ik ooit zou kunnen bevatten. En daar, een vogelnestje! “Hey” deed ik met mijn hoog stemmetje waarmee ik verbazing uitdruk, “Is dat een vogelnestje?” “Yup“, klonk het uit de dikke mond van de dikke man, “De eigenares hield nogal van vogels.” En hij wees met zijn dikke vinger naar nog een ander vogelnest aan het plafond. Ik vond het geweldig.
Na een wandeling door een volgegroeid tuintje met een gigantisch duivenhok als allesoverheersend middelpunt bevonden we ons op de eerste verdieping, alwaar youri me probeerde duidelijk te maken dat hij niet eens kon rechtstaan in de badkamer. Op dat moment nam mijn persoonlijkheidsstoornis de bovenhand. Want ik hield nu al van dit huis. Van dit freaky, totaal omvergewoond huis van een oude vogelliefhebster. En ja, de muren waren inderdaad gebarsten op bepaalde plekken, de electriciteit was levensgevaarlijk en de badkamer en keuken samen pastten makkelijk in onze huidige slaapkamer. Maar de mogelijkheden! En het verhaal! En die geweldige zolder! En dan kijk ik naar youri, en dan weet ik wat ik eigenlijk al wist. Dat het echt wel erg veel werk zou zijn om deze oude hoop stenen weer recht te trekken. Dat je geen leidingen kan trekken door hout. Dat dat hout het eerste zou zijn dat we eruit zouden gooien, want we houden niet van hout, en dat weet ik.
Tuurlijk weet ik dat. Dit is geen goed huis. Weet ik ook wel. Wie koopt er nu een huis met gebarsten muren en een keuken van ÈÈn vierkante meter? Niemand. En zeker wij niet, want wij weten wat we willen, en eerlijk is eerlijk: dit lijkt er zelfs niet op. We zijn het eens: dit is niet het huis dat wij zullen kopen. Klaar als pompwater! Maar ik twijfel toch nog, ook al weet ik dat het niks wordt. En thuis bedenk ik plannen, om de keuken naar voor te brengen en de badkamer in het duivenhok onder te brengen. Ofzo. Want er is een alarm afgegaan in mijn hoofd. Het is geen goed huis, maar het is een zot huis. En ik wil het niet, maar ik zou het geweldig vinden om het te kopen. Eraan te beginnen. En waarschijnlijk te zien dat het toch niks wordt.
En zo stuiteren ja en neen constant rond in mijn hoofd. Kan gebeuren, zou u denken.
Maar is het normaal als dit bij zo goed als elk huis gebeurt? Ik dacht het niet.
Huizenjagen met mij is een ramp. Ik kan me na vijf minuten geen enkele mening meer vormen. Ik schud neen en ik denk ja.
En dan heeft u nog niet gehoord hoe het deze namiddag ging. In het huis dat er op internet zo mooi uitzag dat ik in staat was om het online te bestellen. Haha.
eerlijk? Ik had me echt iets anders voorgesteld bij “huizenjagen”. Ik had verwacht dat je bij een beetje serieuze huizenjacht op zijn minst wat huizen te zien zou krijgen ofzo. Maar op huizen jagen in de categorie huizen die wij op dit moment willen zien eindigt al na drie seconden aan de telefoon. Alle huizen die wij willen worden in twee dagen verkocht, nog voor ze de tijd hebben om in de krant of op de website te verschijnen. Dus hebben we maar een nieuwe IKEA-zetel gekocht. Even compenseren, ja.
tijdens deze druilerige zomer hebben mijn geliefde en ikzelf er een erezaak van gemaakt om te genieten van elk half straaltje zon dat te bespeuren valt. Op die manier hebben we ons al schuldig gemaakt aan activiteiten waar we anders nog niet aan zouden denken, zoals: een hele namiddag languit liggen lezen in de geweldige ligzetels en tuin van de ouders van de geliefde, in het zand zitten op een overjaarse camping aan de zee en naar gigantische Koi’s kijken in een tuincentrum. In het zonnetje, jawel. Zonnejagen, u moet het echt eens proberen.
van mijn grote vakantieplannen zijn maar een aantal dingen echt goed van de grond gekomen. Scrapbooken bijvoorbeeld. Geweldig is het! Zeker nu ik over een shitload aan fonky stempels en stickers beschik om het allemaal nog geweldiger te maken, en ik me ervan bewust ben dat ik morgen nog een shitload meer ga halen. Voor mijn verjaardag binnenkort. Niet vergeten hoor, jonges! *vette wink*
Harry Potter vordert dan weer niet. Om de ÈÈn of andere reden krijg ik ‘lezen’ niet meer in mijn dagen gepropt. En dat terwijl ik gek ben op lezen, hastn. Wuk nu edoan?
bill zit in zijn puberteit. Al weken weigert hij al het katteneten van whiskas en de aldi waar hij maandenlang compleet verlekkerd op is geweest. Sheba, dat moet hij hebben! Met zichtbare garnaaltjes, en tonijn die op tonijn lijkt. “Bill”, zeg ik dan, “het kan niet elke dag zondag zijn“. Waarmee ik dus bedoel dat ik echt niet van plan ben om hem elke dag supermini kattenvoer voor verwende katten voor te schotelen aan het driedubbele van een normale portie. Ik heb nog nooit een kat zoveel keer zijn neus zien ophalen voor eten als Bill de afgelopen weken heeft gedaan. “Bij mij eet hij aaaalles, en veeeel!” meldde mijn moeder me nadat hij een week bij haar op vakantie was geweest. “Geweldige kat. En braaf!” Ja, nu krijgt hij dus helemaal geen eten meer. Dus.
Ik zag het voor het eerst in Parijs. Voor het eerst in bijna vierentwintig jaar, that is. En dan moet je naar Parijs gaan om het voor het eerst te zien. Is dat niet wicked? Het stomme is: eerst dacht ik nog dat het een alleenstaand geval was. Iets dat eens in de zoveel duizenden gevallen voorkwam, en dan nog alleen in wereldsteden. Maar boy, was ik eventjes verkeerd!
We zaten dus gezellig in de Jardin de Luxembourg, en ik checkte een koppel duiven uit. Tot zover totaal geen probleem. Het leven kabbelde gewoon verder.
“Ammagow zeg“, sprak ik plots tot Youri.
“Wat is er, poppemie?” kreeg ik als antwoord. (haha. Haha.)
Met een ietwat trillende onderlip wees ik naar een duif. Maar Youri zag niet meteen wat er gaande was. Hij keek dan ook naar het hoofd van de duif, en daar gaat het volgens mij altijd verkeerd. Ik kan het weten, want ik heb jarenlang ook alleen maar aandacht besteed aan de duivenkopjes. Maar dat is nu dus wel veranderd!
“Die duif heeft twee tenen te weinig” stamelde ik, een beetje in de war.
Youri telde ze na, en inderdaad, dat had ze.
Ik werd plots volledig overwelmd door medelijden met de duif.
Blijven haperen in de til?
Iemand met een mes?
Een vijandelijke aanval?
Een valkuil?
Ik vond het allemaal even erg, en al helemaal toen ik begon na te denken over de andere duiven die deze duif waarschijnlijk spotnamen gaven als ‘mankepoter’ en ’teen’. (of ‘geenteen’, daar was ik niet helemaal over uit)
ANYWAY!
Toen we in andere parken in Parijs zaten dacht ik vaak triest terug aan de gehandicapte duif. En op een dag zag ik haar terug! Ze zat daar, en ze had nog altijd tenen te kort! Maar dan aan de andere poot. En de twee tenen die ze mistte waren op een miraculeuze manier teruggegroeid. Het was amazing. “Het is dan ook een andere duif” zei mijn levensgezel. Dat ook, inderdaad ja. Opnieuw een duif, en weer gehandicapt.
Nu komt het! Wij verlieten Parijs. Wij gingen naar Kortrijk naar de winkels. Ik zit een broodje met gerookte zalm te eten in de winkelstraat, en plots denk ik: “Hey hey, een duif”. Ik kijk. Ik pulk een stukje brood af om te schenken aan deze lieve duif. Mijn hart staat stil. Wat was er aan de hand dus namelijk? De duif in Kortrijk had aan de linkerkant geen enkel teentje!!!!!! (publiekt snakt naar adem)
Beste lezers van tftc, zeer vele duiven in de wereld missen teentjes. Als we nu eens met zijn allen meer naar de teentjes zouden kijken, en minder naar de kopjes, dan weet ik zeker dat we dankzij onze awareness een verschil kunnen maken. Mensen die een logo of actieplan kunnen ontwikkelen, ook goed. (y)
Soms heb je zo van die voedselontdekkingen waarvan je simpelweg omver geslagen wordt. Zo ook toen ÈÈn mijner collega’s op een dag het kantoor binnenwandelde met een zakje koekjes die er op zijn minst een beetje vies, en op zijn meest een beetje veel te gezond uitzagen. Geitenwollenkoekjes.
Maar omdat ik niet onbeleefd wilde zijn proefde ik er eentje, en wat bleek: mijn nieuwe koekjesverslaving was een fact! Overheerlijk zijn ze, de active cookies van de Lidl met zonnebloempitten en andere vieze ingrediÎnten.
En toen dacht ik: is het eigenlijk niet geweldig dat ik mijn lezers hier zo maar eventjes de beste voedseltip meegeef, gratis en voor niks? Gelukkig kunt u iets terugdoen. U kunt meebouwen aan de sliert van ongewoon lekkere producten die u uw medemens ook gunt. Stel nu: u mag enkele voedsel-like producten nomineren voor de categorie “lekkerste van de maand juli 2005”. Wat kiest u dan?
Een paar weken geleden zat ik ergens een boekje te lezen. Ik heb geen idee waar ik dat boekje las en naar aanleiding waarvan, maar ik herinner me wel nog dat het een nederlands boekje was. In het boekje las ik de intro op een interview met Kurt Rogiers. U weet wel, Kurt Rogiers, die dankzij een rol in ‘Costa’ ook een beetje bekend is geworden bij onze noorderburen. “Hij is de meest sexy acteur van Vlaanderen”, las ik. Zwart op wit. Ik keek verdwaasd naar de zin en besloot dat ik geen interview wilde lezen dat neergepend was door iemand die Kurt Rogiers sexy vond. En ik bladerde verder in het boekje. En las waarschijnlijk iets over Dinand van Kane. (die ook allesbehalve sexy is) 
