Er was veel zon, voor een dag in februari, en een duin die veel hoger leek voor mijn korte dikke kinderpootjes dan hij in werkelijkheid was. Ik herinner me hoe ik erover klom, met rode konen en een belachelijk slechte conditie voor een zevenjarige, en de benen van onder mijn derrière crosste om snel boven te zijn, want daar achter die duin zou hij liggen, de potvis die al een paar dagen de nieuwsberichten domineerde: Valentijn van Sint-André. Meester Albert van het derde leerjaar was al geweest met zijn klas, maar ik zat nog maar in het tweede. En daarbij: mijn grootouders woonden sinds jaar en dag in Koksijde, ik moest het niet hebben van de klasuitstapjes en de journaalberichten voor het gepeupel zulle. Ik had een rechtstreekse verbinding met de first hand information van mijn pepe de visser, die hem live had zien aanspoelen en alles. Heel de zee rood van het potvissenbloed, zo had hij ons verteld via de landlijn!
En zo kwam het dat ik als kind compleet gebiologeerd raakte door een aangespoelde potvis, en op woensdagnamiddag door mijn mama naar Koksijde werd gereden om me eraan te gaan vergapen. Topentertainment, en gratis en voor niets. Dat ik wel een kwartier stond te staren naar de darmen die uit Valentijn zijn buikholte over het strand gedrapeerd lagen, als een paar erg onwelriekende feestslingers. Dat ik de geur van rotte walvis nog altijd op kan roepen, ook al is het dag op dag bijna drieëntwintig jaar geleden. Dat ik ze nog zie voorbijtrekken, de rijen volk, de vele klassen schoolkinderen, aanschuivend langs het kadaver waar het vel al een beetje vanaf begon te hangen omdat de wetenschapslui stukken hadden weggesneden voor verder onderzoek. Lang verhaal kort: het maakte indruk op mijn kinderhart.
Waarschijnlijk daarom dat ik nog weet dat mijn pepe een filmpje van meer dan een uur heeft van de begrafenis, met Valentijn en zijn openhangende buikinhoud op een grote kamion, door de Zeelaan van Koksijde. Dat ik me als kind probeerde voor te stellen hoe mijn leven zou zijn als ze hem ooit weer zouden opgraven om zijn skelet in een museum te zetten, tien of twintig jaar later, iets dat er nooit is van gekomen. Dat er in de gang van mijn lagere school in het dorpje V. jaren een grote zwart-witfoto heeft gehangen van de dode Valentijn met de kinderen van het derde er rond. Dat ik nog altijd aan Valentijn denk als ik langs zijn graf rijd op weg naar mijn grootouders, zijn graf waar al jaren geen gedenkkruisje meer opstaat wegens ooit eens omgewaaid, waarschijnlijk. Maar ik ben hem nog lang niet vergeten. Valentijn van Sint-André, volgens mij was dat na het zinken van The Herald of Free Enterprise het tweede grote nieuwsfeit dat ik bewust heb meegemaakt.
Mijn broer zijn obsessie voor all things potvis nam nog grotere proporties aan dan die van mij, trouwens. In de vorm van duizenden potvissen tekenen, op kaften en fotoalbums en muren en overal waar op getekend kon worden. Ik heb hem speciaal voor deze blogpost gevraagd om hem nog eens uit zijn mouw te schudden, zijn potvis, maar de mens is inmiddels een drukbezet zakenman geworden en had geen tijd. Ik heb Youri dan maar een potvis laten tekenen.
Van in den tijd dat Valentijn en deze dode vis nog zo gezond als een vis waren. God hebbe hun ziel.
* mensen hebben wreed sterke meningen over borstvoeding, zo blijkt, en meestal pro. Gelijk hoe, en gelijk wat ik ga doen: een vrouw moet tegenwoordig best sterk in haar schoenen staan om daar neen tegen te zeggen, bedacht ik me vandaag. Niet dat dat me zou tegenhouden, vaneigens. Ik ben er trouwens niet van overtuigd dat ik het gewoon moet proberen. Ik ga me wel nog eens informeren, maar ik kan niks beloven. Alle info en ervaringen worden evenwel meegenomen naar de volgende vergadering met mezelf
Als je blijft doorwerken alsof er niets aan de hand is (lees: alsof je leven ervan af hangt, want je wil als zelfstandige toch echt wel even zwangerschapsverlof kunnen nemen, en dat kost geld) dan ben je plots bijna twee derden door je zwangerschap heen en komt het besef dat er nog ongelooflijk veel gedaan moet worden. Papierwerk, en praktische dingen, en een kamer schilderen en zorgen dat dat kind een kleerkast heeft en een naam (CHECK!) en iets om in te slapen en dat de mama beslist heeft of ze nu al dan niet borstvoeding wil geven (nog zwaaaaarrr in dubio zulle hastn, laat de bashings maar komen), en er moeten nog geboortelijsten aangelegd (ja, ik ga dat op algemeen aanraden toch doen, want ik wil niet bestookt worden met dingen die ik niet nodig heb, dus hou ik het liever een beetje in de hand) en kleuren gekozen en uitkeringsaanvragen ingediend en dingen gespeurd op tweedehandssites en man man man, best dat ik niet goed wist waar ik aan begon, een paar maanden geleden. 
Ik heb niks gezegd, maar zij die hier al een tijdje meelezen zullen zich misschien nog die keer herinneren dat deze site een blogaward had gewonnen, en door een Stubrupresentator die ik hier niet bij naam zal noemen werd bestempeld als “toch maar een wijvenblog”. Die lezers zullen zich vast ook nog herinneren dat dat allemaal uitgepraat en goedgekomen is, en dat we om dat te vieren eens iets heel fijns hebben gedaan, in 2008 godbetert (I know!). Awel. Ik wil niks zeggen, maar ik zou al een groot roze kruis in jullie agendae zetten van 12 tot en met 18 maart, als ik gulder was. En laat uw penis u vooral niet afremmen, want iedereen mag meedoen. 
Long time no receptenpost. Na New York duurde het even om er weer in te komen, in koken en recepten uitproberen. Vandaag ontdekte ik dat ik nog een ongebruikte courgette in mijn keuken had rondslingeren, en een half bakje champignons, en kijk, onderstaand gerechtje was geboren. En het heeft mij geweldig gesmaakt in al zijn gezondheid, so here goes.
En kan dat bewijzen aan de hand van onderstaande Instagrammen. Dat waren er ineens weer een pak minder dan vorige week, maar New York blijkt fotografisch toch net iets interessanter dan de Westhoek. Hoewel, toch best een leutige terugkeerweek gepasseerd, vind ik. Bijzonder blij dat ik dit kan typen, ook, want mijn allerliefste grootvader moest begin deze week onder het mes voor een serieuze ingreep, en hoewel hij nog altijd op intensieve ligt schijnt het hem goed te vergaan. Bijzonder blij mee. Plus dat de jetlag nog mee bleek te vallen ook. 
Ik: “Je mag hemdjes kopen al wat daje wilt, maar ik strijk ze niet. Ik strijk geen hemdjes, dat is tegen mijn principe”.
Vorig jaar ben ik zo vrijpostig geweest om mezelf te trakteren op de 