Binnen minder dan een maand wordt hij drie, de appel van mijn ogen. Soms moet ik denken aan die eerste loodzware weken en maanden, waarin elke dag eeuwen leek te duren, en ik bijna gek werd van de mensen die zeiden dat ik er vooral van moest genieten, want dat de tijd toch zo snel voorbij gaat. “WHAT?!”, dacht ik dan, dat ze hier eens komen zitten in dit huis waarin het gekrijs nooit lijkt te stoppen, we gaan dan eens zien hoe snel de tijd gaat.
Hoe gek het ook is, het vervaagt allemaal. Toch word ik soms teruggegooid naar die dagen, vaak omdat ik een Instagramfoto zie van een baby en een onderschrift waaruit blijkt dat de mama even radeloos is als ik destijds, omdat niks lijkt te helpen, of toch nooit voor lang. De tijd waarin de vragen die het vaakst door mijn hoofd spookten deze waren: “Waarom wilde ik dit? Ik was toch gelukkig?“. En ook: “Hoe lang hou ik dit in godsnaam nog vol?“.
Ik weet dat veel van die nieuwe moeders via de vanzelfsprekende zoektermen waarin huilen, krijsen en onophoudelijk een grote hoofdrol wegdragen op deze blog terechtkomen, en misschien dat ik hier even moet zeggen dat het wonderbaarlijk goed is gekomen met onze Dexter. In die mate dat ik soms met mijn ogen moet knipperen omdat ik nu zo goed weet waarom ik hem zo graag wilde.
Ja, hij is nog steeds het gevoeligste kind van de klas, eentje met een handleiding, gelijk ze dat zo omfloerst zeggen. Wat voor andere kinderen totaal vanzelfsprekend is ligt voor hem soms iets moeilijker, zeker als het te maken heeft met veel lawaai of drukte. Maar tegelijk is hij ook vreselijk lief, tussen de driftbuien door, verbaast hij ons elke dag met zijn manier van naar de wereld kijken en met hoeveel gevoel voor humor hij al heeft, en met welke thema’s hij al bezig is, hoe klein ook. En zijn uitspraken, oh boy, zijn uitspraken.
- “Weet je wat ik graag eet? Makamolie!“. Want guacamole klonk nog niet swingend genoeg.
- “Kijk mama, vanboven is geen aar!“. Ook bekend als die keer dat ik zeer blij was dat de kale bejaarde man voor ons aan de kassa ook nog eens hardhorig bleek.
- “In Afrika is er ook modder he mama?“. Een doodgewone vraag bij het ontwaken, chez nous.
- “Mag ik eens kijken door de fotonemer?“. Camera is zo 2014.
- “Zijn sprekeltjes waren vastgebonden en die kon niet zwemmen“. Dexter brengt verslag uit aan zijn vader nadat hij tijdens een bezoek aan de supermarkt drie keer tien minuten naar de bak met kreeften heeft staan kijken.
- “Ik ruik kaka“. Zeven keer per dag. Er zijn ook variaties op hetzelfde thema. Ik ruik patatten, ik ruik worst, ik ruik smeerkaas.
- “Asjeblieft, meneer mama!”. Dexter duwt zijn jas in mijn handen.
- “Kliek klak gesloten“. Waarop hij een handbeweging maakt waarmee hij een denkbeeldige deur lijkt te sluiten, om aan te geven dat ik niet dichterbij mag komen om hem te helpen met het aandoen van zijn jas of schoenen.
- “Papa kijk wat da ik zegt! De kleren zijn in de choco! Hahahahahaaha!“. Er bestaan waanzinnig veel variaties op dit mopje, maar er wordt altijd even smakelijk gelachen.
- “Is de kattensnoet al begonnen?“. Ik vind kattensnoet eigenlijk beter dan Kattenstoet, stad Ieper. Kan daar iets aan gedaan worden?
- “Neen hiep hiep is voor als je jarig bent!“. Moeder zingt mee met de intro van Island in the Sun van Weezer op de autoradio.
- “Mijn geluidjes zijn op“. Dexter wil niet vertellen wat hij heeft gedaan op school.
- “En plots dan was er een pipi in de klas!“. Dexter vertelt lachend over zijn accidentje met de zindelijkheidstraining.
- “Een van stof en een van stof“. Youri hoort Dexter zingen op de achterbank.
- “Ik ga het nog één keer zeggen he mama“. Met nog net geen wijzend vingertje.
- “Maar ik heb nog een nodig“. Youri laat weten dat Dexter nu echt voldoende speelgoeduitpakfilmpjes heeft gezien op Youtube.
- “Het is wel een blauw bord“. Ik zei dat hij nog een heel bord eten had. Mijn excuses.
- “Want aaaandeeers?“. Op alles dat ik zeg. “Doe je jas aan.” “Want aaaandeeers?”. “Eet je bord leeg.” “Want aaaandeeeers?”.
- “Maar ik mag ook koek hoor, als je wil”. Op mijn voorstel om een appel te eten.
Zin in nog meer Dexter spreekt? Hier staan ze allemaal.
Wat de ouders van moeilijke baby’s betreft, misschien dat zij iets kunnen hebben aan deze TED-talk die ik onlangs zag, over de taboes van het ouderschap. Ik vond er in elk geval wel iets van.