Ik was er ten stelligste van overtuigd dat al mijn eigendommen tijdens de verhuissessie in februari meegebracht waren naar hier. Dat kon ook niet echt anders: het bulkt nog steeds van de kartonnen dozen in de berging. Mijn moeder maakte me er de laatste tijd wel eens attent op dat er nog een paar dingetjes bij hen thuis lagen, maar ik dacht dat het om drie geurkaarsen en een paar schoenen ging. Mis dus. Net als tijdens al mijn vorige bevliegingen om mijn kamer eens op te ruimen kwam ik tot dezelfde, eentonige conclusie: ik verzamel brol. En ik kan niks weggooien.

Festivalbandjes uit de jaren negentig, gras vanop een camping waar ik ooit de nacht doorbracht, briefjes die in het geheim werden doorgegeven in de klas, verjaardagskaartjes van vriendjes die ik me niet meer kan herinneren, dagboeken, melige gedichtjes geschreven in een vlaag van onoverkomelijk liefdesverdriet, you name it en ik heb het ergens liggen in een doos. Ik ben er ten stelligste van overtuigd dat ik het me gigantisch zal beklagen als ik het allemaal weggooi. Stel je voor dat ik ooit beroemd word met een zomerhitje, en ze langs komen om mij te interviewen over mijn favoriete voorwerpen. Ik zou mezelf wel dood kunnen slaan als ik net dan alles naar het containerpark heb gebracht.

De buit van vandaag bevat de hometrainer waarop ik mezelf al veel te veel tegen mijn zin in het zweet heb gewerkt, een UFO die ik van Youri heb gekregen bij Hamleys in London en mijn collectie Dawson’s Creek video’s. Onder andere, want in de andere dozen durf ik niet eens kijken, uit vrees dat ik me belachelijk zal voelen onder zoveel nutteloze verzamelwoede.

Vroeger was het nog simpel: housers en rockers, de verdeling van heel mijn wereld. SystËme Nouveau-vest en baskets? Duidelijk een houser. Arafatsjaal en legerbottines? Rocker. Of alternatieveling, zoals we onszelf in een onbewaakt moment ook wel durfden te omschrijven. Dat we met duizenden allemaal even alternatief waren kwam niet eens in ons op.
Housers waren over het algemeen redelijk achterlijk. Ze waren enkel geÔnteresseerd in naar boenkeboenkefuiven gaan in de Expo-hallen van Ieper, brommers opdrijven door ‘de vlote’ uit te halen en ze dronken cola. Cola dronken ze, wahaha.
Rockers waren oke. Rockers luisterden naar de Afrekening, dronken pinten en droegen de jassen van hun overgrootvader. Ik toch.
Nu ik een burgertrut ben geworden blijft van die onderverdeling zo goed als niks meer over. Het enige dat me nog aan mijn alternativerende periode herinnert zijn eenzame mp3tjes. Spaceman van Babylon Zoo. Everything Zen van Bush. Who’s the King van Dog Eat Dog. Ik wil uitbreiden, maar mijn geheugen laat me in de steek.

Wie o wie was net als ik zo arafatsjaal als de neten, en herinnert zich wel nog wat toen hip was? Het is niet voor mij, het is voor op de cd voor in de auto. Youri was namelijk een houser, en ik ga hem bewijzen dat hij achterlijk was.

Als het mooi weer is mag je niet binnen blijven zitten. Oke, maar dan wel op mijn manier:

Ik sta met een kom in blokjes gesneden tomaten in mijn handen in de keuken als een polyfonisch gerinkel de kamer vult. Het betrof hier een zeer compacte polyfonie, want na twee seconden zweeg mijn gsm weer. Na de tomaten in de wok gegooid te hebben vertelde het scherm me dat ik een oproep had gemist, wat ik eigenlijk ook al lichtelijk begon te vermoeden. Een 0472-nummer, dat niet in het geheugen van mijn mobiel vriendje zat. ‘Wat vreemd’, dacht ik, de denkerpose van Rodin aannemend.

In dit soort situaties neem ik meestal het onzekere voor het zekere, en bel ik niet terug. Je weet maar nooit dat je een Hongaar aan de lijn krijgt die een verkeerd nummer heeft ingetoetst, en hoe moet je dat dan gaan uitleggen? Technologie, het gaat mijn petje soms volledig te boven.

Kwam het door het mooie weer of een vlaag van zinsverbijstering, ik zou het niet kunnen zeggen, maar ik drukte op de terugbeltoets en belde de onbekende beller terug. Terwijl ik hoorde hoe de gsm aan de andere kant overging zag ik beelden voor me van een groezelige Hongaar die nog snel een slimovitch achterover sloeg alvorens op de groene toets te drukken en ‘Da’ te antwoorden.

‘Hallo met Jakoba!’ klonk het, opvallend onhongaars. Gelukkig is de weg van mijn kennissenkring niet geplaveid met mensen die naar de naam Jakoba luisteren, en wist ik met wie ik te doen had. Jakoba zat ooit bij mij in de klas tijdens mijn opleiding journalistiek in Gent, ze had geprobeerd om iemand door te verbinden en er zat nog een andere Kelly in het geheugen van haar gsm en hoe is’t? Goed dus. Altijd vreemd als je naar iemand belt die jou niet echt nodig had, en omgekeerd.

Jakoba was Stien tegen het lijf gelopen, en ze hadden het over deze blog gehad. Ze vonden het leuk om te lezen. Dat vond ik dan weer leuk om te horen. Nadat we elkaar voor de zoveelste keer hadden beloofd om elkaar nog eens te bellen als we in elkaars buurt vertoefden drukte ik de toets in om het gesprek te beeÔndigen. En toen kreeg ik een wicked idee.

Kunnen alle mensen die ooit met mij in de klas hebben gezeten vanavond nog beginnen aan het op poten zetten van een weblog? Ik wil eigenlijk stiekem wel eens elke dag kunnen binnenkijken in jullie wereldje zonder mij.