Ongeveer een jaar geleden at ik in Engeland blauwe chips. Dat zal niemand die mij een beetje kent echt verbazen, ik ben namelijk gek op eten dat nieuw is, origineel en een beetje vreemd. Groene ketchup bijvoorbeeld, met paarse worst.
Youri en ik zijn er zo gek op dat we een hele tijd geleden de webmasters waren van een site met reviews van origineel en nieuw lekkers. Een nieuw smaakje Pringles? We reviewden dat het een lieve lust was. Witte Leo’s? Een droom voor Funky Food! Groene Ice-Tea? We deden het allemaal.
Op de dag dat de blauwe chips in BelgiÎ worden gelanceerd begint Fromfrats Funky Foodreviews aan een tweede leven. Op dit moment zijn enkel nog de gedateerde reviews te lezen, maar daar komt heel snel verandering in.
Ondertussen mag iedereen die ergens nieuw funky eten heeft zien staan een mailtje sturen, dan gaan wij aan de review. En als je zelf graag wilt reviewen, dan mag dat natuurlijk ook. Tegen betaling van ÈÈn miljoen dollar. Moeha. (dat laatste was een grapje. Vermoedelijk. )
Vier mensen. Ze zitten op een bankje. Vanop dat bankje hebben ze uitzicht over heel de grote markt van Ieper. Boven hun hoofden hangt een gedenkteken van toen de Paus eind jaren tachtig de stad bezocht. Dat kun je op deze groezelige foto niet zien, maar het zijn dingen die je als Ieperling weet. Er zijn wel meer dingen die je als Ieperling weet. Wie de man helemaal rechts op de foto is, bijvoorbeeld.
Mijn moeder belde een paar dagen terug. ‘Ik heb slecht nieuws’ zei ze. ‘Of misschien heb je het al gehoord.’ Ik had het nog niet gehoord. Micheltje was dood. Het had in de krant gestaan.
“In Ieper is dinsdag Michel Pipelers overleden, beter gekend als ,,Micheltje”. Hij werd 54 jaar.
Micheltje was een Ieperse volksfiguur en bracht kleur in het straatbeeld. De zitbank onder het Nieuwerck op de markt was zijn vaste stek. Bij officiÎle plechtigheden op de Grote Markt durfde hij soms ludieke commentaar geven. Soms riep hij de Ieperse jeugd na met termen als mokske , broere of keptje .
Geregeld stapte hij ook het stadhuis binnen om melding te maken van zaken die verkeerd liepen.”
Daar staat het dan, zwart op wit. Dat Micheltje, de Ieperse volksfiguur, gewoon dood is. Al was hij natuurlijk meer een stadsgek, maar dat zeg je niet over doden. Dat de kans dat er nog een nieuwe anekdote over Micheltje aan het collectief geheugen van heel wat stadsgenoten wordt toegevoegd, dat die kans simpelweg onbestaande is.
Ik werd er stil van. Youri ook. Toen hij in Ieper kwam wonen heb ik hem elke anekdote verteld die er te vertellen viel over Micheltje. Mijn moeder vertelde hem dan weer haar anekdotes over Micheltje, en toen we een paar maanden geleden bij mijn vriendin gingen eten kwamen er weer een hoop fantastische Micheltje anekdotes bij.
Over hoe je hem altijd wel ergens tegenkwam in ’t stad, een arafatsjaal om zijn hals en een halve liter bier in zijn hand. Hij was meestal alleen, maar praatte alsof hij vergezeld was van een hele groep vrienden. Als hij je in de gaten kreeg dan riep hij je, met zijn vreemde met franse woorden doorspekte accent. ‘Moksje, comment Áa va?’ Even later zette hij dan vaak een dansje in met een denkbeeldige vrouw.
We vertelden over die keer dat hij tijdens het stadsfestival plots heel kwaad werd op zijn denkbeeldige hond die langs de verkeerde kant van een lantaarnpaal was gelopen, waardoor zijn denkbeeldige leiband verstrengeld was geraakt. Of hoe hij ooit, op een warme zomerdag, languit in het midden van de markt ging liggen met zijn eeuwige blikje bier in de hand, roepend naar de omstaanders dat het net de cote d’azur was. Daar moesten we allen smakelijk om lachen. Het was Micheltje ten voeten uit.
Als er een belangrijk evenement was in Ieper dat werd opgeluisterd door een fanfare, dan mocht je er donder op zeggen dat Micheltje zichzelf uitriep tot de ‘leider van het orkest’. Of het nu voor de engelse koningin of de eerste minister van Ierland was, Micheltje liep wild gesticulerend op kop, af en toe naar het publiek roepend dat de duitsers op komst waren.
Toen Youri en ik gisterenavond in bed lagen moest ik plots lachen. Ik was nog een anekdote vergeten te vertellen. Over die keer dat ik wilde oversteken en van ver een soort gebrul hoorde. Toen ik opkeek zag ik een auto de bocht indraaien, met Micheltje die roepend door het autoraampje hing, een voetbalsjaal in de hand. Ik denk niet dat Micheltje naar het voetbal keek. Volgens mij was hij gewoon opgepikt door een nietsvermoedende chauffeur die hem een lift wou geven. Hij riep alsof zijn leven ervan afhing, en misschien deed het dat wel, want Micheltje was iemand die bitter weinig had om voor te leven.
De laatste keer dat ik hem zag was eind augustus, tijdens een muzikale avond op de markt. Ik wees hem al van ver aan, zodat Youri eindelijk kon zien over wie ik al die tijd zo lyrisch had verteld. ‘Ik ben blij dat ik hem nog eens heb gezien’ zei Youri gisterenavond. ‘Ik ook’ lachtte ik, ‘maar het is verschrikkelijk jammer dat het de laatste keer was.’
Als jullie onze tripreports wel leuk vinden, of ons, of mij persoonlijk, of als jullie blij zouden zijn om even van mij af te zijn, of om nog honderd andere wicked redenen die in mijn voordeel zouden kunnen spelen in deze:
Ik wil gewoon naar Valencia. En als elke lezer van talesfromthecrib even zijn/haar goed hart toont en mij deze schaamteloze reclame vergeeft, dan kan ik dankzij jullie stem misschien wel gewoon gaan. En erover reporten, zodat jullie weten of het die 52 euro wel waard is, allemaal. :)
Het voetpompje zag eruit alsof het gemaakt was om een blauw met geel kinderzwembadje mee op te pompen. ’Eerst barbequeÎn, en dan plonzen’ sprak de pompende papa. Voetpompjes zijn meestal zwart en dreigend, wat mij dan weer angst inboezemt tijdens het pompen, maar dit petieterige blauw met gele pompje was met voorsprong het meest onschuldige voetpompje dat ik ooit had gezien. Bij dit voetpompje kon je haast niet anders dan vertederend ‘aah’ zeggen en wijzen. Dit pompje was oke, dat zag je meteen.
’Het is een list’ fluisterde ik. Youri keek me met grote ogen aan. Maar het was ook een list. Het was helemaal geen onschuldig zwembadpompje.Dit pompje was een heus opblaaspoppompje! Uhuhuh! Om de vieze vettige opblaaspoppen mee op te pompen die er rond uitgestald stonden. Dat was het! Gedegouteerd keken wij elkaar aan, terwijl ik me afvroeg waar het ventieltje van een opblaaspop zich in hemelsnaam bevindt. Aan de enkel, waarschijnlijk. ‘ 399 euro!’ wees Youri verbaasd naar het prijsetiketje. ‘Voor 389 neem ik hem mee! Kijk daar, een meeneempenis! ‘ riep ik. Ook dat was een list. Een list om dichter bij de kast te komen die mij stilletjesaan was beginnen opvallen.
Er stond veel volk bij de kast. Veel meer dan bij de opblaaspoppen en de openkruisstrings. Deze kast was duidelijk het hoogste van het hoogste in seksshopland. Het was een veilige baken voor al wie wel eens met vieze fantasietjes rondloopt. Zoals het vieze koppel uit Zedelgem, dat zich ondertussen ook al aan de kast bevond. ‘Hmmm, zou dit niets zijn voor de vrijgezellenavond waar we naartoe moeten, vanavond, met grappige attributen die iets met seks te maken hebben?’ vroeg ik terwijl ik een vibrerende badeend uit de kast plukte. ‘Of dit misschien.’ In ÈÈn slingerbeweging gooide ik de eend weer op zijn plaats, en trok ik een grote doos met paarse balletjes naar me toe. ‘Oe kijk, een tarzan!’
Het had iets te luid geklonken, ik voelde het. De mevrouw uit Zedelgem keek me gedegouteerd aan vanonder haar gepermanente frou-frou. ‘Zoals in Big Brother’ vervolgde ik quasi verontschuldigend. Ik wilde de scheve situatie nog recht te trekken met een mopje over piekeren, maar de koorlerares verdiepte zich al weer in een ander pornografisch pleziertje. ‘Misschien kopen we beter een cadeaubon in de Free Record Shop’ fluisterde ik luid genoeg tegen Youri, zodat iedereen kon horen dat ik niet pervers was.
Toen we naar buiten liepen zag ik hoe het grote publiek me gedegouteerd aankeek. Bij thuiskomst zat er maar ÈÈn ding meer op: een lange warme douche nemen om mijn hersenen te reinigen van alle viezigheid. En dat zou u, beste bloglezer, ook beter even doen. We hebben echt niks gekocht, we zijn geen freaks, hoor!
‘Komaan, we doen het!’ hoorde ik mezelf zeggen. Ik greep Youri’s hand nog voor hij me verward kon aankijken, en daar gingen we, richting open seksshopdeur. Het leek alsof alles plots trager ging.
Het is dan ook ongelooflijk hoeveel dingen er door je hoofd kunnen gaan vlak voor je voor de eerste keer in je leven een seksshop binnenstapt. Dat komt volgens mij door de vrijgekomen endorfine. En omdat je bang bent om een verkeerde boodschap uit te stralen naar het grote publiek. Dat je wanhopig op zoek bent naar een gigantische dildo, bijvoorbeeld.
Ik haalde diep adem en stapte binnen. Omdat ik nog steeds niet goed wist met welke gelaatsuitdrukking ik het best voor de dag kon komen, plooide ik mijn gezicht in de eerste optie die in me opkwam: met een ‘ik-kom-hier-om-grappige-attributen-voor-een-vrijgezellenavond-te-kopen’-blik wandelde ik richting een draairekje. Aan het draaihekje hingen strings met een open kruis. ‘Erotiek, haha’ sprak ik tot Youri terwijl ik de eigenaar van de winkel een vertrouwelijk knikje toeworp. Vanachter het rek begon ik heel het seksshopzaakje in me op te nemen.
Een mevrouw die eruitzag alsof ze zangles gaf aan het plaatselijke kinderkoor van Zedelgem keek over de schouder van haar man mee naar het doosje van een vieze dvd. Rondom het koppel stonden duizenden gelijkaardige dvd-doosjes. Ik dacht: ik vang er even een glimp van op. Daar is niks mis mee, uiteindelijk. Kijken mag altijd! En dus keek ik. Vanop mijn centrale positie voelde ik hoe mijn maaginhoud zich verbazingwekkend snel richting mijn keel bewoog. Ik ben helemaal niet puriteins opgevoed ofzo, o nee, maar sommige van deze dvd-doosjes waren echt helemaal boeboe!
‘Laten we naar de seksspeeltjes gaan’ zei ik terwijl ik de beelden die ik net had gezien probeerde weg te slikken, geÔnspireerd door de honderden jongedames op de dvd-doosjes en tijdschriftcovers rondom mij. Alsof ik de beste tijd van mijn leven had wandelde ik richting een grote doos met wel vijftien plastieken namaakpenissen. Ik vond ze er heel goedkoop uitzien, alsof je ze zo uit een kauwgomballenbak voor volwassen kon draaien. Youri beaamde dit volledig. Pas als je gezellig met elkaar kan keuvelen over vijftien plastieken namaakpenissen, dan pas weet je dat het goed zit in je relatie, besefte ik trots.
Op dat moment viel mijn blik op een blauw met geel voetpompje.
‘Naar de nederlandse kust rijden. En seksshops bezoeken!’
Voor het eerst sinds ik begonnen was met het opsommen van mijn lijstje hield ik even stil. Ik had seksshops gezegd. Als een ware vrijgevochten vrouw. Zo. Iemand koffie?
Nog geen halve seconde later maakte mijn hart een geschrokken paniekbonsje. Waarom had ik in godsnaam seksshops gezegd? Hoe had ik hem daarbij aangekeken? Had ik de r in nederlandse niet te krols laten rollen? Hij verdacht me vast nu al van het vermommen van kinky signalen in een lijstje met mogelijke vakantietripjes.
‘Plan B! Wat is plan B?!’ stuiterde het door mijn hoofd, maar eens het hek van de dam dient men volwassen om te springen met geschifte situaties als deze, en dus bleef het tussen ons nog een paar seconden stil. Ik plukte een pluisje weg van mijn trui en ik keek hem aan alsof ik net had gezegd dat het waarschijnlijk zou gaan regenen. In de verte ontwaarde ik een lichte beweging van zijn wenkbrauw, en toen opende hij zijn mond. ‘En als we tijd over hebben kunnen we ook nog naar die nieuwe film met AmÈlie Poulain’ sprak hij kalm. Opgelucht glimlachten wij naar elkander.
Terwijl we door de nederlandse winkelstraat liepen en elkaar houten klompen aanwezen leek het hele seksshopvoorval enkel nog een verre, vage droom. Af en toe passeerden we een etalage gevuld met wereldse attributen, en af en toe maakte ik er zelfs een opmerking over. Ik overwoog een stomme, maar koos een neutrale:‘Haha, erotiek!’ zei ik tot mijn levensgezel. Meer moest dat niet zijn en de namiddag leek zich op een knusse wollige manier voor ons uit te strekken.
En dan plotseling ineens! Ik deed alsof ik er niet naar keek. Maar ik keek natuurlijk toch. Voor onze neus openbaarde zich een waarachtige seksshop met geopende deur. Terwijl ik onopvallend naar binnen keek deed ik alsof ik naar iets anders keek. ‘De straatnaambordjes zijn hier ook al anders’ merkte ik op. ‘Hmm’ antwoordde Youri, en terwijl hij het straatnaambordje onder ogen nam gluurde ik van ver naar een hoop tijdschriften en recht in de ogen van een rondborstige bordkartonnen blondine. Door de winkel liepen mensen. ‘We hebben nog geen seksshop bezocht, en dat terwijl we in Sluis zijn en al’ zei ik alsof ik een goed grapje vertelde. En ik gooide er meteen een veelbelovende glimlach achteraan.
Londen, Barcelona en VenetiÎ hadden we het afgelopen jaar al gehad. Japan, dat wilden we ook nog, net als heel Zuid-Frankrijk doorkruisen met de wagen, en een dag of acht naar New-York, als het even kan. Onder het motto ‘wie het kleine niet eert’ kozen we deze keer voor een vakantie vlak bij de deur. En het kleine bleek niet eens zo klein te zijn.
Wat we voordien niet konden vermoeden:
* Op het strand van Boulogne sur Mer kunnen kinderen spelen met brandinggeluiden op de achtergrond
* de franse kust is helemaal anders dan de belgische. Geen lelijke hotels maar oude forten, geen zand maar stenen, geen boule de berlins maar fantastische vergezichten
* vanop Cap Gris-Nez naar beneden kijken is niet echt aan te raden als je net als ik hoogtevrees hebt. Het kan er heel glad zijn, wat ik mocht ondervinden toen ik een zware valpartij maakte in het Kaapse slijk
* in het nederlandse Sluis kan je naast seksshops bezoeken ook heel lekker eten, en dat doe je ook best in die volgorde..
Het was zodanig leuk dat we daarnet met pijn in het hart wegreden van onze vakantie. Toen we Bill gingen ophalen bleek hij er nog vermoeider aan toe dan wij, maar hij vroeg ons om iedereen te laten weten dat ook hij een fantastische vakantie achter de rug heeft. Dat is bij deze gebeurd.
‘Lilith?’ ‘Ja?’ ‘Wat ben jij daar eigenlijk allemaal aan het doen?’
Terwijl ik verderrommel tussen de dweilen en de Ajax-schoonmaakdoekjes kijkt Bill me met grote ogen vol verwachting aan. ‘Ik ga kuisen’ zeg ik, schouderophalend. ‘YEEEEEHEEEES!!!’ roept Bill, terwijl hij zijn rechtervoorpootje in een zegevierende beweging naar zich toe trekt.
Bill is verzot op kuisen. Of beter: Bill is verzot op mensen die kuisen. Dagen kan hij ernaar zitten uitkijken, en als het grote moment dan is aangebroken stort hij zich als een wildeman op borstels, trekkers en zwabbers. Ondertussen probeert hij ook nog eens vol overgave zijn record ‘om het meest schuim uit een emmer water wegkatapulteren’ te verbeteren. Even later zit hij door het dolle heen vanop de rand van het bad te supporteren als ik de badkamer onder handen neem, en als ik een plekje vergeet is hij de eerste die het ziet. ‘Lilith, de kranen!’ roept hij dan vanuit zijn comfortabele positie op de eerste rij.
Maar de allerleukste plek van het huis om schoon te maken, daar hoeft Bill geen seconde over na te denken. ‘Lilith, lilith!! Wanneer begin je aan de slaapkamer?! Is het nog lang? Hoe lang dan?! Doe de slaapkamer, lilith!!’ Ik hou de slaapkamer altijd voor het laatste, omdat ik weet dat hij er zich zo in kan opwinden. Eens de deur naar this is where the magic happens geopend is er geen houden meer aan. Zingend springt hij van de ene kant van het bed naar de andere, wachtend tot ik eraan kom met het lekker ruikende beddengoed.
Wat dan volgt is een gevecht op leven en dood: ik grijp het dekbed, waarna Bill aan de andere kant begint te trekken. Ik roep dat hij niet mag, hij lacht me vierkant uit terwijl hij al zijn gewicht in de strijd gooit. Als het me dan toch lukt om het dekbed mijn kant uit te trekken maakt hij een vreemdsoortige konijnensprong waarna hij zich plots tussen mij en het dekbed bevindt, en het sleuren helemaal opnieuw kan beginnen. Na tien minuten lukt het me uiteindelijk meestal om verse lakens op het bed te leggen zonder dat er zich een kat tussen de matras en het hoeslaken bevindt.
‘Leuk hÈ, lilith, kuisen’ straalt Bill als ik me uiteindelijk moegestreden in de zetel laat ploffen. ‘Bwah’ zucht ik uitgeput, terwijl ik me bedenk dat een scheiding van drie dagen misschien toch niet zo’n slecht idee was.
