Ik ben iets meer dan een week bezig met GLEEEDI2006, en het moet gezegd dat ik dat verre van slecht doe.

Groenten en fruit eten gaat swell. Alle ongezonde tussendoortjes zijn vervangen door fruit, en ik heb deze week zowaar zelfgemaakte preisoep gedronken, om maar iets te zeggen! En nog niet eens onder dreiging van een gun tegen mijn slaap ook niet.

Er zijn trouwens wel meer weirde dinges going on. Bij alle goede voornemens die ik vorig jaar heb gemaakt ben ik er niet in geslaagd om de liters cola light die ik op een gemiddelde dag naar binnen giet af te zweren, en het vreemde is dat ik deze week wÈl vlotjes ben overgeschakeld op andere dranken, zonder enig afkickverschijnsel( de bijwijlen erg snelle spurtjes naar het toilet en brobbelgevoelens in mijn buik buiten beschouwing gelaten). Ik drink nu twee ‡ drie liter water op een dag, tussenin een glas fruitsap, en oke, heel erg soms trakteer ik mezelf nog eens op ÈÈn blikje cola light ’s avonds voor de tv, maar het maakt like nog vijf procent uit van wat ik in een non-GLEEEDIweek dronk. Ik ben ooit erg veel afgevallen zonder de cola lightverslaving op te geven, maar dit is geen dieet: dit is GLEEEDI2006, en als ik toch gezonder wil gaan leven kan ik net zo goed de aspartaam laten voor wat hij is en overschakelen op water.

Het leuke aan minder vlees eten en meer vis is dat je dus meer vis eet. En vis is geweldig lekker. De afgelopen week heb ik dingen gegeten als scampi met verse tagliatelli en een mager maar o zo lekker-sausje, tomate-crevette op een bord van verse groentjes en volkorenpasta en om het af te maken een pangasiusfilet (geen idee welke vis een pangasiusvis is, maar het zag er wit uit en het was goedkoop..) met puree en weer een geweldig (Èn calorie-arm sausje). En dat allemaal op verschillende dagen, beste lezers.

Ik heb het gevoel dat ik dingen weer onder controle begin te krijgen na Pork Fest 2005. Het getal op de weegschaal mag dan wel hoog zijn (zo hoog dat ik het jullie alleen communiceer als ik er een stuk onder zit, en er op feestjes mee kan uitpakken. “Ei hastn! Moej keer weten hoeveel ik OOIT heb gewogen? Hoger! Neen, hoger! Ahahaaah, nog hoger!!!!!“), ik heb besloten om daar nu nog niet al te veel mee bezig te zijn en gewoon te focussen op gezond eten. Als ik deze week vergelijk met de 52 weken ervoor dan kan het niet anders dan dat de rest vanzelf komt. En hoe gezonder ik eet, hoe meer zin ik heb om alle chaos die mij omringt een halt toe te roepen. Ik, chaoot nummer ÈÈn in de hitparade van heel wat mensen uit mijn omgeving, snak plots naar systemen!

Zo hebben we een menu-systeem ingevoerd in the crib. Elk weekend nadat de (gezonde!) inkopen zijn gedaan schrijven we het menu voor de rest van de week op het whiteboard dat in de keuken hangt. Resultaat: ik moet maar ÈÈn keer per week mijn hoofd breken over eten, ik moet ook maar ÈÈn keer per week naar de winkel tjolen, en het beste van al: gedaan met verslensde groenten en beschimmelde pottekes die ergens helemaal achteraan de koelkast vergeten liggen te wezen! Het menu-systeem bestaat nog maar een week, maar ik roep het nu al uit tot beste systeem van 2006.

Ow, en ik sport weer. Sterker nog: ik ben sinds deze week fitness-journalist geworden, wat wil zeggen dat ik mijn journalistenzieltje heb verkocht voor een gratis fitnessabonnement en de opdracht om een volledige fool of myself te maken in allerlei vreemde disciplines tussen mensen die wÈl enige vorm van fysieke conditie hebben.

Maar daarover later meer.

Ik moet u even wat vertellen, geloof ik.
Ik zit mezelf al een paar dagen af te vragen of dit stukje wel een goed idee is.
Soms vind ik het een geweldig idee, en soms vind ik het het slechtste idee ooit.
Maar het meest vind ik het after all nog zo slecht nog niet, zoals u kunt zien aan het feit dat het hier staat. En het toeval wil dat een voorvalletje op een internetforum waar ik op woon mij vanmorgen nog eens bewust heeft gemaakt van een aantal dingen, en dus heb ik dit postje, dat al enkele dagen half en half op “draft” stond maar ineens afgewerkt, en gesubmit.

Well.
It goes a little sumthing like this. Als Tales from the Crib ooit enige vorm van concept heeft gehad dan zal het iets geweest zijn als “vrolijk ende blij de dag door met lilith!”, en ik heb steevast de intentie gehad om dat beetje rode (in dat geval prolly roze) draad zoveel mogelijk door te trekken in elke post die hier is verschenen, en nog zal verschijnen. Tales from the crib is roze, silly en zo vaak als mogelijk positief, right?

Sure, er was om de zoveel tijd wel eens zie occasional nagging aangaande verzuurde, maniakale gepensioneerden en ander gespuis, zoals u zich als oplettende lezer wel kunt herinneren. En oplettend als u bent kunt u zich dan waarschijnlijk meteen ook de erg sporadische “Aaargh, ik ben veel te dik en ik wil een operatie maar eigenlijk ook niet”-postjes herinneren, die plots uit mijn hoofd pop-upten en hun weg zochten tussen de vrolijke postjes door. En die nooit echt vonden, want enkele minuten nadat ik op de submit-knop had geklikt beklaagde ik me die posts al weer big time. Ze gingen in mijn ogen eigenlijk iets te ver: ze waren te persoonlijk voor het vrolijke tftc, ze brachten weinig of niks bij tot de vervolgverhaaltjes die ik aan elkaar reeg, en vooral: lilith is niet dik.

Dat zou pas helemaal te gek zijn. Zeker omdat ik lilith zelf heb gecreÎerd als zijnde mijn gewichtsloze, geweldige internetpersoonlijkheid die dan wel heel erg op mij lijkt, maar wel zonder al de lastige dikkemensenmomenten waar Kelly elke dag doormoet. Ik schrijf dat lilith op de trein springt, en jullie zien haar springen als een slanke hinde, terwijl Kelly zich eigenlijk waarschijnlijk pretty damn slow aan de deur omhoogtrekt en de wagon binnenstapt om daar hoogst waarschijnlijk de rol van dikste persoon op zich te nemen. Het is een lichtelijk ander beeld, maar hey, het is mijn lilith.

Nu is het natuurlijk wel zo dat veel dingen onverteld blijven omdat lilith niet dik is, en dus geen idee heeft wat het is om door het leven te gaan met een hele hoop kilo’s teveel. Sterker nog: ik ben ervan overtuigd dat lilith niet de enige is die geen idee heeft. Ik ben er ook van overtuigd dat het, mocht lilith wel dik zijn, voer zou geweest zijn voor een kazillion leuke/interessante/verrassende verhalen. En dat is best jammer, dat die de submitknop nooit halen.

Bij deze: een nieuwe categorie, die door het leven gaat als “life in the fat lane”. U mag meteen een hoop kilo’s tegen uw beeld van lilith aangooien (dit geldt natuurlijk enkel voor de mensen die mij niet in het echt kennen, het is zo al erg genoeg, dankuwel) en u klaarhouden voor verhalen over de hoe en wat van leven met dikke billen en serieuze rondingen. En alles daaromheen. Want ik heb het gevoel dat ik daar echt heel wat over te vertellen heb, zo.

P.S.: mocht u lilith liever rank en slank houden in uw hoofd, of mocht het u echt geen zak kan schelen hoe het is om niet in een maat 42 en elke maat daarbij in de buurt te passen, dan heb ik goed nieuws. De categorie “life in the fat lane” verschijnt binnenkort in een ander kleurtje dan de rest van tftc, zodat u in een oogwenk weer kan wegklikken bij het zien van een gewichtige post. *lacht rondborstig zoals alleen een fatso kan*

Ziet u dat zitten?