Monthly Archives: juli 2006

dixi

dixi.jpgZo goed als elke zichzelf respecterende zender heeft een klein dozijn reporters naar de festivalweides gestuurd om verslag uit te brengen van achter, voor en indien nodig zelfs naast de schermen van de zomerfestivals. Ik mag dan wel geen enkel festival op mijn agenda staan hebben dit jaar, toch hou ik oprecht van zomerfestivals. En dus blijf ik tegenwoordig al eens hangen bij de festivalspecials.

Het helpt dat ik door de jaren heen zo goed als al mijn minder leuke festivalervaringen met de mantel der liefde heb bedekt, en me alleen nog maar de fantastische momenten kan herinneren. Ik ben die ene keer vergeten dat een strontzatte festivalganger gat in de nacht vanboven op het tentje viel waarin ik lag te slapen. Ik heb het beeld gewist van een andere strontzatte festivalganger die op vijf centimeter van mij vandaan een volledige pitta uitkotste die eruitzag alsof hij nog niet gegeten was. Ik heb veel zien barfen op festivals, trouwens. Zeker meer dan gemiddeld. Maar ook dat ben ik bijna vergeten.

Toch is er ÈÈn minder fijne herinnering die ik nog jaren met me mee zal dragen: die aan de festivaltoiletten. Mijn ervaringen met festivaltoiletten zijn zo bedroevend slecht dat ik er enkel naartoe trek als de nood het allerhoogst is. De rijen mensen die er staan aan te schuiven met een schamele hoeveelheid wc-papier in hun handen doen de paniek bij mij steevast keihard toeslaan: gezien ik altijd maar op drie minuten van ìte laatî begin aan te schuiven mag het een waar mirakel heten dat daar nog nooit ongelukken van zijn gekomen.

Meer nog dan van het aanschuiven heb ik een absolute afkeer van de weeÎ bloemengeur die in de plastieken DIXI-saunaís hangt. Het geurtje werd een jaar of tien geleden geÔntroduceerd als oplossing voor de dampen van gistende uitwerpselen, en tot aan het einde der tijden zal ik de overweldigende chemische bloemenwalm associÎren met al het slechte van de wereld. Kokend hete DIXI-toiletten die verstopt zitten, bijvoorbeeld. Het hendeltje waaraan je moet trekken om alles in een poel van verderf te laten plonzen. Of die keer dat mijn vriendin bij het naar buiten stappen iets warms voelde lopen langs haar been, en het menselijke uitwerpselen bleken te zijn. Van iemand anders. Dat ook nog.

Dat ze daar maar eens een festivalspecial aan wijden.

Heeft u zo nog fijne herinneringen aan Dixi of andere toiletten?

het andere geslacht

manicmondaylogo.gif

Wat vind jij het mooiste lichaamsdeel van het andere geslacht?

Ik heb iets met nek en schouders, maar ook gewoon voor blinkende ogen en leuk haar.

Welke eigenschappen vind je belangrijk bij het andere geslacht?

Humor, relativeringsvermogen, nieuwsgierigheid en de mogelijkheid om zich op een kinderlijke manier over dingen te verbazen, intelligentie, een gezonde dosis nonchalance en net genoeg zelfvertrouwen om net niet arrogant te zijn. En mannelijkheid. Ik heb het niet voor vrouwelijke mannen.

Waarop knap je onmiddellijk af?

Domheid. Een gebrek aan enthousiasme. Domme grapjes. Macho-gedrag ‡ la ik lees de krant en jij doet de afwas, want ik ben de man en jij bent de vrouw.

Welke celebrity belichaamt jouw idee van schoonheid bij het andere geslacht?

Dieter Coppens. Brad Pitt (om het eens in een huizenhoog clichÈ te smijten, maar hey, het zij zo) en ik vind Jake Gyllenhaal bij momenten ook best fijn om naar te kijken, yes.

Welke celebrity belichaamt jouw idee van schoonheid bij hetzelfde geslacht?

Audrey Tautou, Kate Winslet en Evangeline Lilly, bijvoorbeeld. En Kelly van Pomme en Kelly. (l)

Links naar foto’s mogen, maar hou er rekening mee dat ik urls eerst moet goedkeuren wegens de oorlog tegen spam. Ik probeer dat telkens zo snel mogelijk te doen. Succes!

[GLEEEDI2006] good vibrations

scales.jpgVrijdag was het vier weken geleden dat ik onder het mes ging. Had ik geweten dat alles zo goed zou meevallen dan had ik veel minder lang over de operatie getwijfeld. Toch lees ik nog elke dag gruwelverhalen van mensen die maanden aan een stuk overgeven bij alles dat ze eten, zich zwak en lusteloos voelen, constant diarree hebben en daardoor maar weinig sociaal leven overhouden. Ik denk dat ik tot op dit moment mag zeggen dat ik dan enorm veel geluk heb gehad. Ik voel me fantastisch.

De chirurg had me gezegd dat ik tegen mijn eerste controlebezoek tussen de tien ‡ vijftien kilogram zou vermagerd zijn. Woensdag is dat controlebezoek zover, en volgens mijn weegschaal ben ik op dit moment negen kilo vijfhonderd gram kwijt sinds de operatie. Als ik de kwaliteit van mijn dagen overschouw dan ben ik heel erg gelukkig met dat resultaat. Mijn gevoel van misselijkheid na sommige maaltijden is bijna verwaarloosbaar geworden. Als ik ergens heen ga voorzien supermarkten prima in mijn suikervrije behoeften. En ook op restaurant heb ik al wat meer mogelijkheden. Ik voel me niet alleen al een pak slanker, ik kan ook weer fruit eten ondertussen, en groentjes, en rijst en pasta, en nog heel wat andere dingen die ik graag eet. In kinderporties, dat wel, maar dat vind ik helemaal niet erg.

Ik voel me al weer zodanig goed in mijn vel dat ik niet kan wachten om te gaan sporten. Woensdag vraag ik het na bij de dokter, en als hij akkoord gaat zal ik zeer binnenkort weer in de fitnesszaal terug te vinden zijn alwaar iedereen zich zal afvragen wie die strakke vrouw met die stralende glimlach is. Iek duus!
Om op de vraag van malder te antwoorden: ja, ik ben best bang voor flabberende armen en drillende bovenbenen. Ook al valt dat naar verluid best mee als je zo jong bent als ik, toch wil ik het verval door sporten zoveel mogelijk beperken. Het is wel zo dat ik, toen ik drie jaar geleden ook erg veel ben afgevallen, zo goed als geen vel overhad. Mocht het toch allemaal te veel gaan doorhangen dan betaalt de ziekenkas ÈÈn operatie terug. Je kan kiezen tussen borsten, buik en billen, zelfs. Maar ik sta er echt niet voor te springen om daarvoor onder het mes te gaan. Zwemmen en pumpen zullen het voor mij moeten doen, maar ik zie de uitdaging wel zitten, zo.

Sara vroeg of ik ooit liposuctie heb overwogen. Neen, om verschillende redenen. Ik ben niet iemand die er al lang mee in haar hoofd zat om zich te laten opereren. Een operatie was iets dat ik zag als opgeven, en ik heb heel lang op eigen kracht geprobeerd om af te vallen. Doordat ik nog een pak kilo’s was bijgekomen door te stoppen met roken en die er ook al niet meer met manieren afkreeg ben ik beginnen nadenken over een operatie, maar doordat mijn overgewicht op dat moment al te hoog lag heb ik nooit liposuctie overwogen. Zoals iemand in de comments zei: je zuigt geen zestig kilogram vet weg. Voor mij ging het ook om gezondheid, niet zo zeer om schoonheidsoverwegingen. Al geef ik wel toe dat het fijn is om weer in kleinere en gangbare maten te passen.

Vanavond probeer ik voor het eerst kip uit in een zelfgemaakte gyros. Als dat lukt dan is dat mijn startschot om weer vaker achter de potten plaats te nemen en een hele reeks magere recepten uit te proberen. Ik mag dan wel niet veel meer kunnen eten, ik ben wel nog altijd gek op koken.

marktvakantie

07. markt.jpgGeen leukere manier van wakkerworden dan op zaterdagmorgen naar de markt gaan, vind ik sinds kort.

Nu we er te voet heen kunnen begint het zelfs al een gewoonte te worden (voor zover je van een gewoonte kunt spreken na vier weken): rond een uur of tien trekken wij hier de deur achter ons dicht om in het zonnetje om vers voedsel te wandelen. Youri met een rugzak om alle zakjes in te steken, ik met een schoudertas die zo vol brol zit dat ik een excuus heb om niet met zakjes te moeten sleuren.

Het mag dan wel een verzamelplaats voor bejaarde klootzakken zijn, toch heeft de markt mijn hartjen gestolen. Ik vind het leuk om marktkramers te horen vragen of er een beetje appelmoes bij dat gebraden kippetje (dat goed ruikt maat) moet. Hoe attent en meelevend! Ik voel me op een franse markt als ik langs het kraampje van de olijvenman slenter en dat zo traag mogelijk doe om zoveel mogelijk knoflookgeuren op te snuiven. Soms krijg je out of the blue een hompje paterskaas onder je neus geduwd van de kaasboer waarbij je camembert gaat kopen, en in het viskraam is er zodanig veel keuze dat je hoofd ervan gaat duizelen. Gelukkig heb je nummertje 78 en zitten ze nog maar aan 46. Aan het fruit-en groentenkraam verbazen wij ons dan weer over het volume waarmee groentenboeren allerhande vreemde praat uitslaan. “Ier se madamtje: twee kilo ceriezen all inclusief!” bijvoorbeeld. Tegen niemand in het bijzonder: “Mien framboozetjes, mien freesjes, mien abrikoosjes!”, en bij het bestellen van vier tomaten steevast “wadde, vier kiloos tomatn? Oe es da nu meuglik dakik da were verkeerd verstonne” *vette marktkramerswink*
Ge moet er toch maar opkomen!

Eens thuis ben ik helemaal in de sfeer om allemaal lekkere dingen te maken met de verse producten die we ons net hebben aangeschaft.

De markt van Ieper is altijd een beetje vakantie, zowaar.
En het beats de Delhaize every time.

bits and pieces

Murakami-Vuitton-handbag-2003.jpg

  • ik heb vannacht gedroomd van Henk Rijckaert, maar toen wist ik natuurlijk nog niet dat hij sjakosjen droeg
  • ik weet eindelijk hoe ik mijn favoriet fruit moet snijden
  • ik vind het nieuwe liedje van Pink leuk
  • doordat ik me een week misrekend heb zit ik nu te werken in mijn verlof
  • op 24 juli verschijnt mijn eerste column
  • ik ben verslaafd aan “Animal Cops San Francisco” op Animal Planet
  • ik moet er evenwel vaak om huilen
  • al ons onkruid is overleden :(
  • mijn broer heeft gisteren een negermongooltje gezien
  • Bill komt eind volgende week weer bij ons wonen
  • photoboot is het beste programma ever!!

papepaaiebellen

papegaais.jpgIk heb oorbellen gekocht.

Geen kleine subtiele steentjes, maar hangers. Geen gouden hangertjes van zeventigduizend frank, maar ÈÈn paar zwarte plastieken sterren, en ÈÈn paar witte plastieken bloemen. De dingen waren leuk genoeg om een twaalfjarige periode zonder hangende oorbellen te doorbreken met ÈÈn genadeslag. Ik moet alleen nog even mijn naturel terugvinden wat het draaien van mijn hoofd met hangende oorbellen betreft, maar ook dat komt ÈÈn dezer dagen vast goed.

Jaren geleden, meerbepaald in het derde leerjaar, draaide zo goed als mijn hele bestaan een dikke week rond hangende oorbellen. Klasgenootje Gwendy had aan het begin van de week de klas betreden met de meest gigantische bellen aan haar oren, en het enige dat wij, meisjes van acht, vanaf dat moment nog konden denken was: “Ik wil ook zo’n oorbellen die zij heeft”. Het was eind de jaren tachtig, en de oorbellen waren er dan ook naar: houten cirkels met een gat in het midden, beschilderd met blauwe verf, en ergens daarop een papegaai en heel wat verschillende fruitsoorten als kersen en banaan. (het zijn niet de oorbellen op de foto, maar my oh my, herinnert u zich deze nog?)

De oorbellen kwamen van het lokale snoepwinkeltje op de hoek, en Bea van het snoepwinkeltje wist niet wat haar overkwam toen haar business plots overrompeld werd door achtjarige meisjes die ook van die blauwe oorbellen met bananen wilden. Ze kostten iets van een honderd frank per paar, en het kostte mij dan weer heel wat gezaag om ze van mijn ouders te krijgen. Toen ik ze uiteindelijk ging halen was ik de koning te rijk: ik had net als wel negen andere klasgenootjes papegaaienoorbellen, maat! Onze speelplaats leek wel die scËne uit Koko Flanel, zonder jasjes en met papegaaien. Plus dat wij er allemaal uitzagen als kindhoeren. Maar wij vonden dat niet erg, integendeel, wij vonden dat tof!

Er was eigenlijk maar ÈÈn nadeel aan de oorbellen: het waren knijpers, geen stekers. En hout is een zware stofatie voor achtjarige oorlelletjes, ik kan het u verzekeren. We hebben het met zijn allen een goede week volgehouden om onze oortjes te laten platvermassacreren voor de schoonheid, en toen hebben we de houten cirkels massaal ingewisseld voor plakkerige gelkuiven die na ÈÈn uur al de strijd met de zwaartekracht verloren. Ook schone tijden gepasseerd, die keer.

laatstes

manicmondaylogo.gif

Wie is de laatste persoon die je hebt gesproken aan de telefoon?

Waarover ging het gesprek?

Wat is de laatste website die je hiervoor hebt bezocht?

Wat staat er op de laatste foto die je genomen hebt?

Wat is het laatste dat je gekocht hebt?

[GLEEEDI2006] suiker O.D.

scales.jpgDrie weken na de operatie ondertussen, en mijn leven begint weer op zijn normale plooi te komen. Het draait niet allemaal meer om de volgende maaltijd en hoe ik die zal doorkomen, integendeel: eten begint zelfs iets te worden dat ik doe omdat ik moet, niet omdat ik er zoveel zin in heb.

Ik heb de puree achter me gelaten en begin meer en meer met vanalles te experimenteren. Zolang ik traag eet en goed kauw kan dat geen kwaad. Pasta lukt me zonder problemen, net als tomaten, en voor volgende week staat er een kippenworstje op het menu. Benieuwd wat dat zal geven. Verder wil ik zo snel mogelijk weer beginnen met het eten van fruit, want dat mis ik nog veel meer dan al het ongezond eten samen. Ik zou moorden voor fruitsla.

Wel twee keer iets vreemds meegemaakt deze week. Toen ik bij wijze van ontbijt een beschuitje met suikerloze confituur wilde eten voelde ik na ÈÈn hap hoe mijn keel zich langzaam begon te sluiten, als zou ik stikken. Ik nam nog een hap, en opnieuw datzelfde gevoel, waardoor ik echt gigantisch mijn best moest doen om het doorgeslikt te krijgen. Bij het eten van erwtjes en worteltjes uit een bokaal exact hetzelfde zeer beangstigende gevoel gekregen, zodat ik onmiddellijk moest stoppen met eten. Wat bleek? Bij het checken van de labels merkte ik dat er bij zowel de beschuiten als de erwtjes en worteltjes suiker toegevoegd was. Ik vind het zeer vreemd dat mijn lichaam dat al na ÈÈn keer slikken weet, en zo in het verweer gaat. EÈn ding is zeker: er werd geen tegenspraak geduld. Het was of stikken, of met onmiddellijke ingang stoppen met eten…

Het afvallen gaat het ene moment beter dan het andere, maar dat komt doordat ik elke dag vol hoop op de weegschaal spring, en dat is dom. De meeste dagen gebeurt er namelijk niets, en aangezien ik me compleet blind staar op succesverhalen van andere GBP’ers die vijftien kilo afvallen op tien dagen ben ik dan alleen maar dik teleurgesteld. Als ik dan kijk over de drie weken dat ik geopereerd ben dan moet ik wel toegeven dat een verlies van bijna negen kilo eigenlijk een fantastisch resultaat is dat ik nooit had kunnen bereiken zonder operatie. Conclusie? EÈn keer per week op de weegschaal, lilith, en niet drie keer per dag…

Het leukste is dat iedereen plots begint te zien dat ik afgevallen ben. En dan bedoel ik ook echt iedereen. De laatste stoppen-met-rokenvetrollen zijn inmiddels al weer verdwenen, en ook in mijn gezicht is er al een opvallend verschil. Ik voel me in elk geval al een stuk slanker dan drie weken geleden, en dat is al heel wat om de zomer mee te beginnen. Youri heeft gisteren een paar foto’s genomen aan het strand, en ook daar zie ik al een heel verschil op. Ik kan daar werkelijk zeer gelukkig van worden.

De vragen van deze week:

hoeveel kilo wil je er eigenlijk af en hoeveel kost zo’n operatie eigenlijk?

Toen ik de eerste keer informeerde voor een operatie wilde ik vooral niet meer bijkomen, en zou ik al zeer content geweest zijn met een gewichtsverlies van twintig kilogram ofzo. Nu ik er meer over weet en de mogelijkheden ken weet ik dat je zo’n 70 ‡ 80 procent van je overgewicht kan verliezen met deze operatie. In mijn geval zou dit neerkomen op een verlies van (schrik niet) zo’n vijftig kilogram. Als ik daarna nog meer wil vermageren (om al mijn overgewicht kwijt te raken) dan kan ik dat door een dieet aan te houden en intensief te sporten, bijvoorbeeld.
De precieze kosten van zo’n operatie ken ik niet, maar ik word zo goed als alles vergoed omdat ik een BMI heb dat hoog genoeg is om aan te tonen dat ik binnen dit en enkele jaren serieuze gezondheidsrisico’s zou lopen mocht het zo blijven.

hoe groot ben je eigenlijk? Ik vind dat je er op je foto’s helemaal niet te dik uitziet. Heb je echt ongezond overwicht of zit het ook gedeeltelijk in je hoofd? en is het gewicht dat je kwijt kan met gewoon te diÎten, of is dat ¸berhaupt niet mogelijk?

Ik ben 1m65 en heb echt ongezond veel kilo’s te veel. Een kilo of zestig om precies te zijn. Wat die foto’s betreft: het is een groot (fotografisch, maar ook gezondheids-)voordeel om peervormig dik te zijn. Mijn bovenlichaam is een stuk smaller dan mijn onderlichaam, en zo goed als al mijn overgewicht zit in mijn bovenbenen en billen. Het is de gezondste manier van dik zijn volgens mijn chirurg, al is dik zijn natuurlijk nooit gezond, maar het is niet zo dat mijn organen in het vet zwemmen, bijvoorbeeld, en ik heb ook geen dikke maag of buik die op mijn knieÎn hangt. Ik ben zelfs redelijk smal in die regionen.

Nog een voordeel: ik zie er niet uit als iemand met zestig kilo overgewicht. Ik weeg veel zwaarder dan mensen denken. De mensen die wel weten wat ik weeg (mijn lief, mama en broer, bijvoorbeeld) schrikken zich meestal een ongeluk als ze het cijfer horen, en gezien een beetje rekenvaardigheid jullie al een heel eind kan brengen jullie misschien ook. Het zit in de familie: het gewicht van mijn moeder (die helemaal niet zo zwaar is als ik) ligt ook een stuk hoger dan om het eender wie haar zou schatten. Wij troosten ons met het feit dat we waarschijnlijk zware beenderen hebben ofzo. :)

Ik kon het echt niet meer opbrengen om zestig kilo af te vallen, al heb ik het de laatste twee jaar wel geprobeerd, met wisselend succes. De gedachte aan jaren streng moeten diÎten zonder garantie dat ik die kilo’s er ook af zou kunnen houden was op een bepaald moment gewoon veel te overweldigend voor een klein meisje als ikzelf.

Nog vragen? Ik sta helemaal open!

[mijlpaaltje nummer 1] bustehouders

Hunkemoller.jpg“Ey, dat spel is ier veel te groot” riep ik compleet verbaasd richting mijn moeder die trouw aan mijn paskotje had postgevat. Ik keek nog eens in de spiegel, enkel om te zien dat de net aangepaste Hunkemˆller-bh inderdaad overal veel te groot was. Mijn moeder is er altijd gere bij als er iets te lachen valt met mij, en dus snukte ze het gordijn open om mijn borsten te bekijken en er heel erg om te moeten lachen. Nogal een chance dat mijn borsten zowat mijn enige lichaamsdelen zijn waarover ik geen complexen heb.

Maar goed, dit moest een foutje zijn en dus trok ik een ander klaarliggend stukje textiel aan in dezelfde maat. Weer veel te groot, man! Toen ik dit meldde aan mijn moeder met de mededeling dat de uitstekende stukjes stof mij er deden uitzien als Madonna in de tijd van haar tjoepen-bh kon deze laatste niet anders dan al bij de eerste aanblik van mijn tjoep-borsten in huilen van het lachen uitbarsten. Jaja, het was weer dikke ambiance in de Hunkemˆller.

U moet weten dat ik mijn bh’s doorgaans altijd in winkels moet kopen waar honderd euro per stuk een koopje is, simpelweg omdat mijn borsten compleet buiten gemiddelde Hunkemˆller-proporties vallen. Neen heren, geen foto’s deze keer. Maar wel een eerste mijlpaal: ik heb gisteren twee bh’s gekocht die niet alleen een cupmaat, maar ook zo’n twintig centimeter minder in omtrek waren dan de vorige keer dat ik een bh heb gekocht, en dat voor 31 euries samen. Voor die prijs kan ik bij mijn bh-verdeler voor freaks nog geen halve baleine kopen!

“Raak maar al gewoon aan dingen die te groot zijn”, sprak mijn moeder, en ik werd er zowaar een beetje emotioneel van, toch.