Mijn lief doet er zodanig lang over om een tomaat in perfect gelijke blokjes te snijden dat ik meermaals per week zin heb om mijn hoofd tegen de keukenmuur te slaan van frustratie. Bij mij moet het keihard vooruitgaan, en die vooruitgang is zoveel belangrijker dan perfecte blokjes tomaat. Een stelling waarop mijn perfectionistische meneer dan weer meewarig met zijn hoofd gaat schudden. Youri en ik, wij zouden elkaar’s kuiten soms kunnen kapotstampen om een al dan niet perfect gesneden tomaat.

De keuken is niet de enige plaats waar we elkaar’s bloed wel kunnen drinken. Het valt ook voor in kledingwinkels, waar hij mij eerst compleet gek maakt door onenthousiast achter me aan te drentelen tussen de rayons, om me daarna een lauwe “ja, het is niet mis” te geven als ik het pashokje uitwandel in een kick-ass trui/jeansbroek/paar knalroze crocs met piratendetail. Tip voor de hastn onder jullie: “het is niet mis” is GEEN geldig antwoord in de omgeving van een kledingwinkel. Dit geldt eveneens voor “mja”, “hmmm” en “baja, ik weet niet”.

Meubelwinkels: zelfde pot nat. Alleen ben ik dan diegene die wijst naar honderd fantastisch superbe inloopkasten, en hij diegene die elk voorstel kapot slaat door me te vertellen waarom we ze net niet kunnen integreren in onze crib. Falende steunbalken, gebrekkige ruimte, lekkende kranen en tegenwerkende plinten, you name it en mijn rationeel denkend lief heeft er al een droom van een interieuridee mee aan diggelen geslagen. Ik volg namelijk eerder mijn hart dan mijn meetlint, en ik ben ervan overtuigd dat praktische geesten na dit leven naar de hel gaan. Wat ik dan ook met graagte duidelijk maak door de hele rit naar huis met een lip tot aan de grond voor de silent treatment te kiezen. Tot hij vraagt wat er eigenlijk scheelt. Dan ga ik loos.

Als we ruzie maken maakt hij me dan weer gigantisch kwaad door per definitie voor stilte te kiezen in plaats van voor roepen. En dat uren vol te houden. Waardoor ik dan weer nog luider ga roepen. “ZEG DAN TOCH IETS!” en “JIJ VINDT HET NIET EENS DE MOEITE OM TE ANTWOORDEN!!”. Waarop hij me aankijkt en zwijgt. Dat vind ik zelfs nog erger dan alle keren dat ik hem bijna heb moeten vermoorden in zijn slaap omdat hij een geheugen heeft als een zeef en weigert om een to do lijst te gebruiken. Terwijl ik het werkelijk al zeven miljard keer heb gevraagd hé maat. Waaaaaargh.

Maar zie ik hem graag, vraagt u?
Ba jaak nog.

(als antwoord op de vraag “hebben jij en youri effectief een perfecte relatie of lijkt dit alleen maar zo? maken jullie ooit eens ruzie? werken jullie ooit eens elkaar op de zenuwen? of lijkt dit alleen maar zo omdat je de vuile was niet in je crib wilt uithangen?” van the watcher. Ik heb printerinkt, dus alle vraagstellers krijgen erg binnenkort hun gecustomizeerd cadeautje in de bus.)

* tijdstip van bloggen: 02:09
* aantal uren dat ik al van en naar het toilet aan het lopen ben: 2 uur en 39 minuten
* aantal keren dat ik mijn lief heb wakker gemaakt door kajietend in en uit ons bed te kruipen: 16
* aantal uitgeprobeerde medicijnen die normaal wel helpen en nu niet: 3
* aantal uur voor ik ten vroegste bij mijn huisdokter kan gaan smeken om werkende pijnstillers: tussen de 5 en 6
* overwogen activiteiten om de nacht door te komen: op het toilet zitten, een beetje wenen, nog wat op het toilet zitten, vol zelfmedelijden naar mezelf staren in de badkamerspiegel, uitrekenen binnen hoeveel uur ik moet opstaan, bloggen over mijn nacht from hell
* ontdekkingen: dat het iets minder allesverterend zeer doet als ik zit dan als ik lig, wat jammer is want ik slaap normaal liggend
* overheersende emotie: wanhoop

Echt, een blaasontsteking, ik wens dat mijn ergste vijand nog niet toe.

Het is zondagmiddag en ik hoor alleen het geluid van mijn tikkende vingers en de opnames van gevoerde gesprekken die via iTunes door mijn iPod-oortjes worden afgespeeld. Buiten begint de zon eindelijk door te breken, en daar ga ik straks nog even van profiteren, maar nu is het alleen me, myself en mijn teksten. De teksten voor mijn boek.

Mijn boek, waarvan de publicatiedatum al bekend is en de planning al op poten staan. Mijn boek, dat niet alleen echt gepubliceerd wordt maar waar uitgevers en auteurbegeleiders even hard in geloven als ikzelf. Wat mij dan weer nog meer zin geeft om het te schrijven dan ik al had. En dan heb ik het nog niet gehad over mijn lief en vriendjes, die allemaal zo hard staan te supporteren langs de zijlijn dat de druk haast niet te harden is. Maar hell: de gedachte alleen al aan mijn naam op de cover van een boek, jongens.

Het wordt niet het soort boek waarvan ik droomde toen ik net kon schrijven. Geen stoere beroepen als brandweervrouw of astronaute voor mij, ik wilde als zevenjarige al aan deze tafel zitten terwijl de zon in stilte doorbrak. En schrijven, dagen aan een stuk. Op dat moment dacht ik eerder aan fictie, nu ben ik bezig met een boek vol echte verhalen van echte mensen. Het is wel goed zo, want ik ben niet alleen erg enthousiast over dit boek en dit idee, ik ben ook compleet niet onder de indruk van mijn talent als schrijver van fictieve verhalen. Na herhaaldelijke eerste pogingen kan ik in alle eerlijkheid zeggen dat ik zuig. Hoe graag ik ook een tweede J.K. Rowling of Sophie Kinsella was geworden, het zal niet voor in dit leven zijn.

Wat we dus weten, onderhand:
* dat het een non-fictie boek wordt
* met verhalen van echte mensen
* over een thema dat mij geweldig boeit
* dat het in de loop van volgend jaar de boekenwinkels zal hitten
* en dat ik hier binnenkort een oproep zal doen
* want ik heb enkelen onder u nodig, denk ik

Popelt u alvast een beetje mee?