Soms moet dat niet meer zijn dan een Sint die met een hoop Pieten en een wit paard aan wal komt vlak aan onze deur, een paar fanfares en grote trommels om de spanning erin te houden, een hoop nichtjes en een neefje, een paar liter versgemaakte warme chocolademelk en sintmaartenskoeken met choco, crunchy speculaaspasta en chocoladehagelslag. Ow ja, en vlaggetjes! Veel vlaggetjes!

Hij zat daar ergens, op dien boot.

Maar vanachter het raam is dat ook wreed spannend, al is het maar omdat ik elk jaar denk dat de Sint van zijn zenuwachtig paard gekatapulteerd gaat worden. Ook deze keer scheelde het weer bijzonder weinig.

Ook dit jaar was dit de boosdoener van veel “X heeft in mijn oog gestehehekt”-gesnotter, maar zoals andere jaren duurde het nooit lang en sneuvelde er geen enkele iris noemenswaardig.

Pollepels are for chocolademelk.

Beste koeken ooit.

Dat kleine meisje dat heeltijd dolenthousiast riep “DE TROMMELS ZIJN DAAR!!!! WE MOETEN VLUG VERTREKKEN!!!!”? Zij.

Bij ons is het Sint-Maarten, trouwens. Morgen heel de dag spelen.

Het is alvast niet omwille van hun oogverblindende schoonheid dat ze opruimwoede na opruimwoede hebben overleefd, bedacht ik me toen ik vanmorgen een paar ouw getrouw schoeisel opdiepte uit de allerdiepste krochten van mijn kleerkast.

Misschien wel omdat ik ze ooit kocht op schoolreis naar Canterbury, het Londen van de boerenkinders uit de Westhoek, in een nogal obscuur winkeltje dat mij volledig het gevoel gaf dat er punkbloed door mijn aderen stroomde. Ook al was ik toen nog jaren te jong om een pub binnen te mogen, jammerlijk genoeg. Maar ze matchten zo mooi met mijn arafatsjaals, meneer, en met mijn Indische panen bloesjes met spiegeltjes, mijn kettingen van de Hare Krishna’s en de kostuumvest van mijn overgrootvader die ik droeg als winterjas. Ik was zo eentje ja.

De gaten op de top brachten mij terug naar die keer dat we al ons zakgeld hadden uitgegeven aan petards. Die keer dat één van die petards ontplofte op mijn rechtervoet, wat dan wel wreed verschietachtig was, maar hey: stalen toppen, en dus nog al mijn teentjes!

De met alcoholstift getekende bloemetjes dateren uit één of andere pokkesaaie les wiskunde waarin ik meer zat te dromen over een leven als hippie in een volkswagenbusje met wapperende gordijntjes dan dat ik bezig was met sinussen en cosinussen, iets dat ik me eigenlijk van mijn leven niet heb beklaagd, wat die hast met zijn baard vooraan ook mocht beweren.

In elk geval: ze zaten mij en mijn early midlife crisis helemaal als gegoten, vanmorgen.

Jammer dat de gelukspoppetjes van de Witte Uil er niet meer aanhingen, om het af te maken.

Amai, dat was geen gemakkelijke bevalling, kiezen uit al jullie tips. Er zaten geweldig veel leuke tussen, en net zoveel nuttige, en ook nog eens grappige en soms zelfs een beetje rare. Na grondig overleg met de husband en twijfel en dan weer twijfel hebben we dan toch maar de knoop doorgehakt en drie winnaars gekozen. De kans is groot dat sommige mensen vinden dat hun tip nu toch echt wel veul en veule beter was dan de tips die gewonnen hebben, en misschien was dat ook wel zo, maar hoe subjectief kan het zijn hé hastn? Er is in elk geval geen enkele vorm van voortrekking gebeurd, we hebben keihard ons hartje gevolgd.

Hier nog eens de geweldige prijzen.

En hier de minstens even geweldige winnaars:

* marieke zegt:

“ik heb deze nog maar 2 keer toegepast maar het werkte iedere keer: als iemand met de hik zit moet je die persoon beloven dat als hij/zij nog eens hikt, een beloning krijgt (een koekje, 5 euro, iets wat die persoon graag zou hebben) en ongelofelijk maar waar, de persoon in kwestie zal niet meer hikken”.

Al uitgetest door lezers, en het schijnt echt te werken. De max.

* Sarah T zegt:

Mega-kleding-tip!

Draag onder witte dingen knalrood ondergoed, dat schijnt niet door! Ge zou het echt niet verwachte, maar tis echt echt waar. Probeer maar eens, een witte t-shirt met daaronder een felrode, effe bh. Ge zult zien da ge’t ni ziet!

Maat, eindelijk van mijn witte bh’s af als ik wit wil dragen. Geweldige tip!

* Madrina zegt:

– Als je een erge keelontsteking hebt, pers dan appelsienen en doe het sap in de ijsblokjesvorm in de diepvriezer. Dan kan je nadien knabbelen op ijsblokjes met sinaasappelsmaak, uitstekend om je keelpijn te verzachten en nog lekker ook.

Voila, simpel, maar goed gevonden. Ik zal het onthouden!

Kunnen de drie winnaars mij hun adres bezorgen via lilith@fromfrats.com? Dan doe ik mijn best om ze zo snel mogelijk tot bij jullie te krijgen.

Niet gewonnen en zin om mij dood te schieten met uw blik? Geen paniek, een klein pimpelmeesje heeft mij verteld dat de kans bestaat dat dit niet de laatste keer was dat er iets te winnen was op TFTC. Volgende keer komt dat allemaal goed.

Weer een week voorbij, en van mijn voornemen om na dinsdag boefdag niks meer te eten ooit is bijzonder weinig in huis gekomen. De foto’s van de week hadden dan ook zo goed als allemaal iets met eten te maken. Laat ons afspreken dat die van volgende week zo goed als allemaal zullen verwijzen naar een ascetisch leven met maximum een glas water met citroensmaak in beeld, en heel wat woozy foto’s van ik die langs de vaart loop.

Anywayz.

Mannekes mannekes, heb ik chili peper in mijn eten gedraaid deze week! Ik had er eentje nodig voor een vegetarisch recept dat ik uit een retro kookboek van Linda McCartney had gehaald, maar in de winkel moesten ze gekocht worden per vijf. En dus gooide ik in letterlijk al mijn eten zoveel chili dat Youri en ik in schuim en zweet stonden na elke maaltijd, en raakte ik verslaafd en ga ik vandaag nog vijf chili pepers gaan halen. Oh, the possibilities!

Ik ontdekte ook witte silver needle thee, speciaal uit Japan geïmporteerd door mijn favoriete koffiehuis. Lekker man, en gezond, ’t schijnt! Perfect voor een zondagnamiddag aan de haard, wat ik dan ook maar deed.

Ik bakte ook nog eens de perfecte cake, niet alleen volgens mezelf maar ook volgens al die ervan at. Anyone care for het recept, of sla ik jullie tegenwoordig een beetje teveel dood met recepten? Laat maar keer weten in de comments!

Goed nieuws! Ik sloot ook weer vriendschap met de meeste mandarijnen, na een nieuwe poging en een paar goede ervaringen. Alleen ben ik wel lichtjes aan het overlopen naar het kamp van de bergappelsienen. Ook vreselijk lekker, en die hastn stellen mij veel minder teleur.

Ook nog altijd wreed lekker: garden gourmet veggieburgers. Maar serieus.

Straks ga ik mij eens buigen over al jullie vreselijk interessante tips, en drie winnaars kiezen. Hou u dus maar vast aan de takken van de bomen.

Boeiende vraag, vind ik: wat zou je meenemen als je huis in brand stond? Op theburninghouse.com staat het vol foto’s die daar een antwoord op geven. Ik kwam tot het besef dat ik bijzonder weinig zou meenemen, behalve mijn vent en mijn goed humeur. Als ik toch nog een vol kwartier zou hebben voor mijn hele hebben en houden finaal naar de vaantjes fikt, dan wordt het dit, in volgorde van belangrijkheid.

* de doos oude familiefoto’s die ik van mijn grootvader heb gekregen, met foto’s die teruggaan tot begin de jaren negentienhonderd. Echtig waar. Die baby? Drie keer raden wie
* mijn iPhone, om op te wordfeuden tot de brandweer daar is
* mijn laptop, want ik ga zeker weer vergeten deftig te backuppen hebben
* mijn Kindle, gemakkelijker mee te grijpen dan mijn boekenkast
* één van de mappen met de miljard artikels van mezelf die ik dringend eens deftig moet archiveren
* de DVD-box van In De Gloria, omdat ik niet weet hoe makkelijk die nog te krijgen is en ik niet zonder mijn maandelijkse burenruzie-fix kan
* een retro familiefotokader van toen ik nog niet geboren was
* mijn Moleskine agenda
* mijn handtastoiletzakje, zodat ik tenminste mascara en blush mee heb voor als ze van de krant foto’s komen trekken van de onfortuinlijke brandslachtoffers

En gullie?

Ik heb niet bijzonder veel moeite met dagen als 1 november. Het is niet zo dat zo’n dag als een donkere wolk in mijn agenda staat te blinken, omdat ik dan naar het kerkhof moet en mijn doden moet herdenken. Voor mij is 1 november een beetje een verplicht nummertje, en doorgaans geen dag waarop ik het moeilijker heb dan anders. Ik ben ervan overtuigd dat je zo’n dingen een beetje zelf in de hand hebt, en ik heb geen behoefte om me naar beneden te laten trekken door opgelegde datums.

Ja, ik ben gisteren naar het kerkhof geweest (om mijn meme een plezier te doen, ik geef dat toe), en neen, fijn is het natuurlijk niet om aan een steen te staan met de naam van je moeder en twee datums op. Maar dat was niet de eerste keer. Ik word daar op zo’n moment niet bijzonder triest van. Of iets anders. Ik zou daar natuurlijk duizend keer liever niet moeten staan, maar ça va.

Ik werd ook niet triest van de wandeling, of de gesprekken over mijn moeder. Het was zonnig, het was best een mooie dag, alles was oke. En toen kwamen we ineens mensen tegen op het kerkhof, mensen die mijn ouders goed hebben gekend toen ik nog klein was. Ze hadden mijn vader al jaren niet meer gezien, en dus werd er druk gebabbeld over vroeger. Ik vroeg me af of ze wisten dat mijn moeder dood was, of geen benul hadden en niet aan mijn vader durfden vragen waar ze was, omdat ze misschien dachten dat ze uit elkaar waren.

En toen viel haar naam ineens. Na twintig minuten babbelen.”We hebben haar gezocht op Facebook”, zei de man. “We dachten dat we haar daar wel zouden vinden, maar we kregen geen resultaat terug. En toen we bij andere mensen begonnen te informeren hoorden we wat er gebeurd was”. Het werd even stil. “We vonden het al zo raar dat ze niet op Facebook zat.”

En toen dacht ik ineens aan alle mensen die al eens ingetikt zijn op Facebook, maar niet lang genoeg geleefd hebben om geweten te hebben wat Facebook was. En aan het feit dat mijn moeder nergens meer op terug te vinden is. En dat het ook helemaal haar ding zou geweest zijn, Facebook. En dat ze vast blij zou geweest zijn met de gedachte dat mensen van vroeger graag nog eens wilden weten hoe het met haar was.

En toen werd ik op het onverwachts toch nog een beetje triest.

Allerheiligen, dat begon met een licht ontbijtje van geroosterd brood met smeerkaas, sinds jaar en dag een klassieker bij ondergetekende. Ik eet zoveel smeerkaas dat ik zeker ben dat ze bij Maredsous in paniek schieten als ik eens een week oversla. Maar dit geheel terzijde. Een licht ontbijtje dus, omdat wij al een vermoeden hadden van wat nog komen zou.

Dat het zo erg zou zijn, dat hadden wij toen evenwel nog niet door. Ook niet toen we bij de meme en de pepe aankwamen en er werd gestart met een serieuze plateau toastjes met verse garnalen.

Ook nog niet echt toen er een hele pot ansjovis werd aangerukt, samen met Doritos met dipsausjes en kaasjes en stukjes paté. Toen we daarna naar het kerkhof trokken dachten we dat we het meest indrukwekkende deel wel hadden gehad, qua eetvolume. Maar neen.

Er moest koeientong gegeten worden, en veel koeientong ook, met tomatensaus en veel kroketten, en hoe veel ik ook at, mijn grootmoeder bleef met een bezorgde blik kijken, want ik had toch zeker nog niet genoeg? En achteraf ook nog zelfgemaakte éclairtjes van de pepe. Aja, dat kun je toch niet laten staan?

En daarna vond de volgende grootmoeder die op het dagprogramma stond dat we toch echt moesten eten van haar brownies en wafeltjes en koekjes. Gelukkig hadden wij even een helder moment, en dronken we alleen een glaasje spuitwater. De dag was immers nog maar half.

Want ’s avonds was er een etentje bij de broer en zijn mevrouw, met broodjes met tomaat en mozzarella uit de oven en worstjes en chipjes en vreselijk lekkere gevulde champignons en toen moest het hoofdgerecht nog komen en ook dat was zo lekker dat we dan toch maar nog eens bijschepten en toen was er nog dessert en koffie en thee.

Als iemand mij de komende dagen iets ziet eten, gelieve mij dan eventjes subtiel apart te nemen en keihard op mijn gezicht te slaan. Ge zult het wel vinden, het is dat rond met die bolle kaakjes.