Als vloeken helpt, dan vloek je maar. Maak herrie, stennis en misbaar. Scheld schel en luid je goudvis uit en schreeuw je scherven bij elkaar.
Als bidden helpt, bid dan gerust. Als het je troost of sterkt of sust. Of vraag om raad. Als Hij bestaat dan is het goed, maar ‘t is geen must.
Als huilen helpt, ga dan je gang. Het is niet niks en het duurt lang. Het kan geen kwaad als het niet gaat. Het mag gezien zijn, wees niet bang.
Als praten helpt, bel me dan op en steek van wal, hals over kop en van de hak weer op de tak of zachtjes sluipend uit je slop.
Als lopen helpt, vertrek meteen. Zeer doelgericht of nergens heen. Het hoeft niet snel, al mag dat wel. Met verre vrienden of alleen.
Als zwijgen helpt, wees dan maar stil en duik – als dat is wat je wil – een tijdje weg van pijn en pech – als je weer opduikt, geef een gil.
Als lachen helpt, ken ik een grap of val dolkomisch van de trap. Denk aan je kat die keer in bad of aan het Belgisch staatsmanschap.
Als dansen helpt, is er muziek. Als breien helpt, dan hou je steek. Als boos zijn helpt, geef ik kritiek. Als bakken helpt, let there be cake. Als yoga helpt, wees fluks en zen. Als slapen helpt, stop ik je in. Als schrijven helpt, scherp dan je pen. Als poetsen helpt, welaan: begin!
Je voelt je murw en overstelpt en snakt naar stranden, wit geschelpt… Hou vol. Vat moed. Want het komt goed. Doe ondertussen maar wat helpt.
Stijn De Paepe
Het is gedichtendag, en dit jaar moest ik niet lang nadenken. Ik koos het gedicht dat me deze week zoveel deugd deed. Het gedicht dat me deed inzien dat het de dichters en schrijvers zullen zijn die ons uit deze pandemie gaan gidsen.
Het gedicht dat hier ook in voorgelezen vorm te horen valt.
Een tijdje geleden volgde ik een opleiding tot coach.
Heel boeiend, maar waar ik elke opleidingsdag het meeste naar uitkeek was de catering. Verzorgd door een fantastische madam die ons de ene keer Indische biryani voorschotelde en de andere keer een Aziatisch slaatje waar ik nu nog altijd likkebaardend aan terugdenk. Er waren ook telkens tienuurtjes, drie-uurtjes, en desserts na de lunch.
Om maar te zeggen: het was daar de moeite. En genoeg voor iedereen.
Toen de fantastische madam om tien uur een plateau taartjes voor bij de koffie binnenbracht, zag ik een medecursist ongemakkelijk op zijn stoel schuiven. Tijdens een coaching-sessie een uur eerder, had hij openhartig verteld dat hij op dieet was, omdat hij weer met zijn kinderen wilde kunnen spelen zonder moe of buiten adem te zijn.
Toen de andere cursisten opstonden om de taart te gaan halen van de tafel, bleven wij twee zitten.
Ik eet bijna nooit meer voor de middag, en ik had een tas zwarte koffie bij me staan, en geen zin of honger.
Dat is al een tijd zo. Sinds ik systematisch ergens tussen de 13 en 18 uur per dag vast (niet tussen één en zes in de namiddag, maar in totaal tussen de 13 en de 18 uur aan een stuk), heeft mijn lichaam een soort reset gedaan, en heb ik een stuk minder honger in plaats van meer. Ik eet ook gezonder en minder suiker, waardoor ik ook veel minder goestjes heb dan vroeger.
Er was taart voorzien voor elk van ons, dus wist ik dat ik, als ik er zin in had, straks nog van kon eten. Kortweg: geen issue.
Compleet ander verhaal bij mijn mede-cursist aan de overkant.
Ik zag het gebeuren. Hoe het zweet hem zichtbaar uitbrak.
Omdat hij zoveel zin had in die taart.
Hij had vast al honger, ook, na zijn vroege ontbijt om op tijd in de cursus te geraken.
Ik zag hem afzien en twijfelen, maar hij bleef toch op zijn stoel zitten.
Ik denk dat hij een halfuur gevochten heeft, met alles dat hij in zich had.
Al zijn wilskracht, al zijn motivatie, al zijn welgemikte voornemens.
Ik zag het, en ik herkende het zo hard, want ik heb zelf zo vaak gevochten.
Rond 10:30 stapte hij naar de tafel, en hij at de cake op.
Met zoveel zichtbaar schuldgevoel, dat ik denk dat het hem niet eens heeft gesmaakt.
Had hij gekund, hij had zich weggestoken in een kast of onder een tafel, om niet te moeten tonen dat het hem alsnog niet was gelukt om niet te eten.
Mijn hart brak voor mijn medecursist, omdat ik hem tot een paar jaar geleden was.
Proberen om niet te eten. Doorbijten.
Op je tanden proberen te bijten. Dat even volhouden. Dan toch eten, en er niet van genieten. ’s Avonds terugkijken op weer een dag van falen en ingaan tegen goede voornemens. Dan soms alleen al uit miserie eten.
De volgende dag rijstkoeken meesleuren omdat ik doodsbang was dat ik anders toch een Snickers uit de automaat zou halen.
Nu vertrek ik soms ergens naartoe voor een hele dag, en heb ik alleen water bij me. Als er koffie is, dan weet ik dat ik het zelfs een hele dag kan halen, als dat zou moeten.
No biggie. En ik moet me ook niet haasten als het om eten gaat.
Een uur later naar een winkel gaan, om een grote salade of iets anders, het is ook oké. Net als taart eten als er taart is.
Zo’n verschil met vroeger, het is niet normaal.
Het is met vasten een beetje zoals met stoppen met alcohol: plots zie je hoe heel veel dingen samenhangen met alcohol, en dat elke reden goed lijkt om te drinken.
Met eten is het net zo.
Dan maar nog meer eten, want het is toch al kapot. Het heeft zelfs geen zin.
Het werkt allemaal toch niet.
Maar dat is niet zo.
Het ligt niet aan jou of aan je karakter, maar aan het feit dat je met diëten iets probeert dat niet werkt.
Ik heb de onderzoeken voor je gelezen.
De slaagkansen met diëten zijn na een jaar minimaal.
Dus werken ze niet.
Punt.
Als een dieet van je vraagt dat je als een strijder die steeds op zijn hoede moet zijn voor suiker en vet door zijn dagen moet gaan, dan moet je je afvragen of je dat überhaupt wel wilt.
Want als het niet werkt voor altijd, waarom zou je het dan in godsnaam proberen?
Deze week lanceer ik mijn splinternieuwe online programma Vast en Zeker. Een online traject waarmee ik je leer hoe je dankzij periodiek vasten afvalt, aan energie wint, en je gezondheid alle kansen geeft, zonder tandenbijten of extreme dieetregels die je met moeite volhoudt tot het weekend is.
Jij krijgt als eerste de kans om in te tekenen voor de bèta-editie.
De wat?
De bèta-editie, met deze voorwaarden:
de cursus is klaar, alleen moet ik de presentatievideo’s nog inblikken. Die krijg je vanaf midden februari in mooie pakketjes, tot je alles hebt tegen midden maart.
Er zijn nog maar een paar plaatsen voor Exclusive, de groepscoaching-optie. Hierin gaan we elke maand samen aan de slag met virtuele calls waarin ik al je vragen beantwoord en je help om een stap verder te zetten.
Je krijgt ook toegang tot een privaat Slack-kanaal met de anderen in je groep, en met mij. Ik drop er regelmatig extra motivatie en inspiratie. Wil je weten of dit iets voor jou zou zijn, stuur me dan even een mailtje.
Het nu al illustere jaar waarin ik –als het god belieft– veertig word.
Rouwig ben ik niet, ik heb het gevoel dat ik met de jaren ook interest ontvang in de vorm van zelfkennis en zelfs een beetje wijsheid.
Hoe vaak ik ook met mijn zichtbaar ouder wordende kop tegen bepaalde muren blijf knallen, bij elke knal leer ik mezelf beter kennen en inschatten. De tijd zal uitwijzen of de knallen het waard waren, maar ik denk het wel.
Ik weet dus ook, dat ik aandoenlijk enthousiast word van nieuwe jaren, en dan de haast kinderlijke neiging vertoon om te geloven in immense en bijna magische transformaties die er de maanden ervoor te veel aan waren. NEW YEAR NEW ME, YES PLEASE.
Minstens drie keer per week vijf kilometer lopen, nooit nog suiker of spaghetti eten, elke dag zwaar mediteren, want die oude me deed toch echt nog niet genoeg, en het is verdomme hoog tijd om haar nog wat extra op te jutten met een paar onhaalbare doelen. Aja.
Hoe grootser mijn voornemens in het verleden waren, hoe sneller ik ze ook weer met een grote zwaai de vuilnisbak insmeet. Ik lees hier dat de datum waarop we er meestal mee kappen rond de derde donderdag van januari ligt, dit jaar dus de 17de, maar zelfs dat haal ik maar zelden.
Of beter: haalde. Er zit zowaar beterschap op.
Toen ik dat patroon begon te doorzien heb ik het kind voor een keer niet met het badwater weggegooid. Ik maak nog voornemens, maar andere voornemens. Voornemens waar ik meer deugd van heb, vooral. Die focussen op processen in plaats van zotte transformaties en resultaten. Misschien eerder intenties, dan echte voornemens.
Waarover straks meer.
De laatste jaren volg ik altijd hetzelfde proces. Aan het einde van het jaar neem ik uitgebreid de tijd om terug te kijken. Zowel op persoonlijk als op zakelijk vlak. Meestal doe ik dat aan de hand van het “Unravel your year”-werkboek van Susannah Conway.
Op basis van wat daaruit komt, stel ik mezelf aan de start van een nieuw jaar dezelfde vragen die ik me eigenlijk ook elke week stel, als ik op vrijdag mijn wekelijkse review maak in mijn bullet journal.
Drie vragen die je kunt samenvatten met drie Engelse woorden.
START. STOP. IMPROVE.
Ik voeg er altijd nog een extra woord aan toe: REPEAT.
Ik geloof niet meer in de grote transformaties, maar steeds meer in de kleine aanpassingen over lange tijd. Omdat ik bij mezelf zie dat het die kleine aanpassingen zijn, die me op lange termijn het allermeeste opleveren.
Zoveel meer dan de momenten van grootste, maar niet blijvende veranderingen. Ik weet het: elke dag een klein beetje verder lopen is minder sexy dan direct de marathon des sables willen uitdoen, maar het marcheert zoveel beter. Zolang je vanuit een soort angstkramp maar niet wil dat alles morgen helemaal anders is. En zolang je maar de juiste vragen stelt, als dingen niet direct miraculeus opgelost geraken. Zolang je maar nieuwsgierig bent, in plaats van beenhard.
Niet “ik kan dat toch niet en waarom heb ik zoveel minder karakter dan alle andere mensen boehoehoe?”, maar “hoe kan ik dat hier voor mij doen marcheren?”. Gamechangertje.
Eén van de zaken die ik absoluut en zonder enige twijfel wil blijven doen in 2021, is periodiek vasten. Waarbij het dus belangrijker is wanneer je eet en niet eet, dan wat je eet. Wat niet wil zeggen dat je compleet los kunt gaan, maar wel dat je een machtig helder raamwerk hebt, zelfs als je geen supermens bent die zijn emo-eten compleet onder controle heeft of nooit eens foert zegt. Ik zeg elke week wel eens foert, en ik ben compleet zot van periodiek vasten.
Volgens de app die ik gebruik, bijna 300 van de 366 dagen in 2020. Ergens tussen de 13 en de 18 uur. Niet een paar dagen na elkaar. Geen dagen van 24 uur. Neen, gewoon: elke dag, en dat een jaar volhouden. Tot je geen mensen meer kunt tegenkomen die je vragen naar waar je de wilskracht vandaan haalt. En jij weet: als je een deftig, helder duurzaam systeem hebt, dan is er weinig wilskracht nodig. Echt waar.
Als je focust op de processen, in plaats van op de resultaten, dan volgen die resultaten na verloop van tijd vanzelf.
Dan is het gewoon uitvoeren en weten dat je zo een vriend maakt van de tijd die toch passeert, en geen vijand.
Volg het systeem, zet in op consistentie in plaats van op de grote veranderingen, doe van elke dag een beetje beter, en hell, al die beetjes zorgen voor heel veel beter, in de loop van de jaren.
Daar ben ik nu eens het wandelende bewijs van, besef ik als ik naar foto’s van mijn drinkende, overetende, angstige zelf uit het verleden kijk.
Met bakken mildheid, ja, want ik zie Kelly van tien jaar en twintig jaar geleden nu veel liever dan ik Kelly toen zag, en gelukkig maar, want het was absoluut nodig.
Ik heb moeten leren om mezelf graag te zien voor ik resultaten zag van mijn inspanningen, en om te stoppen met wachten tot ik eindelijk “een betere versie” van mezelf was.
Ik heb eerst moeten leren dat ik al goed genoeg was, om dan traag en met vertrouwen dingen aan te passen.
Zonder te vervallen in extremen, of te focussen op straffen en belonen en restricties. Met zachte discipline en eerlijk zijn tegenover jezelf, kom je zoveel verder.
Ik wilde nooit nog iets doen dat ik niet voor de rest van mijn leven kon volhouden, omdat het zo zwaar en lastig was. Ik wilde iets dat ervoor zorgde dat ik er niet alleen beter uitzag, maar me ook en vooral beter voelde.
Alles, behalve een dieet met zotte en niet houdbare regels, dus.
En hell, zo blij dat ik het eindelijk heb gevonden, op de valreep zo voor mijn veertigste.
(ik ben er op vraag van velen een heerlijke online cursus rond aan het maken, die mijn kennis rond periodiek vasten koppelt aan alles dat ik de afgelopen jaren heb geleerd over gewoontevorming, intentie en zelfliefde.
Als je je mailadres hier nalaat stuur ik je binnenkort alle info over de startdatum en wat de cursus concreet inhoudt.)
Iets zonder haast, ook dat vond ik heel belangrijk. Er wordt veel gezegd en geschreven over mildheid, en voor mij is dat ook: opmerken wanneer ik begin te haasten en jagen en meer verwacht dan er in realiteit is.
Haast is zo goed als altijd angst in een verkleedkostuum, besef ik nu beter dan ooit. Doen we niet meer. Been there, done that, bought the t-shirt in veel te veel verschillende maten, omdat het geen solide basis was om op voort te bouwen.
Al helemaal niet tijdens een zenuwslopende pandemie, om maar iets te zeggen. Een zenuwslopende pandemie waarin ik én veel wafels bakte en at, de horeca steunde, en voor het eerst in mijn volwassen leven een BMI bereikte dat door de wetenschap als gezond wordt beschouwd.
Kan tellen, qua lakmoesproef voor iedereen die zegt dat vasten wel gezond is, maar jammergenoeg niet vol te houden door gewone mensen.
Gewoner en minder wilskrachtig dan biebie hier ga je ze nochtans niet snel vinden, denk ik dan.
Het is in elk geval een hele boeiende oefening, met die drie woorden.
Beter nog: met die vierde erbij, zodat je beseft dat heel veel in je leven al bolt.
Neem een blad papier, een pen en een grote tas koffie of thee, en schrijf. Over je leven, je doelen, je intenties.
Gebruik het schrijven om te ontdekken waar je graag mee wilt beginnen en stoppen. Zonder te blijven hangen in wat het moet zijn. Het is vaak zo verrassend om te zien wat er komt als je een minuut of dertig vrij schrijft.
Ik schrijf en mediteer elke dag, ondertussen, en het doet wonderen voor mijn hoofd, en maakt al de rest makkelijker.
Het laat me toe om vanop afstand te kijken naar wat er in mijn hoofd gebeurt, en hoe ik mezelf soms in de weg sta zonder het goed te beseffen.
En ja, het is zelfs nog leuker in een mooi dotted Leuchtturm1917-schrift en een vulpen met paarse inkt, maar dat is zeker geen verplichting.
Ik maak ook elk jaar een lijstje van -dit jaar- 21 dingen die ik in 2021 ga doen. Geïnspireerd door Gretchen en Liz, die het ook al een paar jaar doen.
Dat zijn ook al niet de grootste, meest zotte voornemens.
Het kan net zo goed zijn dat ik in 2021 eindelijk eens een deftige sjakos wil kopen. Als je wilt weten wat er op mijn lijstje staat, hou dan zeker mijn podcast Werk & Leven in de gaten. Morgen nemen we de eerste aflevering van 2021 op, en daar zou dat lijstje wel eens uitgebreid in aan bod kunnen komen. (en wat er gekomen is van mijn lijstje van vorig jaar, ahahahaha)
Ik hoor soms dat mensen geen lijstje willen maken, om zichzelf maar niet compleet teleur te stellen als ze dan niet alles kunnen afvinken. Maar daar gaat het mij eigenlijk totaal niet om.
Ik verwacht niet dat ik alles ga afvinken.
Ik weet wel, dat ik altijd meer waarmaak met een lijstje vol intenties waarvoor ik de tijd heb genomen om erover na te denken, dan zonder lijstje.
De intentie alleen al geeft richting.
Of zoals ik het Rachel Hollis onlangs in haar podcast hoorde zeggen: if you aim at nothing, you’ll hit it every time.
Amen, girl. Amen.
Keer benieuwd ook: waarmee wil jij stoppen en starten in 2021, en wat wil je verbeteren en herhalen? Deel gerust in de reacties hieronder en inspireer ons!En vergeet je niet hier op de mailinglijst voor “Vast en Zeker” te zetten als je meer wilt weten over mijn nieuwe cursus.
