lilith schrijft nieuwsbrief zes

Lieve Dexter, gisteren stond ik op een koud en donker treinperron in Antwerpen, na een dag werken op de redactie. Ik was een klein beetje bedremmeld omdat ik wist dat ik te laat thuis zou zijn om je nog te zien. Oke, schrap een klein beetje bedremmeld. Mijn hart zonk in mijn schoenen zoals alleen

lilith schrijft nieuwsbrief vijf

Lieve Dexter, het feit dat ik deze nieuwsbrief schrijf is een goed teken. Die van vorige maand heb ik immers geskipt, en toen ik hem skipte was ik erg bang dat ik die van de volgende maand ook zou moeten skippen omdat het zo moeilijk zou blijven. Ik was bang dat elke dag zou blijven

5 beelden, 5 dingen

1__Dit zijn waarschijnlijk de laatste nazomerse foto’s van dit jaar. Hoewel ze nog maar een dikke week geleden gemaakt zijn, voelen ze als uit een ander tijdperk. Hoe komt dat besef binnen, lilith? Hebt ge zoiets van we overleven dat hier ook wel weer? Of van WATTENHELL NOT READY YET TAKE ME BACK? Zoals elk

Lilith en de vrouwtjes

“Je moet het niet persoonlijk nemen, zij is een vrouwenhaatster”, zei de man die tegenover me in een dampende kom bouillon stond te roeren. “Hij heeft gelijk”, zei de vrouwenhaatster waarvan sprake tot mijn verbazing. “Ik doe het niet goed met andere vrouwen”. Ik stond in een leslokaal van de avondschool, en voor mij brachten

5 beelden, 5 dingen

1_ Als het coronavirus me de afgelopen twee weken heeft zien te bespringen zonder dat ik het weet, dan bestaat de kans dat het gewoon van me af is gegleden. Mijn lichaam is simpelweg te tam om zich te beginnen verdedigen, en volgens Dexter, child prodigy en mijn zoon, word je niet zozeer ziek van