Monthly Archives: april 2006

travel (act monday!)

Geschreven op 18 april 2006 | manic monday

Jahaa, we zijn terug uit Olland, hoor. Morgen meer over kut-chipknipkaarten, dudok appeltaart en sjuu derans, maar vandaag nog snel een uitzonderlijk late Manic Monday. En die gaat, hoe raadt u het, over reizen.

Noem alle landen op waar je ooit bent geweest.

BelgiÎ, Frankrijk, Nederland, Duitsland, Spanje, ItaliÎ en Engeland. Pover als je weet dat ik nog heel de wereld wil zien.

Wat was je leukste reiservaring?

Ik was in elk geval het meeste onder de indruk van de eerste aanblik van VenetiÎ vanuit de lagune waarin de stad geweldig mooi ligt te zijn. VenetiÎ mag dan wel compleet opgeslokt worden door het massa-toerisme, ik heb zelden zoiets moois gezien. Ook super: het San Michele kerkhofeiland bij VenetiÎ. Er hangt een heel aparte serene sfeer en er liggen een paar beroemde medemensen begraven.

Noem vijf dingen of plaatsen die je in dit leven nog wilt zien.

Het paradijselijke Bora Bora. Nieuw Zeeland. Hele stukken van Amerika. ScandinaviÎ. Japan.

Het strand, of de bergen? Of iets anders?

Ik ben geen strandligger, men zou mij veel geld moeten geven om een week op een strand in Spanje of Turkije te gaan liggen.. Ik hou vooral van citytrips, maar ook van adembenemende natuur en mooie uitzichten. Wandelen in de Ardennen is dan weer een stuk minder mijn ding, aangezien ik alleen maar graag wandel als ik effectief ergens naartoe ga. Wandelen for the sake of wandelen vind ik dwaas.

Ga je dit jaar op reis? Waarheen?

Met een beetje geluk gaan we deze zomer eens naar Lissabon.

blogstoppie

Geschreven op 12 april 2006 | personal

Het heeft niks met lentekriebels te maken want die zijn een paar weken geleden helemaal gestorven aan een accute aanval van teleurstelling, maar ook hier is het inderdaad betrekkelijk stil.

Het valt eventjes niet mee om Èn ziekelijk te zijn, Èn nog een hele berg werk voor de boeg te hebben voor we zondag aan een welverdiend weekje congÈ kunnen beginnen. Met gifgroen snot in je hoofd een serieus telefonisch interview proberen af te nemen terwijl je klinkt als Donald Duck, hed id eend ieds anderd, bijvoorbeeld. Zondag vertrekken we richting Noorderburen voor een winkel/rusttripje, en ik heb maar meteen een hele resem winkels op mijn lijstje gezet met namen die ik vroeger altijd in de Fancy en de Hitkrant las, maar die hier gewoon niet bestaan. Ik ben een ware Nederland-adept, weet u nog wel?

Maar goed, als het dan eens stil is dan heb ik het van mijn kant liever ineens goed stil, dus ga ik me even een week in stilzwijgen hullen. Het zou fantastisch zijn als mijn Nederlandse lezers ondertussen een paar tips gaven over laat ons zeggen gave winkels in Rotterdam.

Feverrrr!

Geschreven op 11 april 2006 | stom

Ik, die vroeger bij hoge koorts gemiddeld zo’n 37,4 graden liet optekenen, ben de laatste tijd records aan het breken.

Het laatste jaar krijg ik heuse koortsaanvallen die ervoor zorgen dat diegene die naast mij slaapt het gevoel krijgt dat hij net uit een vliegtuig gestapt is op het kokend hete vliegveld van Barcelona. Bij momenten slaat mijn stem over naar een heesheid waarop Sarah Bettens pokkejaloers zou zijn, en in bad doe ik weer de truc met de aureool van heetheid terwijl ikzelf ijs en ijskoud heb. Kippenvel in een warm bad, het blijft een fenomeen waar ik met open mond naar kan staren. Voor de rest zie ik er vooral uit als de vrouw van David de Kabouter wat blozende wangen betreft, en zegt alles aan mijn “klam”.

Volgens de dokter zegt alles aan mij dan weer “angine”, en dat heeft allemaal ÈÈn groot voordeel: ik heb net de tijd gehad om de eerste twee afleveringen van Carnivale uit te checken vanuit mijn ziekbed. En dat smaakt serieus naar meer!

consumerism

Geschreven op 10 april 2006 | manic monday

De Manic Monday van deze week gaat over geld uitgeven aan fijne en minder fijne dingen.

Aan welke drie dingen heb jij ooit het meeste geld uitgegeven? Heb je er spijt van?

Aan een huis, de verbouwingen aan dat huis en aan reizen. Allemaal dingen waar ik absoluut geen spijt van heb, ondanks het feit dat ik de verbouwingen magistraal onderschat had. Maar hey, je moet er wat voor overhebben om over een uitermate charming huisje te beschikken.

Waarvoor zou je heel veel geld overhebben?

Voor reizen. Ik wil nog zowat heel de wereld ooit eens gezien hebben. En aan tijd. Een sabbatjaartje of drie, daar zou ik wel wat voor overhebben zulle.

Wat was je grootste miskoop ooit?

De glazen tafel waarover youri het in de comments had. Lees: de tafel waarop je geen bestek kon leggen zonder een akelig “tjingelingeling” te horen, waardoor elke maaltijd een zenuwslopend tafereeltje werd.
Voor de rest een paar zo goed als nooit gedragen kledingstukken, maar gelukkig geen dure.

Waarvoor ben je op dit moment aan het sparen? (ofte: welke aankoop staat binnenkort gepland?) Mijn rijbewijs, een nieuwe auto en een paar tripjes. En de tweede fase van de verbouwingswerken, want die is er! :aah:

Als je een eigen winkeltje zou openhouden, wat zou je dan het liefste van al verkopen?

Internationale tijdschriften. Ik ben gek op tijdschriften, en liefst zo veel mogelijk.

de ijspiste van G.

Geschreven op 5 april 2006 | personal

Als er ÈÈn ding is dat ik mij op relationeel vlak beklaag dan is het wel dat ik Youri in het begin van onze romance niet voor een onvoldongen feit heb gezet wat betreft de ijspiste van G. Dat ik te braaf ben geweest en te snel “ja keppe, geen probleem keppe” heb gezegd toen het onderwerp ter sprake kwam. En dat onderwerp, dat kwam razendsnel ter sprake, waarschijnlijk zelfs nog razendsneller dan seks en wie de rekeningen zou betalen op restaurant.

Het was de klassieke love-storay tussen Youri en mij: jongen en meisje ontmoeten elkaar op internet, jongen en meisje ontmoeten elkaar twee jaar later in het echt op weg naar Disneyland Parijs, jongen blijkt woonachtig in het dorpje G., aka “het dorp met de kick-ass ijspiste”, meisje denkt “allright, hele dagen schaatseuh!” en begint een relatie met jongen in Barcelona. Dat was dat.

Waar ik woonde kon je G. niet uitspreken (haha, waar ik woon kan niemand de G uitspreken *slaat op bil*) zonder de ijspiste van G. te vermelden. En als we ijspiste zeggen, dan zeggen we “G.” (dat eigenlijk klinkt als “H.”) Ik herinner me hoe we als kind uren reden om in G. te geraken voor een namiddagje schaatsen, en dat terwijl G. eigenlijk maar een goed half uur rijden van ons vandaan lag. Veel had te maken met mijn vader die nooit ergens de weg van de eerste keer vindt en erom bekend stond om op de ring rond Kortrijk meerdere malen op zenuwachtige wijze “JA MO JA! LIENGS?! IST NU LIENGS OF RECHS, BRIGITTE?! BRIGITTE!!!!??? :AAH:” te roepen terwijl hij van alle kanten bijna werd gegrepen door camions die zeven keer zo groot waren als onze Nissan Sunny. Aangezien er in die tijd nog geen GPS bestond onthul ik bij deze dat mijn moeder de naam Brigitte draagt.

Om een lang verhaal kort te maken: voor ons was de schaatspiste van G. bijzonder genoeg om dergelijke traumatiserende ervaringen te doorstaan. Mijn kinnebak viel toen ook bijna op de grond toen Youri doodleuk vertelde dat hij nog nooit in de ijspiste van G. was geweest, ook al woonde hij er op minder dan een halve kilometer vandaan en kon je het ijs bijna ruiken als je in zijn achtertuin stond. Absurder nog: hij had geen intenties om er ooit naartoe te gaan ook niet. Neen, schaatsen, dat was nu eens helemaal zijn ding niet zie. En daar heb ik gefaald. Ik heb even geluidjes van absolute verbijstering uitgestoten, dat wel. En ik heb een kwartier besteed aan hem warm proberen te maken voor een tripje naar de ijspiste, want ik wist zeker dat we ons rot zouden amuseren. Als dat niet het geval zou zijn dan zou ik hem trakteren op een zjatte hot coco in de cafetaria. Hij hield het hoofd koel en zei “neen”.

Al bijna drie jaar passeren wij minstens elke week, en de laatste weken zelfs elke dag langs de schaatspiste van G. Een privilege waar ik als kind alleen maar van kon dromen. Al bijna drie jaar probeer ik Youri ervan te overtuigen dat schaatsen niet dwaas/gay/saai/*insert denigrerend woord here* is, en dat we de time of our laaaif zouden hebben in de Finlandia, want zo heet dat spel, en toch lukt het me niet.

Vandaar dat ik voor ÈÈn keer beroep doe op jullie bereidwilligheid, beste lezers.
Vertel hem over die eindeloze bevroren bronnen van pret! Stuur hem foto’s van schaatsende kiendjes. Stalk hem via sms. Doe iets.

dear diary moments

Geschreven op 4 april 2006 | nostalgia

Ergens op de zolder van de nieuwe crib staat een doos, en als u dacht dat het zomaar een doos is, dan heeft u dat mis. Het is dÈ doos, als in “de doos die ik met mijn blote, hevig smeulende handen uit een brand zou redden”-doos. In de doos ligt mijn hele puberale leven uitgesmeerd over zo’n vijftien dagboekjes in alle formaten waarin dagboekjes ooit verschenen zijn. Met slotjes, zonder slotjes, met Ray en Anita van 2-unlimited op de cover, zonder Ray en Anita maar wel met een Nick Carter-sticker uit de Joepie (niet omdat ik verliefd was op Nick Carter, wel omdat ik verliefd was op Nick van de computerwinkel in Ieper, nvdr.), en zo goed als alles daar tussenin.

Ik ben er in de tijd als elfjarig meisje mee begonnen op de blaadjes van een cursusblok, en de tekening die ik toen ter illustratie maakte van een stukje over al mijn huisdieren die ooit overleden waren is nog steeds legendarisch. Picture grafzerkjes met blomkes op en de namen van Pluche, Laika en Ramses in een kindergeschriftje. Aw. Hoe ouder ik werd, hoe minder ik illustreerde en hoe meer ik koos voor puberale verslaggeving in de stijl van “ik hou van bram maar ik denk dat hij verslaafd is aan cocaÔne en alles want soms doet hij zo raar maar toch hou ik van hem. Voor eeuwig!” om dan de dag daarna Bram in te wisselen voor Jan, Pier en Pol en hen ervan te verdenken ’s nachts het bloed van kippen te drinken. In die tijd was er nog geen sprake van vogelgriep en was ik nogal in de ban van jongens die “bad” all over hun pokdalig voorhoofd geschreven hadden staan. Ook al kwamen die jongens dan met hun velootjen uit Kemmel in plaats van met hun Harley uit Big Bear, het was het beste dat wij westhoekchicks konden krijgen.

Elke avond voltrok zich hetzelfde ritueel: na het avondeten trok ik getormenteerd naar mijn kamer om er in het schijnsel van kaarslicht en wierrookwalmen boven een dagboek te zitten zuchten dat de wereld mij niet begreep en die kerel van de vierdes in het bijzonder ook niet, en ik vulde pagina na pagina met het pathetische geblaat dat enkel pubers meester zijn. Stylo’s die erin waren geslaagd om niet leeggeschreven te worden op het slagveld van mijn dagboek gingen ten onder aan de honderden brieven die ik naar mijn beste vriendin stuurde. Mijn vriendin en ik, wij stelden elke week een kanjer top-10 op waarin wij in een hot-or-nohot avant la lettre al onze mannelijke klasgenoten raten dat het weinig naam had, om maar te zeggen.

Ik schreef en schreef, ook toen ik in Gent studeerde en mijn onderwerpen zowaar iets volwassener werden, ook toen ik uit Gent terugkwam en een dieetavontuur op geweldige wijze wist te volbrengen (wat me eraan doet denken: binnenkort meer GLEEEDI!), ook toen ik Youri leerde kennen en helemaal verliefd werd, en toen plots niets meer. Blijkbaar is een dagboek bijhouden niet meer zo fijn als je niks hebt om over te zagen ende huilen ende snotteren, en je niet leeft onder de genade van een leaf dat je alle kanten van de kamer laat zien als je een opmerking durft maken over zijn pokdalige cocaÔneverslaving. Toen ik plots wel weer dingen had om over te zagen was dat meteen ook het startschot voor de illustere voorgangers van tales from the crib en uiteindelijk tales from the crib zelf.

Voor mij liggen heden een Moleskine-schrift met lijntjes en een zwarte rollerbal, want ergens diep vanbinnen mis ik het gevoel van ranten en ranten for the sake of it en alles dat op mijn lever ligt in intieme kring met mezelf te delen. Na vier jaar ga ik weer echt schrijven in een echt dagboek over de echte dingen die tales from the crib niet halen.

Wat jullie?

television

Geschreven op 3 april 2006 | manic monday

Welke programma’s had je de laatste vijf jaar voor geen geld willen missen?

Lost vond en vind ik nog steeds zeer fijn. Vanavond is er een aflevering die ik nog niet heb gezien, en ik kan daar nog altijd geweldig naar uitkijken. De eerste reeks van Idool vond ik leuk en spannend, net als de eerste reeks van Big Brother, dus die finales had ik ook niet willen missen. “In de Gloria”, natuurlijk. “Fat Club” op Vitaya. (l) Elke aflevering van MTV cribs die zich in mijn omgeving bevond. “De mensentuin” op canvas in den tijd. “Je zal het maar hebben” op den Olland.

Welk programma heb jij in tegenstelling tot de rest van de wereld nog NOOIT gezien?

Twin Peaks. Langer dan vijf minuten van Expeditie Robinson. The Fast Show.

Wie is je favoriete televisiepersoonlijkheid en waarom?

Internationaal hou ik van mensen als Louis Theroux, Ray Cokes, en die kerel die op jim tv allerlei opdrachtjes doet in verschillende landen daar. Die sjiekn.

In de vloanders hastn als Jean Blaute, Urbanus, Nic Balthazar en andere fijne mensen. David Davidse als mijn favoriete homo van dit moment en Ella Leyers for aanmoedigingsprijs.

Wat moeten ze dringend heruitzenden bij wijze van ultiem jeugdsentiment?

MTV’s Most Wanted met die fantastische Ray Cokes. Hele avonden hebben mijn broer en ik zitten kijken naar het programma waarin bellers van over heel Europa hun zegje konden doen. Aangezien we toen nog tot de categorie “kindjes” behoorden ga ik ervan uit dat Ray Cokes de reden was dat ik later altijd geweldig goede punten heb gehad voor Engels. Ik zou geld geven om te zien hoe gedateerd Pathetic Pat en Naughty Nympho Nina ondertussen zijn, en om te zien wat er destijds ook al weer in de Goodie Bags zat. *zingt Goodie Bag Goodie Bag, Goodie Goodie Goodie Bag, Goodie Bag Goodie Bag Goo-Die Bag!*

Welk soort programma mis jij tegenwoordig? Antwoord met een genre.

Grote shows met showtrappen en orkesten onder leiding van Lou Roman. :aah:

de gevleugelde stad

Geschreven op 1 april 2006 | trips

Net als vorig jaar was het straattheaterfestival in Ieper vandaag weer geweldig leuk om op rond te slenteren.

En mijn favoriet van vandaag: Mario, Queen of the Circus (USA).

Het fijne is dat ik dit in tegenstelling tot vorig jaar op zaterdag post, en dat er dus nog een hele dag Gevleugelde Stad voor de boeg ligt morgen. Vanaf 15 uur in het stadscentrum van het wondermooie Ieper, en als u mij tegenkomt mag u zeker eens zwaaien. Geen dank!

Tales from the Crib

Putting the sfeer in blogosfeer since 2004