Ik heb de kans nog niet gehad om naar “Zo is er maar ÈÈn” te kijken op ÈÈn, en dat is om verschillende reden jammer. Eerst en vooral heb ik best wel een boon voor Yasmine. Always have, always will, en toen ik haar vorige week intelligent en oke hoorde wezen in Brussel Midi werd dat gevoel enkel nog versterkt. Wat mij betreft heeft dat weinig met haar geaardheid te maken, maar het is opvallend dat er in mijn hokje “vrouwen die ik wÈl kan pruimen” (pun sooo intended, hastn) opvallend veel lesbisch aangedane meiden zitten. Zo heb ik bonen op overschot voor Truus Druyts, vond ik Marianne van de Mol een ongelooflijk sexy madam en kan Sarah Bettens wat mij betreft ook al niet veel verkeerd doen. Trek er uw conclusie uit.
Reden twee is dat ik gewoonweg een aanhanger ben van het Vlaamsche lied, en kleinkunst in het bijzonder. Ik ben opgegroeid in een gezin waar Boudewijn De Groot de plaats van meest voorkomende artiest in de platenkast enkel moest delen met Urbanus. Mijn vader heeft de complete kleinkunstcollectie zodanig veel vollen bak door onze living doen schallen dat ik ze stuk voor stuk kan meezingen: Pastorale van Liesbeth List en Ramses Shaffy, de Kauwgomballenboom van Elly en Rikkert, Ben ik te Min van Armand, de Zotte Morgen van Zjef Van Uytsel, Rozanne van Wim Decraene, ze maken even veel deel uit van mijn jeugd als jeugdpuistjes en ldvd.
Ik heb ondertussen ontdekt dat alle nummers uit “Zo is er maar ÈÈn” kort beluisterd kunnen worden op de website van ÈÈn, en je al vooruit kunt kijken naar welke nog komen. Het lijkt me een leuke selectie, en ik zal volgende week zeker mijn best doen om het eens te bekijken, maar ik mis toch enkele nummers.
Waar is “Amsterdam” van Kris Debruyne?
En echt niet “Rozanne” van Wim Decraene?
Herman Van Veen?
Willem Vermandere?
“Avond” van Boudewijn de Groot?
“Rode Wijn” van Bram Vermeulen zit er wel in. Door Sioen, begot.
Ze houden blijkbaar wel van vergezochte contrasten bij EÈn.
En u? Heeft u nog iets met het Vlaamsche lied en kleinkunst in het bijzonder?
Ergens tussen de zee en het binnenland verschijnt elke week een krantje waarvan ik en ik alleen de redactionele inhoud bepaal. Meer dan vijfendertigduizend gezinnen krijgen mijn krantje elke week in de bus, en het is een goed krantje want er staan niet alleen soms bonnetjes in om een gratis zak chips te gaan halen, je kunt er ook je patatten op schillen, bijvoorbeeld. In elk geval: feit is dat de twaalfjarige in mij het soms nog steeds een rare ervaring vindt om ergens binnen te komen en mijn volledig zelf volgepende en volgefotografeerde gazetse gedrukt en wel op de respectievelijke salontafel te zien liggen. 
De laatste dagen heb ik mezelf een paar keer ondergedompeld in het warme gevoel dat “de goeie oude tijd” heet. De eerste keer hoorde ik een nummer van Soul Asylum voorbijkomen op de radio en moest ik denken aan de tijden in mijn leven dat mijn vrienden langer haar hadden dan mijn vriendinnen. De jaren zeventig, het was aglijk een schonen tijd. De tweede keer groef ik in mijn geheugen onder het mom van een blogstokje, en ik kwam daar zoveel hilarische en minder hilarische situaties tegen dat ik er week van werd. Toen kreeg ik als bij wonder plots een mail van oude vriend B. die ik al zeker vijf jaar niet meer gezien of gehoord had (en dat is een ware schande!), met daaronder een URL die leidde naar een website met foto’s van oude vriend B. en zijn huidige bezigheden als DJ zowaar. Gedachten als “dammit, oude vriend B., wij moeten dringend nog een keer samen alcohol gaan drinken” schoten door mijn met nostalgie gevulde hersenpan. 
De Manic Monday van deze week gaat over muziek, maestro. 
Ik kan zonder veel moeite een boompje opzetten over dingen die rammelen aan ons huidige onderwijssysteem. Het mag dan wel als ÈÈn van de beste systemen ter wereld gelden, en na veel trial and error als beste manier uit de bus zijn gekomen om mensen te onderwijzen, toch zal mijn kroost als het van mij afhangt niet per definitie meedraaien in het regulier lager onderwijs. Onder andere omdat ik vind dat de leermethodes zo achterhaald zijn als wat, en kindjes van zeven hun avonden niet moeten spenderen aan huiswerk maar aan boomhutten maken en salamanders vangen. 
Morgen ben ik de hele dag virtueel jarig. 
Drie jaar geleden kenden Youri en ik elkaar een goeie maand toen we samen de Paasfoor in Kortrijk uitcheckten. Het was op dat moment het beste excuus om aan elkanders billen te kunnen frotten, en sindsdien zijn we het blijven doen. De Paasfoor bezoeken, that is, met dat billen frotten zijn we ondertussen gestopt na verschillende klachten van de wijkagent. 
De geweldige 
“Kunt u even checken of winkelcentrum Alexandrium vandaag open is?” vroeg ik aan de hoteljongen die daar het meeste capabel toe leek. De jongen tokkelde een paar woordjes op de computer (ik gok “openingsuren” en “Alexandrium”) terwijl ik hoopvol in zijn richting staarde. En ja hoor, Alexandrium was vandaag open van 11 tot fijf. Pieh00w!