Het is haast hallucinant, dat ik driëenvijftig dagen elke dag heb geblogd zonder terug te vallen op the good ol’ what’s in my bag-post. Ik deed dat vroeger namelijk al eens regelmatig, heel mijn sjakosse leegkieperen, de geplette passievruchten ervan tussen vissen en de miljarden rekeningetjes in de vuilnisbak gooien, de genante dingen buiten beeld leggen en dan een foto nemen. Zoals nu, dus. Misschien hebben jullie er iets aan, misschien brengt het ons dichter bij elkaar.

We zien:

* mijn Kindle e-reader, in zijn vreselijk dure roze hoesje
* een USB-stick die ik niet heb laten zitten aan de achterkant van een computer die niet van mij is, een unicum, als het ware
* een blauw Moleskine notitieboekje
* een Canon die ik eigenlijk zelden gebruik, want ik heb een iPhone
* die er niet opstaat, omdat ik er deze foto mee heb genomen
* een geweldig boekje met uitscheurboodschappenlijstjes uit Los Angeles
* wat balpennen en een fluostift, want ik ben een journalist
* witte oortjes
* een diadeem, voor noodgevallen
* een sleutelbos
* baboesjka-oorbellen, voor noodgevallen
* doorzichtige nagellak
* oogschaduw voor in de rapte
* een portemonneetje van Roodkapje <3 * een ding met een konijn op * drie haarelastiekjes, en toch vind ik er nooit één als ik er nodig heb :unk: * een spiegeltje dat zeven keer kan vergroten, en waarmee ik dus een gigantisch oog kan faken * deo, voor na het sporten (baha) Komen daar nog bij op een doordeweekse dag: een deel mandarijnen, een blik cola light en kauwgom. Minstens. En een rode Moleskine-agenda vol papieren die niet verloren mogen gaan, en nog wat mapjes met informatie over stukken waar ik aan bezig ben. Om maar te zeggen dat ik moeite heb om me te verplaatsen in de hoofden van vrouwen met kleine handtassen. Ik sleur mijn halve huishouden mee in deze geweldige tas van Rosa bags.

Nog altijd wreed wreed content van, trouwens.

Zin om mee te doen? Linkjes posten in de comments, dan komen we allemaal in uw sjakos kijken!

Jaren geleden waren wij bij de eersten die een crib kochten, in onze omgeving. Niet omdat wij rijk waren, wij gaven het legendarische antwoord “nietn, eigenlijk” toen ze ons bij de bank vroegen hoeveel eigen centen wij konden inbrengen voor de aankoop ervan, maar ons gebrek aan harde valuta counterden we met jeugdige onbezonnenheid en naïviteit. Wij zouden dat varkentje wel eens wassen. Alles werd gestript tot op het bot, en heropgebouwd. Na maanden stof eten en zagen op elkaar beslisten we om te stoppen op het moment dat we geen risico meer liepen om een steunmuur op ons voorhoofd te vinden bij het ontwaken. Af of niet af, tegen die tijd was het meer dan genoeg geweest.

Ondertussen heeft iedereen in onze omgeving druk huizen gekocht, gehuurd, en helemaal verbouwd. Ik kom in cribs die affer dan af zijn op nog geen twee jaar tijd, en ik vind dat straf. Dat die mensen daar nog goesting voor hadden. En geld. En goesting.

Plannen, die zijn er hier altijd wel geweest. En veel, zelfs. Alleen zijn wij van die mensen die liever geld uitgeven aan een trip over de oceaan dan aan het verven van onze salon. Hetzelfde geldt voor het plaatsen van verlichting, of tegels voor in de gang, of het opdoen van den trap, of ons terras, of alle andere dingen die nog in een serieuze staat van braak liggen.

Maaaaarrrrrrr. Er is hernieuwde energie aangeboord. We gaan er nog eens aan beginnen, lijkt het. De smaak van beton is zo goed als doorgeslikt, de stofgeur is net voldoende uit ons geheugen gewist, en de afgrijselijke trauma’s waarmee de werklui ons hebben opgezadeld zijn na jaren intensieve therapie zo goed als verwerkt. Deze week gaan wij tegels kiezen voor in de gang, de man en ik. Daarna worden vol goede moed nieuwe werkmannen aangesteld, waarmee wederom geïnteract zal moeten worden op regelmatige basis.

Ik doe erg mijn best om niet huilend weg te kruipen in een hoekje bij de gedachte alleen al, maar volgens mij kan dat slechts een kwestie van dagen meer zijn. God sta me bij.

Als we een stempel op de afgelopen week moeten drukken, dan is het toch zeker weten de week waarin ik mijn warme jas weer opdiepte en ’s avonds de verwarming mocht aanleggen van mezelf. Ik ging drie keer op restaurant met drie fijne mensen, net in de week dat ik me had voorgenomen om wat vaker op mijn lijn en de dingen die ik in mijn mond steek te letten. Het was ook de week waarin ik ontdekte dat Nederlandstalige boeken op mijn Kindle krijgen een makkie is (geweldig merci, tipgevers, you rock my world!), een week waarin ik kookte voor zo maar eventjes dertien mensen en niet eens keihard de mist in ging, en dat was nog niet alles. Er was meer!

Taart! Aja, want mijn halve trouwboek vierde zijn verjaring. Nogal mottig geweest van desbetreffend chocomoeske, trouwens.

Antwerpen! Waar ik nog eens kwam, na een lange tijd weggeweest.

Ieper onder een herfsttapijt.

Ik kwam ook een oude bekende tegen in het shoppingcenter van Kortrijk, en ik dacht “MOH. Het is Rinus. Met Romana. Op een scooter”.

Om alles in mineur af te sluiten dronken de man en ik een vieze cappuccino in de meest trieste tea-room van de Westhoek, tussen blommen van plastiek. Wel vreselijk hard gelachen, die keer. Van pure en onversneden miserie, ja. Et alors?

Op dit moment heb ik twee mogelijkheden. Of ik neem de weg door het donkere bos, een weg die geplaveid is met negatieve gevoelens, weerstand, herfstdepressies en koude, gure dagen waarop ik al bij het openen van mijn ogen denk dat ik beter zou blijven liggen tot ze weer voorbij zijn. Of ik neem het busje, dat me veel sneller op mijn bestemming brengt, waar ik mezelf volledig laat onderdompelen in liters heerlijke pompoensoep, mandarijntjes, okkernoten, herfstwandelingen en avonden waarop de sint aan wal komt aan de kaai in Ieper en ons huis gevuld is met klaaskoeken, warme chocolademelk en het geluid van enthousiaste neefjes en nichtjes.

Twee opties dus, waarvan ik uit ervaring weet dat ze een wereld van verschil maken. *maakt cirkel met vinger en steekt neurieënd een cinnamon and vanilla geurkaars van Anthropologie en wat theelichtjes aan*

Om maar te zeggen dat ik voor dit jaar mijn keuze al heb gemaakt.

Ik heb nog nooit zoveel boeken gelezen als in het afgelopen jaar. Not even close, denk ik. Bijna dertig sinds 1 januari. Dat heeft vreselijk veel te maken met één van mijn beste aankopen ooit, zijnde mijn Kindle. Sinds ik hem heb en uitvoerig bestoef heb ik al ontelbare keren dezelfde vraag gekregen: of dat eigenlijk niet veel minder leuk lezen is dan een boek, want je ruikt en voelt dat papier toch niet? En je kan het toch niet in de kast zetten? En het is toch allemaal heel clean en niet meer romantisch? En dat kan toch nooit zo goed marcheren?

All I can say is: MAN. Er is werkelijk niks (en dan meen ik ook NIKS) dat mij terug doet verlangen naar het kopen van echte boeken. Niet het feit dat ze gruwelijk veel plaats innemen, zowel in mijn huis als in mijn handtas, die al altijd proppievol zit. Niet het gewicht dat er altijd voor zorgde dat ik me of een schouderverlamming sleurde, of mijn boek gewoon thuis liet, omdat ik niet zeker was of ik überhaupt tijd zou hebben om te lezen die dag waardoor ik dan plots een uur op een trein moest wachten en geen boek bij had. Ook niet de geur en feel van papier. Zeker niet die losse kaftjes die ze altijd rond boeken doen.

Echt waar, mijn Kindle is geweldig. Ik heb hem altijd bij. Wat wil zeggen dat ik elke vijf minuten die ik ergens over heb kan kiezen uit tientallen boeken, die ik heb klaarstaan als samples, of al gedownload als ik de samples goed vond. Het resultaat: ik ben weer even verliefd op lezen als toen ik twaalf was. All credit to Kindle.

(en all credit voor diegene die kan raden wat ik lees)

Bloglezeres Klasina is vandaag jarig (hoera daarvoor, Klasina!), en ze heeft haar man zover gekregen om een e-reader voor haar te kopen. Of ik anders eens een lijstje kon maken van boeken die ik de laatste tijd compleet geweldig vond. Ik kan een jarige niks weigeren, dus komtie!

* We need to talk about Kevin – Lionel Shriver
* Room – Emma Donoghue
* The Help – Kathryn Stockett
* The Glass Castle – Jeannette Walls
* The Boy in the Striped Pajama’s – John Boyne
* This is where I leave you- Jonathan Tropper
* One Day – David Nicholls

Allemaal boeken waarbij ik geld zou geven om ze nog eens voor de eerste keer te kunnen lezen.

Hebben jullie nog tips voor Klasina? En stiekem ook voor mij?

Weinig idolatrie in mijn huisgezin, weinig plakboeken of lidmaatschappen van fanclubs, ook. Er wordt hier niet gesupporterd voor voetballers, en er is precies ook niemand specifiek toppezot van een bepaalde zanger of groep. Ja, ik ben nog altijd een beetje verliefd op Koen Wauters als ik hem drie woorden hoor zeggen op tv, maar dat is anders. Youri en ik lijken daar voor de rest precies een beetje onderkoeld in.

Dat lijkt zo, tot je door onze boekenkast gaat. En door de biografieën, en boeken over mensen die wij nogal geniaal vinden, hier. Een groot deel Walt Disney. Een beetje Richard Branson, en Randy Pausch. Aan mijn kant nog wat Herman de Coninck en Roald Dahl, aan die van hem wat Stanley Kubrick en Pablo Picasso. En aan beide kanten nogal wat Steve Jobs. Veel Steve Jobs.

Daarom vandaag geen foto, maar een filmpje. Jullie zullen het mij vast niet kwalijk nemen.

Here’s to the crazy ones.

Merci voor alles, Steve.

Ze denderde met gevaar voor eigen leven de roltrap af, vlak voor mij uit, en ik had toen al in het snotje wat zij pas de volle tien seconden later leek te beseffen. In die tien seconden gooide ze zich met haar hele voluptueuze lichaam richting de eerste wagon die ze kon krijgen. “Hij is al in beweging, kind”, dacht ik, maar tegelijk vond ik het sympathiek dat zij er nog in geloofde. Toen ze op het knopje om de deuren te openen wilde drukken duwde ze eigenlijk op de zijkant van de wagon, want wat ik had gedacht bleek waarheid: de trein was al in beweging. En op zijkanten van treinen duwen helpt een mens geen stap verder, zo leerden wij.

Dat wist ik toen al zeven seconden, dat het hele avontuur op een sisser zou uitdraaien. Treinrateerders, o leer ze mij niet kennen! Het zijn de drie seconden daarna die ik altijd het boeiendste vind. Eerst het besef dat de trein echt beweegt, dan de teleurstelling dat hij echt weg is, en dan een halve seconde later het rondkijken of iemand het heeft gezien.

En dan ik die mezelf omver sla van verbazing door “ach kind ge hebt het toch tenminste geprobeerd en volgende keer beter alligator” in mijn blik te steken, in plaats van “je had maar op tijd moeten vertrekken, kalle”.

Niet in een hokje te steken ik. (Ejem? Hokje?)
Baha.

Ik ga daarin eerlijk zijn: ik had het als kind niet mogen gedroomd hebben dat ik ooit nog de echtelijke sponde zou delen met een man van tweeëndertig. Want tweeëndertigjarige mannen, dat waren in mijn kinderogen toch mensen die naar hun einde aan het toelopen waren, van die saaie volwassenen met een echt beroep, een beetje kalend en met een bierbuik? Maar zie, niemand minder dan mijn echtgenoot bereikt vandaag die gezegende leeftijd, en mocht hij zich vorige week een beetje meer hebben ingehouden aan de donutstand aan de Farmers Market, ik ging zelfs kunnen zeggen dat hij nog best strak voor de dag komt.

Jammer maar helaas.

Een bijzonder gelukkige verjaardag, [insert alle belachelijke koosnaampjes die ik voor je gebruik en waar ik niet voor durf uitkomen in het openbaar]. En doe er maar nog minstens een stuk of zeventig bij, bollie. [woeps]

De eerste keer dat ik als kind naar het vuurwerk ging, op het strand van Koksijde, heb ik zo hard staan huilen dat ik naar huis wilde omdat mijn “ohohohoren pijhijn deden”, dat ik jaren later nog altijd verjaardagskaartjes kreeg van mijn opa waar hij vuurwerkjes op had getekend. Met blauwe balpen. Ernaast “PIEF! POEF! PAF!”. Gieren vond hij dat, als ik hem opbelde om dankuwel te zeggen voor het kaartje, en er iets over zei. Als mijn opa moet lachen, zelfs maar een heel klein beetje, dan doet hij dat toch met zoveel enthousiasme dat hij altijd de tranen uit zijn ogen moet vegen. Ik vind dat de max.

“Je weet dat je dat nooit mag doen, frieten nemen met je handen”, zegt hij standaard als we bij hem en mijn grootmoeder gaan eten op zondagmiddag. Terwijl hij dat zegt neemt hij standaard wat frietjes met zijn hand, en dan grijnst hij. De enige pink die hij heeft kan hij met geen mogelijkheid meer strekken, omdat hij ooit een pees heeft overgesneden. Zijn andere pink verloor hij samen met zijn rechterhand en een deel van zijn arm een paar jaar na de tweede wereldoorlog, toen een granaat ontplofte in de tank waarin hij met een paar anderen zat. Hij kwam er goedkoop vanaf, de anderen stierven ter plaatse. Het heeft hem niet tegengehouden om een geweldige bakker te worden, die nu nog steeds mijn naam met sierlijke letters op mijn verjaardagstaarten schrijft. Met links, maar dat is er niet aan te zien.

Op het tafeltje met de familiefoto’s heeft hij een zwart lintje aangebracht op de foto van zijn jongste dochter, mijn moeder. Hij praat er voor de rest niet veel over, maar elke week gaat hij minstens één keer naar haar graf, samen met zijn vrouw, haar moeder. In al die jaren hebben ze er kennis gemaakt met de mensen van de gedenkstenen naast dat van hun dochter. Soms praten ze er wat met elkaar, hoor ik.

Mijn grootvader is iemand die nog een kleine buiging maakt als meneer doktoor binnenkomt. Hij beloofde mij als kind honderd frank als ik er ooit in zou slagen om van handenstand naar brugrug te gaan, en hij hield zijn belofte. Na jaren intensief trainen in de hof incasseerde ik mijn rijksdaalders. Als we hem de buienradar tonen op onze iPhone vertelt hij daar de dag erna honderduit over tegen zijn maat van in de negentig. Youri en ik vinden dat hij soms een beetje weg heeft van Walt Disney, al leek hij als jong baasje vooral heel hard op Dustin Hoffman.

Hij wordt 81 dit jaar, mijn grootvader, maar in mijn hoofd is hij geen dag ouder dan vijfenzestig.