Aangezien ik er ook dit jaar weer niet in ben geslaagd om zo beroemd te worden dat er plots een journalist van HUMO aan de lijn hangt om mij te vragen naar wat ik allemaal tof en fijn en interessant vond dit jaar, doe ik het maar op mijn eigen blog: eindejaarsvraagjes beantwoorden. Best zielig eigenlijk, zo ongevraagd, maar als jullie allemaal meedoen dan valt het misschien allemaal wat minder hard op.
Wat vindt u de belangrijkste gebeurtenis, evolutie of trend van het voorbije jaar?
Ik heb geprobeerd om dit jaar wat minder kwaad, gefrustreerd, triest en gedemotiveerd te zijn door gebeurtenissen die ik zelf niet in de hand heb. En ontdekt dat ze vaak gewoon verdwijnen als je de tv afzet. Boy, did that work like a charm. Ow, en ik ben zwanger. *wiew*
Wat vindt u het beste en wat het slechtste radio- en/of tv-programma van 2011?
Ik was wild van Weg naar Compostella (Eén), bleef bijzonder warme gevoelens hebben voor Man Bijt Hond (Eén), en had wat guilty pleasures in de vorm van Oh Oh Tirol (2BE), Exotische Liefde (VT4) en Superfans. (VT4) De radio stond hier elke dag op Stubru, behalve als Gunther Desamblanx in de buurt van de micro kwam.
Wat vindt u het beste boek, de beste film, het beste toneelstuk/concert en de beste cd van 2011?
Beste boek: We need to talk about Kevin – Lionel Shriver, One Day – David Nicholls, How to be like Walt: capturing the Disney Magic Every Day of Your Life- Pat Williams. Beste film: weinig gezien, maar ik vond One Day toch schoon zulle.
Concert: Bon Iver in Los Angeles.
Wie wenst u wat toe voor 2012 (ten goede of ten kwade)?
Iedereen wat meer vrolijkheid en dolle leute. En het talent om content te zijn met wat we hebben. Volgens mij wordt het dan pas echt een rockende wereld, maat.
Jullie willen het recept van de vegetarische cannelloni, jullie kunnen het recept van de vegetarische cannelloni krijgen! Perfecte ovenschotel voor koude dagen, als je het mij vraagt, en volledig te tweaken naar eigen voorkeur. Komt oorspronkelijk uit het overigens zeer goede vegetarische kookboek “
“Als ik ooit kinders heb en het eerste is geen meisje, dan ga ik een hele dag janken van teleurstelling”, is een stelling die ik door de jaren heen heb gedeeld met al die het horen wilde. Niet echt een idee waarom, want het is niet dat ik zo’n meisjeszot ben, maar ik heb altijd gedacht dat ik vooral een dochter wilde. Letterlijk altijd, tot op het moment dat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Vanaf dat moment wist ik het: het was een jongen. En dat was de max.
Laat u niks aan de neus hangen, het is hier lang niet elke dag dolle vreugd en peis en vree in de crib. Integendeel. Gisterenavond liep ik zo ambetant zonder reden dat ik in mijn bed ben gekropen van pure miserie, onder het motto: morgen een beter etmaal, lilith kind! Maar toen ik vanmorgen mijn ogen opende voelde ik al dat ik met gemak tien mensen van gemiddelde carrure kon neerbliksemen met mijn in de loop van de nacht nog toxischer geworden humeur. Ik keek naar Youri, die zich van geen kwaad bewust nog eens omdraaide, en ik beklaagde de brave mens zo geweldig hard, da wilde gijle nie weten.
Kerstmis nadert, ik kan de toastjes met garnaalsla en de gefrituurde kaasbolletjes bijna ruiken, en dus doe ik nog eens verder van eindejaarslijstje. Met een overzichtje van alle geweldig fijne dingen die mij het afgelopen jaar blij hebben gemaakt, of gewoon random betrekkelijk super waren. 
Mensen vragen mij de laatste tijd dikwijls of ik veel last heb, wijzend naar mijn buik. Mijn buik, waarvan ik de enige ben die vindt dat het al zichtbaar is, naast mijn leaf dan. Dat is dus het grote nadeel van zo’n atletisch geproportioneerd lichaam als het mijne gehad hebben, en het feit dat ik daar nooit mee te koop heb gelopen: dat mensen niet beseffen dat mijn buik ooit veel platter en strakker was dan nu. 
Grijsgedraaid is een understatement voor wat er in mijn kindertijd met de platen van Urbanus is gebeurd. “
Het was ergens tussen het mopje “Je moet je eieren opkloppen in een acht, maar als het niet lukt mag het ook altijd in twee vieren”, en “We gaan de chocomousse verdelen onder de armen. Let wel op voor vlekken onder de oksels!”. Iemand zei “Haha!”, en misschien was ik het zelf wel. Ik dacht vooral: “Maat, iets bijleren is toch altijd cool”, want ik was samen met vriendin J. op een kookworkshop en naast het vakkundig ten berde brengen van diverse imitaties van de mensen uit Superfans letten wij bij momenten ook best goed op.
In 2011 heb ik me niet bijzonder hard bezig gehouden met muziek, merkte ik toen ik mijn eindejaarslijstje aan het samenstellen was op Spotify met alle schijven waarbij ik het afgelopen jaar de volumeknop van de autoradio een paar tandjes omhoog zette. De autoradio, ja, want ik heb bijzonder weinig albums gekocht, ook. Zeer weinig optredens gezien, maar wel Bon Iver in Los Angeles, en dat kan tellen voor drie, vind ik. En tijdens Man Down van Rihanna herhaaldelijk gedacht dat ik een coole negerin was, dat ook. 
Twaalf december, ik vind dat een mooi moment om de eindejaarslijstjes op het gemakje op gang te trekken. En aangezien Instagram verkozen is tot de
