Camera+ heet het, het spel dat ik tegenwoordig nog leuker vind dan Hipstamatic en Instagram samen. Hipstamatic wordt hier als ik eerlijk ben eigenlijk zo goed als niet meer gebruikt, Instagram wel, maar de foto’s die ik daarmee neem durf ik dan wel nog eens verder te bewerken met Camera+. Al die zotte mogelijkheden, en lenzen en kadertjes enal, het is totaal de max.

Allez, toch als ge daar een beetje aan zijt.

Speelbeestjes. Vanop zolder opgediept door de schoonmama.

Ik bakte cake met de magische cakemix.

En dat komt er dan van.

Dat is nu eens het meest fantastische aan de op zich al compleet fantastische iPhone, vind ik. Met elke zot coole nieuwe app die ervoor te krijgen valt heb ik ineens weer een volledig nieuw machientje. En ge kunt daar nog mee bellen ook! <3

Toen ik besliste om freelancer te worden heb ik me daarin gelezen. Een boek of vijf, waar ik erg veel uit heb geleerd en nu nog vaak aan terug denk als ik het even niet zo goed meer weet. Toen ik moest beginnen autorijden heb ik me verdiept in de wegcode, iets dat iedereen wreed normaal vond, leek mij. Hetzelfde met leren interviewen en koken. Veel how to’s bekeken en gelezen, en ik leer daar nog elke dag in bij. Als er ergens een artikel over verschijnt vind ik het nog steeds fijn om er nog meer over te weten. Toen ik mijn vader een puppy cadeau deed, kocht ik daar zelf ook een boek over het opvoeden van puppy’s bij.

Aja.

En toch is er iets vreemds als je aan kinderen begint. Dan mag je je vooral niet informeren, volgens veel mama’s. Dat gaat namelijk allemaal vanzelf, blijkbaar. Ik heb geen moeder meer. Ik heb wel een aantal vriendinnen met kindjes, en die zijn een hulp, maar ik val die mensen ook niet graag op dagelijkse basis lastig met mijn vragen over dunne buggybanden of dikke, driewielers of vier, bedjes of wiegjes, of beter toch ineens zo’n combinatie met een park. Ik heb geen benul van de praktische kant van zo’n kindje, namelijk. Catalogussen doen me meer duizelen dan dat ze me wijzer maken, en Google is ook niet altijd het antwoord wegens zoveel verschillende meningen over buggy’s en draagzakken en reiswiegjes.

En toch zou ik binnenkort graag ergens een tweedehandsbuggy willen zien te scoren, zodat ik dat niet meer moet doen als kind 1 er is, en de babykamer vullen met een paar meubels waar ik binnen een paar maanden effectief van denk dat ze geen gigantische miskoop waren zou ook wel oké zijn.

Alleen krijg ik bij vragen over hoe dat dan allemaal zit en in zijn werk gaat met zo’n klein kindje vooral het antwoord: “ge kunt u daar niet echt op voorbereiden”, “ge moet u daar nu nog allemaal niet mee bezig houden, kind” en “ge zult dat wel zien als dat kindje er is”.

Ik vind dat een beetje vreemd.
Dat, als ik een boek zit te lezen over baby’s en wanneer dat juist moet eten en slapen, er altijd wel iemand de neiging heeft om dat boek in mijn gezicht te komen dichtslaan, omdat dat allemaal dikke zever is en dat zichzelf wel uitwijst, zo’n kindjen. Niet te veel vragen stellen. Gewoon doen, ge gaat dat zien, dat gaat allemaal vanzelf.

Ik, die mij al heel mijn leven inlees en informeer als ik aan iets nieuws wil beginnen, moet er bij één van de belangrijkste dingen waar ik waarschijnlijk ooit aan ga beginnen volledig ongeïnformeerd inspringen, geloof ik. Ik heb geen idee wat dat eet, en hoe dikwijls, hoe veel dat slaapt, welke geluidjes dat maakt, hoe je dat moet vast houden, of dat een strak schema nodig heeft of niet, waar je dat best in legt, …. Ik weet niks, maar blijkbaar is dat een geweldige zege. Het gaat allemaal nog vanzelver gaan, op die manier.

Oke oke, denk ik dan. Met het risico om aanzien te worden als een aandoenlijk panikerende aanstaande mama: wil iemand me asjeblieft toch een heel klein beetje wijzer maken over die dikke of dunne banden? Welke buggy hadden jullie? Content van, anders?

Ooit, niet eens zo lang geleden, was ik de allerslechtste wegwijzer van de wereld. Als ik een auto zag vertragen en vanachter het raampje enkele aangezichten hoopvol in mijn richting zag kijken, dan beklaagde ik die arme zielen al. Als ik ze dan ook nog eens, meestal in het Frans, de weg hoorde vragen naar altijd dezelfde meubelwinkel in de buurt, wist ik dat de sukkelaars nu pas helemaal verloren waren. Je kan zo’n dingen beter vragen aan iemand die doof en blind is en geen armen heeft dan aan ondergetekende, maar aangezien ik dat niet kon zeggen in het fransoos stuurde ik hen dan altijd maar goedkommetuit totaal de verkeerde kant uit. Als ze vijf minuten weg waren bleek immers standaard dat ik rechts met links had verward in hun moerstaal. In mijn eigen moerstaal was ik trouwens niet veel succesvoller.

Maar zie, we zijn 2012, en tegenwoordig voel ik mijn hart altijd een sprongetje maken als ik iemand zoekend in mijn richting zie komen. Zoals vanmorgen, toen een keurige oude meneer me vroeg of ik in Ieper woonde, en misschien de weg wist naar die en die straat. Ik weet dat het moment dan is gekomen waarop ik die oude hersentjes kan doen tilt slaan, alleen maar door mijn iPhone uit mijn handtas op te diepen, Google Maps te openen en te doen van wij zijn het blauwe bolletje, en het rode bolletje is waar u moet zijn, meneer.

Beetje genant dat de straat in kwestie op drie meter van ons vandaan bleek te liggen en ik werkelijk geen benul had gehad, maar aan de manier waarop zijn ogen verbaasd in zijn hoofd draaiden te zien had ik even goed een parafix onder zijn neus kunnen houden. En dat is toch waar je het uiteindelijk allemaal voor doet, niewaar.

Schoon weer trouwens, vandaag, in de Westhoek.

De telefoon rinkelde. De eigenares van mijn favoriete Ieperse restaurantje hing aan de lijn. Dat er een brief voor mij per ongeluk bij haar was afgeleverd door de postbode. Een brief van aan de andere kant van de wereld, meerbepaald. Dat het waarschijnlijk kwam doordat de naam van haar straat een klein beetje lijkt op die van mij (wat nogal tegenvalt, op een paar letters na, vond ik). Maar goed, na een hele lange reis door de wereld was de brief per abuis bij haar terecht gekomen, toevallig iemand die mijn naam kende, mijn gsm-nummer kon opzoeken in de vele reservatiemails die ik haar al had gestuurd en mij belde dat ik erom mocht komen. Wonderlijk, vond ik, hoe dat allemaal toch nog goed kwam.

De dag erna stond de postbode aan mijn deur, met een zomaar pakje. Een sympathieke Gentse blogster liet mij een pak cakemix bezorgden die wreed lekker zou moeten zijn. De max vond ik dat, niet meer en niet minder, en ware het niet dat ik nog maar één schamel ei in huis had, ik was er direct aan begonnen van puur en onversneden enthousiasme.

En dan, vandaag, verraste een lieve collega mij met deze snoepjes, nadat ik een tijd geleden liet vallen dat mijn vent er altijd nostalgisch over deed en ik geen idee had hoe groene driehoekjes smaakten.

Volgens mij wordt 2012 het jaar van de kleine toffe dingen, mark my words!
2013 dan weer dat van het superstrenge dieet en de subtiele pakketjes met proteïneshakes, probably.

Het blijft geweldig leuk om zien hoe mensen geïnspireerd werden door het stuk over “Stoppen met shoppen”, dat eerst hier en later in een iets langere versie in De Standaard Magazine verscheen. Eerst waren het vooral mailtjes en tweets en mensen die me erover aanspraken (wat ik wel tof vond, want ik had eerder verwacht dat mensen “geitenwollen sloerie!” zouden roepen op straat, in plaats van zo enthousiast aan mijn mouw te komen trekken), later bleek dat het ook vlotjes is overgenomen op andere blogs:

* La Jungfrau Montis ging ermee aan de slag
* My Green Way of Life werd geinspireerd
* An vond het ook wel iets hebben
* het zette Kathleen aan het nadenken
* bij Minimaxisme werd er zelfs een volledige blog voor aangemaakt
* er werd over gepalaverd op het vrouwenforum

En zo ging het wel nog eventjes door. Ik heb ze niet allemaal bijgehouden, maar verdere links mogen nog in de comments, zulle.

Geloof het of niet, maar ondertussen ben ik nog altijd gestopt met shoppen. Behalve drie zwangerschapsbroeken die ik echt echt nodig had wilde ik me de komende maanden niet als een stuk waggelende kalkoenrollade voelen heb ik niks meer gekocht. “JAWEL JAWEL VOOR KIND 1!”, hoor ik de crowd al roepen, en inderdaad, ik heb voor dat dutske een paar dingen gekocht in de HEMA, omdat de andere optie is dat het heel de tijd naakt in het ziekenhuis moet rondwareren omdat dat die kleinen is van die zotte moeder die niks meer wil kopen. Er zijn vast betere manieren om aan het leven te beginnen.

Met kerst en nieuwjaar hebben we, zoals gevraagd, erg weinig cadeautjes gekregen, en als we er kregen waren ze stuk voor stuk vooral nuttig. Een hele doos pasta en kruiden, bijvoorbeeld, en een bon om theetjes en cappuccino’s te gaan drinken. Niks waarvan ik heb gedacht “waar ga ik dat nu weer zetten?”, en dat maakte mij bijzonder verheugd. Net als de zakken en dozen die richting containerpark, kringloopwinkel en gegadigden zijn gegaan afgelopen vakantie. En ook al heb ik even een “we hebben veeeeeel te veeeel en dat komt hier echt nooit meer goehoehoed”-megadip doorgemaakt, mijn leaf had gelijk toen hij mij kalmerend toesprak met de woorden “we hebben dat hier niet op een dag naar binnen gesleurd, dat gaat hier ook niet allemaal op een dag weg zijn hé, lilith”. What a guy, zeg ik.

Conclusie, na een paar maanden? Ik ben vreselijk blij dat ik niet moest gaan kerstshoppen. Ik ben enorm content dat ik eindelijk de kledij draag die ik ooit heb gekocht, de crèmekes op mijn gezicht smeer die ik heb staan en de kasten zie leger worden met de week, tot er alleen nog maar dingen in staan waar ik blij van word en waarvan ik weet dat ze nuttig zijn en effectief gaan gebruikt worden. Ik zie dat het solden zijn, en ik denk alleen maar dat het ongelooflijk zalig en rustgevend is dat ik niet de neiging heb om op zoek te gaan naar dolle koopjes, want ik heb niks nodig. Ik lees op Facebook dat anderen geweldig blij zijn dat ze een winterjas en een paar botjes en nog een broek en een trui hebben gescoord aan min dertig, en ik ben blij voor hen, waarlijks. Ik ben ook erg blij dat ik vooral denk: ik heb al een winterjas en botjes en broeken en een trui. En me daar deze keer dus helemaal niet mee moet bezig houden.

Ik heb ook eens geen nieuw feesttenuetje gekocht, en op oudejaarsavond deed ik het in een kleedje van gelijk vijf jaar oud dat ik al tope al twee keer had gedragen. Mede omdat dat op dit moment zowat het enige bleek waar mijn uitzettende boezem nog in bleek te passen, but still. Niemand die het zag.

Niks nodig hebben, dat geeft pas een gevoel van vrijheid onder de schedelpan, hastn. Een gevoel waar veel mensen volgens mij veel meer geld voor zouden overhebben dan wat ze er de komende weken aan gaan uitgeven in de solden.

Als ik hier nu iets zou zetten als “PRICELESS” of “ONBETAALBAAR!”, dat zou erover zijn zeker? Jullie catchen in elk geval mijn drift.

Ooit was er een tijd dat ik duizend procent zeker wist dat ik dierenarts zou worden. Dat duurde net zo lang tot ik erin slaagde om minder dan tien procent te halen op verschillende wetenschappelijke vakken naar keuze. Droom over, en ik op zoek naar iets anders. Advocaat, dacht ik, omdat iedereen altijd zei dat ik het zo goed kon uitleggen dat ik zeker advocaat moest worden. Maar toen bleek dat je daarvoor saaie boeken vanbuiten moest blokken, en ik ben principieel nogal tegen vanbuiten blokken. Vaarwel carrière aan de balie.

Wereldverbeteraar leek me ook nog iets. Leerkracht was ook even een optie, tot ik doorkreeg dat ik dan moest overeen komen met andere leerkrachten, en ik heb ook ooit gedacht aan dierenverzorgster in de Zoo van Antwerpen, ware het niet dat ik niet zo graag stront ruik. (en ik weet dat, van die baby’s en kaka, ik moet daar nog een oplossing voor vinden, trouwens)

Maar dat ik ooit geld zou verdienen met halfnaakt in een vrouwenblad staan?

Nope, dat had zelfs ik niet verwacht.

De laatste dag van de vakantie waar ik nogal keihard naar heb verlangd is bijna voorbij, en verliep helemaal in het verlengde van de rest ervan. Beetje uitgeslapen, mezelf en mijn vent rondgereden naar plekken als daar zijn de winkel en de papa, er werden koekjes gebakken, hij maakte overheerlijke egg nog en ik at het laatste restje krabsla op om vanaf daarna weer volledig over te schakelen op een rondje vegetarisch leven.

Terwijl de veggie spaghettisaus stond te pruttelen las ik ook nog eens een goed boek uit, en begon ik heel voorzichtigjes na te denken over alle artikels die ik de komende maanden wil schrijven, en voor wie ik dat dan allemaal wil doen.

Vanaf morgen is het weer voor echt, en ik hoop van harte dat de rust die nu gedrapeerd ligt over mijn grijze massa daar nog even hardnekkig blijft plakken.

Vandaag ben ik gewoon content. Dat het autorijden plots zo lekker vlot, na een tijdje niet zo hard. Dat het gezellig was, gisterenavond, met lekker eten en fijne mensen en op het gemakje. Dat ik wakker ben geworden zonder kater, vanmorgen. Dat ons kot niet in brand is gevlogen door al het vuurwerk en de brandende lampions van vannacht. Dat ik gezond ben, en mijn geliefden ook, zo ongeveer. Dat er nog genoeg gourmet is om vanavond nog eens te gourmetten, en misschien zelfs morgen nog eens. Dat de wereld er weer een beetje nieuw uitziet, ook al weten we allemaal dat het vooral een beetje meer van hetzelfde is.

Maar toch: vandaag ben ik gewoon content, en als ik één ding mag wensen, dan is het dat dat een keiharde trend wordt voor 2012.