Ik heb eind vorig jaar, in tegenstelling tot andere jaareinden, geen goede voornemens gemaakt. Ik heb wel een paar nieuwe gewoonten ingevoerd, die al dan niet zijn blijven hangen. Dat minder kopen, bijvoorbeeld, en het bijhouden van mijn maandelijkse notitieboekjes voor vanalles en nog iets. Er zijn ook een paar nieuwe gewoonten in mijn zondagen geslopen, naast twee pistoletjes met smeerkaas sinds jaar en dag, en ik ben er best over te spreken, eigenlijk. Let me share!

* het doorspitten van de tv-week: ik kijk weinig tv, en ook niet zo graag, behalve als het een goede documentaire betreft, of als ik waarlijks in de mood ben om te blijven volgen en ik zelf heb kunnen kiezen wat het wordt. Niet simpel, want short attention span, en niet goed in zomaar kijken naar wat mij wordt voorgeschoteld. Bij The Voice Van Vlaanderen, iets dat ik met veel plezier ben beginnen volgen, zijn ze mij bijvoorbeeld al keihard kwijt. Zelfs met Koen Wauters in de jury. Ik wil maar zeggen. Zondagse gewoonte nummer 1 is hier sinds een paar weken de tv-pagina’s uitpluizen op zoek naar boeiende dingen om te digicorderen, zodat wij ’s avonds zelf kunnen kiezen waar we naar kijken. Echt al heel veel boeiende BBC-dingen gezien de laatste tijd door dat systeem, waar ik anders dus nooit van zijn leven had op gelet. Content van.

* strijken onder het genot van een documentaire: in hetzelfde lijstje, dus. Ik strijk niet graag, maar als ik na afloop het gevoel heb dat ik ondertussen iets heb bijgeleerd of gewoon iets boeiends of inspirerends heb gezien vind ik het plots een stuk minder erg. Ook strijken onder het genot van “De Spoedafdeling” op Vitaliteit valt hieronder, want dat lijken ze altijd net uit te zenden als ik mijn plank bovenhaal.
* koken voor twee dagen: als er één dag is waarop ik tijd heb of maak om te koken dan is het de dag des Heren wel, en als er één dag is waarop ik doorgaans laat en uitgeput van een lange reis thuiskom dan is het de maandag wel. Ik combineer die twee feiten door op zondag voor minstens twee dagen te koken, soms zelfs voor drie als ik weet dat er een zotte week aankomt. Veel ovenschotels, dus. En soep voor in de diepvries, en soms broodpudding of cake om de volgende dagen mee te geven met mijn hubster. I love tijd in de keuken op zondag. Love love, zelfs.
* van lijstjes: planningen en to do’s voor de week die komt, als ik dat op zondag doe voel ik me maandag net iets meer op mijn gemak. Ook een succes: het lijstje met dingen die ik cool vond, de afgelopen week. Ingevoerd sinds de notitieboekjes per maand. Aan dingen die ik niet fijn vond doe ik niet. Bewust, ja. En straks ga ik ook nog een lijstje maken met blogsposts die ik dra ga schrijven, met Amerikaanse snoepjes als beloning. Leve lijstjes!
* inspiratie opdoen: Flipboard, Instapaper en Pinterest op de iPad van mijn vent. Boeken lezen. Blogposts inhalen waar ik in de week geen tijd voor had. Weekendbijlages, onder het genot van een goede cappuccino. Nadenken over stukken die ik nog eens wil maken. Serieus, niks leukers.

Geen ramp als het er eens allemaal een week niet van komt, maar ik heb het gevoel dat ze mijn zondagen toffer maken. En toffer is oke.

Hebben jullie dat ook, zo van die zondagdingen?
Of ben ik daar, gelijk met mijn schminkverslaving, echt helemaal alleen in? :/

Week 25 van dit crazy blogproject is bijna afgelopen, wat wil zeggen dat ik bijna in de helft zit. Mijn afgelopen week was precies niet ongelooflijk memorabel, ik heb vooral veel geschreven en rondgebeld en in de kou gestaan, en dat is ook een beetje te zien aan wat er qua beeldmateriaal op mijn gsm te vinden is. Weinig kans dat deze beelden mijn jaaroverzicht halen, maar kijk, soms is geen nieuws ook gewoon goed nieuws, denk ik dan.

Niks geen romantiek, ons licht boven de eettafel was ineens kapot. Als ik van romantiek doe is het doorgaans met minder sausjes.

Romantiek of niet, onze trouwfoto werd deze week wel gefeatured in de valentijnsflair. Ik moest een beetje giechelen.

We trokken ook naar een Zweeds woonwarenhuis om te investeren in een babybedje, een matrasje, een commode en een lamp met wolkjes die echt volledig in mijn kleurschema past. Van kleurschema gesproken: dit weekend wordt de eerste laag verf aangebracht in de kamer van kind 1. Toch een dear diary moment, voorspel ik.

En voor de rest mocht de grootvader naar een gewone kamer en een ziekenhuis dichterbij, spendeerde ik twee halve dagen wachtend op een reparateur die nooit kwam opdagen, en besefte ik dat er te weinig weekends in een zwangerschap zitten om goed te zijn. Maar anders geen klachten. Zeker niet.

Zeg, dat stoppen met kopen hé. Er zijn daar toch een hoop dingen de max aan. Met vertraging, evenwel, want zoals mijn man zei toen ik op een zaterdag helemaal begon te flippen van mijn vol huis dat maar niet leger werd: we hebben acht jaar lang elk weekend vanalles binnen gesleept, dat ga jij hier niet in één weekend weer buiten krijgen zulle, lilith. De hast had een punt.

Maar als je er dus een tijd mee stopt, en het een paar maanden volhoudt om niks te kopen en systematisch dingen weg te doen, dan wordt het dus alleen maar beter. Gelijk met make-up. Ik weet niet of ik daar alleen in was, vrouwelijk lezerspubliek, maar ik had nogal de neiging om op een zaterdag te denken dat ik iets nodig had om mijn vel er compleet smashing uit te laten zien, me niet al te veel aantrekkend van wat ik al allemaal had liggen dat me ook ooit had beloofd dat mijn vel er compleet smashing uit zou zien. En dat ik het dus meebracht uit de winkelstraat, bij de hoop andere foundations gooide, de week erop op de luchthaven in den tax free nog iets zag dat er veelbelovend uitzag, het ook op de hoop smeet en uiteindelijk of te lui was om foundation op te doen ’s ochtends, of altijd hetzelfde potje te gebruiken, tot ik bij de jaarlijkse opkuis de helft onaangeraakt moest weggooien omdat het overtijd was/ toch te donker voor mijn sneeuwwit vel/begon te brokkelen.

Komaan dames, zeg mij dat dat bij jullie ook al eens zo durft te zijn. Het zou mij met terugwerkende kracht een beter gevoel geven. Hetzelfde met nagellakkleurtjes. En lipgloss. Ik gebruik niet eens graag lipgloss. Maar no more. Nu is het systeem dat ik niks van schmink meer bijkoop (neen echt, ik heb me zelfs ingehouden in de Sephora! I KNOW.) en alles dat ik nog liggen heb of weggooi als blijkt dat ik er nu nog maanden niet aankom, of het gewoon systematisch opgebruik. Maat, ontdekkingen die ik hier doe. Van kweetnie hoe goede oogschaduw die ik nog nooit had opgedaan, of een eyeliner waarvan ik niet meer wist dat ik hem ooit had gekocht, tot superlekker ruikende crèmekes die ik ooit ergens heb bijgekregen en nu dus ook echt gebruik.

Door het vele weggooien heb ik het gevoel dat ik alleen nog maar goede marchandise in huis heb, en dan heb ik het nog niet gehad over de compleet geweldige ervaring van lege potjes schmink weggooien, zodat ik zonder schuldgevoel aan een nieuw kan beginnen. Nog nooit meegemaakt, hier! PAN PORN ftw!

Evenwel nog niks tegengekomen dat mijn vel er compleet smashing doet uitzien, maar misschien is dat op dit hormonaal gestoorde moment in mijn leven wel net iets te hoog gegrepen. Maar mocht het er ooit toch van komen: ge zijt de eerste die het weet!

Na jaren van zelden of nooit bleiten, en al helemaal niet in het bijzijn van levende wezens, moet ik eens een zwak moment gehad hebben bij mijn vent, en sindsdien ben ik eigenlijk niet meer gestopt. Behalve een zeldzame keer alleen bij mijn vent, trouwens, die mij al heeft zien snikken, snotteren, hysterisch janken, een subtiele traan laten, dingen doen met heel veel snot en kwijl en miserie, en dan nog alle dingen daar ergens tussen. Soms, als hij veel geluk heeft, ben ik al aan het janken als hij ’s nachts zijn ogen open doet, omdat ik al drie uur wakker lig en mezelf helemaal zot draai over iets dat de volgende ochtend belachelijk onbelangrijk lijkt, of omdat ik weer die ene droom heb gehad waarin mijn moeder zal doodgaan, of omdat ik gewoon een beetje triest ben wakker geworden en ik weet dat ik aan hem dan de best mogelijke schouder heb om op loos te gaan. Ik ben geweldig graag bij hem, zulle, maar dus mede omwille van die geweldige bleitschouder. En het feit dat hij zijn hemden zelf strijkt.

Sinds ik zwanger ben (ZIJDE GIJ ZWANGER OF WA?!!) gaan de kranen nog net iets gemakkelijker open. Ik hield dus mijn hart vast toen ik gisteren naar Tot Altijd ging, want iedereen die hem al had gezien had het over van “vijftig minuten aan een stuk wenen” tot “op een persvoorstelling zo luid janken dat ik achteraf beschaamd met mijn hoofd naar beneden naar buiten ben gestapt, en achteraf zo zat te beven in de Quick dat ik mijn hamburger niet binnengewerkt kreeg”. Kijkt, dat zijn stellingen die al een paar alarmbellen doen afgaan in mijn hoofd. En ook al ben ik dus geen openbare bleiter, ik had mijn vent dus voor de zekerheid gevraagd om mijn zakdoek te passeren, net voor de lichten werden gedoofd.

Daarnaast was er nog een extra moeilijkheid, want het was met Koen De Graeve. Ik word verliefd op elk personage dat door Koen De Graeve wordt gespeeld, mede omdat ik een beetje een puberale crush heb op Koen De Graeve zelf (zijn er Koenen waarop ik geen puberale crush heb, hoor ik u hier terecht opmerken, en ik moet zeggen: toch niet waar ik weet van heb), ook als hij, zoals in deze film, erg lijkt op een jonge Willy Sommers.

Ik zat dus klaar om te janken. En om Koen zijn versie van de zieke Mario in mijn armen te sluiten, en dan nog wat meer te janken. Maar toen zag ik Nic Balthazar dus van ver op de juiste knopjes duwen. “Bleitinge 1: klassieke muziek die aanzwelt”. “Bleitinge 2: het zoontje is triest omdat hij afscheid moet nemen”. “Bleitinge 3: de mama en de papa van Mario moeten ook wenen.” Het lag er zo dik op dat ik dan en dan een mengeling van snot en tranen moest produceren voor mijn klaarliggende zakdoek (zoals de meesten rond mij deden) dat al mijn goesting om te wenen weg viel. Ik ben daar gelijk een rare in, ik. Plus dat ik Koen zijn personage zo graag graag wilde zien, maar hem eigenlijk niet eens zo sympa vond. :Unk: indeeders.

Uiteindelijk ben ik tijdens de ultieme scène waarbij iedereen in de zaal begon te trompetteren in zijn zakdoek ook wel gekraakt. Eerst één traan, en dan zes, en dan zeventien. En ik vind dat Nic Balthazar een mooie film heeft gemaakt, dat ook. Kudos daarvoor, Nic. Maar als je mij echt echt echt keihard wil doen janken, zo hard dat ik me de dag erna schaam om buiten te komen, dan moet je de hand waarmee je de knopjes bedient misschien net iets beter afdekken. Echt, ik zou erin meegaan gelijk een mak lammetje.

Er was veel zon, voor een dag in februari, en een duin die veel hoger leek voor mijn korte dikke kinderpootjes dan hij in werkelijkheid was. Ik herinner me hoe ik erover klom, met rode konen en een belachelijk slechte conditie voor een zevenjarige, en de benen van onder mijn derrière crosste om snel boven te zijn, want daar achter die duin zou hij liggen, de potvis die al een paar dagen de nieuwsberichten domineerde: Valentijn van Sint-André. Meester Albert van het derde leerjaar was al geweest met zijn klas, maar ik zat nog maar in het tweede. En daarbij: mijn grootouders woonden sinds jaar en dag in Koksijde, ik moest het niet hebben van de klasuitstapjes en de journaalberichten voor het gepeupel zulle. Ik had een rechtstreekse verbinding met de first hand information van mijn pepe de visser, die hem live had zien aanspoelen en alles. Heel de zee rood van het potvissenbloed, zo had hij ons verteld via de landlijn!

En zo kwam het dat ik als kind compleet gebiologeerd raakte door een aangespoelde potvis, en op woensdagnamiddag door mijn mama naar Koksijde werd gereden om me eraan te gaan vergapen. Topentertainment, en gratis en voor niets. Dat ik wel een kwartier stond te staren naar de darmen die uit Valentijn zijn buikholte over het strand gedrapeerd lagen, als een paar erg onwelriekende feestslingers. Dat ik de geur van rotte walvis nog altijd op kan roepen, ook al is het dag op dag bijna drieëntwintig jaar geleden. Dat ik ze nog zie voorbijtrekken, de rijen volk, de vele klassen schoolkinderen, aanschuivend langs het kadaver waar het vel al een beetje vanaf begon te hangen omdat de wetenschapslui stukken hadden weggesneden voor verder onderzoek. Lang verhaal kort: het maakte indruk op mijn kinderhart.

Waarschijnlijk daarom dat ik nog weet dat mijn pepe een filmpje van meer dan een uur heeft van de begrafenis, met Valentijn en zijn openhangende buikinhoud op een grote kamion, door de Zeelaan van Koksijde. Dat ik me als kind probeerde voor te stellen hoe mijn leven zou zijn als ze hem ooit weer zouden opgraven om zijn skelet in een museum te zetten, tien of twintig jaar later, iets dat er nooit is van gekomen. Dat er in de gang van mijn lagere school in het dorpje V. jaren een grote zwart-witfoto heeft gehangen van de dode Valentijn met de kinderen van het derde er rond. Dat ik nog altijd aan Valentijn denk als ik langs zijn graf rijd op weg naar mijn grootouders, zijn graf waar al jaren geen gedenkkruisje meer opstaat wegens ooit eens omgewaaid, waarschijnlijk. Maar ik ben hem nog lang niet vergeten. Valentijn van Sint-André, volgens mij was dat na het zinken van The Herald of Free Enterprise het tweede grote nieuwsfeit dat ik bewust heb meegemaakt.

Mijn broer zijn obsessie voor all things potvis nam nog grotere proporties aan dan die van mij, trouwens. In de vorm van duizenden potvissen tekenen, op kaften en fotoalbums en muren en overal waar op getekend kon worden. Ik heb hem speciaal voor deze blogpost gevraagd om hem nog eens uit zijn mouw te schudden, zijn potvis, maar de mens is inmiddels een drukbezet zakenman geworden en had geen tijd. Ik heb Youri dan maar een potvis laten tekenen.

Van in den tijd dat Valentijn en deze dode vis nog zo gezond als een vis waren. God hebbe hun ziel.

* mensen hebben wreed sterke meningen over borstvoeding, zo blijkt, en meestal pro. Gelijk hoe, en gelijk wat ik ga doen: een vrouw moet tegenwoordig best sterk in haar schoenen staan om daar neen tegen te zeggen, bedacht ik me vandaag. Niet dat dat me zou tegenhouden, vaneigens. Ik ben er trouwens niet van overtuigd dat ik het gewoon moet proberen. Ik ga me wel nog eens informeren, maar ik kan niks beloven. Alle info en ervaringen worden evenwel meegenomen naar de volgende vergadering met mezelf
* ik ben wel ongelooflijk nieuwsgierig geworden naar vroedman Geert van het ziekenhuis waar ik ga bevallen. Als één iemand me zal kunnen overtuigen, dan is het vroedman Geert wel!
* bij de NMBS zijn ze gestopt met het vermelden van vertragingen van minder dan twintig minuten. Achttien minuten en een beetje? Het klappen totaal niet meer weerd
* ik heb keihard mijn eerste snotvalling van het jaar te stekken. Net iets te luid geroepen dat ik nooit meer ziek word, precies
* mijn grootvader is verhuisd van intensieve naar een gewone kamer. Leve mijn grootvader!
* ik heb nog nooit zoveel leuke en boeiende werkvoorstellen gehad als de laatste weken, en dat terwijl ik binnen een paar maanden een tijd out ben. Qua timing niet zo geweldig goed gedaan, eigenlijk, die bevruchting
* ik maakte vandaag een lentereportage bij min tien. Gevoelstemperatuur nog veel kouder. Het model had paarse handen en blauwe benen, in haar lentejurkje, maar ik ben zeker dat het in het magazine zal lijken alsof het minstens dertig graden warmer was. En daar doen we het allemaal voor, niewaar?

* morgen komt er iemand om mijn wasmachine en droogkast te herstellen. Ik ben nu al op mijn ongemak voor de vragen die hij me gaat stellen, omdat ik nu al weet dat ik niet zal snappen waar hij het in godsnaam over heeft
* mijn vent liet mij vandaag weten Davy Gilles even interessant te vinden als onze buurman, die we niet kennen. Wij voeren hier interessante gesprekken na het bekijken van reportages over Davy Gilles
* wij vinden dat onze buurman een beetje lijkt op Ronald Janssen, wij. We proberen daar evenwel niet te veel over na te denken
* OF WIJ WORDEN HIER ZOT

Morgen weer een dag!

Als je blijft doorwerken alsof er niets aan de hand is (lees: alsof je leven ervan af hangt, want je wil als zelfstandige toch echt wel even zwangerschapsverlof kunnen nemen, en dat kost geld) dan ben je plots bijna twee derden door je zwangerschap heen en komt het besef dat er nog ongelooflijk veel gedaan moet worden. Papierwerk, en praktische dingen, en een kamer schilderen en zorgen dat dat kind een kleerkast heeft en een naam (CHECK!) en iets om in te slapen en dat de mama beslist heeft of ze nu al dan niet borstvoeding wil geven (nog zwaaaaarrr in dubio zulle hastn, laat de bashings maar komen), en er moeten nog geboortelijsten aangelegd (ja, ik ga dat op algemeen aanraden toch doen, want ik wil niet bestookt worden met dingen die ik niet nodig heb, dus hou ik het liever een beetje in de hand) en kleuren gekozen en uitkeringsaanvragen ingediend en dingen gespeurd op tweedehandssites en man man man, best dat ik niet goed wist waar ik aan begon, een paar maanden geleden.

Hij stampt meer en meer, en soms lijkt het alsof hij halve salto’s maakt, dus ik weet dat hij er is. En er staat hier een doos vol al gekregen en gekochte kleertjes voor een baby. Zie ne keer hoe koddig en hoe onwij!

En toch. Toen ik vorige week tussen alle to do’s door aan Youri vroeg of hij daar eigenlijk al eens echt bij stil heeft gestaan dat alles dat er aan het gebeuren is erop wijst dat er hier binnenkort een baby komt wonen, toen moesten wij het met grote ogen vol angst toegeven: wij allebei precies niet. Ik lijk nog altijd te denken dat het een beetje om te lachen is, heel dat zwanger zijn. Ik heb nog altijd het gevoel dat ik een rolletje aan het spelen ben, als ik op een tweedehandsbeurs van de gezinsbond uitleg krijg over een slaapzakje dat ik me zeker moet aanschaffen. Alsof ik elk moment ga doen van “bahaha, gefopt enal!” en we weer kunnen overgaan tot de gewone orde van de dag. Eens zien hoe lang dat lachen nog duurt. :/

Ik heb niks gezegd, maar zij die hier al een tijdje meelezen zullen zich misschien nog die keer herinneren dat deze site een blogaward had gewonnen, en door een Stubrupresentator die ik hier niet bij naam zal noemen werd bestempeld als “toch maar een wijvenblog”. Die lezers zullen zich vast ook nog herinneren dat dat allemaal uitgepraat en goedgekomen is, en dat we om dat te vieren eens iets heel fijns hebben gedaan, in 2008 godbetert (I know!). Awel. Ik wil niks zeggen, maar ik zou al een groot roze kruis in jullie agendae zetten van 12 tot en met 18 maart, als ik gulder was. En laat uw penis u vooral niet afremmen, want iedereen mag meedoen.

Om dat te vieren post ik hier een foto van de inhoud van het mini toiletzakje dat altijd in mijn handtas zit. Omdat ik het waard ben. En omdat iedereen mag weten dat ik een spiegeltje heb dat ZEVEN KEER kan vergroten. U-huh.

Maar ik heb dus niks gezegd.

En kan dat bewijzen aan de hand van onderstaande Instagrammen. Dat waren er ineens weer een pak minder dan vorige week, maar New York blijkt fotografisch toch net iets interessanter dan de Westhoek. Hoewel, toch best een leutige terugkeerweek gepasseerd, vind ik. Bijzonder blij dat ik dit kan typen, ook, want mijn allerliefste grootvader moest begin deze week onder het mes voor een serieuze ingreep, en hoewel hij nog altijd op intensieve ligt schijnt het hem goed te vergaan. Bijzonder blij mee. Plus dat de jetlag nog mee bleek te vallen ook.

Deze foto heeft niks met het ziekenhuisverblijf van mijn opa te maken, wel met mezelf, en een zoveelste controle bij de zotte dokter. We beginnen een beetje naar elkaar toe te groeien, wat in dit geval wil zeggen dat ik soms al bijna een volledige zin meen te snappen (al is niks zeker in deze). Aan haar gelaatsuitdrukkingen te zien is ze best tevreden met de evolutie van mijn bloedresultaten, al zijn we er nog niet. En dus mag ik volgende maand al terug. En de maand daarop weer! Nog even zo doorgaan, en dokter Crazy wordt nog mijn BFF.

Een appel, het teken dat ik weer een poging aan het doen ben om wat gezonder en minder te eten. Alleen valt dat nogal tegen, want blijkt dat ik godsgruwelijke honger krijg van het eten van appels, zo erg dat ik op een doorsnee donderdagnamiddag zin had om een stuk uit de onderarm van mijn eigen vent te bijten. Misschien volgende week eens overschakelen op peren.

Gelukkig at ik niet alleen appels. (wat een topovergang, lilith!)
Ik mocht ook gaan eten bij La Durée in Izegem, wat een toprestaurant, zeg. Superlekkere dingen gegeten, waaronder dus dit dessertje met peren en chocoladesorbet enal. Allemamachies.

Ik heb in New York trouwens niks geshopt voor mezelf, behalve een paar geweldig zachte en leuke dingen uit de GAP Maternity. Zoals dit truitje. En dan hebt ge het nog niet gevoeld. <3 Ik wil erin blijven wonen, ik.

En nu is het hier ook juist begonnen met sneeuwen, en ik moet vanavond mijn huis niet meer uit. Bliss! (Heb ik trouwens al eens de parabel van de half geschilderde muur verteld? Misschien maar beter zo, toch)

Fijn weekend, gulder!