U zult het niet geloven, maar ik ben net gaan lopen met Evy Gruyaert. Dat is uitermate vreemd, want ik heb heuse trauma’s opgelopen tijdens mijn middelbare schooljaren als het op lopen aankomt, en ik vind Evy Gruyaert een beetje een kalle. Maar ik heb in mijn hoofd gestoken dat ik stante pede wat moeite mag beginnen doen om gezonder te leven, en dan brengt een mens al eens vreemde offers.

Het zag er allemaal nog ongelooflijk sjiek uit toen ik de podcast in de iPod pleurde, maar eens ik mezelf in open lucht bevond en Evy mij werkelijk aanmaande om te beginnen lopen voelde ik mijn maag toch even keren. Ik keek nog even achterom om mij ervan te vergewissen dat er geen levende ziel te bespeuren was langs de vaart die op een meter of vijftig van de crib loopt, en weg was ik, hobbelend en schobbelend op zoek naar iets dat op “mijn eigen tempo” leek.

Ik kan u verzekeren: als je al vijftien jaar niet meer hebt gelopen dan heb je geen eigen tempo meer. Dan doe je maar iets. In mijn geval: veel te snel vertrekken en al na twee minuten puffen als een amechtig hangbuikvarken. Het zag er ook niet uit: ik vond niet hoe ik mijn armen het beste kon houden om er uit te zien als een professioneel jogger, mijn gat stak naar mijn mening te ver achteruit tijdens het lopen, en ik kon me plots helemaal niet meer herinneren hoe andere mensen eruit zien als ze lopen. Toen ik even mocht stoppen om te wandelen vroeg ik me serieus af waar ik in hemelsnaam aan was begonnen, en wat Koen Fillet hier ook al weer zo fantastisch aan vindt. Ik quote uit zijn recentste blogpost:

Toen ik op het einde van de eerste les drie volle minuten moest lopen was er geen haar op mijn paars aangelopen hoofd dat er nog maar aan dacht om er nog een vierde minuut bij te doen, al hadden ze met een klein vuurwapen tegen mijn slaap staan duwen. Toen er als klap op de vuurpijl ook nog eens een echte jogger langsliep voelde ik me zodanig geïntimideerd dat ik deed alsof ik hem niet zag. Volgens Evy zal ik binnen tien weken vijf kilometer lopen alsof het niets is. Ik wens haar erg veel courage.

De kogel is door de kerk: youri en ik zijn nummer 238 en 240 op de lijst van ingeschrevenen voor de bwards. Blame de huisbazin van sunnymoon.be, die mij volledig over de imaginaire streep heeft getrokken door haarzelf en haar koeksje in te schrijven.

Nu kan de miserie pas echt beginnen. Wat moet ik aandoen? Hoe kan ik Michel Vuylsteke het best benaderen zonder over te komen als een fanboy? Wat is Blogcom XL? Ze gaan mij toch niet verplichten om te dansen op de afterpartey? Wat is Ubuntu ook al weer? En is het oke of niet oke om het oke of niet oke te vinden? :aah:

Feestn als de beestn, ik durf bijna wedden.

Dinsdag 13 maart stond in de sterren geschreven als de dag waarop ik eindelijk zou beginnen aan een zoveelste poging om weer een beetje gezonder te gaan eten. U kent dat wel: de lente is in het land, de vogeltjes fluiten, men waant zich in de vallei van Joyvalle en dan vind ik het een beetje not done om dag in dag uit te zitten schransen als een dijkdelver. Niet dat ik zoveel eet (dat kan ik ook nog steeds niet), maar ik snoep teveel tussendoor. Hey lilith, hoor ik jullie al zeggen, jij bent toch gezegend met een knoert van een gastric bypass, dan is er toch geen enkel probleem, hoor ik jullie al zeggen. En inderdaad, die bypass heb ik nog steeds, maar dat blijkt geenszins een garantie te zijn voor een rein en ascetisch leven zonder uitspattingen in de vorm van kauwbonbons of accidentele paaseieren. Het is niet dat ik er dik van word, maar het is niet gezond en het voelt niet Joyvalle. En vergeet ik daar nog bij te vertellen dat het serieus mijn rekker uithangt dat mijn weegschaal al zeven weken blijft haperen op hetzelfde mottige getal. Een getal dat niet overeenstemt met mijn niet eens zo overdreven vooropgestelde operatiedoel, nvdr. Nog Twee Kilo, en het lukt maar niet. Een mens zou voor minder in de chocolaten peeties (zoals mijn leaf dat zo mooi zegt) vliegen.

Net op zo’n dag, die op zich al lastig genoeg is, was het van dat.

Een pretty damn lomp heerschap dat zichzelf ‘marketingverantwoordelijke’ van één of andere plaatselijke toneelvereniging noemt (lammenielache) vond het nodig om ondergetekende de les te spellen over het feit dat zijn ‘persbericht’ (lees: een gigantisch en lamlendig word-bestand van 17 MB vol Word-art en andere angstaanjagende tekeningen) niet in de agenda van mijn gazetje stond deze week. En hij had ‘dat persbericht’ nochtans ‘op 3/03 verstuurd, en zou het dan ook ten zeerste op prijs stellen als de volgende voorstelling wel werd opgenomen in de agenda’. Kijk, daar hou ik nu eens niet van. Van mensen die ervan uitgaan dat ik per definitie elk idioot bericht dat vijf dagen te laat op mijn redactie belandt dien te plaatsen. Van mensen die van hun oren maken als ik dat niet doe. Van mensen die zichzelf marketingverantwoordelijke noemen terwijl ze gewoon lelijke word art-bestanden doormailen naar andere mensen, die er dan weer van moeten kotsen. Op suikerloze dag is dat voldoende om mij in een ster te laten terugmailen dat het een beetje minder mag zijn, marketingvlinder, en nog vele andere ronkende zinnen die bijna zeker een ‘amai, madam heeft haar regels, zekers?’ aan marketingman zullen ontlokt hebben. Whatevre.

Tegen tien uur was mijn suikerspiegel zo hard gezakt op de schaal van Richter dat er niet te veel onverwachte dingens moesten gebeuren, ik voelde het. En toen begon de misérie met een fotograaf die mij ambeteerde op mijn gsm, terwijl ik hem gewoon had gemaild en nergens had laten blijken dat ik de rest van het verhaal wel eens via gsm wilde afhandelen. Mijn irritatie moet doorgesijpeld zijn tot in zijn fotografisch oor, want toen hij het geheel afsloot met een ‘ik kan het ook maar vragen hé madam’ wou ik oprecht dat ik het allemaal kon steken op mijn regels. Een paar uur en een zestal kiekebillenkaartingen later bleek dat allemaal nog maar het begin.

En ik maar denken dat ik helemaal van zo’n dagen af zou zijn eens ik mijn maag chirurgisch had laten loskoppelen. Lammenielache, maat. Lamme vooral nie lache.

Eeuwen geleden stonden Youri en ik in de lokale Kinepolis aan te schuiven om onze kaartjes vakkundig te laten scheuren door iemand die goed “zaal…” 1 tot en met 10 kan zeggen. Tijdens dat wachten viel ons oor op de enthousiaste tienerklanken die het groepje franstalige pubers voor ons met geregelde intervallen uitstiet. Tot zover geen zichtbaar probleem, tot iemand uit het groepje het nodig vond om naar het schermpje boven ons hoofd te wijzen en luid “oooooh!!!!! spiedèrman!!!” uit te roepen. Niet eens “le bonhomme de *whatever een spin may be in het frans*”, maar werkelijk de meest vieze versie van Spiderman die ik al ooit had gehoord. Onnodig te zeggen dat Youri en ik in shock achterbleven en ons niets meer kunnen herinneren van wat er daarna is gebeurd en hoe we in godsnaam thuis zijn geraakt.

What is up with the fransozen, vraag ik mij dan af, dat ze er bewust voor kiezen om af te gaan als geweldige gieters telkens ze zich in het Engels willen uitdrukken in het openbaar?

Ik vroeg mij af of wij dat ook deden, en eerst dacht ik vol overtuiging van niet.
Tot ik de merknaam ‘Pedigree Pal’ voor mij zag opdoemen. Peediegree Pal, begod. Terwijl we dat natuurlijk gewoon keihard als Pidiegrie Pel moeten uitspreken, zoals het hoort. Zodat het ook echte woorden zijn, met een betekenis in plaats van rare klanken. Ofte: hoe wij schaamtelijk dom worden gehouden door de fabrikant van hondenvoer, als waren wij achterlijke Fransen.

Nog zoiets: dat ik altijd ‘Donal Duuk’ en ‘Mickey Moes’ heb gezegd, tot ik enkele jaren terug besefte dat het waarlijks om een duck en een mouse gaat.

Heeft u ook zo’n dingen?

Gisterennamiddag, de Ieperse binnenstad.

Ik steek een straat over, passeer een camionetteken waarrond een groepje bouwvakkers aan het werk is, en word plots out of the blue geconfronteerd met zo’n waarlijks overdreven gigantisch bouwvakkersdécolleté dat ik een kwartier heb gedacht dat ik in een verborgen camera-grap was terechtgekomen. Toen bleek dat dat niet het geval was was de shock nog groter. I’m talking minstens twintig centimeter bilspleet, here. Recht in mijn oge.

Some people.

Olraait, aangezien jullie het duidelijk allemaal willen hebben over de buurvrouw en wat voor een slechte er ik wel ben, en ook wel een beetje omdat ik het verschot van mij af moet schrijven: het ijzingwekkende verhaal van de nacht van zondag op maandag.

Na Top Gear trekken Youri en ik richting bedstee, en net als we bijna dromenland binnenvallen horen we een betrekkelijk luid gestommel, al weten we op dat moment niet meteen waar. Dat gestommel wordt luider, en op het moment dat ik denk door te hebben wat het gestommel veroorzaakt (‘iemand die erg snel een trap oploopt, nvdr.’) horen we een werkelijk ijzingwekkend getier. Als we ons in een stripverhaal hadden bevonden zou er zeker een grote en dikke “EEEEEEEK” boven het hoofd van de schreeuwster (die naar wij eruit konden opmaken van het vrouwelijk geslacht was) hebben gezweefd, maar in het echt klonk het toch meer als een “AAAAAAAAAAAH!”. Aangezien mijn hart zich op dat moment volledig richting mijn keelholte had gekatapulteerd kon ik alleen maar “Wat gebeurt er?!” richting Youri prevelen, die het duidelijk ook niet wist.

Onze over en weer schietende gedachtenstroom werd onderbroken door nieuw gestommel, en weer een geweldig luide schreeuw, waarbij dezelfde “AAAAAAAAAAAH!” weerklonk, gevolgd door een meisjesnaam (X2). Ik dacht, tussen enkele zware hartritmestoornissen door, de volgende zaken:

* de baby, de baby, er is iets met de baby!
* de baby heet helemaal niet ‘meisjesnaam’!
* er is iets met de buurvrouw! De schreeuwende is de buurvrouw niet!
* de buurvrouw heet helemaal niet ‘meisjesnaam’!
* ze zijn allemaal dood en de schreeuwende heeft ze gevonden! AAAH!
* ik moet gaan kijken of ik kan helpen!!!
* een familiedrama in mijn straat zeg!
* ik ga morgen de gazedde moeten kopen!
* ik ken helemaal geen EHBO.
* Sebiet hang ik vol bloed, maat.
* ze zullen de ambulance wel al gebeld hebben!
* binnen tien minuten is de ambulance hier!
* waar blijft die ambulance toch?
* wat is het plots stil.
* waarom is het zo geweldig stil?
* waarom komt er geen ambulance en blijft het zo stil?

En toen moet ik, schuddend en bevend en hartritmestoornissen en al, gewoon in slaap zijn gevallen.
Zonder te weten of wat we gehoord hadden wel van bij de buurvrouw kwam. Zonder dat we nog gewekt werden door ambulances of enig ander vreemd geluid. Zonder een clue, really.

En kijk, mocht de buurvrouw een beetje vriendelijker geweest zijn elke keer als ik een poging tot goeiendag zeggen heb gedaan in het verleden, dan ging ik het misschien wel een keer gaan checken, ja. Maar nu komt boontje volledig om zijn loontje. De rolluiken gaan nog steeds omhoog en naar beneden, though. En het licht in de tuin ook soms aan en uit.

Snap ’t ge’t plaatje?
Ik in elk geval al niet, maar u mag nu al met rotte tomaten naar mijn weinig terhulpschietende tronie beginnen gooien in de comments. (y)