Ik had mijn inschrijvingsformulier al ingevuld en braafjes betaald voor een les of veertig en alles, toen de dame achter de balie mij plots vragend aankeek. Ik keek vragend terug.

“Ik was nog vergeten te vermelden dat alle andere ingeschrevenen voor de ochtendlessen veel ouder zijn dan u. Ze zijn allemaal gepensioneerd, eigenlijk, op één persoon van uw leeftijd na. Is dat een probleem voor u?”

In de omgeving van mijn linkeroog riep een zenuw heel hard “AW GREAT!”.

Het gezicht rond die zenuw trakteerde de mevrouw achter de balie echter op mijn meest gepensioneerdenliefhebbende glimlach en zei “Neen, natuurlijk niet”.

Ik kan al niet wachten om te weten hoe je incontinentieluier zegt in het Spaans maat. Gelukkig begin ik er morgen om negen uur al aan.

Volgens onderzoek dat vorige week de krant haalde zijn mensen zonder kinderen gelukkiger dan mensen met kinderen. ‘Wel natuurlijk’, dacht ik, en ik was net van plan om verder te gaan met mijn dagelijkse beslommeringen toen mijn oog viel op de commentaren op het krantenstukje. Naast compleet naast de kwestie brallende commentatoren die dingen met de wereld deelden als ‘verget nie als u moeder u niet had op de wereld gezet waarde ier nie!!!’ en waarvan ik van harte hoop dat ze zich nooit plannen voort te planten viel mijn oog op dit stukje tekst van ene Willy Van Walleghem:

Mij beklagen, Willy Van Walleghem?

Mijn nachten bestaan uit slapen, mij een keer omdraaien in de stilte van de nacht, nog slapen en dan nog slapen. In mijn leven bestaat er niet zoiets als voedertijden en opstaan als de kleine door middel van een akelig geschreeuw laat weten dat ik in de zeer nabije toekomst met mijn slaperig hoofd boven een stinkende pamper zal moeten hangen. Als ik uiteindelijk toch opsta is er geen beetje stress om iedereen op tijd uit de badkamer in de keuken en op de bus te duwen, er is ook geen zenuwachtig geroep of hyperactief ge-‘KENJI! DOE FOORT!’. Ik sta op, ik eet iets en ik vertrek, helemaal chill.

Mijn geld gaat naar etentjes, uitstapjes en hier en daar een uitspattingetje dat volledig moet kunnen, en er gaat geen halve eurocent naar pampers, onthaalmoeders die volgeboekt zijn tot in het einde der tijden naar ’t schijnt, kleertjes en Geox schoentjes, boekentasjes en obsceen dure kinderwagens. Ik kan op dit eigenste moment beslissen om te gaan wandelen zomaar ergens heen zonder eerst een babysit te regelen of zeven luiertassen te moeten vullen met babygerief. Ik beslis en ik vertrek, ik. Stel het u eens voor, meneer Van Walleghem! Het is compleet zotjes.

Ik moet ook nooit rekening houden met slaaptijden en eettijden en als ik ergens in de buitenwereld ben moet ik nooit plots naar huis om een kindje in bed te steken omdat het het moment is. In de supermarkt ben ik diegene die een beetje evil grijnst als ik een mama wanhopige blikken zie werpen naar een oorverdovend schreeuwende peuter. Ik kan vijf minuten voor ik vertrek beslissen of ik martini’s ga drinken of niet. Als ik op vakantie ga is de belangrijkste vereiste niet dat er kinderanimatie aan het zwembad is. Als ik toch in contact kom met kleine mensen dan mag ik ze terug geven op het moment dat ze niet meer leuk zijn. Ik eet al jaren preparé en ik mag met mijn handen in de kattenbak zitten dat het een lieve lust is.

Meneer Van Walleghem, ik denk dat we kunnen concluderen dat ik een punt heb.

Ik herinner mij hoe ik als kind hele nachten wakker heb gelegen bij de gedachte dat mijn ouders ooit zouden sterven. Dat mensen sterven, dat wist ik al jaren, maar dat mijn ouders ook dat soort mensen waren, dat kwam hard aan. Het was een besef dat mijn kinderhart aan flarden scheurde, en een angst die in het donker van mijn kamer zulke vormen aan nam dat ik het gevoel kreeg te zullen stikken. Hoe harder ik naar oplossingen zocht, hoe erger en allesoverheersender die angsten werden. Mijn ouders zouden ooit dood gaan en ik kon daar helemaal niets aan doen. De enkele keren dat ik het daar schoorvoetend met mijn moeder over had verzekerde ze me dat ze nog lang niet van plan was om dood te gaan. En toch. Het liet mij soms maanden niet los.

Ik herinner mij een donkere winteravond toen ik al in Gent studeerde en er op kot zat. Ik belde naar huis om even met mijn moeder te spreken over vast niets bijzonders, en mijn vader nam de telefoon op. Neen, mijn moeder was nog niet thuisgekomen, en dat was eigenlijk best vreemd. Ze had al langer dan een uur thuis moeten zijn. Mijn moeder was iemand die altijd overal op tijd kwam, en ze had helemaal niet de gewoonte om een uur langer te werken zonder dat even te laten weten. Mijn hart klopte in mijn keel, en dat werd alleen nog maar erger toen ik een half uur later nog eens belde en het opnieuw mijn papa was die op nam. Neen, ze was nog altijd niet thuis, vertelde hij met een toon in zijn stem die ik niet van hem kende. In het kwartier dat volgde ging ik volledig over mijn toeren, daar op mijn kleine kamertje in Gent. Mijn moeder had vast een ongeluk gehad. Er moest wel iets heel ergs gebeurd zijn. Mijn moeder was dood. Een verschrikkelijk ongeluk. Ze konden mij elk moment bellen met het slechte nieuws. Toen mijn telefoon ging en ik met trillende handen opnam en haar stem hoorde kon ik wel janken van opluchting, wat ik dan ook maar deed. Ze had langer moeten werken en de batterij van haar telefoon was plat. Meer niet, eigenlijk.

Ik herinner mij de minuten die wel uren leken toen ik vorig jaar op haar zat te wachten in een ziekenhuiskamer na een eenvoudige schouderoperatie. En hoe mijn gedachten ook toen met me op de loop gingen. Doodsbang was ik dat ze in de narcose zou gebleven zijn en ik haar nooit meer terug zou zien. En plots was ze daar weer, een beetje groggy maar voor de rest oke.

Ik heb mezelf zo vaak gek gemaakt met de gedachte dat mijn moeder er niet meer was.

Vreemd hoe ik het, nu het echt zo is, bijna niet kan geloven.

Er waren de vele ‘innige deelnemingen’ en ‘sterktes’ op kaartjes die allemaal op elkaar leken, maar wel telkens in een ander geschrift. Er waren de voorgedrukte kaartjes waarop de afzenders zelfs geen persoonlijke groet meer moesten schrijven, omdat die standaard door de drukkerij werd meegeleverd. Sommige kaartjes zijn zodanig populair dat ik de foto op de voorkant wel twintig keer heb zien voorbijkomen. Er waren de persoonlijke boodschappen en herinneringen aan mijn mama die mensen zorgvuldig hadden neergeschreven, en soms waren er ook heuse brieven bij. Mijn neefje van elf tekende een beertje op een kaartje en schreef erbij hoe erg hij zijn tante zou missen ‘net zoals jullie’. Er waren zodanig veel brieven en kaartjes dat ze niet eens in de doos konden die we van de begrafenisondernemer hadden meegekregen, en dan hadden we daar de mailtjes niet eens bijgeteld.

En toch was er één brief die er voor mij op een pijnlijke manier uit sprong.
De handgeschreven brief van een getuige van Jehova, waaruit moest blijken dat mijn moeder gestorven was omdat dat nu eenmaal de manier is waarop god zondaars straft. Door ze te laten sterven. Bij wijze van illustratie zaten er nog twee foldertjes bij. Zelden zo’n beroerde marketing geweten, eigenlijk.

Toen de dokter mij tien maanden geleden vertelde dat mijn mama een erg agressieve vorm van kanker had die onmogelijk te genezen viel heb ik dat niet verteld op mijn blog. Ook toen de woorden ‘nog een maand of zes te leven’ vielen heb ik gezwegen. In december waren er een paar berichtjes die naar haar ziekte verwezen, en er was een moment waarin alles zo uitzichtloos en wanhopig leek dat ik overwoog om gewoon overal mee op te houden. Niet meer bloggen. Niet meer schrijven. Enkel proberen te begrijpen wat mij en mijn familie compleet onverwacht overkwam. Hoe we van een gezonde jonge mama naar een mama met nog maar weinig toekomst waren gegaan, van een heel normaal leven naar een leven dat compleet op zijn kop stond.

Ik heb uiteindelijk wel verder geschreven. Niet alleen omdat mijn mama de grootste fan van mijn blog was, ook omdat ik het zelf nodig had. Ook omdat er tussen de donkere momenten door heel veel mooie momenten waren, en hoewel ik die niet in het openbaar heb beschreven hebben ze mij wel enorm geïnspireerd en gemotiveerd om te blijven genieten en stil te staan bij wat we wel nog hadden.

De afgelopen tien maanden waren zeer zwaar, maar ook zeer intens. Dankzij mijn beroep heb ik de kans gehad om elke dag met mijn mama door te brengen, en ik ben even dankbaar voor de mooie dagen als voor het feit dat ik haar tijdens haar mindere dagen heb kunnen bijstaan. En ik ben mijn mama dankbaar voor de manier waarop ze met haar courage en fantastische gevoel voor humor heeft getoond wat echt belangrijk is. Elkaar graag zien en goed voor elkaar zorgen. Al de rest is bijzaak.

Mijn mama is tot op de laatste dag thuis kunnen blijven en is zondag razendsnel geveld door een longontsteking. Het ging zodanig snel dat het uiteindelijk de meest menselijke manier was die in haar situatie mogelijk was, en het heeft haar bespaard van enkele erg harde weken die nog in het vooruitzicht lagen. Het is een enorme troost voor mij en de mensen die haar hebben gekend dat ze niet heeft afgezien en tot een uur voor haar dood helder en pijnloos was, en niet kon vermoeden dat alles plots zo snel zou gaan.

Ik ben boven alles dankbaar voor het feit dat ik zesentwintig jaar de meest geweldige mama heb gehad die ik me kon inbeelden, en ik besef dat het geen zin heeft om kwaad te zijn om de dingen die we niet meer zullen hebben en meemaken.

Ik wil iedereen heel hard bedanken voor alle kaartjes en smsjes en mailtjes en andere blijken van medeleven. Ik heb nog niet de tijd gehad om ze allemaal te beantwoorden, maar ze worden ten zeerste geapprecieerd. En ik zal blijven schrijven, al was het maar omdat zij dat zeker zo zou hebben gewild.