Monthly Archives: oktober 2013

linklovende lilith #10

Moeder fotografeert baby

Beeld: Queenie Liao.

lilith en de dingen die ze leuker lijkt te vinden dan de meeste mensen

witte bonen in tomatensaus

Het zat al een beetje in mijn hoofd, een vervolg op de vorige blogpost, en toen Veerle ermee kwam aanzetten in de comments dacht ik: maar natuurlijk. Ik vond het superleuk om jullie te zien meedoen, Annelies, Marèse, Saturnein, Veerle, Lie, Marijke, yab, Il-la en alle anderen, dus voel jullie vooral vrij om ook deze keer op eigen blogs of in de comments te delen.

Dit zijn de dingen die ik leuker lijk te vinden dan de meeste mensen:

  • witte bonen in tomatensaus van Heinz. Koud, recht uit het blik. Ik vind dat echt ongelooflijk lekker.
  • De Ideale Wereld. Deze filmpjes. Voor een Waal ben je geniaal. Ik kan niet zeggen hoe hard ik daarmee moet lachen.
  • in bad gaan. Als iemand mijn bad zou afpakken om te wisselen tegen een douche zou ik kapot gaan van verdriet.
  • Levenslijnvideo’s waarin alle BV’s van vroeger meezingen. Ik zing die woord voor woord mee en weet perfect wie wanneer gaat invallen. Ik ben daar ook behoorlijk trots op. Hetzelfde geldt trouwens voor Brief voor Kerstmis uit Big Brother 1.
  • het internet.
  • op restaurant gaan en een hele avond mogen eten en wijn drinken. Als er leuk gezelschap bij is en de chef heeft ook nog eens erg zijn best gedaan, dan ben ik in hemel nummer zeventien.
  • brood.
  • werken. Ik vind mijn werk doorgaans wel tof.
  • vroeg gaan slapen. Ik weet het, we worden er niet jonger op en we leven maar één keer en we gaan wij wel slapen als we dood zijn, maar na een paar maanden van gebroken nachten vind ik niks heerlijker dan vroeg in mijn bed kunnen kruipen. Sorry als ge mij daarin rocker en roller had verwacht.
  • apps die mijn leven gemakkelijker maken. Zite en Evernote en alle andere die ik hier al eens heb vermeld.
  • plannen en lijstjes maken.
  • wandelen. Ik kan echt geweldig genieten van een paar uur wandelen.
  • stilte.

lilith en de dingen die zij minder leuk vindt waar anderen zot van zijn

cupcakes

Zou er iemand echt fan zijn van dat hele gedoe met zomeruren en winteruren, vraag ik mij dan af. En dan denk ik: vast wel, want vaak liggen zo’n dingen gewoon aan mij. Ik las onlangs een blogpost over dingen die andere mensen leuk vinden maar jij dus helemaal niet, en ik vond die zo helemaal random dat ik hem perfect vind voor een zondagochtend waarop het uur net is veranderd. Dus ziehier: dingen die ik niet tof vind en andere mensen doorgaans wel.

  • de meeste desserts. Cupcakes, macarons, ijsjes, taart, cake pops, het zegt mij sinds mijn maagverkleining en de associatie met mottigheid compleet niks meer. Als ik kan kiezen om één gang te laten vallen op restaurant, dan is het altijd het dessert. Of ik neem kaas. Alles beter dan de mottigheid van een moelleux au chocolat.
  • bowlen. Ik haat bowlen al heel mijn leven uit de grond van mijn hart.
  • komkommers
  • pyjama’s van Woody. Leg mij dat eens uit, nu we bezig zijn?
  • beige
  • Primark
  • Kuifje
  • Parijs
  • films en televisie kijken. Series. Ik vind dat doorgaans tijdverlies. Zei zij die veel te veel uren per dag aan haar computer zit. Het is vreemd, want als ik zelf kan kiezen wat er komt heb ik precies meer geduld dan als ik ergens naar moet blijven kijken.
  • Philippe Geubels. Sorry, Philippe, ik doe nochtans mijn best
  • series als Vermist, Heterdaad, Witse en andere dingen met politieagenten die verwikkeld zijn in some serious shit
  • Upperdare feestjes
  • optredens

Doe gerust mee in de comments of op uw persoonlijke blog, ik ben benieuwd!

week 10: maar hoe zit het nu eigenlijk met dat weight watchen van u?

week10

Het lijkt vast alsof ik in de fase zit van doen alsof weight watchers er nooit is geweest, maar dat klopt niet helemaal, gelukkig. Jullie reacties na mijn nogal depri post van twee weken geleden kwamen aan, net als een paar andere zaken die me deden inzien dat ik mezelf de laatste maanden weer ernstig aan het voorbijlopen ben. Dat dat maar zichtbaar wordt als ik een lijst maak van wat ik allemaal van mezelf verwacht. Het is benauwelijk, vint. Zo benauwelijk dat ik zwaar met mijn hoofd zou schudden met een “kind toch, focus u eens op een paar dingen in plaats van op dertig” als ik een vriendin hetzelfde zou zien doen.

Mijn werk, dat als freelancer niet altijd zo op elkaar is afgestemd dat ik me er chill doorheen kan werken. Mijn kind van zestien maanden, die deze week voor de tweede keer in korte tijd zo goed als de hele week ziek thuis moest blijven van de crèche. Mijn blog, die ik doodgraag zie, dat weet je, maar die zichzelf niet onderhoudt. Een paar keer per week willen sporten. Elke dag vers en vegetarisch koken. Een kilo per week willen afvallen. Liefst op de juiste plaatsen. Mijn sociaal leven onderhouden. Het eeuwige plannen en organiseren om het allemaal rond te krijgen. Het feit dat ik mezelf niet eens toelaat om ’s avonds tv te kijken, omdat ik niet snap hoe ik anders alles gedaan zou krijgen dat ik wil gedaan krijgen. En dat is nog maar een tipje van mijn ijsberg.

En altijd weer het gevoel dat ik niet genoeg moeite doe. Dat het toch niet genoeg is. Dat ik sneller moet afvallen, vlugger strak moet worden. En waarom eigenlijk?

Oke, ik zou trots zijn op mezelf als ik erin zou slagen om tien kilogram af te vallen. Maar moet ik nu ook niet trots zijn op mezelf? Waarom doe ik het dan niet? Zal ik geweldig veel gelukkiger zijn als ik tien kilo minder weeg? Ik betwijfel het soms. Dus, wat nu? Het ding is, ik besef na mijn vorige post vooral dat mijn focus niet juist ligt. Ik focus op mijn uiterlijk. Terwijl ik eigenlijk gewoon wat gezonder moet proberen te leven. En wel zal zien waar het me dan brengt.

Geef ik op? Neen. Ik ben wel gestopt met punten tellen, omdat ik het zo beu was als koude pap en het me echt te veel deed focussen op wat ik in mijn mond stak, waardoor ik dan weer meer ging eten dan nodig. En ook: ik weet onderhand wel dat cracotten ’s ochtends beter zijn dan brood.

Ik ben dus niet meer op dieet. Ik eet wel heel gezond. Een paar uitspattingen, zoals een Bicky Burger op een avond waarop ik laat thuis kwam van een interview, buiten beschouwing gelaten. Soms is er gewoon nood aan een Bicky Burger. Het goede nieuws is: ik ben me veel bewuster van wat ik elke dag in mijn mond stop. Eet ’s middags dingen als dit, in plaats van belegde broodjes en spaghetti bolognese.

wraps

Hier was trouwens wel een grote kom versgemaakte soep bij, dat jullie niet denken dat ik anorectisch ben. Alsof jullie ooit zouden denken dat ik anorectisch ben.

Maar goed, ik zie wel. Ik probeer zoveel mogelijk koolhydraten te schrappen, niet te veel alcohol te drinken, mijn vreetbuien te beperken tot een paar crackers met smeerkaas en een mandarijn. De druk om snel in een maat 38 te passen is een druk die ik onder deze omstandigheden eigenlijk best even kan missen. Dus laat dat dan even het cadeautje aan mezelf zijn, in plaats van die vijf kilogram minder. Het zijn er op dit moment trouwens nog altijd drie. Zoals twee maanden geleden ja, goed geteld. Het hadden er ook drie bij kunnen zijn ook, waar. Zeggen we dan.

Maar goed, hoe vlot het ondertussen bij jullie?

As we speak

As we speak 2

Omdat ik zelf een geweldige sucker ben voor een Currently op andere blogs, en omdat onlangs uit lezersonderzoek bleek dat jullie meer lijstjes willen: een nieuw rubriekje.

  • Lezen: af en toe een kortverhaal van Alice Munro, omdat de lengte ervan perfect is voor de momenten tussendoor waarop ik tijd heb om me even in een verhaal te verdiepen. Op dit moment ben ik bezig aan Too Much Happiness, en ik ben daar serieus content van. Daarnaast lees ik af en toe een hoofdstuk in het boek van deze blog, en ik moest het niet zeggen maar ik doe het toch: het is echt leuk geworden. Hij is mij hier op deze foto van de boekvoorstelling van enkele dagen geleden echt niet pijnlijk aan het pitsen om dat te zeggen, op geen enkele manier.intermezzo italianoVoor de rest heb ik Bloglovin’ ontdekt, en dan vooral hun popular blogpost functie. Ook nog altijd een ongelooflijk grote fan van Zite op iPad. In een ideale wereld had ik elke dag minstens een half uur om daarop bij te lezen. Ik kreeg ook het boek van Lobke opgestuurd, en daar ben ik ’s avonds een beetje door aan het gaan. De kans bestaat dat ik er hier binnenkort nog iets mee doe, al is het maar omdat ze “Dexter” heeft opgenomen in haar lijstje met hippe babynamen. Tihi. En voor de rest is het ook gewoon een heel leutig boek. En qua lezen met Dexter: Het Grote Boek Van Woorden En Plaatjes. Geleend bij de bibliotheek, en na een maand zo triest dat we het terug moesten brengen dat ik het dan maar heb gekocht. Heerlijk plaatjesboek, lezers met kroost.
  • Blij met: de bestelling superleuke oorbellen van Bafihana die dit weekend in de bus zat. Ook al slaagde ik erin om één van de gele al na twintig seconden kwijt te spelen in onze bolide. Tsssk. Mijn mosgroene nieuwe winterjas die zo de max is dat ik er elke dag een fotosessie aan zou willen wijden. Backup van lieve mensen in drukke tijden. Lieve mensen die doen alsof dat vanzelfsprekend is, maar ik weet wel beter. Het feit dat we al over ons doel zitten op de veiling. Wat niet wil zeggen dat hij afgelopen is: we gaan nog even door, dus intekenen voor drie uur blogcoaching met koffie én taart kan nog en wordt zelfs vreselijk hard toegejuicht. Juwelen van bafihana
  • Eten: bloemkool met witte saus. Risotto, nadat ik er jaren een degout van had omdat iedereen in Komen Eten het maakte en er op tv ook veel te veel werd gezaagd over de ongelooflijke moeilijkheidsgraad ervan. Vorige week toch nog eens eentje met bospaddestoelen op het weekmenu gezet, en dat was zo heerlijk dat we vanavond voor een mediterraanse versie met tomaat en basilicum gaan. En of ik nog altijd aan de weight watcher ben, vraagt u? Voor die onthulling moet er gewacht tot vrijdag.
    risotto
  • Bezig met: uitvogelen hoe we deze drukke werkweek gaan doorkomen en al onze deadlines gaan halen nu het kleine Dextertje voor de tweede keer in korte tijd thuis is van de crèche met hoge koorts. Ondertussen dank ik de goden voor de liefste grootouders ooit, die bijspringen waar ze kunnen en ons zo gigantisch uit de nood helpen. Geloof mij: lieve grootouders zijn hun gewicht minstens drie keer waard in goud. aswespeak
  • Mezelf verbazen over: hoe snel de tijd gaat. Toen ik enkele dagen geleden een hele berg spuugdoekjes naar de zolder bracht die ooit over het hele huis lagen om naar te grijpen als baby Dexter “had teruggegeven” (haha, dat woord is zo de max) besefte ik ineens dat hij al zestien maanden is. Dat dat zot is, na alles dat we hebben meegemaakt. Dat we erdoor zijn geraakt. En dat zestien maanden makkelijker is, en leuker, maar ook de leeftijd waarop je compleet door het lint kan gaan omdat je én wil eten, én je tuutje in je mond wil houden. Als dat niet blijkt te lukken breekt de hel los, zo ondervond ik vanmiddag.
  • Luisteren naar: Storms van Fleetwood Mac past behoorlijk perfect bij mijn herfstnostalgie, in de originele versie maar ook in deze. En deze prachtige versie van het nog steeds geniale Waltz #2 van Elliott Smith, ook al was de mens zelf het compleet beugespeeld, zoals blijkt vanaf 2:40. Ik kan het *even tellen* nog wel zes miljard keer horen, geloof ik.
  • Plannen: er liggen tickets voor de Winter Efteling op de kast. Ik ben daar nog nooit van heel mijn leven geweest, en nu heb ik een kindje om mee te nemen. Pretty darn excited.

Meedoen op je eigen blog mag, eventueel met eigen categorietjes. Link dan eventjes in de comments zodat we kunnen komen kijken.

lilith is te huur voor Syrië 12-12

Huur lilith!

Neen, ik kan niet naaien, ik heb geen boek geschreven en ik kan ook geen tekening verloten, in tegenstelling tot toffe mensen als zij, zij en hij. Maar ik wilde dus wel heel graag iets weggeven voor Syrië 12-12.

Na een klein brainstormpje dacht ik: ik ben wel al tien jaar aan het bloggen. Ik heb daar wel één en ander over te vertellen, ook. Misschien wel iets waar iemand anders iets mee is.

Ik ben dus te huur, met koffie en taart. Ergens in uw buurt, zelfs. Dus: altijd al eens in mijn Evernote willen kijken? Je afgevraagd of ik alles random doe, of dat er toch een plan achter zit? Vragen over bloggen/stukjes schrijven/meer lezers bereiken/adverteren via je blog/ aan schrijfopdrachten geraken/ gebruik maken van Facebook/nog iets anders?

Bieden kan tot en met 15 november, en dan spreken we iets af!

lilith valt een hoop groensel aan

kookzondag

Hoe gaat dat? Ge gaat naar de winkel en ge koopt zoals elke week uw groentjes. Pastinaak en worteltjes voor Dexter zijn ovenschotel, een soeppakket voor mij, aardappelen, tomaten, allemaal vakkundig uitgekiend voor het vooropgestelde weekmenu.

En dan blijkt het gigantische groentenpakket van de school van het nichtje waar je ooit eens ja hebt op gezegd toegekomen te zijn en verzuip je plots in de groenten. Ligt er overal prei en bleekselderij en heb je ineens meer wortelen dan je in een maand opgegeten krijgt.

Op zo’n momenten gaat mijn hoofd in overdrive. Moeten er lijstjes gemaakt, en groenten versneden en gepureerd en in soep gedraaid en ingevroren, want ik kan niks weggooien. Zelfs de blaadjes van selder niet, waardoor ik in boeken ga zitten opzoeken wat je daarmee kunt aanvangen. Dan sta ik plots potage Célestine te maken uit het dikke boek van Julia Child. En groentjes te snijden, twee uur aan een stuk, tot ik zo zen ben als een bultrugwalvis.

Het resultaat van een paar uur ernstig zwoegen: wortelpastinaakpuree voor Dexter en een extra portie voor de diepvries, vijf liter preiseldersoep, ook een deel voor in de diepvries, wortelstoemp, vegetarische hete bliksem met zelfgemaakte appelmoes voor vanavond, een keuken waarin een bom lijkt te zijn ontploft en de gedachte dat ik dringend een grotere diepvries nodig heb.

Zodat ik er pas helemaal niks meer in terug kan vinden.

lilith wil het even over uw schaamhaar hebben

schaamhaar

Bron: Petra Collins

Verhaal: Petra Collins is een vrouw die een foto op Instagram post. Bovenstaande foto. Een foto van zichzelf in een bikinibroek. Zo staan er duizenden op Instagram. Eén subtiel verschil: er is een stuk van haar schaamhaar te zien. Petra heeft dat namelijk niet weggeschoren, zoals het blijkbaar wel hoort, volgens de mensen van Instagram. Die vonden namelijk dat wat Petra deed de regels ver te buiten ging, en gingen over tot het deleten van haar account. Nochtans: geen naaktheid, geweld, pornografie of onwettelijk beeld te bespeuren. Niks vulgairs. Misdaad waarvan sprake: bikinilijn niet tot in de puntjes bijgehouden. Extra straf: een pak reacties van mensen die compleet gedegouteerd waren door het lef om dat op de foto te zetten. Wat voor een vrouw was dit? Een vieze vieze vrouw, blijkbaar, ook volgens heel wat andere vrouwelijke commentators. Het hele verbijsterende verhaal staat hier.

Laat ons even drie seconden serieus zijn. Instagram en de rest van het internet staat stampvol met beelden van halfnaakte vrouwen. We zijn het zodanig gewend om de Rihanna’s van deze wereld kronkelend in kleine bikinibroekjes op witte stranden te zien dat het ons zelfs niet meer opvalt. Maar o wee als er een foto wordt gepost van hoe een vrouwenlichaam eruit ziet als er niet aan wordt gewaxt/getweezerd/geschoren/gelazerd. Dan is het niet alleen onacceptabel, het is ook nog eens vies. En degoutant. Het is een vieze degoutante vrouw. Er groeit haar uit haar lichaam. Zum kotzen.

Echt jongens, wanneer zijn wij op dat vlak eigenlijk zo ver van ons padje afgeraakt, vraag ik mij dan af? Wie heeft ons zo ver heen gekregen dat we het lichaam dat we hebben en dat natuurlijk is en van ons geweldig vies en degoutant vinden omdat het er niet uitziet als dat van een meisje van elf dat zit af te tellen naar haar eerste schaamhaar? Zoals Petra aanhaalt in haar relaas: zelfs in reclame voor ontharingsproducten is nergens beharing te zien. Tegen dat een meisje elf is heeft ze waarschijnlijk meer beelden gezien van roze scheermesjes dan van echte vrouwenlichamen die eruit zien zoals ze zijn, niet zoals ze er volgens de norm horen uit te zien.

Los van of je het mooi vindt of niet (want dat is kwestie van smaak en een andere discussie), of er graag hartjes inscheert, wanneer hebben wij onszelf wijsgemaakt dat je eigenlijk gewoon niet anders kunt? KUNT. Pun intended. Hoe vrij zijn we met zijn allen als we onszelf laten wijsmaken dat bepaalde dingen echt helemaal niet horen?

When someone catcalls at you, yells “SLUT”, comments on all your Facebook photos calling you “disgusting”, tries to physically violate you, spreads private nude images of you to a mass amount of people via text, calls you ugly, tells you to change your body, tells you are not perfect, this cannot continue to be our reality. To all the young girls and women, do not let this discourage you, do not let anyone tell you what you should look like, tell you how to be, tell you that you do not own your body. Even if society tries to silence you keep on going, keep moving forward, keep creating revolutionary work, and keep this discourse alive. To those who reported me, to those who are disgusted by my body, to those who commented “horrible” or “disgusting” on an image of ME, I want you to thoughtfully dissect your own reaction to these things, please think about WHY you felt this way, WHY this image was so shocking, WHY you have no tolerance for it. Hopefully you will come to understand that it might not be you thinking these things but society telling you how to think.

Amen, Petra. Amen.

lilith en het schateren

Het begint altijd bij hem. Ergens van achteraan in zijn keel borrelt er een geluid op dat me eerst nog doet twijfelen of het hoesten of lachen is. Maar dan voegt hij er een droog “hehe” aan toe, en weet ik het: het is lachen.

Hij lacht dan zo hartelijk en met opgekrulde neus dat ik niet anders kan: ik moet wel meelachen. Hij vindt het hilarisch als ik lach. En dus schatert hij. Steeds luider. Iets dat ik dan weer vreselijk grappig vind, zo’n geweldig vettige lach uit zo’n klein blond mannetje. Het eindigt altijd met Dexter en ik die als twee complete onnozelaars om elkaars geschater zitten te schateren.

Dexter schatertDie “maar ge krijgt er zoveel voor terug”? Dat zou wel eens over dit soort dingen kunnen gaan, denk ik.

linklovende lilith #9

link love #9

Beeld: Leland Bobbé

En zo liep mijn bestandje de afgelopen dagen weer vol met links die ik per sé met jullie wil delen. Klikken maar, het is gratis!

Enjoy!