Haha, mijn laatste As we speak is acht maanden geleden. Dat is belachelijk. Dat is het leven. Tijd voor een update over waar we mee bezig zijn.

Bezig met: offertes opvragen en wachten. Daar waren we acht maanden geleden ook al druk mee bezig, en zo voelt het ook. Die bouw jongens, onze aannemer gaat al drie weken morgen beginnen, en ineens toch maar over twee weken. Ik heb me er deze week een avond zo druk over gemaakt dat ik er mottig van werd, en toen heb ik beslist dat ik kan kiezen: ofwel maak ik me het volgende jaar ziek over mensen die dingen zeggen die ze vijf minuten later met een gestreken gezicht weer ontkennen, ofwel leg ik me neer bij het feit dat bouwen en verbouwen gigantische oefeningen zijn in loslaten. Dat huis zal er ooit wel staan. We wachten al zo lang, dan kunnen die twee weken extra er wel bij. En ondertussen ga ik echt mijn best doen om te blijven ademen. En lachen.

Ook bezig met: de promo rond mijn boek. Afgelopen week gaf ik een hoop interviews, onder meer bij De Madammen, wat superleuk was. Ik ben ook volle bak bezig met het organiseren van opvang in de zomervakantie die razendsnel dichterbij komt, en met mijn werk als freelance journalist slash columnist, en ondertussen werd Dexter vijf en moest er gevierd, en heb ik het gevoel dat het even goed is geweest. Morgen geef ik een workshop in boekenhuis Theoria, en voor zondag heb ik alle plannen afgeblazen. Mijn fitbit zegt dat ik de afgelopen week belabberd weinig heb geslapen, en ik voel het aan mijn gebeente.

Genieten van: evolutie zien in dingen waar ik al te lang tegenaan loop. Ja, mijn agenda zit weer veel en veel te vol met dingen die door elkaar lopen. MAAR. Ik merk dat ik eindelijk geleerd heb uit mijn fouten, na jaren van frustratie omdat ik met mijn hoofd tegen dezelfde muur bleef bonken. Ik probeer zoveel mogelijk buiten te zijn, en sta erop dat ik een avondwandeling kan gaan maken als ik weer een hele dag binnen heb gezeten omdat er te veel deadlines of andere dingen waren. Ik verplaats afspraken zonder schuldgevoel als ik merk dat ik ze er niet meer bij kan hebben. Na een superdruk weekend moet het volgende kalmer, en anders cancel ik mijn avondafspraken voor tijdens de week. Ik had superveel zin om aan een cursus te beginnen in het avondonderwijs in september, maar ga wachten tot december en dan zien of ik het ingepland krijg. Mijn batterij loopt nog altijd snel leeg omdat ik veel van mezelf verwacht, maar ik heb mijn ogen tegenwoordig altijd op het lampje gericht. Als het begint te pinken ga ik op de rem. Eindelijk.

Eten: ook dat gaat goed jong, echt. Ondertussen zestien kilo afgevallen zonder noemenswaardig dieet. Behalve dan: mezelf niet dooddoen. Onwaarschijnlijk wat dat de laatste maanden allemaal heeft veranderd. Ik plan een blogpost, binnenkort, maar ik kan al dit zeggen: sinds ik mezelf niet meer veracht omdat ik er niet in slaag om langer dan twee dagen een dieet te volgen, val ik traag maar zeker af. Ik eet nog even goed pizza en chocola en frietjes, maar doordat ik mezelf de dag erna niet moet troosten met eten of alcohol omdat ik een dikke vette loser ben die maar niet gezond kan eten, eet ik plots gezonder dan ooit. En voel ik me beter. Ge kunt niet geloven hoe erg.

Kijken: weinig weer, omdat ik veel ga avondwandelen en dat met redelijk weer zoveel leuker vind dan tv-kijken. Ik verbaas me er telkens over hoe ik na acht uur bijna geen mensen meer kruis, terwijl de avonden buiten zo heerlijk zijn dezer dagen.

Maar wel zot van Topdokters, ik vind dat zo’n fijn programma. Niet eens voor de brandwonden of de zieke mensen, maar voor die dokters. En hoe ze met werkdruk omgaan, en met mensen, en met zichzelf en hun onhebbelijkheden. Zo goed.

Lezen: minder dan ik zou willen, maar onder deze omstandigheden kan dat haast niet anders, natuurlijk. Genoten van Shoe Dog van Phil Knight. Bezig aan Ontspullen (boeiend!) en In Europa van Geert Mak (BOEIEND!). En deze ligt klaar uit de bib. Mooie vooruitzichten.

• Bezig met: offertes opvragen en vergelijken voor de bouw van onze nieuwe crib. Bouwbeurzen inplannen en weer afzeggen omdat zowel Youri als ik verzuipen in het werk. Een lezing voorbereiden waarvoor ik helemaal alleen op een podium mag kruipen in mijn thuisstad. Iedereen welkom, maar schrijf u in want anders bestaat de kans dat er geen plaats meer is. Nadenken over en afspraken maken voor het vernieuwde Blogboek. Artikels en columns schrijven en zorgen dat er geen lege pagina’s staan waar mijn vaste rubrieken horen. Ik weet wat gedaan. Maak u daar vooral geen zorgen over.
• Genieten van: onze immer vrolijke, groeiende en bloeiende Flo, en de heerlijke interactie met haar broer. In deze drukke tijden bevalt het me zeer dat ik mijn tijd met de kindjes meer als een rustpunt begin te zien dan als een extra dagtaak. Wat het natuurlijk wel is en vast ook nog wel even blijft, het leven met twee bloedjes onder vijf jaar is druk, maar ik kan er ondertussen geweldig mijn plezier in vinden. Het helpt natuurlijk dat alles met Flo nog steeds honderd keer vlotter loopt dan bij Dexter, destijds. Ik ben in elk geval elke dag weer blij dat we het gedurfd hebben, Flo blijkt in elke fase van haar ontwikkeling een geweldige verrijking voor ons gezin, terwijl we zo hard vreesden dat haar komst alles nog eens moeilijker zou maken. Als je het eens allemaal op voorhand kon weten, denk ik dan. Then again: de surprise is nu wel bijzonder aangenaam.

• Eten: Nog steeds gezond, al merk ik wel dat de dreigende koude en het feit dat ik nog even niet mag lopen (en al een maand verplicht stil lig door heupbesognes) ervoor zorgen dat ik al eens wat meer begin te slabakken. Maar toch, ik ben ondertussen meer dan tien kilo afgevallen sinds mei en meer dan vijftien sinds de dag van mijn bevalling. Dat zijn al bijna twee kledingmaten, en dat bevalt me serieus. (see what I did there?) Ik hoop dus snel weer te kunnen beginnen lopen, liefst met behulp van de fasciatherapie (iets met naalden, hoezee!) waarmee ik morgen begin, zodat al mijn werk niet teniet wordt gedaan in een winter van onder dekentjes liggen en chips eten. Er is ook een soepproject gaande in mijn leven. Ik ga daar binnenkort eens over proberen te bloggen.
• Aangename verrassing: hoe goed Youri en ik overeen komen bij het plannen van ons nieuwe huis. Lagen onze smaak en stijl tien jaar geleden frustrerend hard uit elkaar, dan zijn we precies properkes naar elkaar toegegroeid. Als in “Ik wil dat in ons nieuwe huis“. “Moh, ik wilde dat ook zo voorstellen.” “Echt? Ik zou liefst zo afwerken, dan.” “Zo gek, dat dacht ik gisteren ook.” Dat het mag blijven duren. Klein minpuntje: bij alles dat we willen staat er in de brochures “NET IETS DUURDER”. :aaaaaaah:

• Werkpuntje: het beschermen van mijn werkuren. Er is altijd wel een afspraak die enkel tijdens de dag kan of een zwemnamiddag op school waarvoor ze begeleiders nodig hebben of wel honderd andere dingen die ik als freelancer wel kan, maar daarom niet moet doen. Doordat ik zo weinig werkuren heb tussen het kindjes brengen en ophalen moet ik er veel strenger op zijn, besef ik steeds vaker, want anders kom ik in scenario’s terecht waarbij er ook nog een van de twee kindjes een vieze oorontsteking heeft en ik plots een week heb waarin ik maar een dag heb kunnen werken. Het ding is: ik ontzie het mij behoorlijk om ’s avonds ook nog eens doktersafspraken of kine te moeten inplannen, maar andere mensen die wel op een echt bureau moeten zitten moeten dat ook, vrees ik. Dit artikel heeft mijn ogen doen opengaan, en sinds deze week experimenteer ik dus met schrijfblokken van drie uur of meer in mijn agenda. Het lijkt te werken. De conclusie is dat iemand die dingen maakt/een creatief beroep heeft nood heeft aan zes blokken van minstens drie uur ongestoord doorwerken op een week. Haha, daar kom ik dus op geen duizend jaar aan op dit moment. Ik vind het absoluut het proberen waard, mijn dagen indelen in blokken en zorgen dat ik ze niet volzet met dingen die ook op andere momenten kunnen.
• Lezen: phoew, de afgelopen maanden was het zo druk dat er voor het eerst in drie jaar bijna niet werd gelezen. Ik heb mijn Goodreads niet meer echt aangevuld, ook, mede omdat ik enkele non-fictieboeken heb gelezen die zo persoonlijk waren dat ik ze niet wilde delen. Een private functie op Goodreads zodat ik wel kan bijhouden hoeveel boeken ik las maar sommige op privé kan zetten, dat zou ik nog iets vinden. Zodat jullie niet zouden zien dat ik boeken lees over allerhande kinky seksuele voorkeuren, bijvoorbeeld. Kan iemand dat regelen?
  Ik ben wel eindelijk weer aan het fictielezen geslagen sinds een week of twee, en wat een genot it is. Ook omdat het een Stephen King betreft, en ik altijd vergeet dat de man een fenomenale schrijver is. Doodsangsten sta ik uit als ik ’s avonds in It zit te lezen en dan ook nog eens dit soort berichten lees over creepy clowns, maar toch is het zwaar genieten. Dekentje, kopje thee, akelige clown die kinderen hun arm afbijt. Heerlijk.

Zin om mee te doen? Post dan een linkje in de comments, en dan komen we lezen wat jij momenteel aan het uitvreten bent. (de andere as we speaks staan hier)

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

• Lezen: ik ben weer in een hoop verschillende boeken bezig, wel allemaal non-fictie dus het is in principe niet zo erg, want geen verhaallijnen die vergeten kunnen worden of personages waarvan ik begot niet meer weet wat hun functie in de historie ook weer was. Op dit moment liggen op mijn imaginair nachtkastje: Telling true stories: a nonfiction writers’ guide from the Nieman foundation at Harvard University (fan-fucking-tastic), Deep work, rules for focused success in a distracted world van Cal Newport, en uit de bib nam ik Nooit meer te druk van Tony Crabbe mee. De laatste twee hebben een beetje hetzelfde thema, en dat heeft te maken met hoe beu ik het ben om aan mijn smartphone vast te hangen zoals ik doe. Ik zit niet meer op Facebook (behalve voor mijn blog, maar ik volg bijna niemand meer), heb Twitter weer verwijderd omdat ik er krakjorem van werd, maar ik heb genoeg aan Instagram om betikketakt te blijven van dat spel. En ik ben dat toch beu. Inspirerend zijn de boeken zeker, of ze zoden aan de dijk zullen brengen is weer een ander verhaal.
• Eten: ik zal het maar zeggen zoals het is, ik vind dat ik goed bezig ben. Mijn weegschaal is het daar niet altijd mee eens, maar ik heb al zeven keer gezworen dat ik dat ding op zolder ga zetten, en misschien is de tijd wel gekomen om het daadwerkelijk te doen. Mijn kleren zitten in elk geval losser, ik ben wat afgestapt van 5:2 maar eet nog altijd gezond en verstandig, en vooral: ik voel me goed. Dat heeft ook te maken met drie keer per week lopen. Zoveel deugd dat ik daarvan heb, niet in het minst voor mijn hoofd dat soms in overdrive gaat. Als ik me gefrustreerd voel of zin heb om te janken, dan ga ik tegenwoordig vaker lopen dan dat ik een zak chips opentrek. In the long run (ejem) ga ik daar dankbaar voor zijn, denk ik. En ik ben het nu eigenlijk ook al. Best trots op mezelf. Of neen: zeer trots op mezelf. Omdat ik aan het leren ben om terug te plooien en mezelf wat marge te geven. En niet zoals vroeger al lang had opgegeven omdat ik een totale mislukkeling ben als ik chips eet. Of boterhammen met americain. Deze keer doe ik gewoon voort. Serieus, watch me.

• Trots op: ik ben geen heilig boontje, maar ik vond het wel geweldig grappig om mezelf vorige week in die gedaante afgebeeld te zien in het Huis van de Stad in Ieper, een bijzonder fijn participatietraject in aanloop naar het nieuwe stadsmuseum. Voor mensen van de streek: de tentoonstelling die op dit moment loopt in de oude loketten van het stadhuis is echt de moeite. Als is het omdat je er live mijn vlammetje van “Inspirerende Ieperling” (I know, could it BE any more flattering?) kunt gaan aansteken. Zeker doen, zulle!
• Werken aan:  het vinden van uren om te werken. Het hielp niet dat Flo deze week twee dagen thuis was van de crèche, maar gelukkig kon ik rekenen op mijn man, lieve opa’s die op woensdagnamiddag en vandaag voor Dexter zorgden en een crèche die met wat uren kon wisselen waardoor ik toch nog een en ander gedaan heb gekregen. Ik heb trouwens iets nieuws geïntroduceerd in mijn agenda: het gedaanlijstje. Omdat een to do lijst allemaal goed en wel is, maar toch altijd blijft groeien waardoor je nooit een echt voldaan gevoel hebt. Nu schrijf ik ook gedurende de hele week op wat ik gedaan heb en welke vorderingen ik heb gemaakt. Het zorgde ervoor dat ik ging van “MAAAAAAT, IK MOET NOG ZOVEEEEEEL DOEHOEHOEN!” naar “Amai zeg, ik heb echt wel behoorlijk veel gedaan in de tijd die ik had.” Als niemand mij een speekmedaille geeft, dan geef ik er een aan mezelf. Soms zelfs twee.

• Onder de indruk van: de open brief van Alicia Keys over make-up. Die raakte een serieuze snaar, omdat het een onderwerp is waar ik op dit moment zelf mee bezig ben. Jezelf accepteren zoals je bent. Je niet schamen omdat je er niet uitziet zoals de boekjes het je voorschrijven. Ophouden met je te verstoppen achter een masker. “Het is makkelijk om zoiets te zeggen als je eruit ziet als Alicia Keys” is dikke bullshit, vind ik. Alicia is een moedige vrouw, en ik vind haar bijzonder inspirerend. Of zoals ik ergens las: self love is the greatest middle finger of all time. Hell yes.
• Graag gezien: de laatste aflevering van mijn geliefde Topdokters, waarbij ik mijn televisiecrush op dokter Lannoo echt niet langer kon ontkennen. Over televisiecrushes gesproken: ook heel graag gekeken naar A Different Brain van Louis Theroux, mijn televisiecrush tot in het einde der tijden. Hashtag laminated list. Voor de rest de volle twintig minuten van de eerste match van de Belgen (maar ik geloof dat ik niet veel heb gemist) en dat zal het zowat zijn.

Zin om mee te doen? Post dan een linkje in de comments, en dan komen we lezen wat jij momenteel aan het uitvreten bent. (de andere as we speaks staan hier)

• Lezen: schiet er de laatste maand toch wat bij in. Door de drukte van al die speciale weken met veel vrije dagen en kindjes die thuis zijn van school/nog niet naar de crèche gaan, vermoed ik. Daardoor verloor ik plots behoorlijk wat tijd die ik anders in zelfzorg zou gestoken hebben. Lees: in bloggen of een boek lezen. Ik begon aan verschillende werken van fictie omdat ik na het lezen van A Little Life zo ondersteboven was van wat een goed werk van fictie kan betekenen, maar ik raakte maar niet in De Avonden (nochtans al poging twee, maar ik vrees dat het twee keer het goede moment niet was) en ook niet in Remember me like this van Bret Anthony Johnston. Omdat ik zo enthousiast ben over de Happier podcasts van Gretchen Rubin en Elizabeth Craft ben ik wel gestart in Better than Before: Mastering the Habits of Our Everyday Lives, en dat bevalt me ten zeerste. Ik ben net over de helft en heb al heel wat boeiende dingen geleerd over de kracht van gewoontes. Zeer boeiende materie, eigenlijk.
• Eten: goed bezig op dat vlak, al zeg ik het zelf. Na mijn klaagzang over niet meer in mijn kleren passen lieten enkele mensen vallen dat ik misschien eens het 5:2 dieet moest proberen. Ik had er al over gelezen op Sofie haar blog (zie hier en ook hier), maar doordat ik als kind al bij de diëtiste zat (ik weet nu dat dat door iets hormonaals kwam, en niet aan gebrek aan karakter, waarover misschien later ooit eens meer) heb ik een trauma overgehouden aan alles dat rijmt op dieet. Uiteindelijk heb ik toch maar eens de BBC-documentaire gecheckt die bij de hype rond 5:2 hoort, en vanaf toen was ik wel mee. Kort gezegd eet je vijf dagen per week normaal en twee dagen per week 500 calorieën of minder, en zou dat lang niet slecht zijn voor je lichaam en de proporties ervan. Ik probeer daarnaast ook weer wat gezondere keuzes te maken en ben dus weer gestart met lopen, en tot mijn vreugde zijn de eerste drie kilogram die op mijn systeem werkten er ondertussen af. En zie ik het zitten om verder te doen, wat misschien nog wel duizend keer belangrijker is.

• Bezig aan: de voorlaatste week van mijn zwangerschapsverlof. Wat is dat gevlogen, zeg. Ik kijk er heel hard naar uit om weer te beginnen werken, en ben ondertussen al weer bij mijn dierbare vrienden van De Standaard Magazine geweest met een hele lijst ideeën die bijna allemaal werden goedgekeurd. Allemaal stukken die ik zeer graag wil schrijven, dus dat is niet slecht voor de motivatie. Flo die binnenkort naar de crèche moet, dat is er dan weer eentje dat toch een beetje weegt op mijn maag en hart. Ik weet dat het goed is, zowel voor haar als voor mij, maar ik ga haar zonnige gezelschap missen. En haar zo ongeveer plat knuffelen als ik haar ’s avonds terug zie.
• Luisteren naar: podcasts. De liefde is weer keihard aangewakkerd na een iets kalmere periode, en dat heeft onder meer te maken met het feit dat ik weer ben beginnen lopen en ontdekt heb dat podcasts lopen ongeveer duizend keer minder saai maken. Maar vooral ook: met mijn Riva S, een fantastische bluetoothspeler die ik mocht testen en die mijn hart zo hard heeft gestolen. Ik droomde er al een tijd luidop van om in mijn badkamer naar podcasts te kunnen luisteren op een iets ingenieuzere manier dan mijn iPhone op het randje van het bad te leggen. De Riva S is een hip, klein toestelletje waarop je met gemak alles afspeelt dat je op je iPhone of iPad afspeelt van geluid, en dus luister ik ’s morgens tijdens het tandenpoetsen of ’s avonds in bad naar inspirerende of blijmakende podcasts als Happier, GTD, The Accidental Creative en Dear Sugar Radio. Zalig maat, echt zalig. Ik heb trouwens net Iemand van Radio 1 ontdekt, en ben ook om. Heerlijk gemaakte nieuwe reeks over mensen met een goed verhaal. Rosy van 97 stal mijn hart. Oh, en die Riva S is supermakkelijk transporteerbaar, dus ik neem hem soms mee als ik ergens naartoe moet waar ik zonder podcasts dreig te vallen. Stel. Je. Voor.

• Genieten van: de interactie tussen mijn kindertjes. Het is de max om zien hoe blij Flo is om haar broer te zien en hoe heerlijk wederzijds dat gevoel is. “Ik wil Flo zien” is een van de vaakst uitgesproken zinnetjes bij Dexter, of hij nu wakker wordt of de deur van de woonkamer open steekt als Youri hem van school is gaan halen. Elf weken is ze, vandaag, en ze hoort erbij alsof ze er altijd is geweest.
• Puzzelen met: uren. Roosters voor de grote vakantie. Planningen. Ik heb nu al door dat het de komende tijd lang niet evident wordt om voldoende te werken om rond te komen, er te zijn voor mijn kinderen op de momenten dat ik er graag zou willen zijn, te bloggen zoals ik het zou willen en ondertussen de dagelijkse beslommeringen onder controle te houden. De eeuwige strijd ja, maar dan waarschijnlijk nog met een paar tandjes bij. Het komt vast wel goed, maar ik zal toch weer enkele keuzes moeten maken en laat ik dat nu eens niet zo graag doen, kiezen.
• Content met: alle cadeautjes die ik de laatste weken vanuit allerlei richtingen heb ontvangen om de heuglijke komst van Flo te vieren. Niet in het minst vanuit blogland. Er waren de heerlijke kraampakketjes van Sofie en Romina, er was de supermooie ring met een subtiele F van bij mijn favoriete juwelenmaakster Nimzu, er was het pakketje van bij Studio Tout Petit met heerlijke dingen van Fresk , De Kleine Zebra en Quut, en dan vergeet ik vast nog enkele mensen en geschenkjes. Weet dat ze allemaal geweldig geapprecieerd werden, net als de vele kaartjes vol lieve gelukswensen en het enorme pakket pampers uit Nederland waarvan ik nooit heb weten uit te vogelen wie het mij liet bezorgen, ook niet na herhaaldelijke telefoontjes naar de bezorger. Maak u bekend, o wilde weldoener! Oh, en omdat een moeder van twee weinig tijd heeft om lappen op broeken te naaien (en dat eigenlijk ook gewoon niet kan) was ik ook zeer blij met het pakketje dat ik ontving van Creapatch. Knielappen voor op de tien broeken vol gaten die Dexter in zijn kast had liggen. Knielappen die niet afvallen na één keer wassen, en er ook leuk uitzien. Laat dat een tip zijn voor moeders die met dezelfde first world problems hebben af te rekenen als ik.

• Kijken: naar wat minder dan vorige maand, ik had precies minder tijd over om voor de tv te hangen met Flo. De documentaire van Louis Theroux over alcoholisme is me wel bijgebleven, net als enkele afleveringen van Topdokters. Vooral die waarin een meisje van een jaar of 25 te zien was met een BMI van 46 die een maagoperatie wilde laten uitvoeren zorgde voor een stomp in mijn maag, die volgende maand tien jaar geleden werd gehalveerd. Ik had daar niet bij stilgestaan tot dan, en besefte dat ik eigenlijk graag eens een behoorlijke update wil schrijven ter ere van dat gekke jubileum. De plannen zijn er, nu nog de tijd vinden om die naar behoren uit te werken.
• trots op: mijn schoonvader en schoonbroer die samen met een vriend de 1000 kilometer voor Kom op tegen Kanker hebben gefietst, zoals ze het beloofd hadden aan mijn schoonmoeder die bijna een jaar geleden stierf. Een jaar hebben ze getraind en geld ingezameld om het waar te maken, en het was kiekevel all the way toen we een namiddag gingen supporteren in Eeklo, of all places. Wings for Life passeerde de dag erna langs onze voordeur, en ook dat maakte indruk. Als het god belieft zou ik binnen enkele maanden zelf eens aan iets dergelijks willen deelnemen, een 5K ofzo. Nog nooit gedaan, omdat het dikke meisje dat op van de zenuwen was voor elke turnles of andere vorm van beweging mij nog altijd durft wijsmaken dat dat echt niks voor mij is, maar misschien dat het dikke meisje maar eens in zichzelf en haar kunnen moet beginnen geloven.

Zin om mee te doen? Post dan een linkje in de comments, en dan komen we lezen wat jij momenteel aan het uitvreten bent. (de andere as we speaks staan hier)

Is het belachelijk om een rubriek op te diepen die je ondertussen reeds meer dan een jaar hebt laten verpieteren in de diepste krochten van deze website? Misschien, maar ik ga het om verschillende redenen toch doen. De ‘As we speak‘ was een wendbaar en daardoor leutig rubriekje, al zeg ik het zelf. Het soort rubriekje waarin ik zaken kwijt kon die geen volledige blogpost waard zijn, maar het ook niet verdienen om hier stiefmoederlijk behandeld te worden. In deze drukke tijden waarin ik soms een week totaal niet aan bloggen toekom (en daar bij momenten best ambetant van word, ik geef het toe) zijn dat soort posts van goud. Ik ga er dus weer mee starten en een poging doen om er wat regelmaat in te steken. We zien wel waar we komen. Wie zin heeft om mee te doen op zijn eigen blog, dat mag nog altijd en ik juich dat zelfs toe.

• Bezig met: zorgen voor Flo en Dexter, proberen te zorgen voor mezelf, en terwijl ik daarmee bezig ben inmiddels in mijn laatste anderhalve maand zwangerschapsverlof zitten. Ten tijde van Dexter was ik nu al zo zwaar aan het crashen dat ik me niet kon inbeelden hoe ik het nog een week of vijf zou volhouden. Dat is nu niet het geval, al moet ik wel weer toegeven dat ik niet gemaakt ben voor langdurig thuisblijven met een baby. Ik doe mijn job veel te graag, denk ik. Ik mis het schrijven, en het onderzoeken, en het rondkijken naar de wereld en me afvragen wat ik kan doen met wat ik zie. Ik mis de inspiratie en het maken van dingen die er eerder nog niet waren, ik mis de volwassen gesprekken en de zuurstof die ik krijg van nieuwe opdrachten en ideeën. Tegelijk zie ik best weer op tegen de week waarin Flo in de crèche start, ook al weet ik dat ze daar goed zal zitten en zie ik dat allemaal vlotter gaan dan bij haar broer. Dubbel, dat ouderschap. Dat wist ik al, en dat weet ik nu opnieuw. Omdat ik ondertussen twee kindjes heb. Ik ga dat vorige zinnetje nog eens herlezen om het te geloven, want soms overvalt die gedachte me en kan ik het bijna niet bevatten.
• Genieten van: de momenten waarop ik tijd heb om iets te doen waarvoor ik anders nooit de tijd maak. Een documentaire over Janis Joplin onder mijn vel laten kruipen, bijvoorbeeld. (en nu pas ontdekken dat je vanalles moois kunt herbekijken op de site van Canvas) Eindelijk de tijd nemen om te beginnen aan de meer dan twintig afleveringen Alleen Elvis Blijft Bestaan die ik nog op de digicorder bleek te hebben staan. Eens door de tv-gids bladeren en ontdekken dat er series zijn als Five Star Babies, over The Portland, een Londense materniteit waar de rijksten van de hele wereld komen om te bevallen. Zo veel goede dingen, zo weinig tijd. Behalve als er een baby even op je arm in slaap wil vallen en je dus niet anders kunt dan in je zetel blijven zitten. Een beetje zoals in de magistrale nieuwe clip van Kenji Minogue, dus eigenlijk.

• Lezen: het geweldige boek dat ik aan het lezen was toen ik deze post over zelfzorg schreef is ondertussen uit. Meer dan zevenhonderd pagina’s, en ik was er niet goed van. Nog steeds niet, eigenlijk. Een goed boek kan een fantastisch cadeau voor de ziel zijn, en dit was zo’n fantastisch cadeau.
• Een beetje gefrustreerd over: mijn kleren die een maat te klein zijn. Of mijn lichaam een maat te groot. Niet beginnen roepen, ik weet dat ik zwanger ben geweest, ik weet dat zes kilo boven mijn startgewicht zitten geweldig goed meevalt, ik weet dat ge uw lichaam negen maanden moet geven om weer op zijn plooi te komen. Maar het steekt tegen dat mijn jas met moeite dicht kan, en ik ben mijn zwangerschapskledij echt wel vreselijk beu, al is het omdat er al twee mensen gevraagd hebben of ik al bevallen ben. Dat moet toch aan mijn jas liggen? HE?! HE?! Ik ben ondertussen wel weer begonnen met gezond eten, maar ik ben dit weekend tot het besef gekomen dat ik ook weer minder zal moeten eten. En dat is minder, vlinder. Ik eet namelijk niet graag minder en heb de neiging om daar geweldig hangry van te worden. Maar goed, van spannende broeken en jassen word ik ook geen blije burger, dus something has got to give. (en ik vrees dat het de kast vol koeken en paaseitjes van Dexter zal zijn, wegens dat die dezelfde uitwerking op mij heeft als de sirenen op een arme zeebonk)

• Blij met: de start van een Buurderij in Ieper. Een buurderij is een vereniging buren die rechtstreeks aankoopt bij boeren uit de streek, en sinds vorige week kan dat in Ieper. Ik ben daar zo blij mee, dat ik tegelijk melk en boter van de zuivelboer kan gaan ophalen en terwijl een mand groenten van deze fantastische boerderij in de koffer van mijn auto kan laden en ondertussen ook superlekker volkorenbrood mee kan nemen van een bakker in Poperinge waar ik anders door mijn eeuwige tijdsgebrek nooit kom. Echt zo content als een klein katje, ik.
• Ook blij met: het feit dat het kleuterschooltje van Dexter vanaf 1 september een Freinetschool wordt, en Dexter en Flo ook hun lagere school in het Freinetonderwijs zullen kunnen doen. Mensen die mij kennen weten dat ik geen grote fan van het traditionele zit stil en luister naar de juf-onderwijs ben, en dus kon ik niet contenter zijn.

Zin om mee te doen? Post dan een linkje in de comments, en dan komen we lezen wat jij momenteel aan het uitvreten bent. (de andere as we speaks staan hier)

Meer dan zes maanden. Zo lang is het geleden dat ik dit fijne rubriekje nog eens van onder het stof haalde. Een en ander heeft te maken met krakende hersentjes en opzettende twijfels als het over mijn blog en wat erop posten aankomt, een jaarlijks terugkerende fase waarin ik vind dat alles anders moet of misschien toch ook weer niet. Ik wil graag weer wat meer persoonlijke posts en verslagen uit mijn dagelijks bestaan, naast de how to’s en rubriekjes en praktische jibber jabber, maar ik wil jullie ook niet overladen met een hoop miserie, want die is er ook al genoeg in de wereld nietwaar. Het blijft, ook na tien jaar en tellende, altijd zoeken naar een goede mix, van niet te veel dit maar ook niet te veel dat. En dus nog eens een As we speak, omdat ik daar zin in had. Want zin is altijd een goed begin. Dat is waar want het rijmt.

Lezen: veel! Ik ben bezig aan mijn elfde boek van 2015 (say WHUT?), wat wil zeggen dat ik ernstig op schema zit om tegen het einde van het jaar aan mijn vooropgestelde 25 boeken te geraken. Voor de leesclub van komende donderdag lazen we “De zes levens van Sophie“, ons vriendelijk aangeboden door uitgeverij Lebowski omdat ze hard geloven in dit debuut. En ik mag nog niet alles verklappen omdat ik anders donderdag niks meer te vertellen zal hebben, maar het heeft mij en nog een hoop anderen al aangenaam verrast. Op dit moment ben ik bezig in “The World According To Garp“, een boek dat ik ooit begon te lezen toen ik op kot zat, maar mijn attention span was toen te short om een boek dikker dan de Humo uit te lezen. Nu, duizend jaar later, geniet ik er in uitgesteld relais wel van alsof het het laatste boek is dat ik ooit mag lezen.

Op de sukkel met: mijn rug. Om van te janken is het, wat ik dan ook op regelmatige basis doe. Wat bijna drie jaar geleden na de bevalling begon met bekkenproblemen is ondertussen na ik wil niet weten hoeveel behandelingen bij verschillende specialisten uitgegroeid tot een probleem van dag in dag uit pijn aan rug, schouders, nek, heup en zowat overal. Ik wens het niemand toe. Ondertussen zit ik in hetzelfde straatje als toen met de huilbaby: ik zou elk ergonomisch ding op de markt kopen als het me maar zou helpen, maar so far, no good. Binnen een week start ik nog maar eens bij een nieuwe specialiste, en ik ga vanavond voor het eerst in meer dan twee jaar weer lopen, deze keer op de piste, nadat ik de vorige keer na een rondje op asfalt een hele dag wenend in mijn zetel heb gelegen. Duim voor mij en mijn gewrichten, lieve lezers.

Eten: slaatjes dus. Miljoenen slaatjes. Ik wil er dringend weer wat kilo’s af nadat de weegschaal traag maar zeker in de verkeerde richting begon te creepen. Lifesum om bij te houden wat ik in mijn mond steek, en weer twee keer per week sporten dus. En binnenkort bloggen over die slaatjes, ook dat zal me vast wel een paar af te trekken calorieën opleveren als ik hard genoeg mijn best doe.

Geobsedeerd door: kasten en lades uitmesten. Allemaal te danken aan batshit crazy Marie Kondo, een Japanse die een hypeboek over opruimen heeft geschreven en tegen haar sokken praat. Schuldgevoelens heeft tegenover haar kasten, ook. En me het ene WTF-moment na het andere bezorgde tijdens het lezen van dit boek. Maar er ook voor zorgde dat ik eindelijk weet hoe ik mijn kleding moet opplooien en er hopelijk voor verantwoordelijk zal zijn dat ik binnen een maand of zes kan zeggen dat mijn huis zo vrij van brol en nog meer brol is dankzij Marie Kondo. Indien niet was het weggesmeten geld. Of toch niet, want het geniet dat ik heb van de instagramtag #mariekondo te doorscrollen terwijl ik eigenlijk beter zou opruimen is ook geld waard.

Genieten van: weer naar buiten kunnen, soms compleet overmoedig zonder jas. Het Dextertje uitlaten dat met een serieuze combinatie van cabin fever en peuterpuberteit kampt, en ondertussen mezelf ook. Zalig maat, al die krokussen en paasbloemen, en vogels die volle bak van jetje geven.

Mij aan het verdiepen in: YNAB (ofte You Need A Budget). Na het zeer succesvolle experiment met het huishoudboekje dat ondertussen al weer uit een ver verleden lijkt en een paar enthousiaste blogposts zoals bij ons Kathleentje heb ik een trialversie gedownload. Die ik nu probeer te doorgronden. Ik heb nog dertig dagen, als ik er dan nog altijd meer dingen niet aan snap dan wel zal het YNASAAS worden (You Need A Schriftje And A Stylo).

(Zin om mee te doen? Link dan jouw As We Speak in de comments, en dan komen we allemaal lezen!)

©Debby Termonia

Fjoew. De foto hierboven, die genomen werd voor bij een stuk in De Morgen dat veel kleiner en portretlozer uitviel dan gepland, doet misschien vermoeden dat ik een serene week achter de rug heb, maar ik vrees dat dit zowat het enige serene moment van heel die week was. De volgende keer dat ik op het gekke idee kom om een boek te schrijven moet iemand van jullie me eraan herinneren dat ik best een paar dagen verlof neem als het in de rekken landt. Een job combineren met een boek lanceren en promoten, ik had dat toch wat onderschat. Dat het een gekke week is geweest is een understatement. Maar de eerste reacties op het Blogboek zijn echt hartverwarmend, wat fantastisch is, dus een dikke merci aan iedereen die zo enthousiast heeft getweet, geïnstagramd en gegoodreadst. Jullie zijn de max.

Genoten van: het feit dat het boek zo fijn wordt onthaald, zowel bij lezers als journalisten. Van de ontmoetingen met lezers van deze blog die plots een gezicht kregen bij het afhalen. Van de berichtjes van mensen die dankzij het boek weer zijn herbeginnen bloggen, wat ik eigenlijk het mooiste compliment vind. En ook van Dexter, die als hij mijn boek ergens ziet passeren stralend “mama’s boek, leukee” zegt. Ook genoten van een tripje naar zee met fijne mensen die ik veel te weinig zie.

Volop bezig met: mijn werkplanning voor het najaar. Een boek schrijven is even alles stilleggen en ervoor gaan, en nu is het weer dingen op gang trekken en keuzes maken. Sommige opdrachten zijn gestopt, er zijn nieuwe opdrachten bijgekomen, en het ziet er een behoorlijk druk en vooral erg interessant najaar uit. Ik kan dat vreselijk hard appreciëren, in een wereldje waarin ze je rond de oren slaan met slechte cijfers en doemscenario’s.

Uitkijken naar: een werktripje naar Amerika. Hashtag oewie. Fijne trouwfeesten en al dan niet zelf georganiseerde dinertjes en midweekjes weg met de mannen van mijn leven. Opendeurdagen bij de brandweer en het leger met mijn zoon. De nazomer die hopelijk nog een paar dagen blijft duren, zodat ik de zon kan opsnuiven tot er echt wel helemaal geen meer is. En ook stiekem naar mandarijntjes, al moet dat nog heel eventjes niet.

Lezen: in de maand waarin het boek werd gelayout behoorlijk veel. Ik las Beautiful Ruins voor de leesclub, en vond dat een zeer goed boek dat mij toch niet helemaal wist te raken. Meesterschap met net dat kleine beetje extra te weinig voor vijf sterren. Maar absoluut de moeite van het lezen waard. Dankzij Anouck ontdekte ik Paul Auster, en gaf ik zijn In the Country of Last Things wel vijf sterren. En ik werd weggeblazen door We are all completely beside ourselves, en kan iedereen die het wil lezen enkel aanraden om er zonder voorkennis aan te beginnen. Sinds het Blogboek er is heb ik evenwel geen ander boek meer aangeraakt. En ik zat net in een ongelooflijke leesflow, als dat maar goed komt.

Ik leg het eens allemaal uit voor Tendens. (Foto: Picstory)

Luisteren naar: veel Divine Comedy, ik ben echt zo zot van Neil Hannon dat het soms zorgwekkend is. Op dit moment is Assume the Perpendicular mijn favoriete nummer om de dag mee te beginnen. En voor de rest ook wat Hozier. I like.

Kijken naar: flarden van het nieuwe televisieseizoen, terwijl ik boeken zit in te pakken. Ik heb bijzonder weinig zin in televisie, merk ik. Ik heb dat soms. Dan roep ik dat ik het allemaal tijdverlies vind en ga ik iets anders nutteloos doen. Ik kijk wel graag met Dexter naar Paw Patrol. Er zijn honden, en katten, en brandweerwagens én boten. ZOT WORDEN.

Zin om mee te doen? Post dan een linkje in de comments, en dan komen we lezen wat jij momenteel aan het uitvreten bent. (de andere as we speaks staan hier)

Een foto van het nemen van een foto, dra in een Blogboek near you!

Het is dus waarlijks sinds maart geleden dat ik hier nog een As We Speak heb gezet. Belachelijk. Mijn manuscript is binnen en dus is er weer wat ademruimte en iets om over te schrijven. Fjoew. Tijd om deze rubriek nieuw leven in te blazen!

Lezen: Als je een boek schrijft, dan lees je dus vooral pagina’s uit je eigen boek. Zo vaak dat je je boek na een tijd niet meer kunt rieken of zien, en dat gold in mijn geval ook voor andere boeken. Ik heb dus niet veel gelezen, de laatste tijd. Sinds ik zo ongeveer klaar ben met schrijven zit ik evenwel volledig in Storms: My Life with Lindsey Buckingham and Fleetwood Mac van Carol Ann Harris, over het dolle verhaal van Fleetwood Mac. Zie ook “Luisteren” voor meer over mijn obsessie. Topboek, vind ik. Een beetje zoals The Dirt, maar dan in de jaren zeventig en met meer romantiek. Sort of.

Kijken: Voetbal. Niks dan voetbal en Jan Mulder. Ik had het voorspeld, dat het alles of niets zou worden met dat WK, en het werd alles. Er staat een documentaire over Moussa Dembele op mijn recorder. Moet ik meer zeggen? Misschien beter niet he? En sinds het voetbal gedaan is ook weer Vive Le Vélo, ja. Sportshows horen voor mij keihard bij de zomer.

Genieten van: een gestolen diner voor twee met mijn man bij Souvenir, vorige week. Uitstapjes naar een verlaten Bellewaerde Park na vijf uur, met een kind dat zich te pletter amuseert en geen benul heeft dat je normaal gezien moet aanschuiven om ergens op te zitten. En dat zijn moeder normaal nochtans niet zomaar op de Huracan gaat, maar er stond niemand voor en ze had toch niks beters te doen en het was keihard de max. Het feit dat mijn zorgen om Dexter weer wat minder pertinent aanwezig zijn, omdat er betering is, en we professioneel advies hebben ingewonnen en gekregen. Als ik het gevoel heb dat ik het niet ga jinxen door erover te schrijven ga ik wel eens stoppen met vaagbloggen, ik beloof het.

Volop bezig met: het Blogboek, dat ondertussen ook op Goodreads staat en een cover heeft. Superleuk om de bestellingen te zien binnenkomen, trouwens, als jij graag een (gesigneerd) exemplaar wil reserveren mag je mij nog altijd mailen via de contactpagina hierboven. En daarnaast ben ik mijn ander werk weer aan het opnemen na een lange boekenschrijfpauze. Plots weer artikels van minder dan tweehonderd pagina’s, dat wordt wennen.

Uitkijken naar: Leesclub with my girls, vanavond. Zin in. Weer wat vaker tijd hebben om te bloggen en te lezen en koffie te gaan drinken. Twee weken vakantie met mijn hastn, binnenkort. Er is niks geboekt, dus het zal in het zuiden van onze tuin te doen zijn, maar als we wat onkruid uittrekken is het daar vast ook erg gezellig.

Luisteren: Rumours van Fleetwood Mac, on endless repeat. Ik doe dat soms, dan ben ik weer zot van een bepaalde plaat en dan is het in den treure. Zeker als ik ook nog eens weet waarover de nummers gaan, wat dus zo is, in combinatie met het boek dat ik aan het lezen ben. Machtig. Als ik later groot ben dan wil ik Stevie Nicks worden, zonder verslaving aan coke en klonopin, maar met WIFI.

Yeah. Zin om mee te doen? Post dan een linkje in de comments, en dan komen we lezen wat jij momenteel aan het uitvreten bent. (de andere as we speaks staan hier)

lezen: voor de leesclub stond „Oorlog en terpentijn” op het menu, maar daar mag ik nog niet veel over zeggen anders is er geen reden meer om binnenkort EINDELIJK nog eens samen te komen met het leukste leesclubje van de westhoek. (voor zij die het vroegen, of erover nadenken: we zitten even vol. We hebben zelfs een wachtlijst. Zo leuk is het.) Ondertussen ben ik bezig in The Book Thief, en ook al stond de titel mij om de een of andere reden niet vreselijk hard aan, ik ben helemaal mee. Wat een goed boek! Wat een meeslepende manier van vertellen! Wat een zaligheid om weer een boek tegen te komen waarin je je direct thuis voelt!

eten: behoorlijk gezond, vind ik. Hier worden veel groentjes versneden en soepjes gemaakt. Wat me eraan doet denken: ik mocht het Moestuinboek van Mme Zsa Zsa en Dorien Knockaert previewen, en ik geraak er niet over hoe geweldig dat geworden is. Ik heb nul komma nul groene vingers, en dus ben vooral erg enthousiast over de receptenpagina’s van Dorien. Zo enthousiast dat ik er alles uit wil klaarmaken. Vorige week gooide ik twee recepten door elkaar, waardoor ik een risotto met erwtjes, sla en munt uitkwam. De hemel op een bordje, zo lekker was dat. Minder fanatiek bezig zijn met diëten blijkt trouwens te werken: ik ben zelfs nog een paar kilo afgevallen, en mensen beginnen dat zelfs op te merken. NOG BETER.

into:  avocado. groene thee. pinterest home decor. zoete aardappel. de ideale wereld. mijn diepvries. de fantastische tafel van quinze en milan die we op hun stockverkoop kochten aan min VIJFENZEVENTIG PROCENT. :aah: halskettingen met geometrische vormen. the sky is the limit.

proberen: om wat meer met de stroom mee te dobberen, in plaats van alles steeds weer proberen te controleren. Glimlachen en loslaten. Niet proberen om mensen te overtuigen die hun mening al duizend jaar klaar hebben. Haters gonna hate, likers gonna like, enal. Het blijft een geweldig leerproces, maar ik kom er wel.

genieten van: een fijne periode met Dexter, ondanks de woedeaanvallen die soms bijzonder prominent en explosief aanwezig zijn in ons dagelijks bestaan. Liefst zou hij heel de dag door “teken maken”, of met een van zijn duizend autootjes over de zetel rijden. Als we toevallig in die zetel zitten moeten we eruit. Als je ooit bij ons thuis komt en Youri en ik zitten als totale sukkelaars tv te kijken vanop het tapijt: daarom.

dankbaar voor: het feit dat we een kleuterschooltje hebben gevonden in Ieper waar ik me goed bij voel. Zonder te moeten kamperen voor de deur. Gewoon langslopen, fijn babbelen, binnen een paar maanden nog eens binnenspringen om in te schrijven. Heerlijk, als ik de verhalen van mensen in de grote stad lees. En knal bij de plek waar we graag zouden willen bouwen, als het allemaal wat meezit.

me afvragen: of we nog een tripje moeten boeken, en of we dat dan met of zonder Dexter willen doen. Zonder Dexter is wel eens chill, behalve dat ik Dexter altijd serieus hard ga missen na een dag. Misschien maar allebei doen, dan. Me ook afvragen of we binnenkort meer gaan weten over ons huis, dat ook. Blijft vreselijk spannend, allemaal.

nadenken over: het leven, en hoe alles zonder dat je dat goed doorhebt steeds verder opschuift. Zaterdag moest ik naar de begrafenis van mijn nonkel Joël, die eigenlijk de nonkel van mijn mama was. De man naast wie ik elke kerstavond met bijzonder veel plezier heb gezeten, tot twee jaar geleden. De kerstavonden zijn gestopt, nu mijn grootouders Villa Reigersvliet hebben verkocht. Nonkel Joël is gestorven, een week geleden. Je weet dat dat zo zal gaan in het leven, dat er steeds meer stoelen leeg zullen worden aan de kersttafel uit je herinneringen. En toch is het raar. Ook hier: een oefening in loslaten, elke keer opnieuw.

uitkijken naar: de nacht van de wansmaak, komende vrijdag. Ik ben een erg harde fan van die nacht, ging er al heen toen ik zestien was, en ben erg enthousiast dat hij terug is, en dat ik kan gaan met mijn hubster. Zeven jaar geleden zijn we ook geweest, en ik vond het zoals altijd geweldig. Om maar te zeggen: hoog gespannen, mijn verwachingen! Ook uitkijken naar bezoek aan een dokter die me normaal gezien weer aan het lopen zou moeten kunnen krijgen. Man, kijk ik daarnaar uit, om mijn schoenen aan te kunnen doen, de deur achter me dicht te trekken en te vertrekken. Duimen dat dat ooit weer lukt. Ook uitkijken naar #100happydays, waaraan ik deelneem, maar enkel op mijn blog, niet op Instagram. Eind deze week mijn eerste update, feel zeker free to join. En voor de rest: ook naar deze week, die een paar spannende dingen in petto heeft. Waarover zeer binnenkort meer!

En met u? Als je zelf zin hebt in een As we speak, post dan even de link in de comments, dan komen we lezen!