“We zouden jullie heel graag houden, maar we snappen ook dat er nadelen verbonden zijn aan een verhuis naar een nieuwe locatie, en dat we waarschijnlijk enkelen van jullie zullen kwijtspelen”.

Ik zag enkele collega’s met verstomming geslagen worden en na mijn eerste “waheyhey, dan moet ik niet meer honderd miljard keer bellen naar zaakvoerders en alles! YEHEAH BEEJBIE!”-gedachte begon het traag door te dringen dat ik zo maar eventjes mijn job kwijtben. Weliswaar de minst favoriete van mijn twee jobs, maar ook wel de job die ervoor zorgt dat ik mijn allerfavoriete schrijfwerk kan blijven doen zonder op droog brood te moeten leven.

Ik vatte de koe bij de hoorns en gooide als eerste de stelling op tafel dat ik inderdaad niet van zin was om elke dag een uur langer onderweg te zijn naar een job waar ik eigenlijk al maanden vanaf wilde, ware het niet dat het me steevast aan tijd en goesting ontbroken had om mijn vege lijf weer te grabbel te gooien op de arbeidsmarkt. Maar nu kon ik niet anders, dus te grabbel gooien zou ik, en nog geen klein beetje!

En zo kwam ik opnieuw terecht in de wereld die “hele dagen de website van de vdab checken” heet, op zoek naar een job die inhoudelijk liefst zo ver mogelijk verwijderd is van geweldige carriËremoves als roommeester, zandstraler, olifantenverzorger, vollen bak uumperdink en – god beware mij- helper in de prei-oogst. Had ik me daar in mijn jonge jaren nog tafereeltjes bij voorgesteld met knappe boerenzonen in de hoofdrol, dan roept het heden in mijn mid-twenties vooral beelden van vieze nagels, lelijke donssnorren en slijkerig parret bij me op.

De arbeidsmarkt is een vuile beeste, milledjuue!
Maar als u nog ergens een westvlaams jobje van een uur of twintig per week weet zijn waarbij ik niet rechtstreeks in aanraking dien te komen met mannen met enige vorm van slechte hygiÎne, u roept!

Edit: session expired zegt hij.. Daar gaat mijn baantje van IT-er in een middelgrote KMO. (n)

Muziek moet je mee naar buiten nemen, vind ik. Want binnen gaat muziek dood.

Geen enkel liedje klinkt mooier dan als het via mijn iPod als een soundtrack over de stad wordt gedrapeerd waar ik op dat moment doorwandel. Hoe ik me dan ook voel, op dat moment, in die stad, het liedje maakt het beter. Dan maakt het eigenlijk niet eens meer uit hoe de soundtrack van mijn wandeling klinkt: mijn kadans en ikzelf passen ons graag en makkelijk aan aan een leuke melodie.

Ik hou van kleine, broze liedjes die het verdienen om met zachtheid behandeld te worden.

Ik smelt bij singer-songwriters met alleen maar een stem en een gitaar. En een boodschap die aan me blijft plakken.

Ik hou van de huppelliedjes uit AmÈlie Poulain die ervoor zorgen dat ik eigenlijk gewoon rond een lantaarnpaal zou willen draaien. Om de drie stappen een poging doen om met mijn hielen tegen elkaar te tikken, zonder na te denken over hoeveel kans ik maak om op mijn gezicht te gaan. Accordeon in je oren maakt de wereld een pak mooier, en de moeilijke dingen luchtiger. En het is gewoon fijn te weten dat niemand hoort wat jij hoort, en dat jij dus eigenlijk het meeste geluk hebt. Het allermeeste geluk van de hele wereld, wat oren betreft.

Ik zweer bij Nederlandstalige liedjes die heel erg hun best om de moeilijkheid van zingen in het Nederlands te overstijgen. En die dat, net omdat het zo moeilijk is, vaak zo fenomenaal mooi doen. Ik wandel graag met de brekende stem van Stef Bos dicht bij mijn oren, en mijn hart maakt een sprongetje als ik de broertjes Kommil Foo hoor voorbijkomen. “‘dit geloof je nooit, ‘k zit weer in die kroeg, waar je me zei dat je me nooit verlaten zou, je schreef het met krijt, hier op de muur, en god het staat er nog altijd”. Liedjes maken een stad soms mooier, terwijl diezelfde stad een zwaarmoedig nummer plots licht kan maken.

Maar ik word net zo makkelijk verliefd op de zingende zinnen van Spinvis en Yevgueni.
En zelfs Twarres klonk daarnet door de autoradio weer mooi.

EÈn ding is zeker: elk nummer klinkt honderd keer beter dan een maand geleden nu de zon er weer op schijnt en de volumeknop weer luider mag. U moet het echt een keer proberen, voor het weer begint te sneeuwen.

Het zijn de kleine dingen die een verhuis toch de moeite waard maken.
Aanschouw het meest grijsgedraaide cassetje in de geschiedenis van de cassetjes!

Wat ik mij dan na al die jaren plots weer afvraag: wat kostte dat zo, een cassetje met liedjes op? Was dat veel minder dan een cd nu? Kunnen de oudjes onder mijn lezers zich hier even nostalgisch over uitspreken, aub?

En droom ik, of heb ik vanmorgen toch echt een streepje zon op mijn arm gevoeld?

Nu we binnenkort verhuizen wil ik ineens vanalles en nog wat worden.

Iemand met zo’n toonzaalkeuken bijvoorbeeld, vol gelijke potjes die gevuld zijn met pasta en kruiden. En in die keuken kastjes vol keukenmateriaal dat mooi gestapeld staat, en gebruikt wordt in plaats van vergeten. Zo iemand zijn, dat lijkt me best wat. Ik wil graag een vrouw zijn met een funky maar ordelijk bureau, en een prikbord in plaats van honderd rondslingerende blaadjes vol kryptische omschrijven als “Elskens FranÁois bellen!!!” en “532 rijst met kip en curry”. Graag wil ik in mijn nieuwe huis veranderen in iemand die voldoende tijd heeft om met plezier haar huishouden te doen, af en toe een keer een cake te bakken en zingend naar de fitness te vertrekken met een hippe fles Evian in mijn tas. Ik wil iemand worden die van bloemetjes houdt en in de zomer op een bankje in haar tuin boeken leest.

Maar de lente, is die dood ofzo?

Toen leaf en ik gisterenmiddag broodjes gingen halen voor onze harde werkers en in de stad mensen zagen die door winkelstraten liepen en dingen dronken in tea-rooms kwam het besef hard aan: wij maken al een lange tijd geen deel meer uit van het gewone, dagelijkse leven. En toch blijft dat leven ook zonder ons gewoon doorgaan.

De enige winkels die wij de laatste weken hebben gezien zijn de supermarkten waar we aan een razend tempo doorvliegen om toch maar zo weinig mogelijk tijd te verliezen, de Brico Plan-it en het winkeltje waar we onze huishoudapparaten hebben gekocht. De laatste keer dat ik een tea-room of andere drankaangelegendheid van binnen heb gezien moet ergens eind 2005 geweest zijn. Ik heb geen idee hoe de nieuwe collectie eruitziet in de winkels waar ik vroeger wekelijks wel eens binnenwandelde, de solden zijn ook al grotendeels aan mij voorbijgegaan en mijn flesje Gucci-parfum is al twee weken leeg en ik heb nog geen tijd gevonden om ergens een nieuw te gaan halen. Om van mijn kapsel maar te zwijgen, dat al van voor nieuwjaar dringend moet bijgewerkt worden, maar waarschijnlijk nog een maand of twee in deze twilightzone zal blijven hangen. En hangen doet het.

Deze week dient heel ons hebben en houden nog in dozen worden gepropt (want ook daar hebben we nog zo goed als geen tijd voor gehad), de kat moet op vakantie naar mijn ouders, wij op vakantie naar youri’s ouders, ondertussen worden alle mansmensen ingeschakeld om alles dat nu nog in de crib staat boven in de nog onbewoonbare nieuwe crib te gaan zetten, in de oude crib moet nog ’t een en ’t andere herschilderd worden en ondertussen heb ik nog acht artikels te schrijven en foto’s te vinden tegen volgende week woensdag. Naast mijn ander telemarketingwerk, dat spreekt. Ow, en heb ik al verteld dat onze elektricien erin geslaagd is om dit weekend ziek te vallen, waardoor alles dat al veel te laat was nog eens opschuift naar nog later?

Als u mij dus even niet meer hoort: dat is zowat de reden. Er is evenwel ÈÈn groot voordeel aan deze madness: ik heb nog geen tijd gehad om emotioneel te worden over het verlaten van de eerste crib die youri en ik ooit deelden. En het zou mij verbazen als die tijd er nog komt.

Sinds ik ergens in september mijn krabbel heb gezet onder de compromis van een wonderschone woning en dit alles luid en duidelijk heb verkondigd aan iedereen die het horen wilde heb ik het zweten. Ik kan zo goed als nergens mijn kop nog binnensteken of de blikken worden gevuld met verwachting, om drie seconden later gevolgd te worden door de eeuwige vraag: “En oewist met het huis?!”

Al maanden word ik niet meer gevraagd hoe het met MIJ is, neen, ik ben opzijgeschoven door een hoop blote bakstenen die niet eens zo schoon op elkaar gemetseld zijn als ik had verwacht anyways. En het erge is dat de tijd dat ik nog met enthousiaste zwierige antwoorden voor de boeg kwam al lang verleden tijd is, want hell, wat kan ik nog meer vertellen over het huis en de verbouwingswerken dan alle honderdtachtig weetjes die ik de laatste weken al uit mijn mouw heb geschud? Ik zaag zelfs over het huis omdat ik voel dat het van mij verwacht wordt.

*lilith steekt ergens hoofd binnen*
“En? Hoewist met het huis??”
Waarop ik met een handje naast mijn oor zwaai (liefst met mijn handje, eigenlijk) en een verhaal ophang dat mij al van de eerste seconde verveelt over elektriciens die te laat komen, verhuisdagen die te vroeg komen, stof, keukenbladen, brievenbussen, cement, vochtbehandeling, chappe, veel werk, weinig tijd, weten wat gedaan, haha, komje nie elpen? Haha!

Glinsterende blikken van herkenning worden dan voor de duizendste keer mijn deel, samen met goede tips en zotte anekdotes en nieuwe vragen over parket met of zonder groeven. En ik hoor hoe ik weer in herhaling val, onder druk dan nog, en ik beklaag het me honderd keer dat ik niet maandelijks een persconferentie heb ingelast om iedereen van de eerste keer alles mee te delen.

Ik ben zo ongelooflijk staalhard uitverteld over mijn huis, en ik moet er nog in gaan wonen.

En het beangstigende is: een ander zijn huis zou mij echt voor geen meter interesseren, al stonden ze met een tweeloop tegen mijn slaap. Quite frankly.