Ken je dat, die stress die mensen die aan stress doen overvalt vlak voor ze op reis vertrekken? Die stress van het is toch wel vandaag en zijn we niks vergeten en hebt gij uw paspoort wel bij en ligt de oven niet meer aan en zijn we echt niks vergeten EN HET IS TOCH WEL VANDAAG?!

Het is misschien belachelijk om dat ook te hebben als je op restaurant gaat, maar ik wil een beetje kaderen hoe waanzinnig ik het vorige week donderdag vond dat mijn naam op de reservatielijst stond voor de middagservice van Hof van Cleve. Het is niet iets dat mensen als ik doorgaans doen, namelijk. Ik zucht al meer dan tien jaar van ooit eens, als ik de Lotto win. Ik won die niet, maar ik begon een paar jaar geleden wel bewuster om te springen met mijn geld, en ik legde al meermaals uit hoe dat dan in zijn werk gaat en waarom ik nu wel zo’n dingen weet te klaren, en vroeger niet. (*kuch*YNAB*kuch*)

Toen we onderweg waren naar Kruishoutem werd ik wat bang van mijn eigen verwachtingen. Een boek dat de Nobelprijs voor literatuur wint, kan vaak alleen maar tegenvallen. Toen we naar de boomhutten gingen viel onze trip gigantisch mee omdat ze zondvloeden genre ark van Noah hadden voorspeld, en het plots toch geen slagwater regende. Hadden we zomerweer verwacht, dan waren het twee geweldig tegenvallende dagen geweest. Als je naar de prijzen op de site van Hof van Cleve kijkt, en weet dat ze daar drie sterren op de kast hebben staan, dan kun je niet anders dan daar aankomen met een attitude van “Peter bovenste beste burger, THIS BETTER BE BELACHELIJK GOOD”.

Het was. Ik deel wat sfeerbeelden die niet eens half zullen weergeven hoe geweldig het was.

Ge moet het meegemaakt hebben om helemaal te snappen wat voor een complete verrukking zeven gangen in Hof van Cleve betekenen. Vier uur nadat we waren verwelkomd door mevrouw Goossens en haar joviale equipe zweefde ik naar buiten met deze gedachten in mijn hoofd:

• dat niveau twee servicen per dag halen en volhouden, hoe kan dat zelfs? Van de hapjes met zeekat en octopus met kikkererwt (verrassend lekker!) over de zeven gangen tot de chariot (een kar, maar dan beter) met acht soorten fenomenaal lekker brood (mijn koninkrijk en een vinger naar keuze voor één keer per week een levering van het brood met zaden en pitten) waar je contstant van bij mocht vragen, het voelde zo once in a lifetime terwijl zij het daar elke dag twee keer moeten nailen.
• er was een bankje voor mijn handtas. Als ik dronk van mijn waterglas gingen er nooit drie minuten voorbij zonder dat er subtiel en niet opdringerig werd bijgevuld. Telkens ik dacht dat wat ik net gegeten was strafbaar smakelijk was in a million ways bleek er nog iets geweldigs bij te komen. De handzeep in het toilet rook zo lekker dat ik mezelf erin had willen onderdompelen tot aan mijn nek. Het zwarte designtoilet was zo proper dat ik het net zo goed daarin had willen doen. De melk voor bij de koffie was warm, net als het kannetje. Je had niks anders verwacht, maar je bent er toch niet goed van.
• Er waren nog twee chariots, naast die van het brood. De kaas-chariot en de hapjes-voor-bij-de-koffie-chariot. Allebei waren ze zot, maar die laatste is pas echt zot, want je hebt dan net al twee gangen desserts binnen, en als je je maagverkleining echt op de proef wilt stellen zoals bepaalde mensen, ook al kaas van de chariot. Net als je wilt kiezen wat je er nog bij kunt krijgen zonder te moeten overgeven in het zwarte designtoilet zetten ze een schaaltje met miniatuuroliebollen op tafel en leggen ze een perfect nesse nog warme madeleine met vanillespikkeltjes naast je tas koffie. Zeg nooit zomaar madeleine tegen een madeleine van Peter Goossens, trouwens. Merci aan alle meme’s die mij ooit madeleines opdrongen, maar ze waren teleurstellende brol als ik ze vergelijk met wat ik daar at. SHIIIIIIT, I LOVE CHARIOTS.
• We hadden zoveel lol. Wat een avontuur, ook. We waren maar met twee, en we deden het op sapjes en infusies in plaats van op aangepaste wijnen, waardoor we echt hebben genoten van elke dashi en ponzu en elk sapje met rode bessen en bietjes uit het menu “Frisheid van de natuur”. Dat servies ook. Die lepeltjes en borden. De humor in de perfecte bediening. Het gebeurt ons niet vaak, maar op sommige momenten werden we er stil van. Op andere moesten we dan weer heel erg giechelen om de situatie. Allez jong, wtf.
• Na afloop kwam Peter Goossens een praatje slaan, en ook dat was leuk en sympathiek. Fijn ook om horen dat het besef dat mensen dat allemaal niet vanzelfsprekend vinden en soms jaren moeten sparen om zoiets te kunnen doen ook nog altijd aanwezig is, en als een extra motivatie werkt om het almaar beter te doen. En op het einde kregen we ook nog machtig lekkere chocolaatjes mee van Joost Arijs, om na te genieten zeitem. Peter is zo een eindbaas als hij begint.
• Het is hard neerkomen na een middag Hof van Cleve. Als niemand nog de poten van onder zijn lijf loopt om ervoor te zorgen dat je de stoel na terugkeer van het toilet niet zelf onder je poep moet schuiven. Als je je sjakos weer gewoon op de kille vloer moet zetten. Als de melk bij de koffie gewoon weer koud is, en de madeleines als vanouds als wakke bollen watte aan je verhemelte blijven plakken. Maar ze pakken ons dat niet meer af.

Gaan eten bij Hof van Cleve was een puntje op mijn lijstje van #19voor2019.