De vader van Youri had ons gewaarschuwd: we moesten en zouden onze camera meenemen, want het winkeltje waarnaar we op weg waren was te ongelooflijk om niet vast te leggen op de gevoelige plaat. Wij hebben onze camera overal en altijd bij, dus het zou er niet aan mankeren.

In het Moeskroense straatje zag ik helemaal nergens een winkeltje, maar de ouders van Youri waren er al op inspectie geweest, en dus volgden we hen gedwee. Op wat een doodgewoon Moeskroens rijhuisje leek stond in grote, lelijke letters ‘FIBREX’. ‘Hier is het!’ sprak de vader van Youri met blinkende ogen, alsof hij na weken van geheimhouding eindelijk zijn cadeautje mocht overhandigen. ‘En je moet hier bellen om binnen te mogen’ lachtte hij trots. Winkels waarbij je eerst moet aanbellen doen me net iets teveel aan de louche clubs aan de Kortrijksesteenweg denken, en dus liet ik het bellen aan hem over.

Een oud, onooglijk klein vrouwtje deed de deur open, gehuld in een versleten schort. Ze begroette ons in het Oud-Vlaamsch, waarna ze een stap opzij zette. Achter haar verscheen een beeld dat ik nooit meer zou vergeten: een lange, smalle gang die net breed genoeg was om ÈÈn na ÈÈn door te stappen, met aan elke kant duizenden rollen stof. De ogen van Youri’s vader zetten het weer op een fonkelen:‘Toen we hier vorige week kwamen waren er kindjes aan het voetballen in de gang’ vertelde hij. Ik greep in mijn tas. Hier moest ik foto’s van nemen, al was het maar omdat dit soort winkels binnen dit en vijf jaar waarschijnlijk nergens meer te vinden zou zijn. Bij het aanleggen van de camera knipperde er een rood lichtje: ‘VERVANG/VERWIJDER ACCU’ meldde het lcd-schermpje.

De volgende vijf minuten liep ik foeterend tussen de gangen, want achter elke hoek bleek nog een gang te zijn met nog eens duizenden meters stof in alle kleuren en patronen die ooit waren uitgevonden. Dit was waarschijnlijk de eerste en laatste keer in mijn leven dat ik dit soort madness zag, en net nu was mijn batterij leeg. Om dood van te gaan! Maar we waren gekomen om gordijnenstof te kiezen, en dus herpakte ik mezelf. Ik ken welgeteld niks van gordijnen en omdat Youri net iets meer aanleg heeft voor het herkennen van mooie dingen had ik hem op weg naar het winkeltje gezegd dat hij mocht kiezen. Zeven discussies later koos ik. Niet met de volle zekerheid, maar er moest gekozen worden, en gordijnen zijn gordijnen.

Nu, ongeveer een maand later hangen ze er. En wat ziet de crib er mooier, gezelliger en anders uit. Alsof we samen met de gordijnen een nieuw appartement cadeau hebben gekregen. Heel erg bedankt aan de ouders van Youri, die alles heel vakkundig in goede banen hebben geleid.

Nog even dit: de uien waarover ik het in mijn vorige gordijnpost had blijken bij nader inzien kooien te zijn.

Toen ik daarnet voor de zoveelste dag op rij een interview zag met Frederik Sioen, kon ik de zin ‘opletten voor overexposure, kerel!’ niet onderdrukken. Gelukkig was ik niet alleen. Soms gebruik ik Youri’s aanwezigheid gewoon als excuus om niet te moeten toegeven dat ik redelijk veel converseer met de televisie.

Ik zei dus tegen Frederik dat het me opviel dat hij de laatste tijd een beetje veel met zijn gezicht op tv komt. En dat dat niet goed is, want dan raken mensen je beu en zeggen ze dingen als ‘Daar heb je Frederik Sioen weer, met zijn dwaze tote!’ zoals ze dat ooit met Bart Peeters deden, of met Pascal Bal for that matter. Terwijl ik daarover zat na te denken bedacht ik me dat Frederik Sioen een heel erg groot voordeel heeft tegenover andere bv’s die hun eigen kinderen zouden opeten voor een paar seconden in De Rode Loper. Frederik Sioen ziet er helemaal niet uit als iemand die met zijn hoofd op tv komt. Frederik Sioen ziet eruit als iemand die bij je in de klas heeft gezeten en sinds zijn veertiende niet meer is veranderd van kapsel. Maar van Frederik kon je dat wel hebben, want hij was een kalme jongen die geen vlieg kwaad deed en misschien wel dacht dat hij het ver zou schoppen, maar dat zou hij niet omdat hij een verkeerd kapsel had. En een simpel gezicht.

Het leukste aan Frederik vind ik dat hij me het gevoel geeft dat ik inderdaad naar een ex-klasgenoot zit te kijken die op tv komt. Ik kende hem misschien wel niet zo goed, maar hij heeft me ooit nog een stylo geleend omdat ik de mijne had laten liggen in Zedenleer. En dus ken ik hem wel redelijk goed, zoals ik alle mensen redelijk goed ken die ik plots in Blokken zie meespelen, en ooit eens door mijn straat heb zien lopen. En ik ben stiekem een beetje trots dat ik hem ken ook.

Een paar tellen later zag ik het begin van een interview met Mauro. Het probleem met Mauro is dat hij me nooit een stylo zou hebben geleend, omdat hij de veel te mooie en mysterieuze jongen van de klas was waaraan niemand een stylo durfde vragen. Zelfs ik niet.

Net daarom wil ik Frederik Sioen al zijn mediageilheid best vergeven. En ook omdat hij met Cruisin’ ÈÈn van de allerleukste deuntjes van de laatste jaren heeft afgeleverd.

The crib, gisterenavond 22u30. Ik kijk naar links en ik zie …