Ondanks het feit dat ik het te druk heb voor zotte folietjes werd ik vanmorgen wakker met de allesoverheersende behoefte om het meest geweldige dansje of all time te zien.
Ik heb het gezocht en gevonden, en ik wil het dan ook erg graag delen.
En daar is nu eens geen enkele andere reden of aanleiding voor, zie.
Het is geen slecht idee om het filmpje eerst even te laten laden tot aan de helft voor hij helemaal loos gaat.
Aah, zie fresh prince, aglijk.
Soms denk ik: ik ga een potje huilen in een hoekje, maar zelfs daar heb ik geen geduld meer voor.
Toen ik me opgaf om mystery shopper te worden had dat eigenlijk vooral te maken met het feit dat ik vond dat ik niet mysterieus genoeg was. Ik kan echt stikjaloers zijn op mannen en vrouwen waarover mensen zeggen dat ze zo mysterieeeus zijn en alles!, vooral omdat ik weet dat niemand dat ooit over mij zou zeggen. Ik ben zo mysterieus als een glazen deur.
Ik las de term “mystery shopper” twee jaar geleden in een boekje en ik dacht: dat is het! Tegen die tijd had ik mijn droom om detective te worden al opgegeven wegens een totaal gebrek aan opdrachten en dus was het tijd geworden voor een nieuwe uitdaging. Zo eentje waarvoor ik mijn oversized zonnebril en zijden sjaal weer uit de kast kon halen, met name.
Ik had me voorgenomen om vanaf het moment dat mijn mysteryshop-carriËre uit de startblokken schoot door het leven te gaan als Rebecca, de nietsontziende shopaholic, en na elke opdracht als in het niets te verdwijnen, zodat winkeliers zouden zeggen: “Heej, waar is die vrouw nu plots heen?!” en dat hun dubbeltje dan zou vallen. “Ow neej, dat zal toch geen mystery shopper geweest zijn?!” Ik weet niet hoe het komt, maar in mijn fantasie praat iedereen altijd met een overdreven Gelderlands accent.
Al bij al bleek dat mystery shoppen an sich serieus tegen te vallen wat mysteries en geheimzinnigheid betreft. Het spannendste dat ik al heb mogen doen in die twee jaar mysteryshoppen is controleren of de posters waarop interimbureau’s hun vacatures zetten netjes zijn, of de bureau’s in het reisbureau er proper bijlagen en of winkeldame’s in belgacomwinkels voldoende oogcontact maken met mensen als ik. De antwoorden waren respectievelijk ja, neen en perhaps. Tijdens rollenspellen mocht ik nooit Rebecca de shopaholic zijn, maar altijd lilith de gemiddelde klant. Interimbureaus en belgacomwinkels nodigen uiteindelijk toch niet uit tot flaneren met een zonnebril ook niet. Of je zou Sergio Quisquater moeten heten natuurlijk haha.
En toch blijf ik het doen, dat mystery shoppen. Telkens ik een opdracht krijg heb ik toch het gevoel dat ik een schakel ben in een geheime organisatie met een ultrageheim plan, en telkens ik een opdracht vervul lach ik een beetje in mijn vuistje. ’s Avonds maak ik alle mensen die niet vriendelijk tegen me zijn geweest af door negatieve antwoorden in te vullen op mijn vragenlijstje, en roep ik “Eat this, biatch.”
Na elke opdracht word ik ook nog eens gequoteerd door de geheime organisatie, en vanmorgen kreeg ik een mailtje binnen: negen op tien voor mijn vorige opdracht, keirls!
Ik ben dan misschien niet mysterieus, maar wel mysterieus genoeg om tot de beste mysterieshoppers van mijn generatie te behoren, uiteindelijk.
This week’s Manic Monday staat volledig in het teken van het verdienen van roste kluiten.
Welke jobs heb je al uitgevoerd in dit leven? Alles van ÈÈn dag tot tien jaar en langer telt, zolang je er maar voor betaald werd, of dat toch veronderstelde te worden.
Voor welke job zou je je rechterarm geven? (Optie voor veelschrijvers: schrijf de vacature die je zou doen rillen van plezier.)
Gezocht: freelance journaliste/columniste die royaal betaald wordt om teksten te schrijven over alle leuke dingen die op het wereldwijde web te beleven vallen. De kandidaat test graag allerhande web-tooltjes en web 2.0-dingetjes uit en kan daar op een leuke manier verslag over uitbrengen. Hij/zij hoeft niet om de haverklap het verschil tussen Flickr en Paint aan de hoofdredacteur uit te leggen, maar komt terecht in een leuk team vol intelligente mensen die de freelance journaliste/columniste de nodige vrijheid geven omdat zij weten dat zij er iets van kent en omdat ze zelf ook enige voeling hebben met het onderwerp.
Wat weet jij dankzij de jobs die jij gedaan hebt dat andere mensen niet weten?
Ik weet hoe je een betaalterminal kan herstellen. Als zo’n ding dienst weigert in een winkel waar ik toevallig sta dan heb ik nog wel eens de neiging om te zeggen dat ze op de rechtse paarse toets moeten drukken, bijvoorbeeld. Ik weet ook dat er weinig mensen zijn die een probleem op een enigzins verstaanbare manier kunnen uitleggen eens ze een helpdeskmedewerker aan de lijn krijgen.
Ik ken alle wachtmuziekjes van heel BelgiÎ uit het hoofd. Ik weet hoe een kredietkaartverrichting verloopt, en of een aansluitnummer van Bank Card Company, Citybank of Europabank is. Ik weet hoe een audit wordt uitgevoerd en wat de belangrijkste problemen zijn op vlak van successie en overdracht van een zaak.
Heb je tics overgehouden aan je werk? In restaurants altijd letten op de stoelen omdat je stoelenmaker bent, for instance.
Ik let altijd op de betaalterminals in winkels. ALTIJD.
En ik staar steevast naar de achterwerken van de spelers van Zulte-Waregem omdat het bedrijfslogo van de firma waar ik nu werk op hun broekjes staat. :aah:
Omschrijf de meest irritante collega die je ooit hebt gehad.
Ik zou het kunnen hebben over de kazillion bandwerkers die mij na vijftien minuten samen aan de band al vertellingen begonnen mee te geven over hun vent die hen sloeg en hoe ze er dan van zijn weg gegaan en hun kinders die niet meekonden op school en of ik al in kennisse was, maar ik hou dit speciale plaatsje vrij voor alle collega’s die ik in de loop der jaren heb ontmoet die moeite hebben met zelfstandig werken, computers en het in gang krijgen van vitale hersenfuncties, en toch de dag doorkomen door hersenloos tegen mijzelf te lallen over de meest triviale onderwerpen tot ik uiteindelijk gedreven wordt tot complete waanzin. Jullie zijn de redenen dat ik kies voor thuiswerk, y’all.
Beantwoorden in de comments van dit postje, of op je eigen weblog.
Fijne werkweek, beste lezers van me!
Elke keer ik mezelf erop betrap dat ik op een beurs aan het rondlopen ben besef ik dat ik eigenlijk absoluut niet graag op beurzen rondloop. Toch word ik op onweerstaanbare wijze aangetrokken door sfeerbeurzen, interieurbeurzen, rijkemensenbeurzen, bouwbeurzen, hondenbeurzen, horecabeurzen, enzoverder. Sterker nog : ik denk dat het Autosalon zowat de enige beurs is in dit land waarvan ik nog niet minstens overwogen heb om ernaartoe te gaan, om de simpele reden dat ik auto’s nog minder interessant vind dan beurzen.
Na elke beurs neem ik me voor om er geen meer te bezoeken, en ik herinner me dat voornemen maar weer als ik op een volgende beurs aan het rondwandelen ben. “Shiet, ek gieng toh gin beurze mi doen?” zeg ik dan, maar dan is het vaneigens te laat en ben ik al lang weer naar binnen gelokt door posters die me doen geloven dat deze beurs anders zal zijn. Inspirerend bijvoorbeeld, of verrassend. Met veel chance zelfs interessant!
Dus toen we twee gratis kaarten konden bemachtigen voor Sfeer in Flanders Expo liep ik er weer met open ogen in, verblind door het leuke bloemetjeslogo en de belofte van inspirerende stands vol voorbeeldinterieurs en de gedachte dat de beurs me zou kunnen helpen bij het beslissen van de kleur voor de slaapkamer. Ik zag Youri en mezelf al dollend tussen fijne inspirerende interieurs dartelen en wijzen naar fijne inspirerende interieurs en ik hoorde ons al dingen kirren als “dat lampekaptje!” en “oh mens, die gordijntjes zijn echt keigraaf”. Hoewel we af en toe wel naar iets hebben gewezen dat best oke was hadden we bij nader inzien weer een paar zaakjes schromelijk over het hoofd gezien die de hele beurs-experience voor ons meestal redelijk teleurstellend maken.
De volgende keer dat ik het in mijn hoofd steek om naar om het even welke beurs te trekken, al was het een beurs voor roze fuzzy dingetjes of puppies: sla mij keihard met een bot voorwerp uit het gamma van Frohmann.
On a brighter note: vanaf volgende week blog ik weer enkel over bloemetjes en Diddl-beertjes.
Het meisje legde een bruin broodje met groentjes en komkommer op de toonbank, terwijl ik toch wel uitermate expliciet had gevraagd naar een bruin broodje met groentjes en zonder komkommer, en zij daarop ja had geantwoord. Ik vraag me af waarom ik ¸berhaupt nog probeer om specificaties toe te voegen aan mijn broodjesbestellingen en daarbij mijn best doe om zo duidelijk mogelijk te zijn, als ze bij Panos nog steeds geen ene fuck geven om wat hun klant (en dat was ik!) op zijn broodje wil.
Dus daar stond ik dan, en aangezien ik geen zin had om van mijn oren te maken (“Excuseert u mij, maar ik dacht toch echt dat ik een minuut geleden de moeite heb gedaan om ZONDER KOMKOMMERS te zeggen, TRUT“) nam ik het broodje en droop ik af. In gedachten plaatste ik bij wijze van wraak een monsterbestelling bij het meisje van de komkommers, bestaande uit een wit broodje van zo’n 480 gram met kip, zalm, tonijnsla en ganda ham, met wortels, sla en enkel eigeel, dat niet in stukken en brokken uiteen valt nog voor u het in mijn handen geeft, asjeblieft.
Ik kan sowieso al niet veel verdragen van Panos-meisjes. Hoe ze immer tegen elkaar staan te fezelen terwijl ze mijn broodje klaarmaken, ik word er compleet nuts van. En altijd dat arrogante “de volgende”, en als de volgende dan niet snel genoeg antwoordt die blik van “smeer ze dan zelf hÈ uw broodjes”. Dat snakken en bijten en kattig doen als iemand een chocoladekoek bestelt en die door het plastiek van hun toonbank wil aanwijzen. “Ik zie niet waar u wijst, hoor, meneer“. Waarom hangt er dan een doorzichte plastieken toonbank op wijshoogte aan uw winkel, mevrouw?
Maar de kans bestaat dat ik eigenlijk gewoon stikjaloers ben op hun machtspositie in de broodjesbranche, en op alle broodjes en muffins die zij ’s avonds aan hun vrienden kunnen uitdelen omdat ze toch over waren.
Oke, even serieus nu.
Hoe komt het dat ik op om het even welke werkvloer geen fles mag vullen met kraantjeswater zonder bekeken te worden alsof ik net heb aangekondigd dat ik stront ga eten?
Op werkvloer ÈÈn was ik al een paar weken in al mijn onschuld liters kraantjeswater naar binnen aan het kappen toen ÈÈn van mijn collega’s me een lege fles Evian onder de kraan zag houden. Ik heb nog maar zelden iemand zo verbouwereerd naar mij zien kijken, die keer dat ik per abuis een salto met mijn bmx-je had gemaakt en ik met mijn rechterknie in mijn neus aan de voordeur van ons huis stond niet meegerekend.
Collega: “Drink jij water van de kraan?!”
Ik: “Euhm, ja inderdaad”
Collega: “Waarom?!”
Ik: “Ik heb dorst”
Waarop de collega met een vies gezicht de eerste de beste andere collega aanklampte en een spelletje “lilith drinkt water van de kraan!” begon, terwijl ik erop stond te kijken. Ik had verwacht dat collega twee mij zou bijstaan, maar opnieuw kreeg ik een vieze blik toegeworpen.
Ik wilde net iets zeggen als ““Ey wuk ist, ben ik te min omdat ik geen echte Evian drink misschien ventje?” maar collega twee was mij voor. “En jij drinkt dat zonder dat te koken?”
WHAT NOW?
Ook op werkvloer twee lieten mijn collega’s niet na om geshokeerd te reageren toen ikzelf een groot glas kraantjeswater in mij goot. Sterker nog: mijn ooit uitermate spastische darmen die door de specialist onder de noemer “spastisch colon” werden gefiled, waren volgens diezelfde collega’s helemaal niet spastisch, ze waren alleen vergiftigd door allerhande schadelijke stoffen die in kraantjeswater zitten.
WHAT NOW?
Dus als ik het goed begrijp heerst er tegenwoordig een vreemd soort massahysterie wat water uit de kraan betreft. Dat zal wel erg fijn zijn voor merken als Evian en Volvic, maar last time I checked was het water uit de kraan toch drinkbaar dat het niet normaal was. Hebben al die schoolreisjes naar de waterzuiveringsinstituten van Vlaanderen dan echt zo weinig zoden aan de dijk gebracht?
P.S.: U mag er dus vanaf nu ook mee stoppen om mij in de supermarkt helemaal in de war te brengen door constant met karren vol waterflessen in mijn zicht te lopen. We moeten toch een beetje serieus blijven, vind ik.
Pisnijdig loop ik.
Mijn blik staat al drie dagen op donder en bliksem, ik erger me dood aan honderdduizend dingen en ik ben in staat om de eerste de beste onschuldige kinderhand die mijn weg kruist in het gezicht te spuwen, zo nijdig. En dat terwijl de zon schijnt en het zo’n dag lijkt te zijn waarop alleen glimlachjes de boventoon zouden mogen voeren. Maar dat kan me, quite frankly, geen kloten schelen.
Eerst was er dat gestoorde bejaarde kutkoppel (aka onze vorige (en laatste) huisbazen (ooit)) dat zich niet schaamt om zo maar eventjes een half maandloon uit de zakken van een jong koppel als wijzelf te slaan als het erop aankomt om de waarborg van ons appartement terug te betalen. Datzelfde kutkoppel vond het een geniaal idee om al hun deuren op onze kosten te laten vernieuwen omdat de onderste millimeter van die deuren verbleekt was door kuisproduct. Hetzelfde koppel had ons de laatste twee jaar tot waanzin gedreven door om de zoveel weken onaangekondigd bij ons op de stoep te staan om vanalles en nog wat te komen opmeten (lees: om te komen kijken of wij hun appartement niet aan het omverwonen waren), en toen bleek dat wij de meest voorbeeldige, op-tijd-betalende, domme huurders waren die voor vertrek nog eens op eigen initiatief hun muren in de oorspronkelijke kleur hadden herschilderd omdat we wisten dat het wacko’s eerste klas zijn, toen stuurden ze een factuurtje waarop een bedrag stond waarmee je volgens mij je deuren in achttien karaats goud kan laten verven. Twice.
“Niet betalen, ze proberen maar”, sprak onze omgeving meermaals. Maar ondertussen was ik zo pissed als een achterdeur waar een millimeter van verbleekt was aan de onderkant.
En toen ging onze zilvergrijze bolide kapot. Uit het onverstaanbare geneuzel van de garagist kon na lang ontcijferen worden opgemaakt dat het serieus was, en na nog langer cijferen en ontcijferen bleek dat er twee opties waren: veel geld betalen voor een ontkoppeling die volgens mij in goud zal zijn, of een nieuwe bolide kopen. Het tweede plan klonk aantrekkelijker, maar het eerste realistischer. Gouden ontkoppeling dus.
Aangezien mijn werkdagen tegenwoordig bestaan uit luisteren naar de schandalige racistische en sloganeske praat van mijn waarde zo goed als ex-collega’s is ook de werkplek geen bron van positieve gedachten. Of het zou moeten zijn dat ik iemand was die even hard geilde op die fantastische knakker van een Jean-Marie Dedecker, en even hard vond dat alle bruine ons werk afpakken, om even later te verkondigen dat de bruine beter naar hun land zouden teruggaan als ze toch niet willen werken. *op de achtergrond zien we lilith keihard met haar schedel tegen een muur slaan*
Ondertussen wilde de zon (die ik zo zo keihard nodig heb tegenwoordig, mannekes toch) maar niet uit haar kot komen, en stond ik elke morgen teleurgestelder dan ooit op omdat ik toch echt gehoopt had van wel.
Dus toen ik vandaag zoals afgesproken belde naar telenet om ons “na een maand proberen opzegbaar Prime-proefabonnement” op te zeggen, en die kalle aan de andere kant mij probeerde wijs te maken dat dat een vergissing moest zijn en we toch echt wel een jaar aan dat kut-abonnement vastzaten dat we niet eens hadden gevraagd, toen werd ik een beetje lastig. Dus toen ging ik venijnige dingen zeggen. En een beetje arrogant doen ook. Toen zou ze me doorverbinden met iemand, maar toen lukte dat niet. Ze zouden me terugbellen, en toen dat niet gebeurde, toen was ik best wel gelanceerd ja. Ik belde terug, en aangezien ik ondertussen op internet had gezien dat ik niet de eerste was die op die manier door telenet in de zak werd gezet ging het hard tegen hard. Vijfentwintig minuten, vier tuttebellen en zes afgedreunde “u zit vast aan uw abonnement zoals wij u van in den beginne hebben verteld” later was ik van dat klote-Prime af.
Net als van dat klote-nedstat trouwens, met hun klote-banner die te pas en te onpas mijn humeur komt verstoren. Na het tellen van 218656 views hebben we hem vandaag om 14:05 vermoord. En ik ga hem nog missen ook, de klootzak.
Dat we een huis zouden kopen, en daar het ÈÈn en ander in zouden renoveren als het ware, dat was het plan. We zouden niet bepaald veel renoveren, gewoon hier en daar wat zodat we een fris en bewoonbaar cribje zouden bekomen, niks overdreven, gewoon knus. Veel meer dan een andere vloer leggen, een nieuw kleurtje tegen de muur gooien en iets regelen om het zootje mee te verwarmen zou dat in principe niet zijn.
Hoe het dan komt dat we ondertussen nog steeds over een compleet onbewoonbare combinatie van bakstenen en cement beschikken die eruit ziet alsof er een bom in ontploft is? Wel, daar is eigenlijk maar ÈÈn antwoord op: we waren toch bezig. We konden dus net zo goed het ÈÈn en het ander bijrenoveren, want als we dat allemaal binnen een paar jaar zouden doen, dan zaten we dan opnieuw in het stof. We waren nu toch al bezig, dus kon er nog wel een paar kilo stof bij.
Toen bleek dat de zogezegd vernieuwde elektriciteit helemaal niet vernieuwd was, maar volgens kenners redelijk gevaarlijk, toen waren we toch bezig. Konden we eigenlijk ineens ook wel de elektriciteit vernieuwen. En toen we het gele behangpapier zo voorzichtig mogelijk van de muren probeerden te halen en al het plakwerk mee naar beneden donderde, toen hebben we het ineens maar allemaal van de muren gehaald. We waren immers toch bezig. Toen we al dat plakwerk afhaalden en op muren stootten die zo vochtig waren dat je er een week van kon drinken, toen waren we toch bezig, en hebben we die ook maar ineens laten behandelen.
We waren ook bezig toen we beslisten om er direct voor te zorgen dat de keuken in orde was, ondanks het feit dat we bij aankoop gezegd hadden dat we nog een paar jaar zouden proberen voort te doen met het piepkleine standaardkeukentje dat er stond. Onze splinternieuwe gitzwarte oven vroeg gewoon om een zwart keukenblad, dus werd het oude keukenblad afgeschreven. Net als de oude kookplaat, en meteen dan ook maar de oude, versleten wasbak. Same thing voor de badkamer, die we eigenlijk zouden laten zoals ze was, maar die ondertussen compleet afgebroken staat te wachten op een nieuw bad, een nieuwe wc en een nieuw (gekregen) badkamermeubel. En aangezien de boiler in de badkamer eigenlijk feitelijk niet echt zeer veilig meer is, tjah, we zijn toch bezig, niewaar.
Toch is er licht aan het einde van de tunnel, want deze week worden onze bakstenen muren eindelijk weer witte muren. Daarna wordt onze met kabels bezaaide betonnen vloer een tijdelijke chapevloer. Ondertussen kan het elektriciteitsmannetje alles komen afwerken, zodat de badkamer en de keuken eindelijk vorm krijgen.
Het duurt allemaal eventjes, maar dan heb je ook wat, natuurlijk.
Ik kan niet ÈÈn keer om iets lachen. Onmogelijk.
Als ik lach, dan is dat altijd minstens twee keer, en vaak nog veel meer.
Ik vind het dan ook ronduit fenomenaal dat de meeste lachers ÈÈn keer goed doorlachen, en er dan gewoon mee stoppen. “Wahaaaahaaaha, hups, en nu weer over tot de orde van de dag, hoor! ”
Dat lukt mij dus nooit.
Terwijl ik de eerste keer om iets lach sla ik het onderwerp op als een filmpje in mijn hoofd.
En als iedereen uitgelachen is, dan speel ik het filmpje weer af.
En weer.
En nog eens.
Zo lang tot ik me gierend van het lachen moet excuseren om zoveel silly uitbundigheid.
Hoe ik dan ook mijn best doe om niet meer te lachen, het gebeurt toch.
En heel soms komen de filmpjes uren later nog bovendrijven, zodat een lachbui wel heel erg ongepast wordt ineens. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik in een overvolle en toch doodstille treinwagon plots superhard mijn best moet doen om een giechel te onderdrukken.
Dus toen iedereen zondagavond al lang klaar was met lachen om die ene verspreking van Paul D’hoore, toen bleef ik maar doorgaan. Maar geef toe, Paul: Porsche Brisna zeggen als je Pierce Brosnan bedoelt is er echt helemaal serieus over.