Ik weet niet hoe dat bij u zit, maar ik snap het hele spelletje “meisjes tegen de jongens” dat nogal wat mensen op deze aardkloot gedurende heel hun bestaan lijken te spelen nog steeds niet. Besefte ik toen ik net weer een hoop geslachtsgenoten lid zag worden van facebookgroepen als “God maakte eerst de man, en toen had hij een beter idee!”, of “Vrouwen hebben altijd gelijk, ook als ze niet gelijk hebben.”
Nooit goed gesnapt dat vrouwen voor een quizkandidaat supporteren omdat ze een vrouw is, eerder dan omdat ze over andere coole quizeigenschappen als (ik zeg maar wat…) een geweldige algemene kennis beschikt. Neens, ze moet godverdomme winnen, want zij heeft een vagina, en wij ook. Vrouwen steunen vrouwen, hip hoi!
Om het niet eens te hebben over het aantal vrouwen van diverse pluimage dat mij op verschillende werkplekken bijna door de grond heeft doen gaan van plaatsvervangende schaamte omdat ze zelfs in een professionele omgeving vinden dat er een soort vrouwen-tegen-de-mannen-spelletje moet gespeeld worden, met tenenkrullende onprofessionele en ja, ik durf het zeggen, ronduit debiele opmerkingen op ongepaste momenten tot gevolg. *cringe*
Ik weet niet of het aan mij ligt, maar ik voel mij helemaal niet speciaal verbonden met mensen die hetzelfde geslacht hebben als ik. Ik heb niet het gevoel tot een speciaal aangenaam clubje te behoren, op basis van het feit dat ik vrouw ben. En ik vind ook helemaal niet dat ik op een vrouw moet stemmen in het kotje, zoals nogal wat anderen dat wel vinden. Ik stem gewoon voor de goeie, ik. En dat is wat mij betreft nogal dikwijls een man. MET EEN PENIS. Als ik vrouwen zoveel leuker vond dan mannen was ik wel lesbisch geworden, denk ik dan.
Is dat erg, eigenlijk? :(
Een mens zou het bijna vergeten, dat er
Er was de man in de metro, die iets uit wilde leggen aan een hispanic mevrouwtje, en ineens een balpen in de hand kreeg geduwd door een andere reiziger. Zodat hij het woord dat zij niet begreep kon opschrijven. Er waren de verschillende lieve menschen die “Would you like me to take a picture of you guys?” riepen toen wij nog maar aanstalten maakten om onze kodak boven te halen.
New York, dat is een stad van uitersten, en op dit moment dan vooral qua weer. Kwamen we op zaterdag aan in een zonovergoten stad die “LENTEUH!!!!” schreeuwde, dan werden we gisteren wakker in een koude stad die tegen de vroege namiddag even doorweekt was als wijzelf.
Dat komt vast wel goed, alleen zitten we hier in New York met twee kleine probleemtjes: één, onze Amerikaanse stekker marcheert niet op de stekker van de laptop die we bij hebben, waardoor wij hier zeer binnenkort zonder stroom gaan vallen. Straks dus eens naar de Apple Store.
.. moet ik, hoogtevreeslijder van de bovenste (baha, pun so intended) plank, van mijn leaf zeventig verdiepingen naar omhoog. Zeventig! Boven de zeespiegel! Op onze vorige trip ben ik er nog een beetje lafweg onderuit geraakt, maar nu heb ik het dus officieel beloofd.
Als ik ’s morgens geen zin heb om op te staan, dan denk ik aan alle vakanties waarin ik vakantiejobde in een detergentenfabriek, en om vijf uur ’s morgens moest beginnen met het inpakken van flessen. En dus om kwart na vier al thuis moest vertrekken met mijn mobiletje, om maar op tijd in de dennengeur plaats te kunnen nemen voor een uur of acht. 
Gezien bij Bits & Bytes, en leutig bevonden: 
Dat ik al rookte op mijn elfde, dat vinden jullie dus met zijn allen zo gek dat het wel een tikfout moet zijn. Ik bedoelde vast 21ste, toch?
Vorige week lag ik in bed, bijna klaar om in slaap te vallen, toen ik ineens opgeschrikt werd door mezelf. Meerbepaald door een grote snik, die van geweldig diep leek te komen, die me even totaal overspoelde en naadloos overging in nog meer gesnik.