Tag Archives: review

You need a budget. Yes you do.

youneedabudget

Ik zit de laatste tijd steeds vaker na te denken over geld. Moolah. Rosse en minder rosse klutters. En geloof me: dat is niet van mijn gewoonte. Mijn relatie met centen is er zeker geen van dubbele regenbogen en rozenblaadjes. Toen ik opgroeide hadden we het niet breed, en dat heeft me opgezadeld met een angst voor vensterenveloppen en alles dat met cijfers te maken heeft. Tot mijn gigantische opluchting ontmoette ik een man die mij het hele financiële gebeuren en het buitenzetten van de vuilnisbakken uit handen wilde nemen, in ruil voor mijn aangename gezelschap, het opstellen van een weekmenu en de zorg voor de was en de plas. Ik vond dat een dikke vette topdeal, en betrok sneller een appartement met die kerel dan ik schuldsaldoverzekering kon zeggen.

Bij nader inzien bleek dat een verkeerde inschatting. Niet dat samenwonen, wel alles uit handen geven. Ergens rond 2004 besliste ik immers dat de beste manier om met geld om te gaan was om te doen alsof het niet bestond. Ik werkte, en ik werkte bepaalde jaren zelfs als een halve zot, maar al de rest liet ik met plezier aan Youri over. Dat nam heel veel stress weg, dacht ik in het begin, maar later besefte ik dat het ook voor heel veel stress zorgde. Doordat ik geen benul had van wat we hadden en waar dat allemaal naartoe moest voelde ik me of ambetant als ik een uitgave deed, of niet ambetant genoeg.

Dan zat Youri peentjes te zweten omdat er vanalles en nog een rekening betaald moest worden, en kwam ik doodleuk aangewaaid met twee paar schoenen (hoe? Ik heb toch hard gewerkt? Wat is het probleem dan wel?), of ik wilde graag een paar schoenen maar wist niet of dat wel gepermitteerd was en dus deed ik het maar niet. Ik was clueless. Leefde de ene maand alsof ik een alleenstaande moeder met drie kinderen was, constant paniekerig over financieel onheil dat de fundamenten van onder mijn gat kon wegslaan, en de maand erop dankzij een meevaller alsof ik de lotto had gewonnen. Tot er een overwachte rekening in de bus viel, en ik helemaal de lotto niet bleek gewonnen te hebben. Het verkakte mijn schoenenshopplezier mateloos. Er waren goede maanden, en hele slechte. En er was vooral veel gefrons over hoe het kwam dat we nooit geweldig zot konden doen voor het problematisch werd.

In het verleden deed ik al eens een poging om te doorgronden waaraan al ons geld in godsnaam opging, door middel van het bijhouden van een huishoudboekje. Dat ging een tijd goed, en ik vond het razend interessant, maar toen vloog er plots een vogeltje voorbij en vergat ik het bij te houden. Terug naar af. Niet dat dat zo erg was, want het was niet meer dan dat: vaststellen. Bijhouden. Vaststellen zonder dat je aanpast maakt eigenlijk helemaal niets uit, en is alleen maar meer werk dan niet vaststellen.

Maar toen! Toen las ik voor het eerst over YNAB (spreek uit: waaineb), kort voor You Need A Budget. Ik deed er niks mee, omdat ik toen nog (foutief, kan ik u nu al vertellen) veronderstelde dat budgetteren niks voor mij en geweldig moeilijk was. Zeker in mijn geval: ik ben een freelancer, ik weet niet eens of er geld binnen komt, laat staan wanneer, want elke maand ziet er anders uit. Sommige opdrachtgevers betalen mij immers bij publicatie, en er kan al eens wat tijd zitten tussen het schrijven van het stuk en het factureren. Om maar iets te noemen.

Blijkt dat dat er dus echt compleet niet toe doet. Ik gebruik YNAB ondertussen een goede maand (het was een enthousiaste post van Kathleen die me de gratis trialversie deed installeren, en daarna heel snel de echte versie, omdat ik zelf na even zoeken hoe het werkte ook zo enthousiast werd), en ik ben zeer blij dat ik dat doe.

Dit is een voorbeeldbudget, ge zijt niet naar mijn persoonlijke rekeningstand aan het kijken.

Dit is een voorbeeldbudget, ge zijt niet naar mijn persoonlijke rekeningstand aan het kijken.

De tijd die ik steek in bijhouden wat we uitgeven (iets dat keihard meevalt dankzij het superhandige mobiele appje van YNAB) betaalt zich dubbel en dik terug in een grote dosis gemoedsrust. Want het is niet dat ik per se ongelooflijk rijk wil worden, ik wil vooral geen slaaf zijn van geld en alles dat het al dan niet hebben ervan impliceert. Kennis blijkt in dit geval echt wel macht: afgelopen week heb ik de tijd genomen om eindelijk eens te bekijken wat we elke maand, om de drie maanden of jaarlijks uitgeven. Wanneer de brandverzekering betaald moet worden, hoeveel dat is, en hoeveel dat bedrag gedeeld is door twaalf zodat ik elke maand een klein bedrag kan budgetteren in plaats van plots en onverwacht een paar honderd euro te moeten ophoesten die ik niet had zien komen.
Ik weet daardoor ook eindelijk hoeveel ik als freelancer met een variabel inkomen moet verdienen om in al onze basisbehoeften te voorzien, en vanaf wanneer er ruimte is voor extraatjes als kleren en schoenen en restaurantbezoek. Doordat ik dat weet kan ik -naar analogie met Opgeruimd van Marie Kondo- een belangrijke vraag stellen: “Does this spark joy?“. En die opdrachtjes die ik doe voor het geld en niet voor de fun opschorten, vanuit de wetenschap dat ik ze niet eens nodig heb om toch rond te komen. Zolang ik budgetteer wat binnen komt en elke euro een taak geef (een van de vier basisregels van YNAB) dan weet ik dat ik er kom. En maat, dat is een zalig gegeven dat ik de komende tijd wil uitmelken tot ik zo zen ben als Lao Tzu. Toch wat geld betreft.

Boeiende links:

Ik schreef ondertussen een blogpost met meer uitleg over YNAB.
Hier vertel ik hoe ik erin ben geslaagd om als kleine zelfstandige meer zwangerschapsverlof te nemen dan ik ooit voor mogelijk hield. 
Hier lees je hoe ik de kosten van onze bouw overleef zonder dood te gaan van de stress, en ook doelen voor de toekomst blijf stellen.
Wil je meer weten over de online cursus die ik heb gemaakt om makkelijk te starten met YNAB? Klik dan hier, en lees ineens hoe de cursisten hun leven zien veranderen.

Heb je nog vragen? De kans is groot dat ik die beantwoord in een van deze blogposts: “Help, ik krijg mijn man niet mee en andere vragen“, of “Is dat dan niet hetzelfde als Excel, maar betalend?“.

(de titel heb ik trouwens van de bijzonder interessante Whiteboard Wednesdays filmpjes van YNAB, die altijd met dat zinnetje beginnen. Ik ben niet honderd procent zeker dat jij een budget nodig hebt, maar ik denk wel dat de kans groot is dat het voor gemoedsrust kan zorgen. En gemoedsrust is da bomb.)

Wil je zelf ook testen of het iets voor jou is? Via deze link krijg je een maand gratis, en ik ook. :)

Wil je op de hoogte gehouden worden over de volgende datum van mijn online cursus “YNAB voor beginners”? Geef je hier op om daarvan op de hoogte gehouden te worden! Je inschrijven op de wachtlijst houdt geen enkele verplichting in. 

Bewaren

Getting Things Done: het systeem dat mij behoedt voor totale chaos

gettingthingsdone

Toen ik een tijd geleden een foto deelde op Instagram van Getting Things Done, het boek van David Allen dat ik aan het herlezen was, kreeg ik behoorlijk wat vragen. Dat verbaasde me. Doordat ik zijn systeem al jaren gebruik om mijn to do’s te organiseren ging ik er precies van uit dat andere mensen vast ook een dergelijk systeem gebruiken. Omdat ik me niet kan voorstellen hoe je het anders doet, zonder te verzuipen in wat er dagelijks op je afkomt van dingen die gedaan en onthouden moeten worden.

Dat bleek evenwel helemaal niet zo te zijn, en heel veel mensen wilden weten hoe ik het dan precies aanpak en wat dat magische systeem dan wel is, dat ervoor zorgt dat ik continu mensen verbaas door iets voor hen mee te brengen waarvan ze zelf vergeten waren dat ze het me hadden gevraagd. #tadaaaa #partytrick

Een tijdje geleden schreef ik er dit over voor De Standaard Magazine:

Je uitstelgedrag te lijf met Getting Things Done

Ik val op regelmatige basis ten prooi aan één van de grootste ziektes van deze tijd: systematisch overweldigd raken. Door het aantal mails dat elk uur mijn mailbox binnenkomt, door de aanhoudende stroom facebookstatussen van vrienden die ik niet wil missen, door de dertig afspraken die ik nog moet regelen en door het constant knagende gevoel dat ik ondertussen ook nog eens vijfentwintig andere dingen aan het vergeten ben. Het is een gevoel waar ik bijzonder weinig levensvreugde uit weet te putten, en ik blijk lang niet de enige te zijn: duizenden surfers googelen zich op dagelijkse basis suf, op zoek naar een remedie voor krak hetzelfde probleem. Eén van de takken waar zij zich wanhopig aan vastklampen lijkt David Allen te zijn. De Amerikaan verkocht sinds het verschijnen van zijn boek ‘Getting Things Done: The Art of Stress-Free Productivity’ in 2001 meer dan een half miljoen exemplaren van zijn productiviteitsreligie. Op Twitter hangen elke dag een kleine anderhalf miljoen volgelingen aan ’s mans lippen, en over de hele wereld verdringen mensen zich om één van zijn dure seminaries te kunnen bijwonen. Allemaal met één doel voor ogen: dingen gedaan krijgen, Getting Things Done.

Open eindjes
Het devies van mijn moeder was nochtans simpel, in mijn tijd, en overweldigend goedkoop: als je iets gedaan wil krijgen moet je eraan beginnen. Ook nog: altijd eerst datgene doen dat je minst graag doet, om daarna over te gaan op wat leuker is. Waarom zou ik dan in godsnaam betalen voor Allen’s boek, laat staan voor een duur seminarie, kun je je dan afvragen. Wel. Volgens Allen hangt er boven de werkdag van de gemiddelde hedendaagse mens een wolk van zich constant opstapelende verplichtingen met een open einde. Mails blijven onbeantwoord in je inbox hangen voor later, gesprekken met een collega in de gang worden afgebroken met “we bespreken het nog wel”, en zo komt het dat jij en ik en alle mensen om ons heen op de meest onmogelijke momenten erg ongemakkelijk worden van alles dat nog gedaan moet worden. Vaak om drie uur ’s nachts, als de slaap niet wil komen en dat alles nog honderd keer erger doet lijken dan het eigenlijk is.

Free your mind
En dan is daar dus David Allen. Zijn succes is niet alleen overweldigend in de boekhandel, ook het internet bulkt van de websites rond zijn GTD-systeem, en de tools en applicaties die erop gebaseerd zijn verkopen als zoete broodjes.
Allen’s idee is nochtans vrij simpel: free your mind, and the rest will follow. Zet alle zorgen en to do’s en niet vastgeknoopte eindjes uit je hoofd door te beginnen met ze op te schrijven. Allemaal, zonder ook maar één item over te slaan. Niet het feit dat je al een jaar die keukenkast moet leegmaken, niet dat je een fles tapijtreiniger moet meebrengen als je de volgende keer in de supermarkt staat, en ook niet dat dat belastingsformulier nu toch al heel lang in je richting aan het grijnzen is. Alles vanuit je hoofd op papier gooien, zegt David Allen. Ook al duurt het uren, toch doen! En dus schrijf ik mezelf te pletter, breek ik mijn hoofd over verbouwingswerken die maar binnen een half jaar op de planning staan maar waar ik eigenlijk best al één en ander voor kan regelen, en als ik klaar ben, denk ik nog een uurtje langer na. Hoe langer ik dat doe, hoe langer mijn lijst wordt, tot ik echt het gevoel heb helemaal leeg geschreven te zijn. Volgens Allen is er maar één perfecte uitkomst bij deze oefening: letterlijk niks meer aan je hoofd hebben. Geen to do itempje dat nog ergens achter in je hoofd kan rondzweven, om dan op een ongepast moment meedogenloos toe te slaan. Niks overhouden. Een hoofd waar geen sprietje wind meer doorwaait. Pas dan is je mind sweep geslaagd.

gtd_2

Acties, en volgende acties
Als je mindsweep achter de rug is is het tijd voor één van Allen’s volgende stokpaardjes: de ‘volgende actie’. Volgens de auteur komen veel gevoelens van onzekerheid voort uit het feit dat onze doelen te vaag geformuleerd zijn. Hij laat de deelnemers aan zijn seminaries voor elk to do-item dat ze tijdens hun mind sweep hebben opgeschreven een volgende actie aanduiden, die de zaken in de goede richting zal doen evolueren. Staat er “tuin opruimen”, dan is de volgende actie misschien wel “compostzakken kopen”. Zijn de compostzakken ingeslagen, dan kan je overgaan tot de volgende stap in het opruimproces. Et voila, zolang je stapje per stapje dingen afwerkt kom je er wel, verzekert Allen, en blijft wat je te doen staat overzichtelijk. Bij wijze van aanvulling voegt hij eraan toe dat geen enkele meeting mag eindigen zonder dat iedere deelnemer zijn volgende actie kent.
Tijd om de proef op de som te nemen. Het duurt een tijdje voor ik voor elk item een volgende actie heb bepaald, en soms voelt het echt heel stom en regelneverig om letterlijk al die acties tot in de details te noteren, maar het werkt wel. Als ik er klaar mee ben heb ik het gevoel dat alle losse eindjes zwart op wit staan, en ik dus even nergens meer aan moet denken. Ik ben er ook voor het eerst in een lange tijd van overtuigd dat ik niks over het hoofd heb gezien.

Context is alles
Eens het aanduiden van volgende acties achter de kiezen, is het tijd om je to do items te ordenen. Niet volgens prioriteit, zoals ik het gewoonlijk aanpak, wel volgens context. Alle telefoontjes bij elkaar, zodat je als je even een kwartier over hebt in de buurt van een toestel voluit gebruik kan maken van de mogelijkheden. Alle mails bij elkaar, alle aankopen die je nog moet maken op één lijstje, zodat je het bijhebt als je in de winkel staat. Kan je geen volgende actie bedenken voor een to do? Dan is de kans groot dat je het gewoon moet opbergen in een mapje, voor verder nazicht. Ook daar heeft Allen regeltjes voor. Alleen is het hele werkje zo omslachtig dat ik dit deel van zijn theorie snel aan me laat voorbijgaan. Foldertjes maken met lettertjes op zodat je alles mooi kan klasseren, ik heb de indruk dat dit net iets te weinig spek naar mijn bek is en haak af. Sorry, David.

Werkt het ook?
Neem het aan van een chaoot die de chaos in haar hoofd plots op een relatief korte tijdspanne grotendeels geëlimineerd zag: hoe zweverig het systeem van David Allen bijtijds mag klinken (zo raadt hij zijn volgelingen aan om projecten te bekijken alsof je er op een bepaalde hoogte boven zweeft, om maar iets te noemen), het zorgt er wel voor dat je dingen gedaan krijgt. Ik werd geholpen in mijn organisatorische queeste door een productiviteitsapplicatie met de naam “Omnifocus”, die volledig ontwikkeld is om het volgers van het GTD-principe extreem makkelijk te maken. Want te bekijken op mijn computer, en gesynchroniseerd met mijn smartphone. Komt er een mail of een telefoontje binnen, dan zit ik met één toetsencombinatie in mijn inbox, waar ik er een aantekening van kan maken. Mind gesweept. Elke morgen overloop ik mijn inbox en de rest van mijn geplande activiteiten voor de dag, bij een kopje thee. En het moet gezegd: ik voel me een pak rustiger dan anders.
Onthou ik echt alles? Natuurlijk niet, maar na een paar dagen merk ik dat het wel een reflex wordt om alles direct in mijn inbox te gooien, voor latere review.
Het grote voordeel van letterlijk alle to do items te zien staan in een overzichtelijk contextlijstje is dat ik dingen ook echt in gang steek, zoals het legen van mijn kleerkast en het wegbrengen van de zakken naar het containerpark. Elke to do die ik kan afvinken geeft me zo’n fijn gevoel dat ik me voorneem om te proberen elke dag minstens twee huishoudelijke taken weg te werken. Van vinkjes zetten word je vrolijk, zo blijkt!

Conclusie:
Zoals met zoveel systemen is er maar één gigantische adder onder het gras: laat je je consequentie om dingen bij te houden en te reviewen even varen, dan ben je verbazingwekkend snel terug naar af. Getting Things Done werkt fantastisch, en er bestaan heerlijke zakboekjes en computerprogramma’s voor, maar eerlijk: het vergt wel wat werk en volharding om je systeem op de rails te houden. En toch zou het bovenaan op iedereen’s to do lijstje moeten staan, vind ik na een week volharden in de boosheid. Dat bijna niet voelbare briesje van gemoedsrust dat na een paar dagen hardnekkig GTD-en door je hoofd waait: niet minder dan onbetaalbaar.

Nog enkele GTD-stokpaardjes
– de twee minutenregel: alles dat je binnen de twee minuten kunt uitvoeren voer je volgens Allen best meteen uit. Duurt het langer, dan kan je het in je inbox zetten om later in de juiste context te plaatsen, of je kan de taak aan iemand anders delegeren.
– inbox nul: elke mail moet direct behandeld worden, want een volle inbox zorgt voor stress en onrust. Eens behandeld stop je je mail in een mailmapje, zodat het niet meer in je zicht staat. Kan je niet direct iets doen, maak er dan een to do item van.
– het reviewmoment: je lijst in je inbox bekijk je best met enige regelmaat. Bepaal je volgende acties en je contexten bij voorkeur één keer per dag, op een vast tijdstip. Zo blijf je helemaal mee.

Meer lezen? Ook Prinses op de kikkererwt kan niet zonder het systeem, en ik plan binnenkort nog een post met hoe ik het dan concreet aanpak en welke lijsten ik heb staan en in welk programma, als daar interesse voor zou zijn.

Nog vragen of opmerkingen? Ik lees ze graag in de comments!

(Dit stuk verscheen eerder in De Standaard Magazine)

lilith deelt haar vijf favoriete peuterboeken van het moment

Dexter in boekhandel Theoria in Kortrijk, niet toevallig een van onze favoriete plekken om peuterboeken te kopen. En koffietjes te drinken.

Dexter in boekhandel Theoria in Kortrijk, niet toevallig een van onze favoriete plekken om peuterboeken te kopen. En koffietjes te drinken.

Als ik zie hoe hard mijn zoon al kan genieten van in een hoekje zitten met een boekje dan blink is als een paling. Omdat ik me mijn eigen kindertijd nog zo voor de geest kan halen en hoe ik bij de plaatselijke bibliotheek boekjes insloeg als was ik bang dat er ineens een grote schaarste in de letteren zou uitbreken. Maar zes exemplaren per week? Maar allez meneer de bibliothecaris, welk kind komt daar in vredesnaam mee toe?!

De wereld van de peuterboeken is mij compleet nieuw, en ik vind het een fantastische ontdekking. Sommige boeken van Dexter zijn zo mooi dat ik ernaar kan blijven kijken. Dit zijn onze grote favorieten van dit moment:

het circusschip van chris van dusen

1. Het circusschip van Chris Van Dusen.

Dit boek, elke keer weer ben ik over mijn oren verliefd als ik het opensla. Om de prachtige tekeningen, de mooie kleuren, het verhaal en de leuke ontdekkingen voor peuters en hun vaders en moeders. Dexter vergaapt zich elke keer weer aan het verhaal van de boot vol circusdieren die tegen een klif op vaart, waardoor de dieren naar een nabijgelegen dorp moeten zwemmen waar de inwoners dan weer hun ogen uitkijken. De tekeningen en het verhaal hebben iets heerlijk ouderwets. Chris Van Dusen blijkt ook een boek gemaakt te hebben over een soort fantasy auto. Waardoor ik direct weet wat ik op het kerstideeënlijstje voor volgend jaar moet zetten.

Klik hier voor meer info over het boek!

Het grote taartenboek

2. Het grote taartenboek van Thé Tjong-Khing

Ook al zo’n meesterwerkje. In dit boek volg je niet enkel de taart en wat ermee gebeurt, maar ook de gekke slang, die altijd ergens anders verstopt zit, en het verplegende varkentje, en het konijntje dat plots moet huilen en waarom toch. Op elke pagina ontspint zich een volgend deel van het verhaal, en Dexter vindt het nu al fantastisch om elke keer één personage te kiezen en op de volgende pagina te zoeken wat ermee aan de hand is. Dit boek is heerlijk omdat het je fantasie aan het werk zet, en je als ouder evenveel ontdekt als als kind. Thé Tjong-Khing heeft trouwens nog meer fantastische boeken getekend en geschreven die ik dringend nog eens moet ontdekken. En hij woont in Nederland. Who knew?

Klik hier voor meer info over het boek!

sprookjes zoals we ze nog nooit hebben bekeken

3. Sprookjes zoals we ze nog nooit hebben bekeken van Mayana Itoïz.

Ik was op zoek naar een leuk sprookjesboek, maar dat ik een gigantisch leuk sprookjesboek zou vinden was tegen alle verwachtingen in. Dit is een zoekboek met fantastisch mooi geïllustreerde dubbele pagina’s per sprookje. Op elke tekening zit een indringer uit een ander sprookje verstopt, en door de dikke pagina’s is het perfect voor peuters die soms iets te enthousiast zijn bij het doorbladeren. Een superleuk boek, vinden wij.

Klik hier voor meer info over het boek!

een dag met de dierengarage

4. Een dag met de dierengarage van Sharon Rentta.

Het was pas nadat ik dit boek kocht voor Dexter dat ik doorkreeg dat het mij al een hele tijd geleden werd aangeraden door een lezeres. Het is toen niet tot bij mij geraakt (ik moet nog eens checken hoe het daarmee zit, dierbare lezeres!), maar het is dus perfect voor Dexter. Niet alleen omdat het over garages en auto’s en dieren gaat (de beste drie snaren die je bij mijn kind kunt aanslaan), maar ook omdat het hoofdpersonage Dex heet. Dit boek komt trouwens uit een reeks vol andere leuke boekjes. I like!

Klik hier voor meer info over het boek!

het grote boek van woorden en plaatjes

5. Het grote boek van Woorden en Plaatjes van Ole Könnecke.

Dit boek is heel lang de grote favoriet van Dexter geweest, maar ondertussen kent hij bijna alle woordjes (op de pagina van de muziekinstrumenten na) en is hij er misschien net iets te oud voor. Maar wel een fantastisch boek voor kindjes die dingen willen aanwijzen en woordjes willen leren. Ook weer op dik karton, en dus perfect voor al uw scheurgrage kinders.

Klik hier voor meer info over het boek!

(ik heb de sites van de illustratoren gelinkt omdat ook die vaak complete eyecandy zijn. Kinderboekenillustrator, hoe fantastisch fijn, eigenlijk)

Hebben jullie favoriete boeken of tekenaars? Deel ze zeker in de comments.

Wil je elke maand op de hoogte gehouden worden van mijn favoriete boeken en die van Dexter en Flo? Schrijf je dan zeker in voor #nevernotreading, mijn maandelijkse boekennieuwsbrief!

lilith at bij Table d’Amis

Table d'Amis Kortrijk

Sinds er een Dextertje in ons leven is gaan Youri en ik beduidend minder vaak uit eten. Ons weekgemiddelde ziet er op de grafieken uit als een keihard naar beneden donderende streep. Gingen wij vroeger elke week wel eens onze beentjes onder tafel schuiven, dan is dat nu een serieus specialleke waar we een hele tijd naar uitkijken. Het voordeel is: ge kunt al eens iets fancy kiezen, want in de kering gaan we zo weinig dat het nog goedkoper uitkomt dan vroeger. Ha, allemaal win win!

Voor mijn verjaardag mocht ik het estaminet selecteren en ik deed eens zot: ik ging voor Table d’Amis in Kortrijk. De hoofdredenen waren de twee ongelooflijk lekkere sticky ribbetjes die de mannen van het restaurant mij hadden voorgeschoteld op het Flemish Food Fest afgelopen zomer, reden nummer twee was dat verschillende mensen die weten welke dingen ik graag tussen mijn tanden vermaal mij hadden aangeraden om er eens heen te gaan. Checkerdiecheck.

Doordat het mooi weer was mochten we aperitieven op het fijne terras, en daar kregen we naast alcohol ook vreselijk leuke fijn uitgewerkte hapjes.

menu terroir

Het is al even geleden, maar ik herinner me superluchtige macarons met Keiems Bloempje en mossels in een groene soep en ikzelf die toen al compleet in de wolken was, en we waren nog maar begonnen. We kozen voor het Menu Terroir, en dat bleek absoluut geen slechte keuze. At all.

Passeerden in de uren die volgden onze revue: tomaten met basilicum die meer smaak hadden dan ik ooit in één van beide producten had aangetroffen, een verrukkelijke combinatie van eend, rode bes en cacao, geroosterde paarse wortelen die zelfs door Youri werden gesmaakt (I kid you not), en aan het einde kweetnie hoe mooie desserts met een suikerlaagje waar je Amélie Poulaingewijs mocht doortimmeren met je lepel.

Table d'Amis Kortrijk

Gevolgd door een dessert dat Youri omschreef als “boterijs met een krokantje van boter overgoten met gesmolten boter”. Alsof dat nog niet ruimschoots voldoende culinair en cardiovasculair amusement was voor één verjaardagsdiner kwam er ook nog een kaaskar langs waaruit ik geweldig smakelijke dingen mocht kiezen.

kaaskarEn dan heb ik het nog niet gehad over alle smaaksensatietjes bij de koffie.

Dit alles zorgde ervoor dat ondergetekende en haar man de beste restaurantervaring van het laatste jaar toeschrijven aan Table d’Amis. Wat ons betreft dus minstens goed voor vier bedjes.

En ook: in die tijd was ik duidelijk nog niet op dieet, zeg. Hashtag kleinhongerke.

lilith lurves airbnb

Hoe geweldig graag ik ook reis, ik vind hotels zo goed als altijd een domper op mijn feestvreugde. Behalve die ene keer in Las Vegas, toen we eens afgestapt zijn van ons gebruikelijke budget en de coolste kamer ever ooit hadden, was het eigenlijk doorgaans huilen met de pet op. Als de initiële “aumagad mijn naam staat op het televisiescherm!!”-high is gaan liggen sta je toch altijd weer in een kamer waar je liefst zo snel mogelijk weer uit weg wil, lig je een halve nacht te luisteren naar het gestommel op de gang en heb je chance als je lakens of het tapijt eens niet naar natte hond ruiken. Als ik hierdoor overkom als een malcontent zaagwijf met first world problems heb ik waarschijnlijk al dikwijls pech gehad. Of ik ben een malcontent zaagwijf met first world problems. Het is uw mening tegen die van mij in de rechtbank.

No more, jonk. Toen wij naar Barcelona gingen boekten wij voor de eerste keer via Airbnb, een site die je de mogelijkheid geeft om een kamer/appartement/loft/huis van particulieren te huren. Voor de prijs die ze je bij momenten laten neertellen voor een mottige kleine kamer met zicht op een muur vind je via Airbnb coole appartementen met toffe balkons van fijne mensen, en via het reviewsysteem en de mogelijkheid om elkaar op voorhand voor allerhande zaken te contacteren heb je een redelijk goed idee welk vlees je in de kuip hebt.

Op die manier boekten wij het heerlijke appartement van Teresa, op de perfecte locatie knal aan de Plaça Reial, compleet met keukentje en woonkamer en alles dat we nodig hadden. Achter deze deur.

airbnb1.jpg

I know, jullie denken aan de deur te zien dat de straat naar pipi rook ofzo, maar dat was helemaal niet het geval. Het was hip, en er was een frigo om mijn witte wijn in te steken, en een microgolf en een wasmachine die ik niet heb gebruikt, maar hij was er wel. Het was zo veel cooler om daar te zitten dan in het hotel waar we tien jaar eerder gelogeerd waren. Of in om het even welk hotel, for that matter, al was het maar omdat de vriend van Teresa ons de beste adresjes om te gaan eten wist aan te raden en perfect kon zeggen waar we zeker moesten zijn voor de dingen die we nodig hadden.

airbnb2.jpg

Onze ervaring met Airbnb was zo de max dat ik in september, als ik in mijn dode alleentje een opleiding ga volgen in Londen, Engeland, knal hetzelfde ga doen. Deze keer waarschijnlijk in een kamer bij mensen thuis. Mensen DIE IK NIET KEN. But hey, ik vind het een superfijn concept, eigenlijk, wat niet wil zeggen dat jullie de flikken niet mogen bellen als ik tegen midden september niks meer van me heb laten horen.

In elk geval: Airbnb is cool. Nog meer mensen met goede of minder goede ervaringen, of ben ik werkelijk keihard op mijn tijd vooruit?