Er zijn maar weinig dingen waar ik mij zo onnodig druk over kan maken dan over schoenen van Geox. Ik heb het er niet zo hard voor, namelijk. Daar heb ik meestal weinig last van, maar deze morgen dus wel. De schoenen van Geox hebben gisterenavond in onze bedstede voor zo’n verhitte discussies gezorgd dat ik helemaal moe ben en hoofdpijn heb.

Niet dat Youri iets heeft met schoenen van Geox.
En ik eigenlijk ook niet echt speciaal.
En toch.
Toch heb ik om 1 uur ’s nachts heel hard geroepen dat ‘Geox den duvel is’.
En dingen over compleet overbodige behoeftencreatie.
En truntende huismoeders die daar in meegaan en je scheef bekijken als je geen Geox koopt voor je kinders.
En dat god onze voeten wel longen zou gegeven hebben als het de bedoeling was dat ze ademden.
En dat ik nog liever ter plaatse sterf dan ooit veel te veel geld te geven aan een schoen van Geox, want dat we al sinds de oertijd schoenen dragen zonder luchtgaatjes en dat ik ook goed terecht ben gekomen, potverdorie. En dat mijn kinderen het ook kunnen vergeten! Geen Geoxen in mijn kot!

Alleen jammer dat ik de volgende morgen altijd een stuk minder fel ben.
En dat ik werkelijk geen idee heb waarom Geox vannacht ook al weer zo belangrijk was.
Ik haat Geox.

Heel veel kilo’s vermageren betekent ook achterblijven met een gigantische garderobe vol veel te grote kleding in alle maten tussen wat ik was en wat ik nu ben. Sommige dingen zijn amper gedragen omdat ik ze als tussenkledij heb gekocht en veel sneller afviel dan ik had ingecalculeerd. Het resultaat is dat mijn kleerkast bijna inzakt onder al het gewicht van dingen waar ik werkelijk niets meer mee ben.

Er zitten leuke dingen tussen, echt.
Te leuk om ze zomaar naar de kringloopwinkel te doen, vind ik.
En ik wou ze naar een verkoopzaal brengen, maar toen was de verkoopster zo lomp dat ik nog liever doodviel.
Ik dacht: misschien heb ik lezers die deze ervaring maar al te goed kennen, en iets kunnen met kledij tussen maat 52 en 44/46, of zoiets. Er zitten geen leggings met poezenmotief tussen, I swear! En ik wil er ook niet rijk van worden, de prijzen zijn buitengewoon redelijk, ik wil ze gewoon ook niet helemaal voor gratis dumpen ergens. Daar waren sommige stukken gewoon net iets te duur voor toen ik ze kocht.

Mocht er ook maar enigzins bij iemand een belletje gaan rinkelen, mail mij!
Ik was een dikke hipster van vooraan in de twintig, ik heb mijn best gedaan om er niet constant als een complete malloot bij te lopen, en u kunt daar uw voordeel mee doen.

lilith@fromfrats.com. Doen!!

Ik zou kunnen vertellen over hoe blij ik ben met mijn nieuw panini/grilltoestel van denaldi, of over hoe Youri en ik bootje zijn gaan varen op de vestingen en dat ik zelf heb geroeid, bij momenten. Ik zou ook verslag kunnen uitbrengen van een week waarin mijn haar volledig de spuigaten uitloopt, een bezoek aan een verkoopzaal met de meest lompe verkoopster ooit of over vanmorgen, toen mijn lief mij verraste met vier rode rozen voor ons vierjarig samenzijn, en hoe ik daar even hard moest van slikken.

Maar weet u wat het is?
Het is vakantie en ik ben zo moe.
En mijn to do lijstje begint nu toch wel zeer lang te worden, rekening houdende met nog maar één week vakantie over, vind ik.
Ik heb me dus maar voorgenomen om nog een weekje van laagpitje te doen op tales from the crib, als het niet geeft. Of het zou moeten zijn dat ik mezelf echt compleet niet meer kan inhouden, maar dan zal die cola light kuur toch rap moeten beginnen inkicken.

Dankzij nog een paar extra slapeloze nachten- te wijten aan een erg volhardende blaasontsteking en mijn eigen hersenen- zitten mijn energielevels compleet op een all time low. Ik heb de laatste vijf dagen al makkelijk driehonderd keer gemeld dat ik dringend moet strijken, maar ik strijk niet. Ik zaag alleen maar over strijken. Hetzelfde geldt voor alle andere huishoudelijke taken en geplande vakantieprojectjes: ik zaag over alles dat ik moet doen, en ik ben in een paar dagen tijd veranderd in het soort mens waar ik me anders steendood aan erger. Vaarwel springen in de regen en dansen in de zon, ik ben een vieze kalle en ik ben me ook nog eens heel erg bewust van dat feit. Ik ben me ook heel erg bewust van het feit dat ik nog shitloads aan mails moet inhalen en beantwoorden, als die van u er zou tussen zitten: vreest niet, ik ben begonnen met een cola light-kuur die mij in een paar dagen zo energiek moet maken dat ik ervan explodeer. Ow, en ik zit ook vollen bak aan de cranberry-preparaten, het kan dus gewoon niet stuk!

On a brighter note: 365 days al keer gezien? Elke dag van zelfportretteken trek, een jaar aan een stuk. U en ik weten dat ik dat nog geen maand volhoud, maar misschien kunt u meedoen en mij joinen en kunnen we met de hele vlaamsche blogosfeer van ‘voegt mij keer toe op Flickr’ doen. Mocht u al meedoen dan hoor ik dat graag in de comments. Mijn drie dagen tot op heden zijn hier terug te vinden.

Not too bad voor een zaagpost, vind ik.
En dan nu: strijken! *kijkt veelbetekend*

Ik werd in het midden van de nacht wakker, letterlijk badend in het zweet met maar één vraag in mijn hoofd: ‘Waar ben ik in godsnaam?’ Het was donker, de zweetdruppels liepen in extreme hoeveelheden van mijn voorhoofd en plots kwamen er nog meer vragen, met tien tegelijk. Wie ik was, bijvoorbeeld, en wat ik was. Ik probeerde aanknopingspunten te vinden maar ik vond niet zo meteen iets dat ergens op trok, en als iemand dan op het idee was gekomen om mijn bloeddruk te meten, het zou niet mooi geweest zijn.

Was ik buiten, of binnen, of in een winkel? Yep, ik was in een winkel. Ik wist alleen niet of ik een mens was in de winkel, of een product. Misschien was ik wel een kassa, flitste het door mijn hoofd. Misschien zat ik wel in een verpakking. En toen zag ik plots iets naast mij liggen, en ik had geen idee wie of wat het was. ‘Ik ben in Marokko’, hoorde ik mezelf denken. ‘IK BEN EEN MENS EN IK BEN IN MAROKKO’. Ik schrok me kapot toen het voorwerp naast mij wakker werd en vroeg wat er scheelde. En ik had geen idee wat er scheelde, ik had zelfs geen idee wie de persoon naast mij was.

Het heeft zeker twee minuten geduurd voor ik Youri weer herkende.
Daarna heb ik nog een half uur naar onze slaapkamer liggen kijken alsof ik die nog nooit eerder had gezien.
Ik weet niet wat ze tegenwoordig precies in pillen tegen blaasontstekingen draaien, maar het scheelde niet veel of ik kon kleuren ruiken vannacht.

Disclaimer: als u niet van postjes die ‘TOO MUCH INFORMATION!!’ schreeuwen houdt, wendt u nu beter de blik af.

Het was 7 uur dertig des morgens op een morgen waarover ik de vorige dag had gezegd dat ik eindelijk eens gigantisch zou uitslapen. Ik was klaarwakker, en niet alleen dat, maar ik zat ook nog eens al meer dan een uur op het toilet te kajieten van de pijn. Hier klopte duidelijk iets niet. De Humo had ik al uit, die van vorige week ook, en voor de rest slingerde er niets leesbaars rond op het toilet. Ik kajiete weer, in stilte, want mijn lief lag een paar meter verder wel uit te slapen. Ik gun hem dat, die jongen. Slapen is fijn als je geen hersenverlammende pijnen moet ondergaan. In het huis naast ons draaide iemand een kraan open en op dat moment voelde mijn blaas pas helemaal aan alsof iemand er brandende poken in aan het duwen was. Verder alles onder controle ze hastn. *steekt duim omhoog*

Volgens mijn moeder heeft het te maken met mijn constructiefout. Toen ik nog maar een duim groot was wist een dokter haar te melden dat er iets niet helemaal klopte met een bepaald orgaan van ondergetekende. Mijn moeder kan zich niet helemaal goed meer kan herinneren wat er dan precies niet klopte met welk orgaan, maar het was niks ernstigs: ik zou alleen op latere leeftijd wel eens last kunnen krijgen van blaasontstekingen, dat was alles. ‘Wel eens last’ blijkt wel heel erg eufemistisch uitgedrukt, en niemand kan zich precies herinneren of daar dan ook werkelijk iets aan te doen valt behalve mij om de zoveel maanden eens helemaal volpompen met antibiotica na alweer enkele helse nachten in het kleinste kamertje.

Bij wijze van troost dacht ik na over het feit dat ik in mijn eentje het wereldrecord blaasontstekingen aan het breken ben, en hoe cool dat eigenlijk niet is. En ook al valt daar vast niets mee te winnen, het is ergens wel een troost dat ze dan überhaupt iets opleveren, alle nachten die ik al op het toilet doorgebracht heb voor een paar miezerige druppels. Miezerige druppels die zoveel pijn veroorzaken dat het helemaal doorstraalt naar mijn bovenbenen, knieën en zelfs kuiten. Miezerige druppels die *pits* zeggen, en *iiiiiieeeeee*. Miezerige druppels die ervoor zorgen dat ik heel de nacht moet wakkerblijven terwijl de rest van de wereld nietsvermoedend ligt te slapen. En nachten, neem het van mij aan, die kunnen verschrikkelijk lang duren. Ik heb voor de zekerheid De Schaduw van de Wind klaarliggen in het kastje naast het toilet. Vijfhonderddrieënveertig pagina’s nachtelijk gezelschap, en de stiekeme hoop dat ik hierna kan kajieten in het Spaans.