Als ik bij het warenhuis aankom maakt mijn hart een sprongetje: een gevlekte kat kijkt me vanachter een vuilnisbak aan. Hoe dichter ik kom, hoe meer sprongetjes mijn hart maakt: het beest mist een oog, ze ziet eruit alsof ze stinkt en blijkt dat bij nader inzien ook vol overtuiging te doen. Als ik op een meter verwijderd ben zet ze het op een blazen. Ik deins, waarschijnlijk voor het allereerst in mijn leven, achteruit en hoop dat ze niet gaat doen wat ik vrees: mij aanvallen waar ik bijsta. Tijdens mijn achteruitdeinzing valt mijn oog op een andere, rosse kat die op ongeveer twee meter verder naar me zit te staren, en hoe meer ik achteruit ga, hoe meer ik er zie. Een oude, uitgemergelde lapjeskat zit met een omhooggestoken rug naar nog drie andere, al even lelijke oude katten te janken. Overal waar ik kijk zie ik ze: in de afvalcontainers, achter de vuilniszakken, tussen het leeggoed, heel het plein achter de Delhaize zit vol zwerfkatten. In een grote boog loop ik langs drie blazende, verwilderde katten heen. Als ik uit de winkel kom zitten ze er nog steeds, als een bende straatjongens die je elk moment kunnen laten struikelen over hun voeten, om je daarna heel de groep rond te duwen. Ik loop een stuk sneller dan gewoonlijk weg van de uitgang. Als ik een paar meter verder ben hoor ik de oude lapjeskat een venijnige schreeuw uitbrengen naar een andere voorbijganger.
Er moet dringend iets gedaan worden aan bendevorming bij katten, en liever vandaag dan morgen.
* 500 gram stoofvlees
Tijd om eraan te beginnen, dat was het. Als een volleerde Naked Chef knalde Youri een klontje boter in de van zijn moeder geleende oranje pot, die niet alleen duur is, maar volgens de overlevering ook goed om stoofvlees in te maken. De boter moest de tijd krijgen om bruin te worden, dus die tijd gaven we haar ook. Onderwijl werd een ui in kleine stukjes gesneden, maar daarover later meer! Moeilijkheidsgraad tot nu toe: geen.
De bruinheid van de boter werd goed bevonden, en dus mocht het vlees erbij. En pas daarna de uien. Want anders zouden de uien te zwart worden, en dat wilden we zoveel mogelijk vermijden want zwarte uien hebben mij al meer dan eens afschuwelijke nachtmerries bezorgd.
Tijd voor het ontkurken van de Piedboeuf, tijdens AA-meetings ook wel eens ‘The beverage of the gods’ genoemd. Ik slaagde erin om geen enkele noemenswaardige verwonding op te lopen tijdens dit ritueel, wat mijn gevoel van euforie enkel maar deed stijgen. ‘Mmmm, bruin bier’, spraken we elkaar bemoedigend toe. Diep vanbinnen wisten we dat het al niet meer verkeerd kon lopen.
Het varkensvlees was ondertussen al mooi bruin geworden, en dus kon het gieten beginnen. Ik was van plan om er meer dan ÈÈn flesje in te kappen, waarschijnlijk een overblijfsel uit mijn alcoholisch geÔnspireerde jeugd, maar mijn moeder vond dat ik het beter bij een halve fles kon laten. Ik wilde nog ‘Ga je nu al beginnen plooien?’ roepen, maar in deze situatie was dat bij nader inzien niet bijster gepast. ‘Gieten en zwijgen, lilith..’ zette ik mezelf op mijn plaats.
Ik had me al heel de dag afgevraagd waarom je in godsnaam een boterham met mosterd nodig hebt voor het bereiden van stoofvlees. Om de honger te stillen tijdens het lange sudderen van het vlees? Om geen blaren te kweken tijdens het lange rechtstaan? Niks was zoals gewoonlijk minder waar. De precieze reden laat ik nog even in het midden, maar ik kan jullie alvast verklappen dat de boterham eerst ontkorst moest worden. Neen, ik zeg nog niet waarom, zwijg en lees verder!
Ahaa! Nu komt de aap uit de casserol! De boterham die zoveel oninteressante vragen had opgeroepen dient om de saus aan te dikken. Ik ben er nog niet helemaal uit waarvoor de mosterd nodig was, maar het zal wel iets te maken hebben met een kookterm die ik niet ken en die we voor het gemak moutarde marie noemen. Als de boterham in de pot zit zit er maar ÈÈn ding meer op: deksel erop en een uur laten sudderen op een zacht vuurtje. Vlak voor het opdienen doe je er nog wat bindmiddel bij en tadaa! Je hebt net je eerste stoofvlees gemaakt! Samen met die mensen van Tales from the Crib, die het wel heel goed met je voor moeten hebben. Vanaf nu hou je heel veel van hen en je begint na te denken over een wederdienst.
