Monthly Archives: november 2007

mijn jeugd in vijf Clouseauhits

clouseau_met_5b_2x2.jpgNaar aanleiding van twintig jaar Clouseau. Brieven en verzoekjes aan Koen mogen voortaan dus ook gewoon hier.

* anne: Ik ben een jaar of acht en op een kindercarnavalfeestje in het dorpje V. Verkleed als mengeling van een Mexicaanse danseres en overschminkte dragqueen rol ik keihard met mijn ogen omdat het meisje dat op het podium Anne moet meezingen geen zak van de tekst kent, en ik wel. Ik luister dan ook al maanden onafgebroken naar ‘Hoezo’ van Clouseau, en ik had op dat podium moeten staan, niet zij. Diezelfde avond zal ik uit pure onmacht mijn vinger verbranden aan een rookblaasmachine. Ook dat nog.

* dansen: : weken, zoniet maanden, heb ik uitgekeken naar de Vedettenparade in Middelkerke. Ik ben een jaar of tien en ik mag erheen, en Clouseau komt, als top of the bill. Eerst is het de beurt aan andere zangers, en dat duurt maar en duurt maar. Tien minuten voordat Clouseau het podium opstapt word ik overvallen door een aanval van krampen die enkel maar door de zenuwen en te veel cola kunnen komen. Als mijn ouders samen met een kermende mij de zaal verlaten hoor ik nog net hoe Koen dansen inzet. En het was al zo pijnlijk.

* domino: Donderdagavond, Tien om te Zien, en ik die compleet gebiologeerd naar een erg magere en mysterieuze Koen Wauters zit te staren die ‘Domino’ zingt. ‘Ik ken alle liedjes van Clouseau onmiddellijk vanbuiten’, zucht ik tegen mijn grootmoeder, ‘maar dit is toch echt een moeilijk nummer.’ Ik heb een erg moeilijke jeugd gehad, ik.

* afscheid van een vriend: Ik in de auto met mijn mama en mijn broer, ik elf en mijn broer acht. Op weg naar kerstavond bij mijn grootouders. Clouseau op de radio, mijn vader zes maanden in oorlogsgebied als blauwhelm. Ik: ‘Afscheid van een vriend gaat eigenlijk ook een beetje over papa hé, eigenlijk. Als je goed luistert?’ Mijn mama: ‘Het is eigenlijk een liedje voor als iemand dood is. Papa is niet dood, hé, hij is alleen voor een tijdje weg.’ Ik: ‘Oke, maar ik vind toch van wel.’

* oker: uren op de kamer van mijn beste vriendin sigaretten zonder merk roken en door stapels Joepie’s bladeren. Testjes invullen tot onze stylo’s leeg zijn, om te weten of we goede kussers zijn of niet. We hebben immers geen idee, want we hebben het allebei nog nooit gedaan zoals het volgens de boekjes hoort. En halfslachtige dingen achter schoolgebouwen tellen niet. Al vonden wij toen keihard van wel. En altijd maar weer Oker op onze draagbare stereo, en Koen die ‘gaven’ zei in plaats van ‘haven’. Ik kan het nummer nog altijd niet horen zonder keihard teruggeslingerd te worden naar Ieper midden jaren negentig.

Ik durf wedden dat u ze ook heeft, jeugdgerelateerde Clouseaunummers.
Of anders misschien u Tante, die op 22 december Verjaard in Et Sport Paleis en al.
Ofsu.
Zij zeker.

voorbereidende popelingen

500px-Xmas_tree.svg copy.jpgMensen hebben mij al enkele keren gevraagd wat mijn plannen zijn. En ik heb er, werkelijk. Ik heb al een lotje getrokken. Er staat een dag kerstshoppen in Londen gepland. Ik weet al welk hoofdgerecht ik ga klaarmaken op Oudejaar. Ik bestook Youri met opdrachten, want dit jaar ga ik toch echt wel eens zelf kaartjes sturen. En laten maken, dus, door Youri. Mijn Secret Santa-pakket krijgt serieus vorm, en dat mag ook want het moet dit weekend al de deur uit. Ik heb al twee cadeautjes gekocht, en ik heb al een derde in mijn hoofd. Ik ben *this close* van mijn Firefox-theme aan te passen. Gisteren heb ik beslist waar de boom gaat staan. Er staat een rood kruis in mijn agenda op zaterdag. Ik heb al geklaagd over het feit dat we enkel nog maar saai inpakpapier hebben, wij.

En het is eigenlijk nog maar november.

hoogmoed komt voor de valling

keelpaain.jpgToen Youri in Stockholm vocht tegen een doorbrekende keel- en oorontsteking had ik verwacht dat ik het ook snel zitten zou hebben. Sinds mijn wonderbaarlijk shrinkproces ben ik immers een stuk vatbaarder voor verkoudheden en kwaaltjes, en ik geloof dat ik de helft van vorig jaar van de ene ontsteking in de andere ben gerold. Youri werd steeds ontstokener, vooral ’s nachts, met als hoogtepunt de landing in Zaventem waarbij zijn hoofd bijna ontplofte van de druk. Maar ik, ik was zo blakend als een vis. Hij mocht in mijn hand nijpen tijdens moeilijke momenten, ik was zijn baken van licht in duistere nachten. En ook toen onze woonkamer werd gevuld met hopen antibiotica en pijnstillers ging het goed met mij. Zo goed dat ik er overmoedig van werd. Aan iedereen die het horen wilde vertelde hoe geweldig het wel niet gesteld was met mijn weerstand, dat ik hele nachten bij de hond sliep en toch geen vlooien had.

Ook toen Isolde gisterenavond koortserig en gloeiend kwam werken aan haar kerstjournal zag ik het nog volledig zitten. Ik was immuun geworden, eindelijk. Alle zieken van het land mochten in mijn gezicht komen hoesten en het deed mij koudweg niks!

Spoelen we door tot een uur geleden.
Ik gloei.
Mijn keel piekt als ik slik.
Ik heb hoofdpijn.
Ik wil liefde, een warm dekentje en iemand die mij vertroetelt met versgeperst sinaasappelsap en koekjes van Nigella Lawson. *pruilt*
P.S: die die op één van de laatste pagina’s van ‘how to be a domestic goddess’ staan. ;)

dag in cijfers

JohnStamosdotNet_11.jpg* manden was in de wasmachine gepleurd: twee
* manden was gestreken: één
* binnengespeelde plakjes bananencake met bosbessen: één
* aantal huilbuien na het legen van mijn mama’s make-upgerief: twee
* keren dat ik heb gedacht dat ik toch echt wel serieus moe ben: zeventien
* aantal gescrapte voorbereidende pagina’s voor xmas journal: zes!
* smsjes uit een ander land: één
* telefoontjes met de boodschap dat ik volgend jaar opnieuw tante word: één
* keren dat ik volgend jaar zodoende weer tante word: tot op heden twee
* beantwoorde mailtjes: een tiental (ja, eindelijk ja, en als dat van u er niet bijzat dan zal het voor zeer binnenkort zijn, ik meen dat)
* uren naar reportages over de cast van Full House gekeken op E!: toch bijna twee
* aantal keer van ‘uncle jesse *zugd*’ gedaan in mijn hoofd: zeven
* aantal andere jeugdliefdes teruggezien op E!: één (Jason Priestley, nämlich) (hij kon mij nog krijgen)

En met u, anders?

journal your christmas

2055666630_02e345a086_t.jpgVorig jaar kreeg mijn mama op 4 december de diagnose te horen dat ze ongeneeslijk ziek was. Ons leven stond compleet op zijn kop, en niemand had nog zin in dingen als kerst. Voor het eerst in vijfentwintig jaar ging het traditionele feest bij mijn grootouders niet door, ik kocht geen enkel cadeautje en ik had het gevoel dat ik volledig buiten alles stond dat met eindejaarsfeesten te maken had. Op kerstavond hebben we uiteindelijk bij mijn ouders thuis lekker gegeten, net als op oudejaarsavond, omdat we ons ervan bewust waren dat de chemo die vlak na nieuwjaar zou starten wel eens de eetlust van mijn mama zou kunnen wegnemen. En ook omdat we het beste wilden maken van alles dat we wel nog hadden.

Mijn mama was gek op kerstmis, ze kon ook amper wachten om de boom boven te halen en heel het huis te versieren. Ook vorig jaar heeft ze hem gezet, weliswaar met veel hulp van ons omdat het op het moment zelf te zwaar was, maar hij was super. De dokters hadden voorspeld dat het haar laatste kerst zou worden, en ze hebben jammergenoeg gelijk gehad.

En toch wil ik dit jaar wel weer meedoen.
Om die reden heb ik me ingeschreven voor Journal your christmas, een online workshop waarbij je in december elke dag een opdracht krijgt van de geweldige Shimelle Lain om een pagina te maken in je eigen christmas album. Foto’s mogen maar moeten niet, het gaat hem vooral om het opschrijven van verhalen en tradities. Gisteren kregen we onze voorbereidende opdrachten, en ik ben begonnen (zie mijn Flickr-dingen in de linkerkolom) . Het wordt een heel andere kerst dan anders, daar ben ik me erg van bewust, maar ik wil er ook nu weer het beste van maken. Ik hoop dat ik me daar dankzij mijn journal nog meer bewust van ben dan anders. Dat ik in het midden van alle drukte tijd zal nemen om te beseffen waar het allemaal echt om gaat.

Ik weet in elk geval al aan wie ik hem zal opdragen.

stockholm, dus

StockholmImage2.jpgAls de mening van mijn portefeuille minder zou doorwegen dan die van mezelf, dan tripte ik de wereld rond, zo bedacht ik me terwijl ik samen met mijn lief door Gamla Stan (=de oude stad) wandelde. Alleen, aan het begin van citytrips vergeet ik altijd wat ik aan het einde van citytrips maar al te goed besef: dat het dodelijk zou zijn om het helse van het één naar het ander-getrip langer dan een week vol te houden. Ook al was ik fitter en gemotiveerder en heen en weer crossender dan ooit, want vijftig kilo later, na vier dagen Stockholm voelden onze benen aan alsof we een marathon hadden gelopen en zien mijn wallen eruit alsof ik ze Commando-gewijs met houtskool heb aangestipt voor extra effect. Een vakantie waar ik uitgerust van terugkom, dat moeten ze nog uitvinden. En op dit moment liever vandaag dan morgen.

Maar was het het waard?
Jahaa, seejker! Stockholm was alles dat ik ervan verwacht had, en beter.
Veel water, en daarrond gigantische gebouwen in alle mogelijke kleurtjes behalve grijs die er stuk voor stuk uitzagen alsof ze net geschilderd waren. Geen vuiltje te bespeuren, en ook geen stellingen met schilders, wat erg vreemd is, als je er langer dan drie seconden over nadenkt. En overal immens knappe en blonde Zweden, die beginnen te stralen als je hen vraagt of ze je ergens mee kunnen helpen. Die in perfect Engels zo behulpzaam zijn met alles dat je ze in een doosje zou willen doen en overal mee naartoe nemen, als privé-assistent-Zweed. Met blauwe ogen als Zweedse meren zo diep, en vrouwen zo mooi dat ik er bijna instant lesbisch van werd.

Het fijne is dat al die mooie mensen je het gevoel geven dat ze je al jaren kennen door enthousiast ‘HEJ!’ te roepen als je een winkel/hotellobby/museum betreedt. Het blijkt hun versie van ‘hallo’ te zijn, en meteen één van de vijf woorden Zweeds die ik na vier dagen begreep. De andere: tack (dankuwel), nej (neen), Hej da! (tot ziens) en köttbullar (Zweedse gehaktballetjes). U snapt het al: ik kon heelder gesprekken voeren waarin ik de Zweden niet bedankte voor hun vleeswaren.

Over Zweedse vleeswaren gesproken: in de supermarkt verkopen ze salami in tubes. En shitloads aan Läkerol, echt serieus. Het is er om drie uur dertig in de namiddag al nacht. Ik heb er de beste mosselen met frieten ooit gegeten. En vodka gedronken uit een glas van ijs tot het in mijn hoofd helemaal dolletjes werd. Er was een hotel dat KAK heette. Gene zever. En ze scrapbooken daar al even hard als hier, tot wanhoop van Youri die had gedacht dat hij er eventjes vanaf was. En ik heb een boot gezien die zo indrukwekkend was dat ik hem in mijn lijst steek van indrukwekkendste dingen die ik al ooit heb gezien. Redelijk vanboven, zelfs. Stockholm was super, wij zijn versleten maar erg tevreden mensen. Die al een beetje aan het uitkijken zijn naar hun volgende trip, toch wel. De portefeuille weet evenwel nog van niets, en dat houden we graag nog even zo. *winkt samenzweerderig*

we zijn teruhug!

kottbullar.jpgUit Stockholm, that is, na vier dagen van extreem veel getrappel maar ook geweldig veel vertier. Stockholm, ik kan dat iedereen aanraden. Zo erg dat u nog een verslagje van mij te goed hebt, als ik ooit weer wat meer tijd heb dan nu het geval is. Ik zou bijna ‘drukdrukdruk’ roepen, maar ik kan me nog net inhouden. NET. :aah: Hier zijn alvast een beetje foto’s, in afwachting van.

Ow, en nog iets.
Mijn lezerspubliek, dat bestaat uit de meest geweldige mensen op deze planeet.
Toen ik thuiskwam lag er immers een pakje op mij te wachten.
In dat pakje een boek dat ik onlangs op mijn Kaboodle wishlist had gezet.
Allerliefste Karolien uit Kaulille (of ergens daar in de buurt), ik kon niet direct een tegenadres vinden, dus bij deze: na vier dagen in een koud land kreeg ik het helemaal warm van je geweldig lief cadeautje. Daarvoor moet je al van ver komen. :) Kaulille dus, bijvoorbeeld.

ditjes en datjes

lotti307_273.jpgdingen die ik me deze week af vroeg
* is Helmut Lotti echt klein van gestalte, of beeld ik me dat alleen maar in?
* als je een harde wortel invriest, en je ontdooit die weer, is die wortel dan hard of zacht? (ik weet ondertussen het antwoord, en jullie?)
* waarom ziet rauwe tonijn in blik er helemaal anders uit als rauwe tonijn in de viswinkel?
* waarom heet een museum in Stockholm de ene keer museet en de andere keer gewoon museum?

dingen die een klein beetje teleurstelling opleverden
* mijn rekeningstand
* dit, maar ik geloof dat ik er overheen ben
* dat Youri er al meer dan een week over doet om mijn keineige inspiration boards aan de muur van mijn bureau te bevestigen

dingen die mensen mij deze week mailden
* HEJ!!! Zal ik de mensen van Clickx eens keihard hun knieschijf gaan kapotschoppen?!?!
* Wil je eens nadenken over een naam voor ons wandelclubje. (of een paar)
* Your Amazon.co.uk order (date: 23-May-2007) has dispatched

dingen die mensen tegen me zeiden
* ik ben vooral erg blij dat je die dingen in het dagelijks leven onder je kleren moet dragen (Youri, toen ik hem vroeg wat hij van mijn net gepaste thermische onderbroek vond)
* pepe zou het leuk vinden als je hem een smtje stuurt voor zijn verjaardag (mijn oma, die systematisch dezelfde letter vergeet)
* hallo, ik ben jess en ik lees jouw blog. (jess, die mijn blog leest. :) )
* je maakt me zo blij dat ik ervan moet plassen (in het belang van deze spreker doe ik van privacy)

dingen waar ik om moest lachen
* een karakterprofiel voor een game personage dat mijn broer met verve (en een fijn gevoel voor humor) heeft geschreven
* dat mijn schoonzus en ik allebei los van elkaar compleet ongepaste gedachten hebben wat betreft politieagent Toby uit Mega Mindy
* met Siska Schoeters die de hik had op nationale radio, haha!
* dat Youri James Gandolfini verwarde met Gandalf uit Lord of the Rings, en daar zelf compleet niet mee kan lachen, jongens

marlèneke

samson.gifEr komt een Samsonfilm, en naar aanleiding van deze heuglijke gebeurtenis werd Gert Verhulst vanmorgen geïnterviewd bij Peter V. Op een bepaald moment tijdens dit interview rees de vraag of we Marlèneke eindelijk te zien zouden krijgen, en ja hoor, dat zullen we op de één of andere manier, zei Gert. Na het interview liet Sofie Lemaire vallen dat ze Marlèneke zag als een frele blondine op hoge hakken.

Consternatie alom in de rode Mini Cooper met witte strepen, I can tell you, want Marlèneke ziet er toch werkelijk echt wel uit als Marlène de Wouters d’Oplinter, aldus mijn wederhelft en ik in koor.

Over Jean-Louis Michel zijn we het minder eens.
Volgens Youri draagt hij zeker een debardeur en een brilletje, ik zie hem dan weer een beetje met het uiterlijk van Jean-Michel Saive.

En u?

dingen die ik zou vergeten als ik niet af en toe de trein nam

wagon.jpg

  • dat er nog steeds een markt is voor ouderwetse leren boekentassen, en dat die bestaat uit vijftigers die heel veel dossiermappen van en naar hun kantoortje sleuren
  • dat heel veel mensen een belabberde lichaamshygiëne hanteren
  • dat bier niet enkel op café thuishoort, maar ook in blik tussen Antwerpen-centraal en Lokeren
  • dat sommige mensen echt moeten gaan werken tussen collega’s op bedrijven, en op de trein met andere collega’s roddelen dat het geen naam heeft over de collega’s die de auto nemen
  • dat je die roddels dan weer kan afluisteren, zodat de trein eigenlijk geen trein is maar een waar afluisterparadijs!
  • dat ik diep vanbinnen gewoon een vieze vuile luistervink ben
  • dat er mensen bestaan die honderden keren per dag ‘dankuwel-asjeblief’ moeten zeggen bij het aannemen en teruggeven van je ticket, en dat sommigen daar zodanig in zitten dat die dankuwel en asjeblief helemaal niet meer lijken op echte woorden
  • hoe irritant het is als mensen met al hun macht aan een treindeur sleuren die enkele seconden later gewoon automatisch dicht zal schuiven
  • dat er zoiets bestaat als streefconducteurs, die ongevraagd aan elke reiziger uitleggen op welke zeven manieren je het beste van de ene plaats op je ticket naar de andere plaats van je ticket kan komen. Compleet met spoornummers en alternatieve routes en alles. Ook al is het tegen een zuchtende vijftiger die al de helft van zijn leven dag in dag uit zijn leren boekentas naar hetzelfde bureau sleurt.
  • dat er net buiten het station van Gent Sint-Pieters een soort boselfjes gegraffitiet zijn op elektriciteitskastjes. En dat er vlak voor Antwerpen Berchem een gebouw is waar ‘All your base are belong to us’ opstaat (l)

Dat van All your base zou ik trouwens niet vergeten, ik heb het namelijk nog maar gisteren ontdekt.
Net als dat als ik kaartjesknipper intik in google images, ik Bill tegenkom.
Asjemenou!