Het gesprek ging goed, iedereen was enthousiast en blij, en nu was het enkel nog wachten op “de baas”, die ook even met me wilde kennismaken voor we alles afhandelden.
Formaliteitje.
Geen punt.
Ons gezellig gekeuvel werd opgeschrikt door het lawaai van iemand die met grote stappen door de gang beende, drie luide bonken op de deur en een blik die niet veel goeds voorspelde. De baas.

“Ben jij dat journalistje dat denkt dat ze het allemaal beter weet?” begon hij, nog voor ik hem de hand had kunnen schudden.
“Ben ik w‡t? vroeg ik iet of wat tegen mijn plan in, want ik wilde eigenlijk “hallo ik ben lilith” zeggen. Aangenaam.
“Hier”, wees de man, “van dat artikeltje in de krant. Uitlokkerij is het!”, en hij gooide desbetreffend artikel voor mijn neus op tafel. Hij vond het duidelijk niet nodig om zich aan me voor te stellen, maar ik wist wie hij was. Hij was niet alleen iets hoogs bij dit bedrijf waarvoor ik hoogstwaarschijnlijk zou schrijven, hij was ook nog eens iets hoogs bij een ander bedrijf dat een chatwebsite runde. En daar had ik hem pijn gedaan.

“Ik kan me niet herinneren dat ik voor dat artikel iets heb uitgelokt” zei ik, verbaasd over de wending die dit gesprek had genomen. Als een wildeman bulderde hij verder.
“Belachelijk. Had je kunnen verwachten als je je voordoet als een veertienjarige in een chatroom. Schuld van de ouders is het! Niet van de chatbox! Schandalig, al die betichtingen! Beetje makkelijk ook, neen?”
“Ik heb niemand beticht in dat artikel, meneer” zei ik, en dat was waar. Iemand was blijkbaar bang om veel centjes te verliezen aan negatieve reclame die hij zelf terplekke uitvond.

“Goed, en wat kom jij hier dan eigenlijk doen?” gooide hij het gesprek om, op een toontje van “wat denkt het journalistje wel dat het is?”
“Ze hadden mij gevraagd om even te komen spreken over welke artikels ik jullie kan aanleveren” zei ik, naar waarheid.

[*** en dus dacht ik: hey, laat ik gezellig door de gietende regen naar hier komen om met een arrogant macho-figuur te discussieren over mijn artikels. Het is niet dat ik als journalistje dat alles beter denkt te weten iets beters te doen heb anyway.***]

De baas nam de gelegenheid te baat om op een erg arrogant en hautain toontje vragen op me af te vuren die erop wezen dat vrouwen niks van internet en computers wisten in zijn book. Wat ik hier dan wilde komen doen? Hij had zijn vrouw onlangs nog een boek getoond over webloggen, want zij kende er ook niet veel van. Of ik ooit dat boek had gezien? Waarschijnlijk niet. “Ik sta erin. In dat boek”, zei ik. Met mijn weblog. Want ja, dat woord kende ik. En nog vele andere mannenwoordjes ook. Hey verhip, zelfs woordjes die hij niet kende. Vijf minuten later vroeg hij me plots om tips, in plaats van om staalharde bewijzen, want hij en zijn bedrijf zouden weldra ook grote veranderingen doen, en het zou fantaaastisch worden. En revolutionair. En met blogs ook enzo.

Toen ik buitenstapte had ik zo genoeg van heel het opgefokt mannensfeertje dat in de vergaderzaal had gehangen dat ik besliste om toch helemaal niks te doen voor het arrogant macho-figuur. Dat was dat.
Ik was niet van plan om het er ooit nog over te hebben, maar guess what? De veranderingen zijn aangebracht, de lancering van de vernieuwde site is al een week achter de rug en geen haan die ernaar kraait. Geen revolutie, geen reactie, geen extra journaal. Zelden heb ik zo hard gelachen om een weinig succesvol macho-figuur. Haha! HAHAHA!

De thermometer bij de dokter wees eerder naar de veertig dan naar de negenendertig. Dat had ik al een beetje kunnen voorspellen toen ik een uur en tien minuten bijna van mijn sus had zitten draaien van de koorts in zijn wachtzaal, en niemand van het zootje blakendgezonduitziende briefjesophalers het verstand had om “Ga maar voor hoor juffrouwtje” te zeggen. En neen, het waren geen turken.

Amper twee uur voor het innige moment met de thermometer had ik nog half huilend en totaal hyperventilerend naar dezelfde dokter gebeld, drie keer naar adem happend per woord. Adem, die er sowieso al niet meer was toen. Teveel zieken, zei de dokter. Hij kon er echt niet meer geraken. Het speet hem. Swell.
Maar nu kreeg ik een wenkbrauwfrons richting thermometer, een bezorgde blik en een paar paardemiddelen mee. Zware bronchitis, slapen en zo weinig mogelijk doen. “Ik kan niks doen” zei ik, “Ik ben buiten adem als ik drie stappen naar het toilet moet wandelen”. Na het uitspreken van die zin was ik zodanig uitgeput dat het leek alsof ik net een marathon had gelopen met een groene saint-michel in mijn mond.

Ik weet wel dat u het zich gisteren tot in de late uurtjes heeft zitten afvragen.
Hoe doet ze het toch, die juweeltjes van scrapbookpagina’s afleveren, zo zonder enige kennis van zaken en bricolleren. Wel, laat ik jullie even iets vertellen, dierbare lezertjes: ik volg al zes weken scrapbookles. Uhuh, dat hadden jullie al kunnen opmaken uit de titel, maar ik weet uit ervaring dat titels eigenlijk erg vreemd werken. Het is zo evident dat wat in de titel staat in het verhaal zal terugkomen dat jullie denken: haha, dat is te evident, ze moet niet denken dat ze ons liggen heeft hoor, lilith volgt helemaal geen scrapbookles. En toch beste vrinden, en toch.

Samen met een zestal andere scrappers (ik heb al voorgesteld om lidkaartjes te maken voor rond onze nek en petjes met “ScrapperZzZ” op, dat we er zelf zouden opscrappen, maar dat ging dan toch niet door) zit ik elke donderdagavond van zeven tot elf in een lokaal te zwoegen op mijn fotopagina’s. En dat is best fijn. Onze scraplerares heeft wel duizend cursussen gevolgd in de USA om te leren hoe je je fotoboek het allercoolst versiert, en omdat we zo’n dikke vrienden geworden zijn allemaal mogen we elkaars stempels en schaartjes gebruiken als we ze achteraf wel goed afvegen onder de kraan. Ik, die als kind altijd de slechtste cijfers van de klas had voor knutselwerkjes (‘vieze lijmvlekken op de wc-rolpop’, 3/10) ben lid van een creatieve botvierbende.

We hebben zelfs een eigen scrapbook-codetaal, wat de scrapbookband alleen maar versterkt. Zo noemen we draadjes ‘fibers’, en ringetjes ‘eyelets’. Stickers en andere versieringen heten niet stickers en andere versieringen maar ‘embelishments’, en wij snijden onze foto’s niet, we ‘croppen’ ze, en dat allemaal zonder verpinken.

Ik ben zelfs al zodanig goed geworden dat ik klaar ben met de beginnerscursus, en vanavond lekker professioneel doorvloei naar de cursus voor gevorderden. Als ik me niet vergis weet ik tegen morgenochtend hoe ik een verbazingwekkend omklapsysteem kan maken dat iedereen die mijn album bekijkt verstomd zal laten staan. Jahaaa, zoals u ziet heb ik het wel al gemaakt in de scrappertjeswereld, en heeft u hier niet meer te maken met de eerste de beste beginnende scrapper.

Zijn er hierover nog vragen?